My blues...

Στο μυαλο μου ερχεται ενα συννεφιασμενο απογευμα Kυριακης μπροστα στο παραθυρο μου και η μυρωδια του ψημενου καφε που ετοιμαζει η μαμα μου μετα τον μεσημεριανο της υπνο... Μια πολυ ζωντανη εικονα που μπορω να φερω στο μυαλο μου με ολες μου τις αισθησεις.  Μου δημιουργει ενα περιεργο συναισθημα θαλπωρης, αλλα και μελαγχολιας. Στο CD Player ακουγεται επαναλαμβανομενα το Vocal των Madrugada και εγω ταξιδευω κοιταζοντας τα συννεφα και τη θαλασσα. Αυτη η θεα ειναι το καταφυγιο μου εδω και 15 χρονια... Κοιταζοντας αυτο το τοσο γαληνιο τοπιο, παγωνει ο χρονος, τα προβληματα, καθε αγχος, τα παντα. Ολα σταματουν και μου δινουν τη δυνατοτητα να σκεφτω και να ταξιδεψω, να ηρεμησω.  Ολα γυρω μας ειναι τοσο αδιαφορα για την πιεσμενη μας καθημερινοτητα για τον καταπιεσμενο ψυχισμο μας. Ολα κυλουν με εναν δικο τους αργο ρυθμο που σπανια μας συνεπαιρνει. Ειναι μαγεια να μπορεις να συμβαδισεις εστω και για καποια λιγα λεπτα με την φυση γυρω σου. Ολα ξαφνικα δειχνουν τοσο ματαια, τοσο ανουσια. Το βουνο που σηκωνουμε εμεις οι ιδιοι μπροστα μας και καλουμαστε να υπερπηδησουμε ξαφνικα γινεται μια απεραντη πεδιαδα.  Ο ανθρωπος εχει απομακρυνθει παρα πολυ απο τη φυση του -ειδικα-τα τελευταια χρονια. Αρρωσταινουμε καθημερινα και δεν το βλεπουμε δεν προλαβαινουμε ουτε αυτο να δουμε. Δεν ζουμε. Κινουμαστε μηχανικα για να αποκτησουμε ολο και περισσοτερα. Γιατι ομως? Ολα αυτα καποια στιγμη θα χαθουν και εμεις τι θα εχουμε κερδισει απο αυτο? Θα εχουμε ξεχασει να ζουμε. Να απολαμβανουμε ακομα και το πιο απλο. Την μυρωδια μετα τη βροχη που εχει το χωμα, το χορταρι, να νιωθουμε με ολες μας τις αισθησεις ο,τι συμβαινει γυρω μας. Ολα αυτα ερχονται στο μυαλο μου οταν κοιταζω τον ουρανο, τα συννεφα. Απελευθερωνομαι, λυτρωνομαι ΖΩ παλι για λιγο. Μεχρι να με παρασυρει παλι η καθημερινοτητα. Αλλα συχνα διαλεγω να κανω αυτο το δωρο στον εαυτο μου. Να του υπενθυμισω γιατι αξιζει να ζει...