Εχει πανσεληνο αποψε κι ειναι χαλια

Σορυ που σου χαλαω το παραμυθακι που ο καθε τελειωμενος, ρομαντικος, με ψυχοφαρμακα στιχουργος σου χει φτιαξει με τα ψευτοτραγουδα του, αλλα η πανσεληνος δεν ειναι ρομαντικη. ΟΧΙ. Ειδικα μετα την χθεσινη, που μονο κανιβαλισμο δεν εφερε σε μενα και τους γυρω μου. Θελω να μου φερεις ΥΠΕΥΘΥΝΑ, αυτον τον καραγκιοζη, που εχει σκορπισει με μελια και ψεματα τον κοσμακη, γι αυτο το στρογγυλο φως στον ουρανο.

Αρχικα, γιατι να ειναι ρομαντικο το ολοστρογγυλο και οχι το μισοφεγγαρο ή το νυχακι? Ποιος ορισε οτι το στρογγυλο ειναι και καλο? Εχεις δει κανεναν να γραφει ρομαντζα και να σαχλαμαριζει ή να τσιλιμπουρδιζει ή να κανει προταση γαμου μπροστα απο ενα πορτοκαλι? Κι αυτο στρογγυλο και πορτοκαλί ειναι, αλλα δεν το κανει κανεις θεμα. Ή εχεις νιωσει ποτε πεταρισματα στην καρδια κατω απο τη λαμπα του οδοντιατρου? Αρα, μπουρδες!

Επισης, ποιος ζεν τυπος, ποιος και υπο την επηρρεια τινος ναρκωτικου βρισκεται σε νιρβανα αυτες τις ΜΑΥΡΕΣ μερες της πανσεληνου, που μεχρι και τα νερα μουρλαινονται και τα σκυλια αλιχτουν?!

Εγω, απο προσωπικη εμπειρια, εχω προσπαθησει με το στανιο, να κατσω με το ταιρι να απολαυσω το ρημαδοφεγγαρο του Αυγουστου, -που και καλα παιρνει το Οσκαρ πρωτου γυναικειου- και εχω φυγει σφαγμενη με το ταιρι και με τα νευρα κροσια. Αυτη η βουλα στον ουρανο κακα φερνει, καλα οχι.

Και τελος παντων, ας το παραδεχθουμε. Εχει γενος θηλυκο. Η πανσεληνος λεμε. Ε περιμενες να ναι καλο αυτο? Περιμενες να φερει ευτυχια και γαληνη στην ψυχη σου? Οχι βεβαια. Σε κανει μπαχαλο. Σου φερνει τα πανω κατω. Ειναι ενα ξεκατινιασμενο φεγγαρι. Ειδες? Λεμε ΤΟ φεγγαρι, αλλα Η πανσεληνος. Ενα παλιοθηλυκο που μας κανει κωλο απο κει πανω και την βρισκει!

Και μετα απο ολα αυτα, εχεις την αλλη να σου λεει "Εχει πανσεληνο αποψε κι ειναι ωραια"! Και εσυ τη ζηλευεις που αυτη περναει ωραια ενω εσυ καμια σχεση με το ωραια και νιωθεις και τυψεις απο πανω! Οχι ρε μανταμ, εχει πανσεληνο αποψε, και δεν ειναι καθολου ωραια! Ειναι χαλια. Και ελεος πια με τα τραγουδια που ο,τι φωτιζει λιγο παραπανω απ το κανονικο το κανετε θεμα! Ελεος σε αυτους, και μπραβο στους αλλους, με τις καθ ολα ευστοχες ταινιες τους, που απεικονιζουν τη στυγνη πραγματικοτητα και οταν εχει πανσεληνο παντα καποιος μουρλαινεται, βγαζει νυχια και μαλλια και τρωει το Μανχαταν. Δι εντ.

Ο κουβας με την κοκκινη μπογια

Θεωρεισαι ωριμος, κατασταλαγμενος, σοβαρος, υπευθυνος των πραξεων σου. Εχεις το υποβαθρο, τη μορφωση και ολα τα εφοδια για να πατας γερα στα ποδια σου. Αυτη την ταμπελα εχεις κρεμασει στο γιακα σου, αυτη τη στολη φορας καθημερινα, σαν να πηγαινεις στη δουλεια σου. Μια καθαρη, αρωματισμενη και ατσαλακωτη στολη. Ομως ακομα κι εσυ, ο ατσαλακωτος, που ολα θες να τα ελεγχεις και εχεις την ψευδαισθηση οτι το κανεις, συνεχιζεις να κουβαλας ακομα το μικρο παιδι, που ησουν καποτε.

Αυτο το μικρο παιδι. Αυτο που θελει να τραβαει την προσοχη, που οι αλλοι πρεπει να φροντιζουν να το συγχωρουν, να του δινουν επιβεβαιωση, γιατι την χρειαζεται. Γιατι δεν μεγαλωσε ποτε και συνεχιζει να παιζει κρυφτο μεσα σου. Ενα παιδι εγκλωβισμενο σε σωμα μεγαλου ανθρωπου. Που κανει αταξιες και αποποιειται των ευθυνων. Που φοβαται και κλαιει στην αγκαλια της μητερας του. Που χρειαζεται αυτην την υπευθυνη αγκαλια να φωλιασει, γιατι ειναι η μονη αγκαλια που το ηρεμει πραγματικα. Ενα θορυβωδες μικρο παιδι, με ξεσπασματα. Ενα παιδι, που ενω επρεπε να εχεις αγαπησει και αφησει πισω σου οταν επρεπε, δεν το εκανες. Κουβαλας ερημην σου ενα παιδι που σε πληγωνει, για να σε ταρακουνησει και να το λυτρωσεις, αφηνοντας το στο παρελθον. Εσυ ομως δεν το αφηνεις. Κι αυτο εχει βρει το παιχνιδι που του εχεις διπλα του να παιζει. Εναν κουβα με κοκκινη μπογια.

Βουταει τα χερια του μεσα στον κουβα του και ζωγραφιζει. Ζωγραφιζει μεσα σου τα παντα με ενα εντονο, βαθυ κοκκινο. Το κοκκινο που βλεπεις στους χειροτερους εφιαλτες σου. Αυτο το κοκκινο που χανεσαι μεσα του και σε πνιγει. Το κοκκινο που σε πληγωνει, που σε θλιβει, που σε θυμωνει, το κοκκινο που σε εξοργιζει. Αυτο που σε τρελαινει, που σε καταθλιβει, που σε κανει να χαιρεσαι σχεδον παρανοϊκα και μετα παλι σε αφηνει νεκρο απο συναισθηματα. Ολα βαφονται απο αυτο το κοκκινο, που για λιγο σε τραβαει, σε μαγνητιζει, σε σερνει σχεδον διπλα του, χωρις να σκεφτεσαι τιποτα και μετα σε ριχνει με φορα στο κενο. Και το παιδι μεσα σου συνεχιζει να χρωματιζει ολη σου τη ζωη, την ψυχη σου, τα συναισθηματα σου, την οργη σου, τη λυπη σου κι εσυ στεκεσαι και το κοιτας, χωρις να κανεις τιποτα. Γιατι...παιδι ειναι.

Ειναι ενα παιδι, που με οσα κανει, σου ζηταει σχεδον απελπισμενα, να του παρεις απο τα χερια τον κουβα με την κοκκινη μπογια, που δεν τελειωνει ποτε, να το παρεις απ το χερι και να το οδηγησεις στο παρελθον, εκει που ανηκει. Τοτε, θα μπορεσεις να συνεχισεις τη ζωη σου, βαφοντας τα παντα γυρω σου και μεσα σου ο,τι χρωμα θες, χωρις τη δικαιολογια που φωλιαζε μεσα σου μεχρι τωρα.

Παρε μια καμπουρα

Ειναι τρομερο, πώς καποια γεγονοτα, φαινομενικα ασημαντα, μπορουν να αλλαξουν σημαντικα τη ζωη σου. Εκει που τα εχεις βαλει ολα σε ταξη, που λες οτι μπορεις πλεον να απολαυσεις αυτο που εχτισες, ερχεται ουρανοκατεβατο κατι και σου ανατρεπει τα παντα. Ειναι αυτη η στιγμουλα που σε ταινια θα επαιρνε ενα τρελο σλοου μοσιον και ο πρωταγωνιστης (εσυ), θα αλληθωριζε και θα του φευγαν τα σαλια απ τη σφαλιαρα, που του σκασε η κωλοζωη.

Ολα ηταν δικα σου. Ζουσες την απολυτη νιρβανα και ευτυχια και το συμπαν αποφασιζει οτι εσυ εισαι αυτος που θα παιξει μαζι του και θα στα κανει ολα λιγο πο*τανα, ετσι για να μην πληττεις ρε παιδι μου. Εχεις σχεδιασει το αυριο, το μεθαυριο, το μετα απο μια βδομαδα και τσαφ, σκαει η μπομπα.

Ειναι ΤΟΣΟ κουλο αυτο το τσαφ. Τοσο, που φαινεται ξεκαθαρα οτι καποιος σου κανει φαρσα και σπαει πολλη πλακα με τα ηλιθια, ξαφνιασμενα, πονεμενα μουτρα σου. Ειναι σαν να περπατας μονος στη φυση, να χαιδευεις τα λουλουδια, να μυριζεις το πρασινο, να απολαμβανεις τον ηλιο που σου σκαει στα μουτρα, να ταξιδευεις με τον αερα που σου κουναει αναλαφρα τα μαλλια και εκει που εισαι στο πικ των απολαυσεων, να σου ερθει απο τον ουρανο μια τεραστια καμηλα και να σε μπηξει 5 μετρα κατω απ το χωμα -κι απ το φοβο της να σε χεσει κι ολας. Απ τον αερα και τα αρωματα, κανεις παρεα με γεωσκωληκες και μια ψοφια καμηλα τωρα. Οσο να πεις, ειναι ενα σοκ αυτο.

Ετσι συμβαινει. Αποτομα και συντομα. Τοσο αποτομα που δεν προλαβαινεις να σκεφτεις πώς βρεθηκες εκει και το μονο που σε νοιαζει, ειναι να ξεφορτωθεις το βαρυ κουφαρι με τις καμπουρες απο πανω σου και να παρεις ανασα. Αφου βγεις και πεις την ιστορια σου, θα σου πουν το "καθε εμποδιο για καλο". Τωρα αν ειναι οντως για καλο, δεν ξερω και δεν θα σου πω ακομα. Εχω στην ακρη κι εγω πολλες καμπουρες και περιμενω να δειξει ο καιρος αν ορθως τις εφαγα κατα κεφαλα.

Στη Μονμαρτη

Ειναι 5 το πρωι, στη Μονμαρτη. Εχεις ξυπνησει νωρις, γιατι θες να πιασεις τη μερα απ τις πρωτες ακτινες της, αυτες τις θολες που βγαινουν πισω απο την Sacré Cœur. Περπατας και ακους μονο το τοπιο, που εχει αρχισει σιγα σιγα να ξυπναει και να ξεμουδιαζει. Εχει αυτη τη δροσια του πρωινου, που σε κανει να σταυρωνεις τα χερια και να χουχουλιαζεις λιγο μεσα στο παλτο σου, νιωθοντας αυτην την αμυδρη ανατριχιλα στην πλατη σου, που σου δημιουργει μια περιεργη ευτυχια εκεινα τα δευτερολεπτα. Τα ματια σου δεν εχουν ανοιξει καλα και περιμενουν να ξυπνησουν μαζι με τη μερα. Ακους τα βηματα σου πανω στο πλακοστρωτο και αυτος ο ηχος σε ηρεμει και σε γαληνευει. Η απολυτη ησυχια σε αφηνει να ακουσεις καθε βημα σου. Μυριζεις την πρωινη υγρασια που εχει καθησει στα παγκακια και στα λουλουδια περιμενοντας τον ηλιο, για να χαθει. Η ωρα περναει και ολα γυρω εχουν αρχισει να ζωντανευουν λιγο περισσοτερο. Καθεσαι σε ενα πεζουλι και ζεις αυτη τη μαγικη ωρα του χθες και του σημερα. Αυτην την ωρα που χαιρετουν τη νυχτα τα γελια, που ακουγονται στο βαθος και καλωσοριζουν τη μερα τα παραθυροφυλλα που ανοιγουν απ τα σπιτια. Οι πρωτες ακτινες εχουν αρχισει να φωτιζουν το πλακοστρωτο και εσυ μαζευεις τα ποδια σου πιο κοντα στο σωμα σου, για να καθυστερησεις λιγο ακομα τη μερα. Μαζευεσαι σε ενα μικρο κομματακι σκιας και δροσιας. Καθυστερεις τη φασαρια και ο,τιδηποτε ανθρωπινο. Καθεσαι και παρατηρεις. Λιγοι ανθρωποι εχουν αρχισει να κυκλοφορουν. Σχεδον υπνωτισμενοι, με τα κεφαλια σκυφτα και τα ματια μισανοιχτα, πανε στις δουλειες τους. Σχεδον μηχανικα, χωρις να βλεπουν και να ακουν τιποτε γυρω τους. Ενα μικρο μπιστρο μολις ανοιξε στην πλατεια. Βγηκαν οι πρωτες μυρωδιες απο ζεστη σφολιατα και δεν μπορεις να αντισταθεις. Οταν βγουν τα πρωτα τραπεζακια, καθεσαι σε ενα και περιμενεις τη ζεστη σοκολατα και τα κρουασαν σου. Αυτες οι μυρωδιες, αυτος ο αερας, αυτες οι εικονες ειναι το καταφυγιο σου. Οι πρωτοι ζωγραφοι εχουν βγει και στηνουν τα καβαλετα τους. Ακους τους πρωτους ψιθυρους, τα πρωτα γελια. Τελειωνεις τη σοκολατα σου και αποσυρεσαι απο το ομορφοτερο τοπιο, που μαζι του ξυπνησες και τωρα το αφηνεις στους γρηγορους ρυθμους της πολης, που ουτε εσυ, ουτε αυτο απολαμβανετε.

Oι μουσικες μου

Καποιες καταστασεις, τις εντονες κυριως, τις βιωνεις σαν μουσικη. Ειναι πολυ περιεργο αυτο το συναισθημα. Μου εχει συμβει αρκετες φορες και χαιρομαι πολυ γι αυτο. Χαιρομαι, που σε καιρους που ολα περνανε σαν ορμητικο ποταμι, που σβηνουν και ισοπεδωνουν τα παντα στο περασμα τους, δεν μπορουν να κανουν το ιδιο με το μυαλο μου. Δεν αφηνω να κανουν το ιδιο με το μυαλο μου.

Καταστασεις που σε λυγιζουν, αυτες που ριχνουν μπροστα σου ενα μαυρο πανι, ακομα κι αυτες συγκαταλεγονται σε αυτες που θες να δωσεις το χρονο να τις σκεφτεις, να τους δωσεις μουσικη. Μια μουσικη σχεδον υποτονικη, σαν σκορπιες νοτες στο πιανο. Εχουν και οι ασχημες μια μελωδια και ενα αρωμα, που αξιζει να σταθεις λιγο και να αισθανθεις. Αμα δεν αφησεις τη θλιψη να σου μιλησει οταν ερχεται, σε τρωει, σε ακολουθει για πολυ παραπανω απ οσο θα καθοταν, μεχρι να την ακουσεις. Αν δεν το κανεις, ερχεται η οργη. Και εκει παυεις να ακους, παυεις να αισθανεσαι. Κι οταν παυεις να αισθανεσαι, παυεις να ζεις.

Στιγμες υπερμετρης ευτυχιας εχουν επισης τη δικη τους μελωδια. Μια μελωδια αλλοτε εντονη,ζωηρη και αλλοτε ηρεμη και μελαγχολικη, γιατι η ευτυχια ειναι στιγμες που σβηνουν. Που σου αφηνουν μια υπογλυκη γευση και μια μελωδια, αυτη ακριβως που ενιωσες τοτε, με τα ιδια αρωματα, στην ιδια ενταση. Η ευτυχια εχει τον πιο ωραιο ηχο. Εναν ηχο που σου δημιουργει αλλες εικονες και σε παει σε αλλα μερη απο αυτα που βιωνεις εκεινη τη στιγμη. Σαν να βρισκει ενα μερος δικο σας, που μονο εσυ κι αυτη θα ξερετε και θα μπορεις, οποτε θες, να ανατρεχεις εκει, για να κλεβεις λιγο φως.

Οι εντονες στιγμες δεν μιλανε με λογια. Τα λογια δεν μπορουν να περιγραψουν αυτα που θελουν να σου πουν. Καμια λεξη, διπλα σε οποια αλλη και να τη βαλεις, δεν μπορει να βγαλει νοημα. Μονο οταν τις νιωθεις μπορεις να ερθεις σε επαφη μαζι τους. Και ο,τι νιωθουμε, εχει μονο αρωμα, χρωμα και μελωδια.

Ο τιποτας

Εισαι ο τιποτας. Οχι απαραιτητα εσυ εσυ. Αλλα σιγουρα ξερεις κι εσυ εναν τιποτα. Καπου θα τον εχεις συναντησει. Κανει μπαμ. Ο τιποτας ειναι αυτος που κανει την περισσοτερη φασαρια απο χιλιομετρα. Και δεν εννοω οτι βαραει κλαπατσιμπαλα και βγαζει αναρθρες κραυγες -αυτος ειναι ο καθυστερημενος, που τον προτιμω απ τον τιποτα. Ειναι αυτος που κανει την περισσοτερη βαβουρα για την ρηχη, τιποτενια παρτη του. Σχεδον φοραει στο μετωπο φωτεινη επιγραφη με νιον λαιτς που αναβοσβηνει "Ο Τιποτας" και οταν συστηθειτε φτυνει κερματα απ το στομα, κανοντας ντριν-γκλιν-γκλον, σαν κουλοχερης.

Ο τιποτας λοιπον θα σου συστηθει, σχεδον δινοντας σου βιογραφικο για το τιποτα που εχει κανει και εξακολουθει να κανει. Το βιογραφικο του ειναι της ιδιας σημασιας με ενα ξερο δεντρο, καταμεσης μιας πλατειας του εξωτερικου, που σε βαζουν να πληρωσεις με το στανιο για να δεις το μοναδικο τους "ιστορικο αξιοθεατο". Που ειναι ιστορικο και αξιοθεατο γιατι το 1730μΧ ενας ασβος το εχεσε αναποδα πριν πεθανει. Οσο ενδιαφερον εχει ο ασβος και τα αφοδευματα του, αλλο τοσο εχει και ο τιποτας. (Ισως ο ασβος να εχει και μεγαλυτερο).

Τον παιρνεις ελαφρα τη καρδια, γιατι, οκ, τι κακο μπορει να σου κανει ενας τιποτας? Ομως γελιεσαι. Ο τιποτας ειναι και ηλιθιος. Διπλο κακο λοιπον. Τον ηλιθιο δεν τον νικας, δεν τον βρισκεις πουθενα. Μπορει να σε στειλει στα δεντρα, ακομα και σε αυτο το ξερο και χεσμενο απ τον αλλοδαπο ασβο.

Ο τιποτας επισης, δεν εχει τιποτα να σου πει. Σωπα! Φοβερο! Πώς συμβαινει κατι τετοιο?! Εχει πολλα να σου πει ομως για τους αλλους, τους μη-τιποτες (ας μου επιτραπει το ανορθοδοξο της λεξης). Με τον τιποτα ομως, ειναι σαν να κανεις παρεα με μια ολοκληρη πολιτεια. Εχει το μπουγιο τού διπλα, για να αποκταει μια υποσταση αυτο που ειναι. Εχει αφιερωσει τη ζωη του στους αλλους, γι αυτο και παραμενει ακομα ο "τιποτας".

Εγω ευτυχως, -ο Θεος εβαλε το χερι του-, δοξα στην Παναγια και στον Παναγαθο, δεν εχω συναναστραφει πολλους τιποτες, ενω ειναι παρα πολλοι. Ενας τιποτας μπορει να με στειλει στην φυλακη. Δεν εχω την υπομονη και τον χρονο για δαυτον. Ξερω ομως πολλους, που υποφερουν απο αυτους. Προτιμω να "επισκεπτομαι" πραγματικα αξιοθεατα, με ενδιαφερον και "ιστορια" που εχουν πολλα να με μαθουν, παρα να πληρωσω για ενα χεσμενο και πατουριασμενο δεντρο.