H μικρη Τερεζα

Σκουπιζοντας και καθαριζοντας, βρηκα ενα ψoφιο ζουζουνι. Πιο συγκεκριμενα, ειναι μια μικροσκοπικη, ζουμπουρλη κατσαριδα. Τις σιχαινομαι τις κατσαριδες. Αυτη ομως, εχει μια αλλη χαρη, ειναι διαφορετικη απο τις αλλες. Αλλα παραμενει κατσαριδα, οποτε δεν την επιασα να την πεταξω, γιατι σιχαθηκα.

Ανακοινωσα την υπαρξη της, αλλα δεν φιλοτιμηθηκε κανεις να την πιασει να τη σβουριξει. Δεν τη σιχαινεται κανεις οσο εγω, απλως βαριουνται. Και εχει μεινει εκει, ανασκελα λοιπον.

Τις πρωτες μερες, δεν ανοιγα καν εκεινο το ντουλαπι. Ηθελα να την ξεχασω. Μετα ομως, σκεφτηκα οτι δεν μπορει να μου κανει τιποτα ενα νεκρο ζουζουνι. Ανοιγω λοιπον και της ριχνω κλεφτες ματιες, ανα τακτα χρονικα διαστηματα. Εχω αρχισει να συμφιλιωνομαι μαζι της. Την βλεπω με αλλο ματι.

Περασε μια βδομαδα μαζι της και σκεφτηκα να της δωσω αυτο το κλισε ονομα, που για καποιο λογο, εχουν δωσει σε ολες της φαρας της. Τερεζα λοιπον. Οι κατσαριδες Τερεζες και οι σκυλοι Ροκι και Αζορ. Δεν ηθελα να τη βγαλω αλλιως, γιατι δεν ειναι τοσο φιλη μου για να κατσω να σκεφτω ονομα. Ειναι απλως μια συγκατοικος, αθορυβη και διακριτικη.

Τα νεκρα ζουζουνια ομως, δεν τα μυριζονται αλλα μικροσκοπικα σιχαμενα ζουζουνια και κανουν ντου για να τα φανε? Αυτο φοβηθηκα τωρα, μη μου μαζεψει και μουσαφιρεους και σκεφτομαι να την σουταρω.

Αηδιαζω, αλλα πρεπει να την μετακινησω την Τερεζα. Ομως δεν την πιανω με τιποτα. Δεν παυει να ειναι ενα κουφαρι. Να την ρουφηξω με τη σκουπα? Απελπισια ζω. Μηπως να της βαλω φωτια? Να την αποτεφρωσω, να την τιμησω, μην παει στα σκουπιδια, κριμα ειναι. Μου φερθηκε τοσο καλα.

Θα δω λοιπον. Αντιο μικρη μου Τερεζα.

Ο βρωμιαρης της διπλανης θεσης

Ενα ταξιδακι με κτελ, ή με οποιοδηποτε αλλο πολυπληθες δημοσιο μεσο, ειναι αρκετο για να σε πεισει για την σοβαροτητα του θεματος της καθαριοτητας. Ο διπλανος, ο πισινος και ενιοτε ο μπροστινος συνεπιβατης, παιζουν καθοριστικο ρολο.

Μπαινεις λοιπον, καθαρος καθαρος και μοσχομυρωδατος εσυ, και πας να "χουχουλιασεις" στην κατα τ΄αλλα βρωμικη θεση σου. Ερχεται λοιπον και η ωρα του διπλανου σου. Καθεται διπλα σου συνηθως ο τρισχειροτερος. Ετσι ειναι, πανε ζευγαρι κλωναρι ο καθαρος και ο βρωμομπιχλουλας. Τον βλεπεις λοιπον να ερχεται και να κοιταει τη θεση διπλα σου. Κρατας την αναπνοη σου, βλεποντας το συλλεκτικο κομματι που περναει, πιστευοντας οτι θα προσπερασει. Και καθεται. Ε οοοχι ρε παιδια, αν ειναι δυναμον! Και να σου και στρογγυλοκαθεται... Κανεις μισο κωλομερι πιο περα, και κολλας σαν μυξα στο παραθυρο.

Και καπου εκει αρχιζεις να τον παρατηρεις.

Σκονισμενα παπουτσια, σκισμενα τοπους - τοπους, που σου δινουν την δυνατοτητα να δεις δαχτυλο ή καλτσα τα οποια λειτουργουν αντιστροφως εξαεριστικα (για να αναδυεται η βρωμα). Ανεβαινεις προς τα πανω στο τζηνακι. Κ αυτο εχει τα "ανοιγματα" του και ενα κιλο μακας που στοκαρεις τις κουφαλες ολοκληρου αλσους. Απορεις πως στο καλο εχει σκιστει αυτη η τζιβα, αφου εχει την οψη κερωμενου υφασματος, πιο καλα σμιλευμενου κι απ τα ομοιωματα της μανταμ Τισω. Περνας στο παρασυνθημα.

Χερια. Πολυ βασικο σημειο. Εκει φαινεται η σχεση σου με το νερο και το σαπουνι. Χερια που οριοθετουν την αρχη και το τελος του ονυχος με μια μαυρη διακριτη γραμμη, κρουουν τον κωδωνα του κινδυνου. (Εκτος κι αν εχουν προκυψει λογω εργασιας και ειναι απλως μπογια ή κατι αλλο που βαφει). Αλλιως ξερεις, οτι μεσα στα νυχια υπαρχουν κι αλλοι -the truth is in there. Αντιπαρερχομαι της βρωμιας αυτης, γιατι εχουν αρχισει οι σπασποι του στομαχιου μου.

Επισης αηδιαστικο ειναι το μπρασελωτο βραχιολακι που αγκαλιαζει με στοργη τον αντρικο καρπο του διπλανου σου, αποτριχωνοντας τον, με καθε του κινηση. Αυτο ειναι μια υποσημειωση δικη μου, που αποτελει το κερασακι στην τουρτα.

Παμε στο πικαμισο. Εχει πανω λεκεδες απο ολο το μενου της εβδομαδας. Απο ορεκτικο, μεχρι κυριως. Μπορεις να το μυρισεις, σχεδον να το γευτεις. Γιάκετι γιαχ. Αποκορυφωμα το στομα και το κεφαλι. Βγαζουν μυρωδιες πρωτογνωρες που κανουν ενα μπλεντ με το ερκοντισιον που βαραει πανω του και σου ερχεται αχνιστα στη μυτη σαν μουχλιασμενη βρωμοκαλτσα!

Τα λεπτα σού φαινονται ωρες, με αυτο το βρωμικο χομπιτ διπλα σου και οι ωρες αιωνες! Καταριεσαι την ωρα και τη στιγμη που δεν πηρες τα ποδια σου να πας στον προορισμο σου κι ας φτασεις μια βδομαδα μετα!

Καταραμενοι βρωμιαρηδες! Γουοτερ ιζ νοτ εν ενεμι! Γουος γιορσελβς! Φορ δε λαβ οβ Γκαντ! I hate you with all the strenght of my heart! Die!

Υμνος στο Dettol

Δεν εχω σκοπο να κανω καποιου ειδους διαφημιση στο προϊον αυτο -αν βεβαια προθυμοποιηθει καποιος της εταιρειας να με "επιβραβευσει" για αυτη μου την κινηση, ευχαριστω. Εχω ενα βαθυ δεσιμο με το dettol. Μου αρεσει σε ολες του τις μορφες. Σε σπρει, σε υγρο, σε μαντηλακια, σε σαπουνι χεριων, ακομα και σε σιροπι αν υπηρχε, θα το επινα με μεγαλη μου χαρα.

Ναι, με την καθαριοτητα οπως θα εχεις ηδη καταλαβει, εχω μεγαλο θεμα, που σχεδον χρηζει ιατρικης βοηθειας. Επιβεβαιωνεται ακομα περισσοτερο το βλαψιμο μου αυτο, στις εξορμησεις μου εκτος σπιτιου. Ξυπναει μια υβριδικη μορφη μεσα μου, της Μαιρης Παναγιωταρα (που ομως δεν ειναι μια εργαζομενη γυναικα) και του Hulk (αφου πρασινιζω απ την διψα μου να τα γυαλισω ολα, καθως κι απο τα απορρυπαντικα που χρησιμοποιω).

Το πρωτο πραγμα που πιανω στα χερια μου λοιπον, ειναι ο καλος μου φιλος το DETTOL. Τη βρισκω να ψεκαζω καθε επιφανεια. Ψεκαζω, τριβω, ψεκαζω, τριβω. Ειναι ενας πολεμος μεταξυ εμου και καθε μικρου, αλητηριου μικροβιου που βολοδερνει εκει που πλεον ειναι ο χωρος ΜΟΥ. Ειναι ψυχωση. Νιωθεις αλλος ανθρωπος, αφου τα κανεις ολα να τριζουν απο καθαριοτητα.

Σημερα λοιπον, στον νεο μου χωρο, τα εκανα ολα λαμπικο που λενε. Μυριζει τοσο ωραια το καλο μου dettol. Απο τουαλετα, μεχρι παγκοι, τραπεζια, πομολα, ολα εχουν βαφτιστει με το θαυματουργο μου σπρει! Μετα απο αυτην την καταπληκτικη, σχεδον πληρως αποστειρωτικη εμπειρια, καθομαι στον καναπε γεματη ευχαριστηση με το dettol μου και θαυμαζουμε αυτο που κατορθωσαμε.

Το αγαπω και θα το βροντοφωναζω κι ας ερθουν να με παρουν σηκωτη με ζουρλομανδυα!

Dettol και ξερο ψωμι.
Dettol και αγιος ο Θεος.

Κατι γλυκοπικρο

Ξεκιναει απο ενα πεισμα. Το βλεπεις σαν ενα τροπαιο. Τοσο απιαστο, που το αποκαλεις "βραβειο" για τον εαυτο σου. Το προσεγγιζεις και λες δεν ειναι δυνατον. Το φτανεις και νομιζεις οτι ειναι ψεμα, οτι καποιος σου κανει πλακα. Χανεσαι μεσα σ αυτο. Χανεις τον εαυτο σου, χανεις τα παντα. Ζαλιζεσαι, αποπροσανατολιζεσαι. Ολα δουλευουν στο φουλ και οταν απομακρυνεσαι, ολα σβηνουν. Γινεται εμμονη, σε διαλυει. Απομακρυνεσαι γιατι φοβασαι τα συναισθηματα που σε φτανουν σε αδιεξοδο. Δεν μπορεις να το νικησεις και το προσεγγιζεις παλι. Ειναι κατι σαν φως που σε τραβαει. Μεγαλη χαζομαρα, αλλα δεν πειραζει. Γεμιζεις, γεμιζεις, γεμιζεις και ξαφνικα, φευγει, χανεται. Θολωνεις. Σου χει κανει τοσο μεγαλο κακο, που δεν μπορεις καν να το νιωσεις. Δεν νιωθεις τιποτα. Σαν να μην ενιωσες ποτε τιποτα. Περναει καιρος, οι μνημες που φοβηθηκαν και κρυφτηκαν τοτε, νιωθουν ασφαλεια και βγαινουν. Γλυκες μνημες. Σου δινουν κοφτες δοσεις ανασας. Νιωθεις τοσο ωραια. Ευτυχως εχεις κι αυτες. Σου βγαζουν το ηλιθιο χαμογελο. Το ξερεις καλα αυτο το χαμογελο. Οι μνημες αρχιζουν και συσσωρευονται και παιρνουν σαρκα και οστα. Γινονται παλι πραγματικοτητα. Απιστευτο. Σαν να μην περασε ουτε ωρα. Ομως βγαινει μια πικρια. Δεν ειναι ολα τοσο γλυκα. Βαζεις τα δυνατα σου, ψαχνεις για το ιδιο συναισθημα. Δεν το βρισκεις. Ολα τωρα ειναι πιο γηινα. Το φτανεις, ομως δεν ειναι το ιδιο. Δεν του ανηκεις και δεν σου ανηκει. Ποτε δεν του ανηκες. Ποτε δεν σου ανηκε. Ομως εσυ το ενιωθες ετσι. Τωρα ξερεις οτι δεν ειναι ετσι. Στεναχωριεσαι. Απομακρυνεσαι. Σε ποναει, αλλα χανεσαι.

Το intro της χρονιας

Καλη χρονια λοιπον! Ευχομαι να εχουμε ολοι μια συναρπαστικη, υπεροχη, περιεργη χρονια! Περιεργη, με την περιεργη εννοια. Το περιεργο ειναι ενδιαφερον, σε προκαλει, σε ωθει να ανακαλυψεις περισσοτερα για τους αλλους, για σενα και για το περιβαλλον γυρω σου.

Η πρωτη αναρτηση μου λοιπον για το 2012, που πολλα εχουν ακουστει γι αυτο. Για να μην επιβαρυνω κι αλλο λοιπον το καρμα αυτης της χρονιας, εχω μια "intro" αναρτηση, που δεν την λες ουτε κακη, ουτε καλη, απλως αδιαφορη. Ειναι ενα καλωσορισμα, ενα λεμε "χαζα", ενω πινουμε καφε, μεχρι να αρχισει το νταβαντουρι.

Για να ειμαι ειλικρινης, εχω ηδη γραψει καποια πραγματα, αλλα ειναι λιγο "καπως" το περιεχομενο τους και επειδη με πιανει μια ηλιθια ταση να φερομαι προληπτικα κατα καιρους, θεωρησα πιο "πρεπον" για το αγαπημενο μου μπλογκ, να μην ξεκινησω τη χρονια με αυτα.

Μια που τα λεμε ετσι χαλαρα, θελω να σου πω και το εξης ασχετο. Χθες, πεταξα για ακομα μια φορα με το αεροπλανο -για καπου. Γελαω παρα πολυ καθε φορα με ολους τους αεροπλανοφοβικους. Κατανοω οτι ειναι μια φοβια, αλλα επειδη ευτυχως εγω δεν την εχω, απολαμβανω ολους αυτους, που σταυροκοπιουνται με την απογειωση, την προσγειωση και στα ενδιαμεσα.Σφιγγουν το χερι του διπλανου, το δικο τους, της αεροσυνοδου και γενικα σφιγγουν και σφιγγονται. Πολυ φαν! Επισης, επειδη ειχα την αεροσυνοδο φατσα καρτα μου, την παρατηρουσα και μου γεννηθηκε μια απορια. Γιατι την εχουν δεμενη αυτην τοσο καλα στο καθισμα? Γιατι την δενουν απ τα χερια, τα μπουτια και τη μεση, ενω τους επιβατες μονο απ την μεση? Θελουν να αργησει να λυθει αν γινει κατι -κουφια η ωρα- και να την στειλουν αδιαβαστη, η την προστατευουν πιο πολυ απο μας? Παντως νομιζω οτι υποφερει ετσι πισθαγκωνα δεμενη. Την εβλεπα και δεν μου κατεβαιναν τα φυστικια απ το δεσιμο. Τελος παντωνε. Μοιραστικα απλως κι αυτο.

Θα σε χαιρετησω για την ωρα, γιατι δεν κρατιεμαι να αρχισω να σε βομβαρδιζω παλι με τα δικα μου.

Καλο 2012 και παλι, με συναρπαστικα γεγονοτα και ακομα περισσοτερα να σου λεω!