#Ηρθε #το #τελος #του #κοσμου

 Αυτο ηταν, ηρθε το τελος του κοσμου. Γελουσαμε οταν παπαδες ξορκιζανε Φέρμπηδες και ΠιΣιά και λεγαμε "αχ τι αηδιες" οταν ακουγαμε οτι τα φεϊσμπούκ και τα ινσταγκραμ ειναι του σατανα. Αλλα τωρα, αν ερθουν οι Παπαροκαδες με την γκραντε επιτυχια τους "το τσιπακι" και μας κουνανε το δαχτυλο "στα λεγα εγω" θα εχουν τα δικια τους. Τα ματια μου πονανε απο τα ξερασματα που ποσταρει ο κοσμος και το μυαλο μου εχει αρχισει να μυρμηγκιαζει απ την τοση βλακεια. Και ή που ο κοσμος μαλακεψε ντιπ ή εξωγηινοι ανελαβαν την ολικη λοβοτομηση μας και χασαμε εντελως την αισθηση της πραγματικοτητας και του "ΟΚ" -γιατι το καλαισθητο δεν το βλεπουμε ουτε με κυαλια.

• Αρχικα θα αναφερθω σε αυτα τα "ανθρωπινα λουκανικα" ή απλα "χιλιαδες ακρωτηριασμενες κατεκλυσαν τις πλαζ και τις πισινες".

Μπραβο κοριτσια! Τρομερη εμπνευση και ληψη. Δειχνετε και μαγιω και ποδι -αν εισαι πολυ μαγκας και ζουπιχτεις και κανεις και προγουλι, πιανεις και κοιλια- και θαλασσα. Δεν χρειαζεται να τα χωρεσεις ολα σε μια φωτο σε πρωτη φαση. Αν θες να τα δειξεις ολα σωνει και ντε, σηκω πανω, στασου μπροστα στο κυμα και ζητα απο καποιον χριστιανο να σε βγαλει μια φωτογραφια του καλου Θεου. Μα καλα ΚΑΜΙΑ δεν εχει δει το τεραστιο αυτο λαθος που συμβαινει στις φωτος σας? Δεν βλεπω ουτε το μαγιω σας, ουτε το μαυρισμα σας, ουτε τη θαλασσα. Για την ακριβεια, βλεπω μονο το κομμενο σας γονατο και τα καλαμια σας, που δεν υπαρχουν πουθενα.

• Πάουτινγ ιζ δε νιου σμάιλινγ. ΝΟΤ.

Αυτο ειναι ενα αξιοπρεπες, σχεδον φυσικο πάουτινγκ.

Αυτο ειναι το δικο σου.

Θα μπορουσα και να αφησω τη σιωπη να μιλησει, αλλα αδυνατω.
Αρχικα προσπαθεις να μιμηθεις το αμιμητο. Αυτες που το παλευουν και καταφερνουν κατι σαν την πανω δεξια -aka κ*λο σε ξεφρενους ρυθμους διαρροιας-, καταφευγουν στον πλαστικο για ενα λιγοτερο εξουθενωτικο αποτελεσμα, οπως το ξανθο κουκλι στα αριστερα -aka κ*λος της μαϊμους. Ευγε.

• Οι φωτογραφιες με τα μπρονζέ ποδια δινουν και παιρνουν τωρα που πιασαν οι ζεστες. Σιριουσλι κοριτσια? Οχι. Δειχνετε βαρια αρρωστες, τοσο, που το προφιλ σας θα επρεπε να ανηκει στα "@prayers_ for_ the_ almost_ dead_one". Ενα χλωμο, ελαφρως μαυρισμενο ή μαυρισμενο σωμα, δεν εχει καμια σχεση με τα χρυσα γυαλιστερα σας ποδια, που μεχρι να βγουν φωτογραφια εχουν βαψει καναπεδες, καθισματα αυτοκινητων, το βρακι σας και ο,τι αλλο εχετε ακουμπησει. 

Ζηλεψατε αυτην

την σχεδον μπρουτζινη εμφανιση της ΠΑΠΑΡΙΖΟΥ στη ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ και την κακοπασαλειψατε στο ΜΙΣΟ σας σωμα.

Και πετυχατε κατι τετοιο.

Μπε.

• Σέλφι. Το καλυτερο το αφησα για το τελος. Τεραστιος πανικος με τις "σέλφις" που προσπαθουν ολοι να πετυχουν το ΤΕΛΕΙΟ. Ποσο τελεια τωρα μπορει να βγει μια φωτογραφια, που τη βγαζεις μονος σου, με το κινητο, σε αποσταση αναπνοης της καμερας απ τα μουτρα σου -εκτος κι αν εχεις ΠΟΛΥ μακρια χερια, τοτε εισαι πιο τυχερος-, με ληψη που μοιαζει με ευρυγωνια, δεν ξερω. Τεραστια απογοητευση και πανικος πιανει λοιπον τις μαζες. Και ξελαιμιαζονται και αποκολλουν αγκωνες και ωμους απ το τραβηγμα, μπας και παει το γ*μημενο χερι πιο μακρια και παψει να βγαινει η μυτη παντοφλα. 

Μια ομως, πολυ εξυπνη, τι εκανε? Μα καλα, κοιτα τωρα την παμπονηρη. Εσκασε 15.000 δολαρια, για να κοψει και να ραψει οτι δεν της εβγαινε σωστο στη σελφι και να τους φαει ολους. Καλα ε, Φοβερο? Εχεις ενθουσιαστει. Πώς δεν το σκεφτηκες κι εσυ ο στοκος νωριτερα, θα αναρωτιεσαι τωρα. Εμμμ δεν ειναι ολοι ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΙ, λυπαμαι.

Να το τερας εξυπναδας. Και μετα ποζαρει επιτελους ξεγνοιαστη. Οχι σαν κι εσενα που προσπαθεις ακομα να ξετεντωσεις τις κλειδωσεις σου.

Ενας αλλος δε, ακομα πιο εξυπνος απ την τετραπερατη απο πανω, επειδη δεν μπορουσε με τιποτε να βγαλει μια σελφι του Θεου, μετα απο απειρες προσπαθειες, αυτοκτονησε. Ε βεβαια. Δικιο ειχε. Ειναι να μην αυτοκτονησεις? .-

Ψιττακομορφος ο ενοχλητικος

Το παραπανω βιντεο αποδιδει ακριβως, αυτη την αξιοζηλευτη σχεση μεταξυ του αντρα και της γυναικας.

Ειναι περιεργο που στη θεση του αντρα βρισκεται η γατα. Η ιδιοσυγκρασια του σκυλου ταιριαζει καλυτερα στους αντρες. Αγαθος, γλυκουλης και καλοπροαιρετος. Οι γατες ειναι καργιες τις περισσοτερες φορες και φερονται με τον χειροτερο τροπο σε αυτα τα αξιαγαπητα ζωντανα.

Τωρα ομως, ο παπαγαλος ερχεται με φορα και ανεβαινει στην πυραμιδα της ηγεσιας. Ο παπαγαλος ειναι ο ηγεμονας. Ο Μακιαβελι θα τον προσκυνουσε. Ειναι ο πιο τσαμπουκαλης, ο πιο "δεν καταλαβαινω Χριστο", ο πιο "βαρα οσο θες, εγω θα ανασταινομαι και θα σε τυραναω μεχρι να φτυσεις το γαλα που βυζαξες. Δηλαδη, η γυναικα.

Ξερω, ειμαι γυναικα και ειναι σαν να βγαζω τα ματια μου με τα ιδια μου τα χερια. Αλλα ας το παραδεχτουμε επιτελους. Ειμαστε πολυ ενοχλητικα πλασματα. Οχι παντα, αλλα πολλες φορες ειμαστε. Μπορει και τις περισσοτερες. Οχι ολες μας θα μου πεις, αλλα πολλες απο εμας. Ισως και οι περισσοτερες.

Ο αντρας λοιπον ειναι στη θεση αυτου του ΜΑΥΡΟΥ απελπισμενου γατου, που δεν το πιστευει αυτο που του συμβαινει. Κοιταει, οχι απλα απεγνωσμενος, εχει πεταξει απο πανω του το αστρικο του σωμα για να σωθει και  περιμενει και το υπολοιπο σωμα του να ακολουθησει, αλλα για πολυ κακη του τυχη παραμενει εκει. Βρισκεται εκει, χωρις να βρισκεται εκει. Εχει αποσυνδεσει τα παντα, για να σωσει τα λογικα που του χουν απομεινει. Προτιμαει να ξεκολλησει τα ματια του και τα αυτια του προκειμενου να γλιτωσει απο αυτον τον φτερωτο αγγελο του σκοτους.

Η γυναικα προφανως και ειναι αυτο το ενοχλητικο παλιοπουλι. Θα τη διωξει μια, θα ξαναγυρισει με περισσοτερο νευρο. Θα μιλαει, θα μιλαει, θα τα χωνει, θα ξεκατινιαζεται, θα ρωταει, θα απανταει, θα μιλαει, θα τα χωνει. Θα την ξαναδιωξει ο χιλιοχτυπημενος απ' ολες τις πληγες του Φαραω και απ' τον ιδιο τον Φαραω, αλλα θα επιστρεψει ακομα πιο δυνατη απο ποτε. Ειναι το "σαν τη μυγα στο σκατο". Δεν θα ξεκολλησει αμα δεν τα πει ολα.

Κι οταν τα πει ΟΛΑ στον ερμο που ακομα και οι ρεγκες απ την απελπισια τους αφησαν το κλαμα και παστωθηκαν μονες τους, καλμαρει, παει πιο διπλα και συνεχιζει το βρισιδι του μεχρι να αποφορτισει εντελως.

Ο γατος απο τοτε, απαρνηθηκε τη φυση του και δεν μιλησε ποτε ξανα, μετα τη δηλωση του οτι δεν ειναι γατος, αλλα αμπαζουρ.

Οπα, πιατα και χορος των ελληνων ο καημος

Τωρα, που βρεθηκα πιο κοντα σε ξενους, καταλαβα οτι εχουν μια "ελαφρως" διαστρεβλωμενη εικονα για μας τους ελληνες. Με την αποψη που εχουν βασικα, πιστευω οτι μας κανουν παρεα γιατι πονταρουν στο οτι καποια στιγμη θα μας βγει το "ελληνικο", θα πεταξουμε τα ρουχα μας, θα βαλουμε τις χλαμιδες και θα αρχισουμε να χορευουμε συρτακι. Και πολυ θα τους διασκεδασουμε.

Θελω να τονισω οτι οι ηλικιες ξενων που συναναστρεφομαι ειναι απο 20-30 οποτε ή αυτη η δεκαετια εχει παθει λαλάκα και μας εχει μπερδεψει με καποιους αλλους, ή και οι γονεις τους τα ιδια πιστευουν και περναει απο γενια σε γενια η εικονα αυτου του υπερ γραφικου "ελληνα"(?).

Ολα ξεκινησαν σε αυτα τα "του νοου ας μπετα" που κλασικη ερωτηση ειναι το "απο που 'σαι συ?". Φρομ Γκρις λοιπον απαντουσα και φωτιζαν προσωπα γυρω μου. Α λεω κοιτα, πολυ τους αρεσει η Ελλαδα, μπραβο. Αρχη και κεντρο του πολιτισμου οπως λεμε και οπως ειναι φυσικα. Σωκρατης, Πλατωνας, δημοκρατια, γκρικ μουζακα, γκρικ φετα. Γουατ? Ξερουν ολο το ελληνικο μενου μιας κλασικης παραθαλασσιας τουριστικης ταβερνας στη Λουτσα. Και νομιζουν οτι μ αυτα τρεφομαστε πρωι-μεσημερι-βραδυ. Πινουμε φραπε με "μια χωριατικη στο 5" για πρωινο, περναμε σε ουζο με -τι αλλο- μουσακα για μεσημερι και κλεινουμε με μπακλαβα(!) και γιαουρτι το βραδακι για να κοιμηθουμε ελαφρια. Αφου μου ρθαν καμποσα εγκεφαλικα για την ακρως συνδεδεμενη με το φαι ελληνικη μου ταυτοτητα, ειπα νταξ μωρε, πειναλεοι ευρωπαιοι, τους εκανε εντυπωση που εχουμε τοσα <φαγια> που τους τρελαινουν, γι αυτο.

"Αμ γκρικ". "Οου γιες λετς γκοου του ε γκρικ ρεστοραντ τουγκεδερ του μπρεικ σαμ ντισις!". Γουατ? Δεν σπαμε πιατα σαν τους παρανοϊκους αδερφια μου στην Ελλαδα. Το πολυ πολυ να μας γλυστρισει κανενα οπως τα πλενουμε και παλι θα ραγισει δεν θα κανουμε την κουζινα Βαγδατη. Αυτοι ρε νομιζουν οτι με το που θα φαμε τον μουσακα, θα γλειψουμε το πιατο, θα βαλουμε τερμα να παιζει ο Ζορμπας και θα σπαμε σερβιτσια. Οπα παιδια, τρωμε, ξεπλενουμε πιατο, βαζουμε πλυντηριο πιατο και ξαναχρησιμοποιουμε πιατο. Πολλες φορες. "Γιες Οπα-Οπα".

"Οπα". Ποιος διαολος το πηρε με τοση αγαπη αυτο το οπα και τωρα τους ρωτας τι ξερεις να πεις στα ελληνικα και σου λενε "Οπα". Οπα ιζ νοθινκγ τους λες τσαντισμενος και σε κοιτανε σαν να τους ειπες οτι η Μπριτνει Σπιαρζ δεν ηταν παρθενα μεχρι τα 23. Και επι τη ευκαιρια, ουτε οπα-οπα ειναι προταση, ουτε χορευουμε συρτακι αντι να περπαταμε. Λαθος. Ολα λαθος.

Ενας, δεν ξερω αν πρεπει να τον πω πιο ρομαντικο ή πιο ηλιθιο, καπως το χει στο μυαλο(!) του, οτι οι ελληνες περιφερομαστε με χιτωνες και μπεκροπινουμε κρασι -μπα? πώς και δεν πινουμε νεκταρ και αμβροσια?- και συζηταμε φιλοσοφιες ενω πιστευουμε και στους 12 Θεους του Ολυμπου -ε ναι αναμενομενο. Πιστευω οτι αν ειχαμε παραπανω οικειοτητα, θα μου συνεχιζε οτι αφου πιουμε το κρασι και συζητησουμε φιλοσοφιες, κανουμε και κανα οργιο, τζέρτζελο να γινεται. Αλλα αντ' αυτου, απλα με κοιταξε με νοημα, τυπου "αχ εσεις οι ελληνες, αχ".

Οποτε για να ανακεφαλαιωσω, ειμαστε γαμω τα ατομα. Ολη μερα Οπα και χορος, ντερλικωνουμε τον αγλεορα, σπαμε πιατο, φοραμε χλαμιδα, πινουμε ουζα και κρασια, καβαλιομαστε αφου εχουμε πλεον γινει κουρουμπελα, τρωμε ενα γιαουρτακι και αυριο, εχουν οι 12 Θεοι.

O Ιαπωνας

Ειναι ο τσαλαφός Ιαπωνας συμφοιτητης. Το "περιεργο φρουτο αυτος" ειναι λιγο για τον Φουτζιγιαμα.  Ειναι κατι πολυ παραπανω και απο φρουτο και απο περιεργος.  Ως κοινωνικη ανθρωπολογος, θα επρεπε να το αποδωσω στη διαφορετικη κουλτουρα που εχει ο "τσολιας" απ τον σχιστοματη αλλα οχι, ειναι περιεργος, τι να λεμε.

Δεν ξερω αν ειναι ολοι οι Ιαπωνες το ιδιο περιεργοι ή αν αυτος ειναι συλλεκτικο κομματι. Ο Θεος τους να με συγχωρεσει, αλλα ειναι πολυ αψυχολογητος και με τρομαζει.  Καθεται υπερβολικα ησυχος στη θεση του, με σχεδον στοιχισμενα τα χερια παραλληλα με το τετραδιο του και κοιταει το κενο. 'Η ειναι μονιμως παρα πολυ κουρασμενος και ερχεται στο μαθημα για να ξεφορτωσει  ή τον εχουμε προβληματισει  πολυ και εχει γνωρισει την απελπισια.

Και εκει που τον κοιτας και λες εσβησε, κατι ακυρο για τους υπολοιπους θα ειπωθει και ο Χιροσιμας ξεκαρδιζεται στα γελια. Γουατ?  Σιριουσλι ντουντ, γκετ γιορσελφ τουγκεδερ. Αφου γελαει κι εμεις κοιτιομαστε, γελαει και μεις κοιτιομαστε, γελαει και κοιτιομαστε, ΑΠ το παιρνει αλλιως, παθαινει βορεια Κορεα και παγωνει. Παγωνει μαζι και το αιμα μας με τον τρελο που τρεφουμε στον κορφο μας. 

Επισης, απ την πρωτη μερα, η ατακα  κοινωνικοποιησης του με τους υπολοιπους, ειναι το "δε γουεδερ ιζ μάιλντ. Γουιαρντ φορ λοντον χα?". Γιες. Γουιρντ ιν ντισεμπερ, τωρα ομως, #Κοιτα εξω εχει πιασει καλοκαιρι και την πορτα εχω ανοιξει της καρδιας# που λεει και η Πεγκυ Ζηνα.

Ζω μια πολυ σουρεαλ κατασταση με τον Τογιοτα αναμεσα μας. Νομιζω οτι χανω κι εγω σιγα σιγα τα λογικα μου. Δεν μπορω να ξεχωρισω το νόρμαλ απ το παρανόρμαλ. Ειναι σαν παραλληλα με το μαθημα να γινεται κι ενα πειραμα. Δεν μπορω να πιστεψω οτι αυτος ειναι αληθινος και παρακολουθει στ αληθεια μαζι μας.

Να δεις που αυτο ειναι.  Ειμαι σιγουρη οτι καποια εκπληξη μάς κρυβει για το τελος γιατι ειναι τοσο "καλος" για να ναι αληθινος.  18 Ιουνιου ο Χοντα θα ανατιναχτει και θα πεταγονται απο μεσα του φορτσον κουκιζ που θα λενε "busted" ή απ΄το κρανιο του θα ξεχυθουν πολλοι μικροι εξωγιηνοι που θα μας καταστρεψουν. -

Για σενα θα φαω τα σαντουιτς ολου του κοσμου

...Ή αλλιως, "περιμενω περιοδο". Αυτη η καταραμενη περιοδος της αναμονης της περιοδου, που ταλανιζει ολες τις γυναικες. Αυτη η σιχαμενη φαση, που η φυση σε εκδικειται που δεν επιασες ΠΑΛΙ παιδι και αφησες το ωαριο σου ετσι ευκολα να παει στραφι. Η περιοδος της ασχημιας, των νευρων και της ακαταπαυστης ορεξης. Ειναι η υπερτατη εκδικηση για τη γυναικα και το πιστευω. Σου λεει δεν θα κανεις μωρο μωρη? Τωρα θα δεις, που θα γινεις τοσο αντιπαθητικια και ολοι οι γνωστοι που εχεις, θα σε παρατησουν για να μαθεις. Θα μεινεις ολομοναχη εσυ και η περιοδος σου.

Οποτε εκτος απ το πρηξιμο, τα σπιθουρια και τη γενικοτερη ασχημια που σε δερνει (γιατι βεεεβαια, τωρα γιατι να εισαι ομορφη? αφου πλεον εισαι αχρηστη) πεινας τοσο, που τρως και τα ποδια σου αμα λαχει. Και δεν ειναι οτι νταξ, πεινας μωρε, θα φας τα ποδια σου. Τα τρως και αλλοκοτα. Τα μισα με μαρμελαδα, τα μισα με μαγιονεζα και μετα παλι μαρμελαδα. Ο,τι πιο σιχαμενο, τοτε το τρως. Ειναι σαν να θελει να σε τρελανει αυτο το ωαριο που χαθηκε, για να μην το ξαναχασεις ποτε. Για να κανεις παιδι καθε χρονο, μεχρι να παψεις να βγαζεις καινουργια ωαρια. Δις ιζ μαντνες!

Οση σοκολατα και να φας, ποτε δεν ειναι αρκετη. Παντα υπαρχει χωρος και για την επομενη. Οση σοκολατα τρως, τοσο οι φλουμπες σου ερχονται και θεριευουν. Οσο θεριευουν, τοσο φορτωνεις που εχεις τα χαλια σου τα μαυρα. Και κυλανε οι μερες σου καπως ετσι. Σπυρι, φαί, νευρα. Σπυρι, φαί, νευρα. Και ο διπλανος σου σε βλεπει που βουτας σα λιμασμενη τα πατατακια στη μερεντα και βγαζει τα εντερα του. Αλλα χωρις να δειξει τιποτα, γιατι εχει μαθει πλεον. Αν εισαι τυχερη δε και συγχρονιστεις με την καλη σου φιλη την πανσεληνο? Εκει γινεται το μεγαλο παρτυ. Εκει ειναι το "ολα τα χε η Μαργιορη, ο φερετζες της ελειπε". Τοτε ουτε ο σατανας δεν σε θελει για παρεα. Δεν θελει αλλα λογια, νομιζω το χεις. Κι αν εισαι αντρας, ειμαι σιγουρη, παλι το χεις.

Αυτη ειναι λοιπον η γλυκια (με λιγο αλατι, και κανελα, πιασε κι εναν παστουρμα) ιστορια μας, που επαναλαμβανεται καθε 28 μερες.

Τακτ τακτ ειναι κανεις εκει?

Εχω πολλα νευρα! Εχω νευρα με το ανθρωπινο παλιοειδος μας! Αυτο το παρταλιασμενο ειδος που σε οδηγει να φερθεις γαϊδουρινα, γιατι αλλιως κανενας διαολος δεν καταλαβαινει. Δεν μετρανε ευγενειες! Οχι. Οταν εισαι ευγενικος, αυτοματα μεταφραζεσαι ως μαλακας. Ειναι σαν να φωναζεις "καταπιεστε με κι αλλο κι εγω θα σας χαμογελαω και θα λεω ευχαριστω". Τακτ δεν υπαρχει ουτε για πλακα, δεν το συζητω. Δεν ξερω πως αυτος ο σκατοκοσμος εγινε ετσι.

Εισαι λοιπον ευγενικος και γλυκος ανθρωπος με αναλαμπες μεγαλυτερης καλοσυνης -οταν τα αστρα παιρνουν ευνοϊκες θεσεις και οι ορμονες σου συμφωνουν με τα αστρα- και πιστευεις στο γκουντ καρμα. Φερεσαι λοιπον ετσι στους γυρω σου, λες και δεν μπορεις να γινεις ο μεγαλυτερος καφρος που εχει περασει απ τη γη -πραγμα τρομερα ευκολο και φαν. Ειναι καθαρα θεμα επιλογης να εισαι αυτο το γλυκο γκρεμλιν.

Θα βρεθει ομως στο δρομο σου ο πρωτος κομπλεξικος βρωμοπαρταλος, που θα θεωρησει οτι επειδη εισαι καλος, εισαι και εγκεφαλικα νεκρος. Ξεκιναει σιγα σιγα να εισβαλει στο καλα περιφρουρημενο εγω σου και να πεταει κατω τα ορια σου "τακ τακ τακ", καπως ετσι. Εσυ ομως δεν εισαι εγκεφαλικα νεκρος και τα νευρα σου ειναι, οχι μονο στη θεση τους, αλλα και υπεροχα γυμνασμενα -κορμαρες. Εδω εισαι ικανος να τσακωθεις με σενα τον ιδιο αν σε ενοχλησεις, πώς ΔΙΑΝΟΗΘΗΚΕ καθε κακομοιρης οτι μπορει να καταχραστει τους καλους σου τροπους?

Αρχικα λοιπον, για να αντιδρασεις στον εισβολεα που σου λαχε, οταν απλωνει τα χερια του στον "φραχτη" σου, του χτυπας τα δαχτυλα με χαμογελο -το χεις ακομα. Αυτος, επειδη ειναι αδαης και ο αποτετοιος του τα ζηταει, συνεχιζει να σε ενοχλει πικι-πικι-πικι. Ε, μια, δυο, τρεις και γινεσαι πλεον επικινδυνος. Αμα δεις το ματι τού ευγενικου να γυρναει αναποδα και να γινεται το ματι τού φονια, ειναι ενα καλο σημαδι για να το βουλωσεις επιτελους, απλα και συνοπτικα και να μην το ξανακανεις. Γκεγκε παρταλε?

Χάιτε.

Στοπ bugging μι

Ενα υπουλο ζουζουνι υπαρχει μες στο σπιτι. Ενα αορατο μαλλον. Δεν μπορω να καταλαβω. Με πιανει και με τσιμπαει και ενω ακαριαια σαν αστραπη εκεινη τη στιγμη γυρναω να το δω, δεν το βλεπω. Εχω που εχω μια υπερτατη αντιπαθεια σε ολα τα ζουζουνια, αυτο ομως με εχει φερει στα ορια μου. Ειναι ο αορατος εχθρος. Το κακο χωρις προσωπο. Ο τιμωρος χωρις ταυτοτητα.

Εχω καταλαβει οτι τη βρισκει να με τσιμπαει οταν βλεπω τηλεοραση. Εκει μου ορμαει καθε φορα. Λες να μενει στον καναπε? Λες να το ενοχλω που καθομαι εκει? Ή μηπως τσιμπαει για να αλλαξω καναλι? Τι διαολο θελει αυτο περιεργο, αφαντο πλασμα?

Σε πρωτη φαση, για να τα βρουμε, πρεπει να φανερωθει. Ετσι στα τυφλα, εγω φιλη δεν γινομαι. Να ερθει να με κοιταξει στα ματια και εντιμα να μου πει μανδαμ, το τουδε και το δεινα. Θελω αυτο. Δεν θελω να με πατας, δεν θελω να δω αλλο TLC. Μια που αραζουμε μαζι, πιασε μου και καμια μπυρα. Ετσι κανουν οι ανθωποι.

Τωρα βεβαια αυτα, αν οντως υπαρχει. Γιατι μπορει και να ειναι το φαντασμα καποιου -ζουζουνιου- που ζουσε καποτε σε αυτο το σπιτι και το βρηκε βιαιος θανατος. Οποτε μπορει και να θελει απλα να μου μεταφερει καποιο μηνυμα για να αναπαυθει η ψυχη του. Ή να μην εχει καταλαβει οτι πεθανε και να με τσιμπαει για να τραφει. Και εκει δεν ξερω τι να κανω. Να παω να του αναψω κερι? Το καντηλι? Να κανω τραπεζακι για να μου πει τι θελει? Τι πια? Τι?!

Ριβιλ γιορσελφ γιου ναστι μπαγκ!

Η φωλια του κουκου

Η φωλια του κουκου ή αλλιως το Κωσταλεξι. Για σενα μιλαω. Ναι. Εσενα, που εχεις κανει το σπιτι καβουκι και δεν λες να βγεις απο κει μεσα. Αρρρρωστια (βλ. βαρβαροτητες). Δε λεω, ολοι το χουμε παθει. Μα μετα απο ιωση, μα στα κατω μας, μα σε κακοκαιρια (βλ. Κατρινα). Αλλα μετα βγαινεις καποια στιγμη παλι οξω. Με βαρια καρδια την πρωτη φορα, αλλα βγαινεις. Εσυ δε λες να την παρεις τη μαυρη αποφαση.

Εχεις μουρλαθει εκει μεσα, το ξερεις ε? Οσο μενεις κλεισμενος σε ενα σπιτι Κωστα μου, ή μηπως προτιμας να σε λεω Αλεξη? Ή και τα δυο? Οταν μενεις λοιπον μεσα συνεχεια και γινεται η ζωη σου η τηλεοραση, το φαί, το πλυσιμο και το σιδερωμα, καποια στιγμη σαλταρεις. Το πιο πιθανο βεβαια για να φτασεις εκει, ειναι να εισαι ηδη σαλταρισμενος. Το χω παθει κι εγω και σε καταλαβαινω. Μετα απο ιωσεις συνηθως. Ειναι αυτο που στην αρχη βαριεσαι τη ζωαρα σου μεσα στο σπιτι και δεν εχεις τι να κανεις και μια ταβλιαζεσαι και κοιμασαι και μια βολοδερνεις σαν αυτιστικη μαϊμου σε ζωολογικο. Μετα ομως, κατι αρχιζει και σου καλαρεσει. Βολευεσαι εκει μεσα κι αφηνεσαι. Σε πιανει ενας συνεχης πονοκεφαλος απ τη μουχλα και τη ρουχλα, ετσι σαν μουδιασμα και με το ζορι ανοιγεις το στομα σου να μιλησεις σε ανθρωπο -απ το τηλεφωνο φυσικα.

Σκεφτεσαι το εξω σαν αποστολη της Νασα στον Αρη. Ουτε κατα διανοια να βγεις εσυ εκει εξω. Σ΄ αυτο το χαος. Τι εισαι, κανας τρελος? Κατσε εκει μεσα, να φυλας το σπιτι, ξερεις εσυ. Μη δινεις σημασια σε ολους αυτους τους ανεγκεφαλους που σουλατσαρουν και πινουν στον ηλιο τις καφεδαρες τους και το απολαμβανουν. Μεσα. Εκει που εισαι εσυ ειναι η ζωη. Μπραβο εξυπνοπουλι. Και μην το κουνησεις ρουπι. Απ. Τσσστ.

Ονειρα γλυκα βρε

Το να μοιραζεσαι το ιδιο κρεβατι εχει πολλα καλα (παρεα, συντροφικοτητα, αγαπη κτλ), εχει ομως και πολλες παγιδες. Ασχημα πραγματα συμβαινουν καμια φορα.

Αιφνιδιασμος. Μολις σε εχει παρει ενας γλυκος και περιεργα βαθυς υπνος και ο διπλανος σου αποφασιζει να σου μιλησει. Δεν ειναι τοσο απλο οσο ακουγεται. Ειναι σα να βρισκεσαι στον Παραδεισο και ξαφνικα τρως μια χαστουκα και σε πετανε με τις κλωτσιες εξω. Πεταγεσαι και αλαφιασμενος και αλληθωρος και σαλιωμενος. Λυση: Αν τη βρεις πες μου κι εμενα.

Ροχαλητο. Ή αλλιως ο αγωνας "Παναγιά μου δωσε να κοιμηθω πρωτη". Και να κοιμηθεις δηλαδη, δεν σημαινει οτι κερδιζεις τη μαχη, απλως δινεις μια παραταση στη μη-απελπισια σου. Ειναι αυτα τα μακροσυρτα αλλωστε, που και νεκρους ξυπνανε. Τον κουνας λιγο δειλα στην αρχη να τον ξεβολεψεις, μπας και σταματησει και σταματαει για καποια δευτερολεπτα. Μετα σταματαει και να αναπνει. "Τον σκοτωσα???". "ΧΡΡΡΑΟΥΥΥ" απανταει και καταλαβαινεις οτι ζει τελικα. Μετα στην πορεια βλεπεις οτι οσο πιο δυνατες τις τρωει, τοσο περισσοτερο χρονο κερδιζεις. Μεχρι που τον πονας και σε βριζει που τον ξυπνησες(!). Χελόουυυ! Πανω που λες δοξα τω Θεω, σου ρχεται το επομενο. Ε μετα δεν κλεινεις ματι, γιατι περιμενεις με ανυπομονησια κι εσυ το επομενο και καπως ετσι κυλαει. Ειναι οπως τα κυματα. Οχι του Δουναβη. Εκτος κι αν εννοεις οτι σε πνιγουν. Λυση: Κοιμασαι μονος.

Του τρελου. Ειναι αυτο που λεει ο αλλος "μωρε εχω αστατο υπνο". Δηλαδη κλωτσαω σαν παρανοϊκος. Ξυπνας με μωλωπες και νομιζεις οτι εχεις μια πολυ σπανια αρρωστια. Τρως πολυ καλαμιδι και εσυ και ο Μορφεας. Λυση: Οχι. Κατσε να τις φας.

Το ξυπνητηρι. Το ΞΕΝΟ ξυπνητηρι. Δεν θες να ξυπνησεις απ τα αξημερωτα, ομως τι κριμα, ο αλλος θελει. Εκει που εισαι οσο νεκρος παιρνει, σ' αυτον τον βαθυ υπνο με τα ωραια του, χτυπαει μεσα στον εγκεφαλο σου ενας τυραννος που σου μετατοπιζει τους βολβους. Παντα ξυπναει ο λαθος ανθρωπος. Παντα. Κι αυτος που πρεπει να ξυπνησει παθαινει χαμαρα και δεν καταλαβαινει Χριστο. "Ε χτυπαει" ψελλιζεις με πολλα νευρα, αλλα προσπαθεις να σωσεις ο,τι ψηγμα υπνου σου μενει. "Ποιος χτυπαει?" απανταει ο αλλουτερος διπλα σου. "Ο διακος τον παπα. Κλειστο το @#$#%^!". Λυση: Αλυτο, σχεδον μεταφυσικο.

Το αλτσχάιμερ. Η αγνοια τού κοιμαμαι με αλλον διπλα. Στον υπνο σου μπορει να ξεχαστεις οτι εχεις και "συνεπιβατη". Απλωνεις λοιπον την αραδα σου οπου εχει σεντονι και στρωμα. Ο αλλος ο ερμος διπλα σου βεβαια μεταφραζει σε αγκωνιες και μπουκετα τις απλωτες σου, αλλα καν' δουλεια σου. "Α. Κι αλλος διπλα". Λυση: Ε. Ειμαι κι εγω εδω.

Το σεντονι. Η μαχη αυτη με το κωλοσεντονο. Τραβαει ο ενας, τραβαει κι ο αλλος. Αλλα πιο πολυ τραβαει ο αλλος. Ερχεται και τυλιγεται σαν τουλουμπα και μενεις εσυ κουλουριασμενος να τρεμεις σαν το ψαρι. Οταν καταλαβεις τί φαση παιχτηκε μεσα στη χαμαρα σου -και καταφερεις να βρεις την ακρη του σεντονιου απ' τον ντολμα διπλα- αρχιζεις και τραβας μανιασμενα να σκεπαστεις, αλλα καταληγεις παντα με μια γωνια ρηγμενη σχεδον αφαιρετικα πανω στο πλευρο σου. Λυση: Ταινια διπλης οψης.

Το φτερουγισμα του κονδορα. Κοιμασαι με ανθρωπο, ξυπνας απο αρπαχτικο. Σε μια αλλαγη θεσης των κατω ακρων, το πτωματοφαγο ορνιο διπλα σου, σου σκιζει τις σαρκες. Αυτο το κοφτερο νυχι, σου κατεβαζει το γονατο στον αστραγαλο και σε παραλυει. Λυση: Λιμα ή καλτσα.

Καληνυχτα.

Ηταν δυο φιλοι, ο πρηξας και ο μουγκας

Ειναι δυο οι κατηγοριες, οι εσωστρεφεις και οι εξωστρεφεις. Οι πρωτοι ειναι γνωστοι και ως μουγκοθοδωροι και καταληγουν στο νοσοκομειο με εγκεφαλικα και οι δευτεροι ειναι γνωστοι και ως πρήξηδες και μπορουν κι αυτοι να καταληξουν στο νοσοκομειο, απ το ξυλο. Εγω ανηκω στους δευτερους. Δεν πα να εισαι πτωμα, δε πα να μη μου δινεις σημασια, εγω αυτο που θελω θα στο πω. Ο,τι σκεφτομαι και με απασχολει, θα το μοιραστω. Που να σκασεις. Γιατι σιγα μη σκασω εγω.

Το προβλημα ειναι οταν οι πρηξηδες δεν καταλαβαινουνε με τιποτα τους μουγκοθοδωρους και πανε με το στανιο να τους κανουν να τα ξερασουν ολα. Αλλα δεν γινεται. Αν θες να το κανεις εικονα, οι πρηξηδες ειναι το μεγαλο ενοχλητικο δαχτυλο και οι μουγκοθοδωροι ειναι το σαλιγκαρι. Οσο το θρασυτατο δαχτυλο σκουνταει το σαλιγκαρι, τοσο πιο πολυ το ζωντανο ζουρπωνει και καταπινει τα απαυτα του, προκειμενου να κρυφτει πιο βαθια. Και ο πρηξας τοσο πιο πολυ τσαντιζεται, που δεν ειναι κι ο αλλος πρηξας.

Ετσι καπως, αυτοι οι τυποι μπορουν να γινουν μαλλια κουβαρια. "Πες" ο ενας, "δεν λεω" ο αλλος. Ο πρηξας το παιρνει προσωπικα οτι μονο σ' αυτον δεν λεει τα προβληματα του ο μουγκας, ο μουγκας τσαντιζεται που ο πρηξας τού εχει βγαλει την Παναγια να μιλησει ενω δεν θελει, ο πρηξας εχει αρχισει και μαζευει πραγμα να βγαλει προς τα εξω, ο μουγκας εχει κι αυτος μαζεψει πραγμα να βαλει προς τα μεσα -μαζι με τα υπολοιπα-, μαζευει, μαζευει ο μουγκας, κανει μπαμ, σπαει το παραθυρο και πηδαει κατω και τοτε το βουλωνει ο πρηξας. Δι εντ.

Η γλυκια σου η κοπελα

Πολλα λεγονται για μας τις κοπελες. Οτι εχουμε πολλα νευρα, οτι δεν ξερουμε τι θελουμε και διαφορες τετοιες βλακειες, που σιγουρα καποιος μισογυνης εχει διαδωσει. Ντροπη σε ολους αυτους που μιλανε με τετοιους αισχρους χαρακτηρισμους γι αυτα τα αθωα πλασματα που γινονται μανουλες και ειναι γεννημενα για να ομορφαινουν τον κοσμο. Ε αυτες οι ορμονες που σε κανουν μανουλα, καμια φορα φευγουν λιγο εκτος ελεγχου, αυτο ειναι ολο. Δεν ξερεις πώς να φερθεις λοιπον? Παμε να δουμε μαζι μια τετοια ατυχη στιγμουλα νευρων, για να καταλαβεις.

Οταν εχει νευρα και τη ρωτησεις τι εχει, θα σου πει "Τιποτα.". Μην την πιστεψεις ομως, εχει πολλα. Εκει την ξαναρωτας με μεγαλο ενδιαφερον. Αυτη μπορει να σε διαολοστειλει και να σου πει "Τιποτα σου ειπα, κουφος εισαι?". Εκει κανονικα γλυκουλι, θα την πιστευες και θα απομακρυνοσουν.

Οχι. Οχι. Οχι. Γιατι θα γινει μετα καπως ετσι. Αυτη θα φορτωσει που δεν ασχολεισαι μαζι της. Εσυ βεβαια ρωτησες και ασχοληθηκες. Οχι. Δεν φτανει. Επρεπε κι αλλο. Επρεπε να εισαι εκει και να σε μαστιγωνει, λεγοντας σου ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΩ, ΤΙΠΟΤΑ. Αλλα σιγα που ποναει. Αντρας εισαι, πονανε οι αντρες? Μετα Θα τα μπηξει απ τα νευρα της που δεν ασχολεισαι. Θα τρομαξεις και θα πας να δεις γιατι κλαιει. Οταν της δωσεις σημασια, αυτη θα παρει τα πανω της και θα σε ξαναβρισει. Μπορει και να σε χτυπησει. Ακομα δεν θα στροβιλισει το κεφαλι της 360 μοιρες, ουτε θα περπατησει στο ταβανι, ηρεμησε.

Μετα, αφου της δωσεις σημασια, δεν μπορεσετε να τα βρειτε σε τιποτα και τα κανεις τρισκατα, θα απομακρυνθεις παλι, μπας και ηρεμησει. Στο κατω κατω δεν σε θελει και διπλα της. Οχι. Σε θελει. Βουβο. Οχι και τελειως βουβο. Αλλα να της μιλας λιγο, γλυκα και να της πεις να βγαλει τα σωψυχα της να ηρεμησει. Οχι. Σιγα μην κατσει να ανοιξει την ψυχη της σε σενα, που εισαι ενα γαϊδουρι. Πως τολμησες κι ολας να σκεφτεις κατι τετοιο.

Εσυ εχεις απομακρυνθει λοιπον, πιστευοντας οτι ετσι ολα θα ερθουν στον ισιο δρομο, αλλα μεσα η κοπελα σου εχει ηδη αρχισει να φιλοξενει τριβολους. Ο σατανας,ο βελιαλ, ο βελφεγκορ και ολοι οι μεχρι στιγμης "αστεγοι" δαιμονες, εχουν πλεον βρει ενα φιλοξενο σπιτικο μεσα στην καλη σου. Μια κραυγη και κατι σπαστα αραμαϊκα, σε οδηγουν παλι πισω στο δωματιο.

Τωρα. Ναι, τωρα λεω, θα ξερασει τον πρασινο εμετο και θα βλασφημαει, ενω προσπαθεις να της καρφωσεις τον σταυρο στο μετωπο. Τωρα οπως τα κανες, βγαλτα περα μονος σου. Παλιανθρωπε. Κοιτα σε τι σημειο την εφερες την κοπελα. Φευγω. Οχι? Και τι να κανω? Σταματα να της πετας αγιασμο, της βρεχεις το i pad ηλιθιε. Δεν μπορεις να κανεις τιποτα αλλωστε. Τι βοηθεια να σου δωσω? Πισω σου ειναι, πισω σου, κρεμεται απ την ντουλαπα. Δεν ξερω,το ιδανικο εδω που φτασατε, θα ταν ισως να της προκαλεσεις τεχνητη περιοδο και ολα θα περνουσαν, αλλα δεν εχει φτασει μεχρι εκει η επιστημη. Ειναι θεμα ορμονων βλεπεις αυτες οι μικρες εκρηξουλες. Το θεμα ειναι να μην φτανατε ως εδω. Θελει απλα λεπτους χειρισμους. Αλλα πού να ξερεις εσυ απο τετοια, παχυδερμο. Σε λαθος σελιδα εισαι, αυτο το διαβαζουν στους γαμους. Πιο κατω ειναι για τους εξορκισμους. Αν αγαπας την κοπελα σου και υπαρχει συνεννοηση και αλληλοσεβασμος δεν φτανετε στα ακρα. Ειναι ενα πλασμα που θελει μονο αγαπη. Τιποτα αλλο. Μονο αγαπη. Αχρηστε! Δεστη στην καρεκλα και πιαστης το κεφαλι, θα σου φυγει. Που λες, πρεπει να το πιασεις απ την αρχη βρε αδερφε. Οταν τη δεις συννεφιασμενη, να την πιασεις με το καλο, να την ηρεμησεις. Να πατε μια ωραια βολτα, να πατε να φατε κατι εξω, ανθρωπος ειναι η καημενη, με τοσες εγνοιες. Καντε κατι μαζι, ετσι, να ξεχαστει λιγακι. Ευκολα πελαγωνεις παντως και δεν καταλαβαινω γιατι τοση συγχυση στο κεφ... Τρεχα! Τρεχα! Ωχ.

ΓΚΝΤΟΥΠ.

.-

Θα μεγαλωσω ρε και θα δειτε!

Εισαι μικρη και λυσσάς να μεγαλωσεις για να μπορεις να κανεις αυτα που τωρα τα θες σα μουρλο, αλλα δεν μπορεις να τα κανεις. Και μεγαλωνεις. Και καμια σχεση.

Εισαι μικρη και εχεις ψωνισει ο,τι μακρυ νυχι υπαρχει και το κολλας στα νυχια σου με σελοτειπ και μπλου ταγκ και ΣΚΑΣ που δεν μπορεις να χεις τοσο ωραια μακρια, φουξια (!) νυχια απο μονη σου και παλευεις με αυτες τις πλαστικες βλακειες, που οταν τα ακουμπησεις λιγο στο τραπεζι βγαινουν. Και μεγαλωνεις. Και τα χεις κομμενα σιριζα.

Εισαι μικρη και εχεις τσαλαπατησει τα τακουνια της μαμας και της γιαγιας. Εχεις σκαψει παρκε και εχεις σπασει τα νευρα των δικων σου και των γειτονων απ το τακα-τουκα. Και σκας που τα δικα σου ειναι φλατ με μπαρετες! Και μεγαλωνεις. Και δεν βγαζεις τις αγκ απ τα βαριεστημενα ποδια σου.

Εισαι μικρη και παιζεις κυρια με σατεν νυχτικα(!?!?!). Φορας κατι παλια σατεν νυχτικα της θειας σου και της γιαγιας σου -θα μπορουσαν να ειναι και της Ζωζως Σαμπουτζακη- και βολοδερνεις μεσα στο σπιτι. Και σκας που δεν εισαι μεγαλη να τα φορας στ' αληθεια. Και μεγαλωνεις. Και οι pjms σου ειναι βαμβακερες, τεραστιες και τις βαζεις και μεσα στις καλτσες.

Εισαι μικρη και εχεις μια τσαντα με ψηφοδελτια (!) μεσα, που ειναι οι "δουλειες" σου. Και παιζεις οτι πας τα χαρτια σου στην εφορια και στις τραπεζες και σε οποια αλλη δουλεια εχεις ακουσει τη μαμα σου να λεει οτι παει. Και χαιρεσαι με το παιχνιδι σου. Και σκας που δεν εισαι ακομα τοσο μεγαλη να πηγαινεις οντως εκει μονη σου και να τους χτυπας τα μακρια σου νυχια στο γκισε. Και μεγαλωνεις. Και στελνεις παλι τη μαμα σου στις δουλειες.

Εισαι μικρη και ακους τους μεγαλους να συζητανε πολυ σοβαρα θεματα. Και σκας που δεν εχεις ιδεα για τι μιλανε. Και θες να μεγαλωσεις, να ξερεις κι εσυ να λες τετοια σοβαρα με τους δικους σου φιλους. Και μεγαλωνεις. Και λες χειροτερες μαλακιες με τους φιλους σου απ οταν ησουν μικρη.

Εισαι μικρη και βαφεσαι. Αλλα βαφεσαι μονο μεσα στο σπιτι, γιατι ολοι σου λενε οτι δεν εισαι καραγκιοζης για να βγεις ετσι εξω. Και σκας, γιατι θες να βαφεσαι και να βαζεις γκλιτερ και δεν μπορεις, μεχρι να μεγαλωσεις. Και μεγαλωνεις. Και σκυλοβαριεσαι να βαφτεις. Και γκλιτερ δεν εβαλες ποτε. Μονο στις αποκριες.

Εισαι μικρη και παιζεις νυφη (!). Και θες τοσο πολυ να γινεις μια νυφη με ενα τεραστιο φουσκωτο τουρτενιο νυφικο. Και σκας που αυτο αργει ποοολυ ακομα. Και μεγαλωνεις. Και τα φουσκωτα τουρτενια νυφικα, μονο που τα βλεπεις, σου ανεβαζουν το ζαχαρο και την πιεση.

Εισαι μικρη και αποφευγεις το μπανιο οπως ο διαολος το λιβανι. Και σκας που εχεις τη μαμα σου απο πισω να σε μυριζει και να σε βουταει με το ζορι να ξεβρωμισεις και κανεις σαν γατι που το βαφτιζουν. Και σκας που δεν εισαι μεγαλη να αποφευγεις το μπανιο και να μην σου το επιβαλει κανεις. Και μεγαλωνεις. Και κανεις μπανιο καθε μερα και δυο φορες τη μερα. Και η μαμα σου σου λεει "φτανει, το σκουπισα 3 φορες σημερα, φτανει!".

Εισαι μικρη και πας βολτα τον ψευτικο σκυλο σου στο χαλι του σαλονιου να κατουρησει. Και σκας που δεν εχεις αληθινο σκυλο για να τον πας αληθινη βολτα. Και μεγαλωνεις. Και εχεις αληθινο σκυλο -τον καλυτερο!! Και δεν τον εχεις παει ποτε αληθινη βολτα. Συνεχιζεις αυτη μεχρι το χαλι του σαλονιου. Οπως τοτε.

Εισαι μικρη και παιζεις δουλειες σπιτιου. Και εχεις την ψευτικη ηλεκτρικη με τα μπιρμπιλονια απο φελιζολ, που τα σκορπας και μετα τα ρουφας με τη σκουπα σου παλι πισω. Και μετα παλι, ξανα-μανά. Και σκας που δεν μπορεις να σκουπισεις στα αληθεια με την μεγαλη, κανονικη ηλεκτρικη σκουπα. Και μεγαλωνεις. Και αν εισαι εγω, χαιρεσαι ακομα πιο πολυ με τις δουλειες του σπιτιου.

Αλλα λεει η θειά μου, αλλα ακουν τα αυτια μου

Εχω την ταση οπως και αλλοι φανταζομαι(?), να παρακουω και να παραποιω καποια πραγματακια. Θα σου παραθεσω καποια παραδειγματα. Για να μη με περασεις για εντελως ζαβη, τα περισσοτερα, αν οχι ολα, ειναι απ τα παιδικα μου χρονια.

Σε λενε το κοριτσι του Μαικ. Ε ναι, εγω φταιω? Τι ναρκωτικα επαιρνε αυτος που εγραψε του Μαη? Τα ιδια που παιρνουν κι αυτοι που πανε και παντρευονται τον πυργο του Αιφελ.

Κανω ομελετα κι ερχεται. Τοταλι μέιξ σενς και ευφανταστο. Καλομελετα κι ερχεται? Μπουλσιτς.

Αυτο το "τι μελλει γενεσθαι", για μενα ηταν παντα, μελι θυμαρισιο.

Ο Αγιος Σουλάς στη Ροδο, παντα ηταν, ειναι και θα ειναι Αγιος Σουβλάς για μενα. Μεγαλη η χαρη του. Παιδικο αστειο -ναι, παρα πολυ αστειο(!), παιδικη βλακεια? Δεν θυμαμαι. Εμενα ετσι εχει χαραχτει στη μνημη μου.

Δεν εχεις δυο λουμπεσα -κι οταν θα μπουμε μεσα, μπλα μπλα μπλα. Εχεις ενα λουμπεσο, τρια ή παραπανω. Δυο ομως, δεν εχεις. Και οι δικοι μας, δυο ηθελαν απ τον Μουσολινι.

-Ο Ρωμαιος και η Ουλιετα. -Ποια καρδουλα μου? (Ειπε η μανα) -Η Ουλιετα. (Μα τι με ξαναρωταει, κουφη ειναι?)

Στα συγκοινωνουντα δοχεια (?! Αι νοου!) του Σχοινα (!) εγινε μεγαλο μακελειο. Τρεμοκρυωνεις (Τρεμω Αν κρυωνεις) μπλα μπλα μπλα σπασαραγισω (Σπας Αν Ραγισω). Γενικα δεν εβγαζα ποτε νοημα. Ουτε τωρα που εμαθα τα σωστα βεβαια, αλλα κομματια να γινει. Φταιει η αρθρωση του Σχοινα, φταινε οι ηλιθιοι στιχοι, φταινε τα λογια του παπα?

Πα ρα δω σου λοιπον, παρε φορα μωρο μουυυ! Γιατι ετσι γινεται, οταν παραδινεσαι παιρνεις φορα (?). Τι ανευ ορων και βλακειες ελεγε ο Πασχαλης, δεν ξερω. Τετοια τραγουδουσε και του ρθε το ξωγαμο ανευ ορων. Γι αυτο σου λεω, παρε φορα καλυτερα.

Λαραραραλα λαλαι. "VIPS Χωρις ΕσεναΝΕ". 1)Μια κουκιδα στον χαρτη γραμμενη (λεπτομερεια, χαμενη το σωστο). 2)...Ορκιζοσουν ψευ τικα, στης αγα πης το νομά. Καποιος νομας, αγαπησε μια ψευτρα. Δεν φταιω εγω, ο ασθματικος φταιει που τον βαλανε να τραγουδησει την ελληνικη λαμπαντα.

Λαμπαντα. (Δηλαδη Lambanda και οκι λαμπαντα γκια το Πασκα). Θα μου πεις εχεις θρασος. Εδω δεν επιανες τα απλα ελληνικα και θα καταλαβαινες τα βραζιλιανικα? Ομως καθε πιτσιρικι που σεβοταν τον εαυτο του και την λαμπαντα φουστα του (και τα αγορακια, γιατι οχι), ειχε τους δικους τους στιχους. Οι δικοι μου πηγαιναν ως εξης: "Σοροντισταρα αλεμπραρεμορ κιουμπριρα νακοντισταρααα αιαιαιαιιι δοσαντα λαμπαντα" ! Ρρρρραιαιαιαιιι

Κλεινοντας, εκτος απ το γλυκο τράιφλ, υπαρχει και το οπλο τράιφλ. Ράιφλ? Α κριμα. Πριν μ΄αρεσε περισσοτερο. Ηταν πιο γλυκος ο πολεμος.

Αν θυμηθω κι αλλα, γιατι ειμαι περηφανη στα αυτια και σιγουρα εχω κι αλλα, θα σε ενημερωσω. Μεχρι τοτε,

Μπιζου.

Το σπιθουρι

-Τι εβγαλα εδω?

-Πού?

-Εδω.

-Α τιποτα.

-Τι τιποτα? Αφου κατι με τρωει.

-Ναι, το σπιθουρι.

-Αρα δηλαδη, κατι εχω.

-Ναι, ενα σπιθουρι.

-Και γιατι δεν μου το πες απ την αρχη?

-Για το σπιθουρι? Να, στο λεω τωρα. Εχεις ενα σπιθουρι.

-Κοροϊδευεις?

-Οχι, εσυ?

-Οχι.

-Το σπιθουρι σου?

-Οχι.

-Ε ωραια, αν δεν εχεις κατι συναρπαστικο, τοτε φυγε και μη με ενοχλεις.

-Δηλαδη δεν μπορει ενα σπιθουρι να ειναι κατι υποπτο, μου λες.

-Οχι, αφου δεν κοροιδευει ή εστω μιλαει, δεν το λες ουτε υποπτο, ουτε συναρπαστικο. Ειναι ενα απλο σπιθουρι.

-Εγω αγχωνομαι για την υγεια μου κι εσυ αντι να με ηρεμησεις απ την αρχη, καθεσαι και πουλας πνευμα και κοροϊδευεις.

-Εχεις δικιο. Με συγχωρεις. Δεν πηρα στα σοβαρα το σπιθουρι σου και σε πληγωσα. Λαθος μου. Ελα, φερε τη φωτογραφικη.

-Τι να την κανεις?

-Να το βγαλω φωτογραφια και να το στειλω στον Ripley, να το βαλει στη συλλογη του με τα περιεργα, διπλα στο κατσικι με τα δυο κεφαλια και τα 5 ποδια στην πλατη.

- .

Κιλ ζοουν

Ειναι ενα κυριακατικο απογευμα. Καθεστε σπιτι και χαζευετε σαν αποχαυνωμενοι, μια τα κινητα σας, μια την τηλεοραση. Τα μονα που κουνιουνται ειναι τα βλεφαρα και η καρδια σας, που με το ζορι σάς κραταει ζωντανους. Μεγαλη πληξη και βαρεμαρα στην παρεα σας. Μεχρι και οι μυγες χτυπανε απο μονες τους στη μυγοσκοτωστρα απ την βαρεμαρα. Ωσπου! "Ελα ξεκουνα", σου λεει. "Ελα θα παιξουμε πλέι στέισον. "Μα δεν ξερω να παιζω", λες εσυ. "Χάιτε μωρε δεν ειναι τιποτα", λεει χαρουμενος. Ενθουσιαστηκες κι εσυ και εισαι ετοιμη να ορμησεις στη μαχη. Ράιαν.

Φορατε τα 3d γυαλια, πιανετε τα χειριστηρια και ξεκινατε. Ξεκινατε. Ξεκινα. Ε αντε ξεκινα! Ξεκινα λεμε. Αυτος τρεχει κι εσυ κανεις κατι περιεργους κυκλους γυρω απ τον εαυτο σου με το μπαζουκας στα χερια, ετοιμη να τους πιεις το αιμα. ΤΟ ΑΙΜΑ.

-Που πηγες? Γιατι με αφησες πισω και ξεκινησες να σκοτωνεις χωρις εμενα?

-Γιατι χορευεις με το οπλο? Προχωρα. Σε περιμενω. Και δεν κυνηγαμε περδικες, μην το χεις πανω.

-ΟΚ. Ερχομαι.

..

..

-Δεν προχωραει. Χαλασε. Ελα να με παρεις.

-Μπορεις να μην κοιτας πανω συνεχεια? Φερτο δω να στο φτιαξω!

-Μη μου μιλας ασχημα, σου ειπα δεν ξερω να παιζω.

-Καλα αντε παρτο και προχωρα ευθεια.

-ΟΚ.

-Ρε πας καλα? Εμενα πυροβολας.

-Αχ συγγνωμη. Δεν καταλαβα.

-Παμε απο δω, ελα κουνησου.

-Πωπωωω κοιτα τι ωραια που ειναι εδω. Εχει φυση.

-Ναι.

-Α, εδω εχει αιματα. Ποιον σκοτωσαν? Λες να μας σκοτωσουν κι εμας?

-Αν συνεχισεις να παρασιτεις, μπορει.

-Σκασε γιατι θα σε πυροβολησω.

-Ελα εδω να γεμισεις το οπλο σου τωρα και σταματα.

-Ερχομαι. Που?

..

..

-Ωχ επεσα καπου μεσα. Ελα να με παρεις, δεν ξερω να βρω τον δρομο.

-Την τυχη μου. Τωρα.

-Τωρα.

-Ακολουθα με, μη μενεις πισω.

-Ωραια, που ειναι να παρω τις βομβιδες?

-Χειροβομβιδες λεγονται.

-Α, νατες. Ωπ, απ, επεσα παλι. Ελα να με παρεις.

-Οχι.

-Ελα να με παρεις ρε σου λεω.

-Οχι. Μεινε εκει. Παιζω.

-Ελα! Ειπαμε θα παιξουμε μαζι. Ελα. Ελα. Ελα.

-Σκασε, παιζω.

-Καλα θα το βρω μονη μου.

..

..

-Φοβαμαι. Εχει κακους εδω?

-Οχι.

-Καποιος με πυροβολαει.

-Εγω ειμαι.

-Πας καλα? Θες να με σκοτωσεις για να παιξεις μονος σου?

-Δεν πεθαινεις ετσι. Πρεπει να σε πυροβολαω συνεχεια. Να, ετσι.

-ΡΕ πεθανα. Βλακα. Τωρα? Δεν παιζω αλλο? Σε μισω.

-Ελα σε εφτιαξα. Αντε προχωρα ομως.

-Ερχομαι. Και μην το ξανακανεις αυτο.

-Σκοτωσε τους αυτους. Αυτους, οχι εμενα.

-Ω Ω Ω. ΡΕΕ θα σας φαω ρε. Α! Τον σκοτωσα! Τον σκοτωσα!

-Ωραια. Τωρα πηγαινε να τον αναστησεις.

-Γιατι??? Τι παιζουμε, τον Λαζαρο?

-Γιατι ημουν εγω.

-Α. Σ αγαπω.

-Το κλεινω. Παμε βολτα καλυτερα.

-Κριμα και μ αρεσε.

-Κριμα...

..

.-

EXIT

Ειναι απο αυτες τις μερες λοιπον. Αυτες τις δυσκολες μερες για τους γυρω μου. Γιατι μου βγαινει ακριβως το αντιθετο απο αυτο που δειχνω οτι ειμαι, ειμαι, νομιζουν οτι ειμαι (? δεν εχω ιδεα ουτε εγω τι ισχυει). Παρε λοιπον εναν οδηγο επιβιωσης να χεις. Οι εξοδοι κινδυνου ειναι μπροστα, στη μεση και στο τελος. Μασκες οξυγονου δεν πεφτουν, απλα ακολουθησε τα βελακια προς το εγκζιτ.

Μη ρωτας χαζα. Δεν θα παρεις απαντηση, ουτε χαζη απαντηση για να σε "παιξω", ουτε γελακι συγκαταβασης της μπουρδας που μου πες.

Και οι πετρες το ξερουν οτι μισω τη χαζομαρα. Αν τυχει λοιπον και μιλησουμε και δεν ειμαι κρυμμενη σε καποια μαυρη κρυπτη αυτη τη μαυρη ωρα, μη μου το παιζεις χαζος σε ολα αυτα που προσπαθω να γινω κατανοητη. Η υπομονη μου σταζει απ τα ματια μου αργα και σταθερα και εσυ ερχεσαι και της τραβας το καζανακι.

Μη μου λες τι θα κανω. Ανεκαθεν μου την εσπαγε να μου δινουν οδηγιες χρησης σε κατι που δεν πρεπει να συναρμολογησω ή να τηλεκατευθυνω στο διαστημα με μεγαλη προσοχη, γιατι μια μαϊμου θα πεθανει αν δεν το κανω. Οποτε σε παρακαλω, ασε με να το κανω μάι γουει, οπως ομορφα τραγουδησε και ο αγαπημενος μου Φρανκ Σινατρα.

Ξερουμε και οι δυο οτι αν κατι ξεκινησει απ το σημειο Α θα φτασει στο σημειο Β. Ο,τι και να γινει θα φτασει. Οσα μπιχλιμπιδια, μπλιμπλιμπλονια και τουρλουμπουκια κι αν του πεταξεις στο μεσοδιαστημα. Πες λοιπον το ρημαδι που θες να μου πεις και με μιση ανασα ακομα, αν σου ειναι ευκολο. Μη μου το πας περιφερειακα, γιατι δεν ειμαι ουτε 5 χρονων, ουτε εγκεφαλικα νεκρη, εχω ηδη φτασει στο σημειο Β και σε περιμενω να συρεις το βαρετο σου κορμι προς τα δω.

Αν εισαι καποιος ασχετος, που εχω την ατυχια να μοιραστουμε καποιο δημοσιο χωρο -ή ακομα χειροτερα υπηρεσια- σταματα να με τσεκαρεις απ την κορφη ως τα νυχια. Δεν θα με αγορασεις, ουτε εχω δηλωσει για πετιγκρι της ρατσας μου, για να ανεχομαι να με ξεψειριζεις. Τακτ! ΤΑΚΤ!

Μη μου πεις οτι εχεις να θαψεις τον σκιουρο του γειτονα που πνιγηκε τρωγοντας στραγαλια ενω εβλεπε σκουος. Πες μου απλα "βαριεμαι να βγω". Μωρε. Ανοητε. Ο σκιουρος ζει και βασιλευει και ειναι τωρα εδω μαζι μου και βλεπουμε game of thrones. Και δεν του αρεσουν και τα στραγαλια.

Μη μου μιλας οταν τραγουδαω στο αμαξι ΜΟΥ. Σκασε κι ακου.

Τι τελοσπαντων? Ποιος το λεει? Εσυ? Γιατι? Για να ξεπεταξεις τη γνωμη μου? Σημερα? Οχι αδερφε. Μια λεξη που απεχθανομαι. Η λεξη της ξεπετας και της απαξιωσης ή απλα της επικοινωνιακης αναπηριας και της δειλιας της αποψης σου. Οχι, σιγουρα οχι. (Ακομα χειροτερα τα πραγματα με το ΤΕΣΠΑ, εισαι καθυστερημενος, το παιζεις και μαγκας, να ουμ).

Τελικα, η σιωπη μου ειναι χρυσος. Και η δικη σου επισης. Ας παιξουμε αυτο το παιχνιδι.

EXIT

Μπλαντι Λαντον, γιου φιλθι ανιμαλ

Που λες, με ξεβρασε το κυμα στο Λονδινο και θα μεινω εδω για καμποσο. Δεν θα μπορουσα λοιπον, να μη σου πω καποια λιγα πραγματα για το ομορφο Λονδινο. Καποια θετικα και αρνητικα τουτου του τοπου. Προζ εντ κονζ που λενε στα εγγλεζικα, για να μπαινεις στο κλιμα.

Προζ με το λοιπον.

Ξεμουδιαζεις τα αγγλικα σου. Παει καιρος απο τοτε που πηρες το προφισιενσι και τα αγγλικα που φρεσκαρεις ειναι αυτα που ακους στις ταινιες. "Ασταλαβιστα μπειμπι" -αυτα δεν ειναι καν αγγλικα, βλακα. Ετσι λοιπον τωρα, καλεισαι να μιλησεις. Και στην αρχη σου βγαινουν αναρθρες κραυγες και ενα εεε βαθυ, αγγλικο. Μετα, ολα παιρνουν το δρομο τους.

Αυτος ο λαος ειναι ευγενικος. Ναι, μπορει να προκειται για ψευτο-ευγενεια, αλλα δεν με νοιαζει. Αυτο που με νοιαζει ειναι οτι, οταν περιμενω στην ατελειωτη ουρα τού σουπερ μαρκετ και καταφερω να φτασω στο ταμειο, δεν βλεπω την ξινισμενη φατσα της ταμειούς, που θελει να με λουσει με χλωρινη και να μου βαλει φωτια, επειδη ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ εγω και αλλοι πολλοι σημερα, να γεμισουμε τα ραφια μας και της βαλαμε δουλεια. Αλλα αντιθετα, μου γελαει και μου ζηταει και συγγνωμη που περιμενα. Τι λες μαρη?! Βρισε με, δεν το αντεχω, εγω ειμαι ελληνιδα.

Αλλο δειγμα ευγενειας, -εχω σοκαριστει γι αυτο δεν προχωραω παρακατω- ειναι αυτο στους δρομους η στο μετρο. Δεν προλαβαινεις να βγαλεις χαρτες και πυξιδες, για να σου δειξουν τον δρομο και σκαει ο περαστικος και σου λεει "να σε βοηθησω, πού πας?". ΓΟΥΑΤ??? ΑΡ ΓΙΟΥ ΤΟΚΙΝ ΤΟΥ ΜΙ? Στην Ελλαδα, βλεπεις το κινεζομανι να σφιγγει κι αλλο τα πρησμενα του μουτρακια, απ την υπερπροσπαθεια να προσανατολιστει κι οχι μονο δεν βοηθας, αλλα εισαι τοσο καφρος, που μπορει αντι για Ακροπολη να τους στειλεις Μετσοβο.

Εχει BOOTS. Πολλοι τα ξερουν, λιγοι θα με καταλαβουν. Σε περιπτωση που δεν ξερεις, τα Βoots ειναι κατι σαν τα "Hondos Center" τα δικα μας. Και γιατι μ αρεσουν? Γιατι τα δικα μας τα ξερω και τα βαρεθηκα κι εκει βγαζω ολο το βλαχοτουριστιλικι μου. Και τα χω "κατουρησει" ΟΛΑ τα Βoots. ΟΛΑ.

Δεν ασχολειται κανεις με τον αλλον. Μπορει αυριο να αποφασισω να βγω με μια μπερτα και ενα μπορντοροδοκοκκινο κασπω στο κεφαλι, αλλα κανεις δεν θα γυρισει να με κοιταξει. Υπερβολη. Θα βαλω ενα απλο κοκκινο.

Εχει παρκα. Εχει πολλα παρκα. Με τοσο γρασιδι και σκυλος να μην εισαι, θες να πας να κυλιστεις και να κατουρησεις τους θαμνους.

Φτανει με τα προζ, γιατι στο τελος θα μας πεις κι εσυ ο ελληναρας, "σιγα κοπελα μου τους σοβαρους λογους για να απαρνιεσαι την Ελλαδαρα". Οχι, δεν την απαρνιεμαι και δεν γραφω σοβαρους λογους. Δεν ειμαι σοβαρο ατομο.

Κονζ

Ο ηλιος. Ποιος?? Οταν ερχεσαι εδω, απ το αεροδρομιο ακομα, παιρνεις βαλιτσα, αφηνεις μελανινη. Ετσι, αυτοματα. Η βιταμινη D εδω ειναι εμβολιμη σε δημητριακα και σνακς. Γι αυτο ερχονται ολοι αυτοι οι κατακάηδες στα νησια μας το καλοκαιρι και παθαινουν λαλάκα στον πραγματικο ηλιο. Η δεν ξερουν οτι ο ηλιος μπορει και να σε καψει και να σου αλλαξει χρωμα ή μας ρουφανε την ηλιακη ενεργεια, με εναν πολυ λαθος τροπο.

Παλι στον καιρο βαζω το τγιάγι μου. Βροχη, βροχη, βροχη. Βροχη, οχι αρκετη για να βγεις να χορεψεις και να τραγουδησεις μεχρι να γινεις μουλια, αλλα ικανη για να στην σπασει οταν κυκλοφορεις. Αυτο το τσιρι τσιρι που λενε. Αυτο που σε παρεξηγουν οτι μιλας και φτυνεις. Ακουγεται ανωδυνο, αλλα ειναι υπουλο και ενοχλητικο.

Δεν εχουν μπαλκονια. Οχι, δεν θελω να πιω τσαι με λεμονι στο μπαλκονι -τους-, αλλα δεν εχω πού να βαλω το κεφαλι μου οταν βρεχει. Λες και το κανουν επιτηδες. Τερμα ισια τα κτηρια των καταραμενων. Ουτε πηχη δεν βγαινει εξω τοιχαλακι.

Αν με ρωταγες απο πού ειναι ο Μικυ, θα σου λεγα απ το μετρο τους. Πολυ ποντικι. Τοσο πολυ ποντικι, που το βλεπεις οσο συχνα βλεπεις τους σκιουρους στα παρκα. Αυτα τα πρωτοξαδερφα εχουν κατακλυσει το Λονδινο. Και καλα τα γλυκουλια με τις φουντωτες ουρες που τρωνε βελανιδια. Τα αλλα, με τις ποντικοουρες (ομπβιουσλι), τρωνε τις ακαθαρσιες (aka σκατα) των τυροβρωμικουλων και καθονται εκει που ακουμπας κι εσυ με τα καθαρα σου ρουχα.

Η λιρα. Και κορωνα να ταν και γιεν, για μενα το ιδιο ειναι. Πρεπει να κανω την αλλαγη και ολη αυτη η διαδικασια μού ειναι πολυ ψυχοφθορα και καπως ετσι καταληγει να ειναι και πολυεξοδη. Βλεπω κατι που εχει 20 λιρες και πεταω τη σκουφια μου. ΓΟΥΑΤ?! Αφου δεν κανω το ιδιο με τα ευρω. Και 20 λιρες ειναι περιπου 25 ευρω. Σιριουσλι, κατι παει λαθος εδω. Εχω την ψυχολογια του βλαχοτουριστα και παλι, που παει καπου και ξοδευει μεχρι αηδιας, αλλα χωρις να ειμαι ακριβως τουριστας τωρα. Αρα, υπαρχει προβλημα.

Το πηγαινε-ελα τους. Καλα, πολυ λαθος. Παρα πολυ λαθος. Γιατι ετσι στραβοξυλα? Τους ειπε η μαμα τους "σε ολες τις χωρες πρωτα κοιταμε αριστερα και μετα δεξια". Και για σπασιμο, εγινε αυτη η τρελα. Και το ειπαν και στους Κυπριους μετα και νατα τωρα. Και μετα στα 18, τους ειπε παλι η μαμα τους "το τιμονι μπαινει αριστερα". Ετσι ε? Δεξια αυτοι! Και τωρα για το στραβο τους το κεφαλι, εγω ρισκαρω καθε ωρα και στιγμη την σωματικη μου ακεραιοτητα. Και αν την γλιτωσω εδω, θα την πατησω οταν γυρισω παλι στην Αθηνα.

Αυτα λοιπον με το Λονδινο. Αυτα τα λιγα για τωρα και θα ανανεωσω καποια στιγμη, οταν προχωρησει σε μεγαλυτερο "βαθος" η ανθρωπολογικη μου επιτοπια ερευνα.

Τσιαρς μειτ.

Το τριγωνο των Βερμουδων

Αυτα που λενε οτι βρισκεται στις τοσες μοιρες δεξια και αριστερα και κεντρο του ωκεανου, ειναι απλα βλακειες. Εγω θα σου πω που βρισκεται το τριγωνο των Bερμουδων. ΣΠΙΤΙ μου. Ναι, αυτο που ακους. Σπιτι μου και θα σου δωσω τωρα αμεσως αποκλειστικες πληροφοριες πανω στο θεμα, για να μη νομιζεις οτι σου λεω τιποτα βλακειες.

Αρχικα, εχουμε το θεμα της χαμενης καλτσας. Αυτης που με εναν ΜΑΓΙΚΟ τροπο λακιζει απο το πλυντηριο, απ το καλαθι με τα απλυτα ή δεν ξερω κι εγω απο ποιο σημειο χανω τα ιχνη της. Αυτη η καλτσα που τοσο με εχει προβληματισει ανα διαστηματα με την μυστηριωδη εξαφανιση της. Αυτη, που ουτε η Νικολουλη δεν εχει τα @@ να βρει. Και ξερεις γιατι? Γιατι εχει βρει την τρυπα αυτη στο σπιτι σου, που περναει σε αλλη διασταση. Αν με ρωτας, εγω και οι χηρες καλτσες που εχουν μεινει πισω και αναρωτιομαστε πανω σε αυτο το μυστηριο, νομιζουμε οτι το πλυντηριο ειναι αυτο που τις στελνει στο απειρο. Πανω στη μανιασμενη διυλιση, εκει που ολα μεσα χανουν το μυαλο τους, η καλτσα βρισκει την τρυπα και χανεται στο απειρο. Τωρα πού παει? Ενας θεος ξερει. Μηπως σε αλλα σπιτια? (Αν βρεις μια αθλητικη γκρι, μια ασπρη με ροζ γραμμη και μια μαυρη ξεθωριασμενη απ τα πλυσιματα σε νουμερο 40 επικοινωνησε μαζι μου). Μπορει και απλα να πανε στον χωρο των μοναχικων καλτσων. Μπορει και να ειναι μαζεμενες σε καποιον ρωσικο δορυφορο και τωρα να βρισκονται στα βρωμικα ποδια καποιου Ρασπουτιν. Παντως σιγουρα δεν γυρνανε ποτε πισω.

Η σκονη που ερχεται απ το πουθενα. Εχεις σκουπισει, σφουγγαρισει, ξεσκονισει, ολα τα -ισει και το σπιτι λαμπει. Και ενω ΔΕΝ εχεις ανοιξει κανενα παραθυρο ή μπαλκονοπορτα ή πορτα, περνας το χερι απ το πασο και τι να δεις? ΣΚΟΝΗ. Που διαολο βρεθηκε αυτη τωρα? Αφου τα γλυψες ολα. Απ. Εδω σε θελω. Ακου τι συμβαινει. Ή οταν βγαινει η καλτσα, μπαινει σκονη απ την ιδια τρυπα ή υπαρχει μια αλλη τρυπα που απλα βγαζει σκονη. Δεν ρουφαει τιποτε. Απλα σου αφηνει σκονη. Γιατι? Ετσι. Για να στη σπασει. Γιατι ξεκαθαρα καποιος παιζει με τα νευρα σου, καλη μου νοικοκυρα.

Ο Ντέμιαν, το ματι της κουζινας. Εισαι πανω απ το φαΐ και το κλωθεις. Το κοιτας, το ανακατευεις, το καπακωνεις, το ξεκαπακωνεις, το ξανακοιτας, γενικα εκει καθεσαι στωικα και -με το μπαρντον- σχεδον αυτιστικα πανω απ το φαγακι που θα περιδρομιασετε. Αφου με τα πολλα βλεπεις οτι το ευλογημενο αργει, λες να κανεις και τιποτα πιο χρησιμο παραλληλα, μεχρι να το αξιωσει ο καλος θεουλης και να γινει. Μετα απο 5 λεπτα -γιατι ειπαμε, εισαι και αυτιστικος με το μαγειρεμα-, πας να δεις τι γινεται και τι να δεις, εχει αρπαξει ολος ο πατος. (Η μαμα μου ενιοτε αυτο το λεει νοστιμια, ή τσιγαρισμα, για να καταλαγιασει λιγο τα νευρα τής οικογενειας). Και ερχομαι να σε ρωτησω. ΠΩΣ γινεται αυτο?! Ποιος δαιμονας του σκοτους παιζει με την κουζινα μου? Ε? Εισαι απο πανω και τα ζαρζαβατικα μενουν κοτρονες και με το που λιγο ξεκουνησεις ερχεται και γινεται το μαυρο καρβουνο. Ε άι σιχτιρι δηλαδης.

Ελπιζω μετα απο αυτα, να καταλαβες ότι μιλαω πολυ σοβαρα και εμπεριστατωμενα για το μαλλιοβρασι των δυναμεων που υπαρχουν στο σπιτι μου. Γι αυτο μην ακους κανεναν βλακα επιστημονα και ακου εμενα, το τριγωνο των Βερμουδων βρισκεται εδω.