Οι σχεσεις στο ευρυτερο πλαισιο τους ειναι αρκετα πολυπλοκες. Παιρνουμε σχεδον παντα ως δεδομενο τον αλλο και ως δεδομενο το πως εμεις ειμαστε απεναντι στους αλλους και εχουμε τις αναλογες "απαιτησεις". Και εκει αρχιζει το κουβαρι να μπλεκεται ολο και περισσοτερο. Δινουμε αγαπη και ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ αγαπη. Απαιτουμε. Αυτο ειναι το λαθος... Το να απαιτεις σεβασμο, αγαπη, αφοσιωση και ο,τι αλλο ο καθενας αποζητα ειναι χασιμο χρονου, προσπαθειας και γενικοτερα αναλωση χωρις αποτελεσμα. Ολα αυτα τα κερδιζεις με τον χρονο, με το να εισαι απλα ο εαυτος σου και να νιαζεσαι τον αλλο ανιδιοτελως. Κανουμε το λαθος και θεωρουμε τoυς ανθρωπους γυρω κτημα μας. Δεν μας ανηκει κανεις παρα μονο ο εαυτος μας. Προσπαθουμε να ταιριαξουμε τα θελω μας με τα θελω του αλλου. Να εξασφαλισουμε μια συναισθηματικη ασφαλεια για να καλυψουμε την δικη μας ανασφαλεια. Ποιος ειναι πραγματικα ωριμος ωστε να μπορεσει να μοιραστει εμπειριες και αγαπη με τον αλλο? Αυτος που αγαπαει αυτο που ειναι, που το στηριζει, που θελει να κανει πραγματα γι αυτο. Που θελει ο ιδιος να παει μπροστα (με οποια εννοια το θεωρει ο καθενας) και να μπορεσει να εχει και εναν συνοδοιπορο σε αυτο. Η μοναξια καμια φορα ειναι το καλυτερο μεσο προς την ευτυχια. Μπορεις να σκεφτεις, να δημιουργησεις, να ανακαλυψεις, να δεις καθαρα. Πολλοι απο μας φοβουνται την μοναξια και σε ερωτικο και σε φιλικο επιπεδο. Η μοναξια σε κανει πιο δυνατο ως ανθρωπο. Ακομα και μια βολτα στη θαλασσα μονο με τον εαυτο σου, σου δινει πραγματα. Σκεφτεσαι, νιωθεις, απολαμβανεις με τροπο διαφορετικο τα παντα γυρω σου. Μπορεις να αποστασιοποιηθεις απο τα γεγονοτα να παρατηρησεις τον ιδιο σου τον εαυτο σαν εξωτερικος παρατηρητης. Βιωνεις ολα τα συναισθηματα πιο εντονα και αυτα της χαρας και της λυπης. Ολα τα συναισθηματα ειναι δικα μας και αξιζουν να τα ζουμε εντονα. Μεσα απο αυτα διαμορφωνομαστε. Μας ανηκουν ολες οι στιγμες και ποσο μαλλον οι στιγμες με μονη συντροφια εμας. Δεν ζουμε για κανεναν αλλο. Ζουμε για εμας. Γιατι λοιπον αυτο το αφηνουμε παντα στην ακρη? Οταν μπορεσουμε και δουμε καθαρα τον εαυτο μας, με τα καλα και τα ασχημα του, μπορουμε να δουμε και την ομορφια η την ασχημια στα προσωπα των αλλων. Και τοτε πιο ξεκαθαρα κανουμε τις επιλογες μας. Και ακομα και τοτε οι κακες επιλογες παλι μας ανηκουν. Ολα στη ζωη ειναι εμπειριες και δεν πρεπει για καμια να μετανιωνουμε. Ακομα και οι ασχημες στιγμες εχουν την δικια τους μαγεια και ομορφια. Τα ασχημα συναισθηματα που μας φερνουν πονο με εναν περιεργο τροπο ειναι και τα πιο ομορφα. Αισθανεσαι οτι ζεις, οτι βρισκεις νοημα σε ο,τι συμβαινει γυρω σου αντι να σπαταλας στιγμες χωρις νοημα περιμενοντας μια ακομα μερα να ληξει και να πας στην επομενη και την μεθεπομενη... Πολλες φορες και εγω η ιδια φοβαμαι να μπω σε αυτη την διαδικασια της περισυλλογης γιατι φοβαμαι αυτα που θα δω. Ομως μετα αυτο μου δινει μια ανασα για να συνεχισω...
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΕΝΗ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το πως ωριμη εισαι (σ αυτη τη μικρη ηλικια), για πραγματα που τωρα εγω ανακαλυπτω (σε μια ...καποια ηλικια) , αποσταγματα ζωης που μεσα απο εμπειριες μπορεις να στηριξεις, δικαιολογησεις, αποδεχθεις.
Μπραβο, ενα τεραστιο Μπραβο. Αφωνη για ακομη μια φορα.