Το κλουβί με την τρελή και το πάντα

Μια διαφορετική μέρα ξημέρωσε για το ανυποψίαστο πάντα, αφού πήρε το πρωινό του και διάβασε την εφημερίδα του. Την ησυχία και την γλυκιά σιέστα του διέκοψαν ύποπτα βήματα που ερχόντουσαν από την αυλή του. Έριξε κάτι πρόχειρο πάνω του και βγήκε να δει τί συμβαίνει.

Και τί να δει? Ένας κινέζος εισέβαλε στον χώρο του με άγνωστους σκοπούς. Το πάντα πανικοβλήθηκε και σκέφτηκε να επιτεθεί, όμως αστραπιαία μια σοφή σκέψη διαπέρασε το μυαλό του "Μη τον φας τον μαλάκα". Θυμήθηκε ότι και στους άλλους ζωολογικούς με την τίγρη, με τον γορίλα, το ίδιο είχε συμβει και δεν είχαν καλό τέλος τα ζωντανά. Οπότε σκέφτηκε να πάει με τα νερά του κινέζου και να μην τον κάνει κορδέλες όπως του βγήκε σε πρώτη φάση.

Έτσι κάπως ο πανηλίθιος κινέζος και το σοφό πάντα άρχισαν να κυλιούνται στα πατώματα και να "παλεύουν". Ο κινέζος έσφιγγε κι άλλο τα ρυτιδιασμένα του μούτρα και έδινε πολύ πόνο για να "νικήσει" το πάντα. Το σοφό πάντα έβγαλε αιμορροΐδες απ΄την προσπάθεια να φυλάει τα νύχια του όταν πέρναγαν ξυστά απ΄τον καρύτζαφλο του υπερμαλάκα κινέζου, μην τον πάρει καμιά ξώφαλτση και έχουμε άλλα. Βαρελάκια στα βαρελάκια κι αφού το πάντα αγανάκτησε και βαρέθηκε τη ζωάρα του με αυτό το μίζερο και ανιαρό μπρα ντε φερ, είδε απ΄έξω δυο κινεζοπούλες να ξεροσταλιάζουν με τον πανηλίθιο -που είχε ιδρώσει ο κώλος του τόση ώρα με την πάλη και το πάντα τρόμαξε να καταλάβει ότι αυτή η μπόχα δεν έρχεται απ' τις γούνινες μασχάλες του.

Το πάντα λοιπόν, σοφό γαρ, κατάλαβε αμέσως γιατί του εμφανίστηκε απ΄το πουθενά στη ζωή του το βλαμμένο και έδωσε τόπο στην οργή και λίγο ακόμα σόου στις εξίσου καθυστερημένες κορασίδες που τράβαγαν τις μαύρες τους κοτσίδες απ΄τον θαυμασμό. Αφού ο πανηλίθιος κινέζος εξουθενώθηκε απ' τα 100 κιλά με τα οποία κουτρουβαλιέται τόση ώρα, τα μάζεψε κι έφυγε και το πάντα επιτέλους επέστρεψε στη δουλειά του.

Αυτό που έμεινε ήταν μια γενναία ιστορία για τον ηλίθιο, μια αστεία ιστορία για το πάντα και ένα ηθικό δίδαγμα για τους υπόλοιπους. Ο άνθρωπος είναι το πιο μαλακισμένο ον στον πλανήτη.

Ο βλαμμένος

Είναι κάποιοι άνθρωποι ρε παιδί μου εντελώς βλαμμένοι. Που λες μπα, δεν είναι δυνατόν να το ζω αυτό τώρα. Η πιο βλαμμένη κατηγορία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ισχυρογνωμοσύνη σε συνδυασμό πάντα με αμάθεια, θράσος και ναρκισσισμό.

Δυστυχώς για όλους υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι τύποι. Η βλακεία έχει τόση δύναμη που μπορεί να σου σπάσει τον εγκέφαλο. Μπαίνει απ' τα αυτιά, περνάει στα μάτια, τα δακρύζει και μετά φρουπ πάει στον εγκέφαλο και αρχίζει να στον διαστέλει μέχρι να εκραγεί.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα σίγουροι. 100%. Μιλάμε δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για ό,τι λένε. Ξέρουν τα πάντα και κατά τη γνώμη τους τα ξέρουν όλα σωστά. Δε πα να τους ανοίγεις εγκυκλοπαίδειες, τα γουικιπίντια, τα τεφτέρια του Άινσταιν και τα γκαβάδια, όχι. Αυτοί ξέρουν. Έκει είναι που σε πιάνει η πρώτη ταχυκαρδία.

Το εγκεφαλικό έρχεται με την αυτοπεποίθηση και το θράσος τους. Πώς είναι δυνατόν πάντα τα τελευταία απολειφάδια να πιστεύουν ότι έχουν το iq του Θεού και ότι ο Χόκινγκ είναι άλλος ένας χαζός που απλώς παίζει με την ηλεκτρονική του φωνή ενώ τσουλάει στις κατηφοριές, δεν καταλαβαίνω. Ο Δαρβίνος θα τραβάει τα βυζιά του με δαύτους. Πώς στο διάλο κατάφεραν και επιβίωσαν? Πώς έφτασαν ως εδώ? Θα έπρεπε να έχουν εκλείψει αυτοί και να ζει ο έρμος ο Ντόντο που σίγουρα τους έχει σε ικανότητες και προσόντα. Χάθηκε ο Ντόντο και έζησε ο Ντάνταλος. Έλεος.

Τους βλέπεις με έναν αέρα του πιο έξυπνου, του πιο ταλαντούχου, του πιο όμορφου, του πιο ικανού, που όλοι θαυμάζουν και γουστάρουν και είναι πιο ηλίθιοι και κενοί κι από μύγα. Το μόνο που μπορούν και ξέρουν να κάνουν καλά είναι να εναντιώνονται σε ό,τι τους λες. Άσπρο εσύ, μαύρο αυτοί. Γιατί πρέπει να σου δείξουν ότι δεν γνωρίζεις. Είσαι ανόητος και πώς τόλμησες να έχεις και γνώμη. Στα προσόντα τους είναι και η ανεξάντλητη όρεξη και κουράγιο να σου αναλύουν το "λάθος" σου και να τονίζουν το "δίκιο" τους.

Τι? Δεν έχεις ανάγκη από κανέναν να σου μάθει τα σωστά και να σε συνετίσει? Πώς τόλμησες ανίδεε ανθρωπάκο. Κάτσε κάτω κι άκου με προσοχή τον βλάκα. Και μη βγάλεις τσιμουδιά.

Πακέτο η φάση

Πριν 5 χρόνια είχα πάει Βαρκελώνη και είχα πάθει μεγάλη φρίκη από τα ισπανικά πακέτα τσιγάρων. Κάτι πλεμόνια μαύρα, κάτι λαιμοί με μια τρύπα ΝΑ σπηλίσια, σάπια δόντια, σάπια μάτια. Έπαιρνα τσιγάρα και για να πιάσω ένα απ' το πακέτο έκλεινα τα μάτια και το ψάρευα στην τύχη για να μην μου ανέβει η παέγια απ΄την αηδία.

Η ομορφιά αυτή ήρθε τώρα και στην Ελλάδα μας. Τα πακέτα είναι σαν εξώφυλλο βιβλίου ογκολογίας. Τα άρρωστα λαιμά και οι νεκροί στους νεκροψύκτες ήρθαν και στην πόλη μας για πολλές εμφανίσεις. Αλλά όπως πάντα ο έλληνας έχει τον τρόπο, έχει τη λύση. Σου λέει μου δείχνεις την πικρή και άσχημη αλήθεια? Θα την φασκελοκουκουλώσω εγώ, γιατί είμαι και μάγκας και τσαχπίνης και δεν πρόκειται να πεθάνω ποτέ, ακόμα κι αν καπνίσω και τα εγγόνια του Καρέλια.

Το καταπληκτικότερο που έχω δει είναι αυτοκόλλητο τουριστικών ειδών κολλημένο ακριβώς πάνω στη γάγγραινα του πακέτου. Μπρος-πίσω. Μπορεί μαζί με την περιουσία που δίνεις στα τσιγάρα να θες άλλη μισή για τα αυτοκόλλητα, αλλά προστατεύεις τα ωραία σου μάτια από την κόλαση που απεικονίζεται μπροστά σου.

Μια άλλη ευφυέστατη ευρεσιτεχνία είναι τα πακέτα για τα πακέτα. Αυτό το γκάτζετ inception του καπνιστή. Σου λέει πας και μου μαγαρίζεις το πακέτο με όλα τα ετοιμοθάνατα περιστατικά του Αγίου Σάββα? Εγώ μα τον Άγιο Σώστη θα το σώσω με άλλο πακέτο. Και έχεις το κουστουμάκι για το πακετάκι. Ένα σιλικονένιο και σένιο πακέτο που φιλοξενεί όλα τα "βρωμισμένα" κακοπακέτα. Έχει πάρει το μάτι μου και κάτι χάρτινα, απλώς τα πρώτα είναι πιο φαντεζί.

Οι πιο σιχασιάρηδες, αποφασισμένοι και αρρωστοφοβικοί -ναι καπνίζουν και αυτοί- είναι αυτοί που κάνουν στροφή προς τον ατμό. Είναι αυτοί που το χουν ρίξει στα ηλεκτρονικά "τσιγάρα" -κλαρίνα ναι, τηλεσκόπια ναι, τρανσφόρμερς ναι, τσιγάρα σίγουρα όχι. Αυτοί που τους λες "μμμ ωραία που μυρίζει όταν καπνίζεις" και σε διορθώνουν "ατμίζω δεν καπνίζω" με βλέμμα βλοσυρό και δυσκοίλιο α) γιατί τους λείπει το ρίαλ θινγκ και έχουν νεύρα 10 περιόδων μαζί και β) γιατί προσπαθούν να πιστέψουν ότι είναι άλλο πράμα αυτό και το κόβουν όντως το παλιοτσίγαρο και άξιζαν τον κόπο τα 100ευρώ που έσκασαν για να το πάρουν.

Έτσι λοιπόν οι έξοδοι για καφέ έχουν αποκτήσει ένα κάποιο ενδιαφέρον ακόμα. Πάνω στο τραπέζι βγαίνουν τρελά πράγματα. Από πακέτα με κυρίες που φτύνουν αίμα, πακέτα "Τερκενλής", μέχρι πακέτα μπάμπουσκες και ναργιλέδες. Μας έχουν καταντήσει τσίρκο οι κερατάδες και δεν μας αφήνουν ούτε να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια.

Imperfect

Έλα πιάσε καφέ να σου πω και εγώ τα ζαβά μου, γιατί όλο για σένα λέω.

1. Σιχαίνομαι τα κουμπιά. Από μικρή το χω αυτό. Φήμες λένε ότι όταν ακόμα δεν ήξερα τι είναι κουμπί, ένα απ΄αυτά τα στρογγυλά με τις τρύπες και τις κλωστές που βρισκόταν πάνω στο νυχτικό της μαμάς μου, πήγε με θράσος και με έγδαρε στο μέτωπο. Από τότε η σχέση μας διεκόπη. 30 χρόνια τώρα, κανένα ρούχο μου δεν έχει κουμπιά. Δεν φοράω πουκάμισα, δεν φόρεσα ποτέ. Ακόμα και μία φορά που έκανα παρέλαση, πήγα με άσπρο ζιβάγκο σαν τον Παπανδρέου. Δεν θέλω να τα πιάνω, δεν θέλω ούτε να τα κοιτάω.

2. Γενικά σιχαίνομαι. Σιχαίνομαι πόμολα, χέρια, σάλια, τους άλλους, τις αλυσίδες.

3. Αλυσίδες. Το σχήμα τους? Η αίσθησή τους? Δεν ξέρω ακριβώς. Δεν φοράω κοσμήματα -μόνο κορδελάκια και σκοινιά στο αριστερό μου χέρι. Τις αλυσίδες τις σιχαίνομαι και στους άλλους και στα πλαίσια της συγκεκριμένης περιέργειας, θέλω να επισημάνω ότι δεν μπορώ ούτε τα κουμπώματά τους. Πόσες φορές έχουν έρθει φίλες να τους κουμπώσω κολιέ και βραχιόλια και όχι. Σόρρυ ντάρλινγκ εγώ αυτό δεν το πιάνω.

4. Απεχθάνομαι τον ήχο του μασήματος. Δεν μπορώ να ανεχτώ δίπλα μου τσαούλια να

κλαπομασάνε. Μου ανεβαίνει η πίεση, μου σηκώνονται οι τρίχες του κεφαλιού, σφίγγουν τα δόντια μου, η καρδιά μου πιάνει τους 180/λεπτό και νευριάζω πολύ. Πάρα πολύ.
Δεν είναι περιέργεια, είναι ντιζόρντερ. Δεχτείτε το όσοι με αγαπάτε και μασάτε ήρεμα και μακριά μου. Γενικά με τους ήχους έχω θέμα. Πιάνομαι από μικρούς ήχους οι οποίοι μετά από λίγο γίνονται τόσο αφόρητοι, που θέλω να βάλω τα κλάματα -απ' τα νεύρα πάντα.

5. Μου τη δίνουν τα "πού χάθηκες?", "με ξέχασες", "χμμ κάποιος με ξέχασε" και οτιδήποτε παρεμφερές. Καταρχάς, ΠΟΙΟΣ σου είπε ότι είμαι εγώ υπεύθυνη να κρατάω τις δημόσιες σχέσεις. Γιατί δηλαδή να σε ξέχασα εγώ και να μη με ξέχασες εσύ. Γιατί να χάθηκα εγώ και να μην χάθηκες εσύ ή και οι δύο μας. Όπως και να χει, σε τέτοιου είδους κατηγόριες απαντάω με κανονικό γράψιμο.

6. Τη βρίσκω να στριφογυρίζω μια τούφα απ' τα μαλλιά μου. Μάλλον είναι τικ. Δεν δείχνω έλεος όμως. Τη γυρνάω μανιασμένα. Μπορώ με ένα χέρι και μια τούφα να σου κάνω καντιλίτσα, οχτάρι, μπότσο και ψαλιδιά. Έχω κάνει τόσο κοκορέτσι τούφες που χρειάστηκε να τις κόψω με ψαλίδι μετά. Συνήθως το κάνω ή όταν είμαι υπερβολικά χαλαρή ή όταν είμαι υπερβολικά εκνευρισμένη.

7. Για να κοιμηθώ θέλω 3 μαξιλάρια. Ένα κεφάλι, ένα αγκαλιά, ένα στα πόδια. Η παγίδα είναι όταν έχεις να σκεπαστείς κι όλας. Θέλει πολύ μανούβρα και δουλειά μέσα στον ύπνο αλλά αξίζει τον κόπο. Και όταν βλέπω τηλεόραση. Θέλω ένα στα πόδια και όταν βλέπω τηλεόραση.

8. Φοβάμαι τις μέλισσες, τις σφήκες, τα σερσέγκια και όλα τα πετούμενα που τσιμπάνε. Με
αγχώνει υπερβολικά ο τρόπος που πετάνε κοντά μου ή μακριά μου. Αυτά τα σπαστικά που κάνουν μου κόβουν τα ήπατα. Πάνω που φεύγουν κάνουν ένα βζάαανγκ και ξανάρχονται. Και τότε αρχίζω εγώ τα σπαστικά. Αν δεις μια τρελή να εξφενδονίζεται ξαφνικά και να τινάζει χέρια, εγώ είμαι. Δεν με νοιάζει τι θα πουν οι γύρω, δεν με νοιάζει αν πέσω, αν θα ρίξω κάτι κάτω απ΄τον πανικό, θέλω απλά να φύγω και το κάνω όσο καλύτερα μπορώ.

9. Δεν μ' αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο. Όσο υπάρχουν τα μηνύματα, μπορούμε να κάνουμε με αυτά τη δουλειά μας. Μου είναι πιο ευχάριστο να γράφω παρά να μιλάω -duh. Όσο γράφεις μπορείς να τρως, να βλέπεις τηλεόραση και άλλα πράγματα. Με πνίγετε με τα τηλέφωνα. Με πνίγετε.

10. Δεν μπορώ τους κλόουν. Είναι λυπημένοι? Χαρούμενοι? Γελοίοι? Τρομακτικοί? Άι σιχτίρι.

11. Μαρέσει να δίνω χρώματα στους αριθμούς. Το 1 είναι μπλε. Το 2 είναι κόκκινο. Το 3 κίτρινο. Το 4 πράσινο κοκ. Δεν παίρνω ναρκωτικά, δεν έχω πάρει ποτέ. Απλά οι αριθμοί έχουν χρώματα. (Crazy af)

Αυτή είμαι λοιπόν με τα περίεργά μου, που με κάνουν ακόμα πιο αξιαγάπητη, υπέροχη και ακαταμάχητη.

Με το στανιό

Οι σχέσεις είναι περίεργες από τη φύση τους. Όλων των ειδών οι σχέσεις. Είναι περίεργες γιατί διαφορετικοί άνθρωποι, ο καθένας με τη δική του πετριά, καλούνται να επικοινωνήσουν, να αλληλεπιδράσουν και να συνυπάρξουν. Το βασικότερο συστατικό που συντελεί στην επιτυχία είναι λένε η ειλικρίνεια. Εγώ θα το πάρω λίγο αλλιώς και θα σου πω ότι το βασικό συστατικό είναι η ελευθερία.

Ακούγοντας ελευθερία, πολλοί θα πουν "χέσε μας καημένη, ποια ελευθερία?". Κι όμως. Αυτό που έχεις να κάνεις σε μια σχέση (το τονίζω πάλι ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ σχέση) είναι να δείξεις ποιος είσαι, να δείξεις τα καλά σου, τα κακά σου, το ενδιαφέρον σου και την αγάπη σου προς τον άλλον και μετά να κάνεις ένα βήμα πίσω και να τον αφήσεις να διαλέξει. Να επιλέξει αν θέλει αυτό που είσαι, αν τον ευχαριστεί, καθώς και τον χρόνο που θα περνάει μαζί σου. Με το να πιέζεις ανθρώπους να είναι μαζί σου, να γίνεται το δικό σου, να πιέζεις για τον χρόνο που θα σου αφιερώσουν, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να γίνεσαι αντιπαθής, να σε "φοβούνται" γιατί είσαι πολύ εισβολικός και πρήξας και να κάνουν πίσω.

Όλοι θέλουν να αναπνέουν. Όλοι θέλουν να έχουν την "πολυτέλεια" της επιλογής. Όλοι θέλουν παρέα όποτε την θέλουν πραγματικά και όχι όποτε τους την επιβάλλουν. Η χειριστικότητα, η ελεγκτικότητα και η επιτηδευμένη δημιουργία ενοχών είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι αν θες να σε "παίζουν".

Οι ενοχές. Πραγματικά ΕΞΟΡΓΙΖΟΜΑΙ. Βλέπω ανθρώπους να χρησιμοποιούν κατά κόρον τις ενοχές και την αυτοθυματοποίηση για να κερδίζουν το ενδιαφέρον. Ένα κούφιο ενδιαφέρον. Άνευ ουσίας. Όταν στον άλλον δημιουργείς ενοχές για να τον κουλαντρίζεις, εκτός του ότι είσαι γελοίος, ανασφαλής μέχρι τον Θεό και βλάκαρος, αυτό που κάνεις είναι να του δημιουργείς αρνητικά συναισθήματα προς το άτομό σου. Τα αρνητικά αυτά συναισθήματα, αμέσως-αμέσως σε βάζουν σε μπλακ λιστ και ο εγκέφαλος σε συνδέει με τους υπόλοιπους γκρινιάρηδες και "κακοχρονονάχουν" και δεν θέλει να σε κάνει παρέα. Δηλαδή πετυχαίνεις να τσιγκλίσεις την προσοχή, μόνο που τσιγκλάς μια κακιά προσοχή.

Όλο αυτό είναι κάτι αντίστοιχο με το γνωστό "άμα σε φοβούνται σε σέβονται". Όχι. Δεν σέβεσαι κανέναν κομπλεξικό, άδικο, παρανοϊκό μαλάκα. Ποτέ. Ο σεβασμός πηγάζει από τα θετικά ενός χαρακτήρα. Όχι από καταβόθρες. Και κανένας δεν φοβάται κανέναν. Απλώς αν διακρίνεις έναν τρελό κοιτάς να ασχολείσαι όσο το δυνατόν λιγότερο μαζί του, γιατί αναγνωρίζεις ότι είναι τρελός και δεν βρίσκεις κανένα νόημα στο αντίθετο.

Για να ολοκληρώσω λοιπόν. Αγαπητοί συνάνθρωποι. Κοιτάτε να γίνεστε όσο το δυνατόν λιγότερο ψυχικά βαρίδια στους γύρω σας. Αφήστε ελεύθερο τον καθένα χωρίς φθηνούς θεατρινισμούς να σας προσεγγίσει ή όχι. Τα νεύρα σας, τα καπρίτσια σας, το πικρό παρελθόν σας δεν αφορά κανέναν παρά μόνο εσάς. Κανένας δεν θέλει να έχει έναν μπελά στο κεφάλι του κι ακόμα κι αν τον θέλει, αφήστε τον ίδιο να το αποφασίσει. Μόνος του. Ελεύθερα.

Iπτάμενα πλάσματα

Γενικά δεν έχω και την καλύτερη άποψη για το είδος μας. Είμαστε λίγο γυφτουλαίοι όσο κι αν θέλουμε να το κρύβουμε κάτω απ΄το χαλί. Σε συναγελασμούς με αρκετά άτομα τρως γερή σφαλιάρα απ΄την "ευγένεια" και τον "καθωσπρεπισμό" που μας πλημμυρίζει.

Εκτός από το μετρό, που νταξ, εκεί γίνεται ο κακός χαμός και δεν θέλω καν να το σχολιάσω, βλέπεις την ηλιθιότητα που μας δέρνει στα αεροπλάνα. Λίγο πριν επιβιβαστείς ξεκινάει το μαλλιοβράσι.

Το αεροπλάνο, στη θέση του. Οι θέσεις, αριθμημένες. Όλα σε τάξη. Εκτός απ΄τους Ούνους που τρέχουν και ποδοπατιούνται για να μπουν πρώτοι. ΓΙΑΤΙ??? Ούτε καλύτερη θέα θα 'χεις, ούτε στην πρώτη θέση θα καθήσεις αν πατήσεις πάνω στο σβέρκο μας για να βγεις μπροστά, ούτε αν μείνεις πίσω θα κάτσεις στη χέστρα. Ακόμα και οι πρώτοι των πρώτων, αυτοί στη μπίζνες, που είναι δέκα νοματαίοι που προηγούνται, κι αυτοί ακόμα τσακώνονται. Ήμουν μπροστα σε τύπο, που άρχισε να σπρώχνει τους άλλους μπιζνέους για να περάσει πιο μπροστά τους. Όταν κάποιος αγρίεψε και τον ρώτησε που διάολο πάει, ο τύπος τού κούνησε την χρυσή του κάρτα που είχε προβλέψει και είχε ανά χείρας -έξυπνος ο βλάχος- και του "δικαιολόγησε" την αδικαιολόγητη βιασύνη του στο να βγει πρώτος. Φυσικά έληξε με αυτό που φαντάζεσαι -"να την βάλεις στον κώλο σου και να πας πίσω".

Μέσα στα περίεργα αυτά πλάσματα που περιμένουν να επιβιβαστούν, είναι και μερικά πανέξυπνα και πάνλαμπρα πλάσματα που άκου τώρα να δεις τι πήγαν οι κερατάδες και σκαρφίστηκαν. Να "κρύψουν" μια βαλίτσα ΝΑ με το συμπάθειο απ' τον έλεγχο και να την εμφανίσουν ξαφνικά τύπου "ωχ μια βαλίτσα με ακολούθησε από μόνη της" μπαίνοντας στο αεροπλάνο. Που φυσικά η γκουμούτσα τους δεν χωράει που-θε-νά, οπότε της βάζουν ταμπελάκι και την πάνε να κάνει παρέα με τις άλλες βαλίτσες.

Έχουμε και τους άλλους τους πιο ατίθασους και θεριακλήδες. Αυτούς που ξέρουν ότι θα ακολουθήσει μακρύ ταξίδι μέσα στο σιδερένιο πουλί που απεχθάνεται το τσιγάρο, οπότε παίρνουν την τελευταία τζούρα τους λίγο πριν μπουν. Που? Μα έξω στην πίστα βρε κουτό. Τι κι αν δεν επιτρέπεται, τι κι αν μπορεί να μπουρλοτιάσετε, αυτός θέλει να ξεχαρμανιάσει και θα το κάνει.

Αφού μαντρωθούν όλα τα πλάσματα, αρχίζουν να παίζουν με τα καθίσματα. Γιατί τώρα είναι καθηλωμένα και βαριούνται. Και επειδή την ώρα του φαγητού κάτι τέτοιο έχει πιο πολλή πλάκα, την ώρα που πας να μπουκώσεις το κοκκινιστό σκυμμένος πάνω στο ήδη αρκετά άβολο τραπεζάκι, ο μπροστά σου αποφασίζει να ξαπλάρει, πατάει το κουμπί, σπρώχνει το κάθισμα πίσω, το τρως στα μούτρα και σου καρφώνεται το πλαστικό πιρούνι στη σταφυλή.

Μετά το φαγητό, όταν νταγλάρεις και πεις θα χαλαρώσω βρε αδερφέ, βάζεις τα ακουστικά σου, κλείνεις τα μάτια μέχρι που κάτι αρχίζει να σου κλωτσάει το νεφρό. Και φυσικά είναι το πόδι του ζωντανού από πίσω, γυμνό και βρώμικο που ψάχνει να κουρνιάσει στα ζεστά και καθαρά σου ρούχα.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι στην προσγείωση. Με το που νιώσει ο κώλος ότι πιάσαμε γη χρα-χρακ ακους να λύνονται ζώνες. Κοιτάς την ένδειξη, αναμμένη ακόμα. Έλα μωρέ όμως πως κάνω έτσι κι εγώ η υπερβολική. Αφού αυτοί ξέρουν μωρέ. Αυτοί οδηγούν με 200 χωρίς ζώνη στο δρόμο, θα φοράνε μέσα σε ένα αεροπλάνο που τσουλάει? Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ακούς και κινητά να κελαηδάνε/ανοίγουνε. Μα, τι κι αν λέει η αεροσυνοδός το αντίθετο, εδώ αυτοί είναι οι ίδιοι που οδηγάνε με 200, χωρίς ζώνη και μιλάνε και στο τηλέφωνο, μασάνε τώρα απλώς να το ανοίξουν ενώ δεν έχουν καν τιμόνι στα χέρια τους? Τςς. Κι επειδή ο κοινωνικός κομφορμισμός σε κάτι τέτοια είναι στα πάνω του, λύνονται και ανοίγουν κινητά και τα υπόλοιπα πλάσματα που αγωνιούν για τα αδιάβαστα μηνύματα στο φέισμπουκ που περιμένουν λάικ. Και ενώ ακόμα δεν έχει πλησιάσει, ούτε πιάσει φυσούνα το αεροπλάνο, οι άλλοι είναι ήδη όρθιοι με τα πράγματα στα χέρια και ξεφυσούν αγανακτισμένοι που περιμένουν τόση ώρα (?!).

Δυστυχώς αυτοί είμαστε. Αυτά τα περίεργα πλάσματα, που έχουν καταφέρει παρόλα αυτά να συνδέουν τις ηπείρους μεταξύ τους και τη γη με το διάστημα.

Ο γιος που δεν θα γίνει ποτέ άντρας και ο άντρας που δεν υπήρξε ποτέ γιος

Στην τράπεζα, ατελείωτη ουρά και απέραντη βαρεμάρα. Δίπλα μου μια κυρία με ένα γλυκό μωρό αγκαλιά. Του γελάω, μου γελάει και πιάνω την κουβέντα με τη μαμά του. Αφού μου σύστησε τον γλυκύτατο γιο της με τα 103 ονόματα και είπαμε τα κλασσικά, μπήκε στο θέμα με φόρα. "Η πεθερά μου ήθελε τόσα ονόματα!" και ξυνίζει τα μούτρα της. Γελάω αμήχανα γιατί κατάλαβα ότι έχει καημό να βγάλει και περιμένω τη συνέχεια...

"Μα τι κακό είναι αυτό! Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είμαστε όλοι μια οικογένεια, αλλά γίναμε δύο? Άλλη εγώ, ο άντρας μου και τα παιδιά μας και άλλη αυτή και ο άντρας της τώρα". Κουνάω το κεφάλι και δεν προλαβαίνω να ξεκινήσω την πρότασή μου και συνεχίζει. "Δεν γίνεται να πρέπει να παίρνουμε την έγκρισή της για τα πάντα. Μας κουράζει αυτό. Με κουράζει. Ο καθένας πρέπει να κοιτάει τη δουλειά του!". Συμφωνώ και με ρωτάει αν έχει δίκιο. "Δίκιο έχετε" της λέω -κι άδικο να 'χε της το λες όπως είναι παρμένη? Δεν της το λες.  Σκάει χαμόγελο με ικανοποίηση και μια κουταλιά της σούπας σχιζοφρένεια.

Αλλάζω θέμα λοιπόν, γιατί είναι τόσο νευριασμένη που θα με πάρει κανας διάολος αν συνεχίσουμε να μιλάμε για την πεθερά της. "Πόσο γλυκό μωράκι είσαι εσύ" λέω στον γιό της. "Ναι είναι καλός. Άλλο πράγμα τα αγόρια" μου λέει. Και συνεχίζει "τα κορίτσια είναι πουτ@νες". Γουρλώνω μάτι και δεν πιστεύω στα αυτιά μου. "Α εμένα γενικά μ' αρέσουν πιο πολύ τα κοριτσάκια" της λέω. "Άντε καλέ! Τα αγόρια είναι καλύτερα, τα κάνεις ό,τι θες. Άσε που έχουν αδυναμία στη μάνα τους" και μου κλείνει το μάτι, προσθέτοντας ακόμα μια κούπα σχιζοφρένειας.

Και έρχομαι να σας πω τα εξής. Αγορομάνες, κουνήστε λίγο το κεφάλι σας. Θέλετε από τη μία με τον άντρα σας να είστε ζευγάρι κλωνάρι, τη μάνα του στον πάγο και να μην σας κάνει κανείς άλλος κουμάντο, παρά μόνο εσείς, ΑΛΛΑ θέλετε τον γιο σας "χαζό" και μαμάκια και όποτε σας βλέπει να κάθεται ανάσκελα να του χαϊδεύετε την κοιλιά! Δηλαδή τον άντρα σας ανεξάρτητο, δυναμικό και σίγουρα όχι μαμάκια αλλά τον γιο μαμάκια και βλαμμένο. Είστε με τα καλά σας???

Εδώ πέρα λοιπόν, όχι απλά κάτι βρωμάει, αλλά έχει σαπίσει εδώ και δέκα μήνες μια ομάδα ποδοσφαίρου μέσα στο βεσέ. Όλων το αυτί κάτι έχει πάρει σχετικά με τις μανούλες και τους γιόκες τους. Άπειρα παραδείγματα, άλλα λάιτ, άλλα πιο βαριά περιστατικά. Σε κάθε περίπτωση όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά και υπερθεματίζοντας θέλω να πω τα παρακάτω...

Σίγουρα η αγάπη της μάνας είναι η πιο δυνατή. Όμως μάνες όλου του κόσμου, μάνες κοριτσιών, μάνες αγοριών και μάνες ρέιβερ. Αγαπάτε τα παιδιά σας όσο περισσότερο μπορείτε, όμως μην τα πνίγετε, μην προσπαθείτε να "τα κάνετε ό,τι θέλετε" -όπως είπε και η "αγαπημένη μανούλα" της τράπεζας. Μη τα θεωρείτε κτήμα σας -γιατί άλλωστε "κανείς δεν είναι κανενός" (sic), το λέει και ο Μάκης Δημάκης. Δώστε τους εκτός από αγάπη και χώρο να εξελιχθούν. Όταν έχεις λουρί, πας όσο μακριά σε αφήνει το λουρί να πας. Και το λουρί μπορεί να λέγεται "κτητικότητα" ή "υπερπροστασία". Σεβαστείτε τα παιδιά σας για να σας σεβαστούν κι αυτά. Και τέλος κάτι σημαντικό, σχετικό και άσχετο, μην κάνετε όσα δεν θέλετε να σας κάνουν...

Μια αποφράδα μέρα στο μουσείο

Ο ελληνικός κόσμος έφερε τους δεινοσαύρους για 4 εβδομάδες στην Αθήνα και εγώ φυσικά ως τεράστιος λάτρης τους, έτρεξα να τους δω. Από μικρή είχα την πετριά με τις μεγάλες αυτές σαύρες. Ο μπαμπάς μου συνέβαλε στο να πορωθώ τόσο πολύ με αυτά τα επιβλητικά ζώα, όταν μου μίλαγε για αυτά, μου έπαιρνε βιβλία και μου έδειχνε ντοκιμαντέρ από όταν ήμουν κι όλας τριών. Έτσι λοιπόν δεν χάνω ευκαιρία όταν "έρχονται" οπουδήποτε οι δεινόσαυροι και τρέχω κοντά τους.

Οι προσδοκίες μου δεν ήταν μεγάλες, γιατί γενικά στην Ελλάδα δεν έχω κρεμάσει και ποτέ σαγόνι με τέτοιου είδους εκθέσεις. Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσουμε τον αριθμό δεινοσαύρων που "φιλοξενήσαμε" και το μικρό σχετικά μέγεθος της έκθεσης, ήταν αξιοπρεπέστατο και τολμώ να πω ότι άγγιζε και τη "μαγεία του εξωτερικού".

Αυτό που δεν παλευότανε με τίποτα ήταν μια οικογένεια μικρών και μεγάλων μούλων που είχαμε την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ατυχία να είναι μπροστά μας και να μας πηγαίνουν πίπα-κώλο-εμπλοκή σε όλο το διάβα μας. Το ξέρω ότι είμαι γκαντεμόσαυρα με κάτι τέτοια και ο υπέρτατος, παντοδύναμος και βασιλιάς μαλάκας θα κληρωθεί στο πλευρό μου σαν φλουρί. Έτσι κάπως, φάνηκα δεινογκαντεμόσαυρα και στους δεινόσαυρους για να πηγαίνω ασορτί.

(Για να μην παρεξηγηθώ για ό,τι ακολουθήσει, αγαπώ τα παιδάκια, δεν έχω ποτέ θέμα με τα παιδάκια, γιατί ποτέ δεν φταίνε τα παιδάκια. Έχω όμως μεγάλη απέχθεια και σιχαίνομαι ανελέητα τα γαϊδούρια γονείς, που φταίνε για όλα. ΟΛΑ.)

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας έναν γελοίο, γουρουνοκέφαλο πατέρα, μια κατίνα, καρακαηδόνα μάνα και δυο αντιπαθητικά παλιόπαιδα που μετρούσαν περίπου 9 με 10 καλοκαίρια -που είπαμε δεν φταίνε που είναι τόσο σιχαμένα. Σε κάθε στάση μπροστά από κάθε ταμπελάκι που εξηγούσε για τον χ, ψ δεινόσαυρο, η συφιλική οικογένεια, όχι απλά σταματούσε να διαβάσει, έβγαζε τις καρέκλες του γύφτου και τα τάπερ με τους κεφτέδες και άραζε κανά μισάωρο για να "μορφωθεί".

Τα βλαμμένα τους ούτε που νοιάζονταν για το αν αυτά μπροστά τους είναι δεινόσαυροι ή αγγούρια. Το μόνο που τους άρεσε ήταν οι ταμπέλες. ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ. Τις χάιδευαν, τις σάλιωναν, τις τσαλάκωναν, τις αγκάλιαζαν. Έκαναν τα πάντα για να μην διαβάζει κανένας άλλος. ΚΑΝΕΝΑΣ.

Ο πατέρας χέστηκε προφανώς, γιατί καθόταν σαν το βόδι με τα χέρια στις τσέπες και καμάρωνε που τα βλαμμένα του είναι τόσο βλαμμένα και προφανώς σκεφτόταν τι θα βάλει μέσα στο σουβλάκι που θα φαρμακώσει μετά.

Η μάνα, μια εντελώς πυροβολημένη που νομίζει ότι έχει φέρει τον Ιπποκράτη και τον Αρχιμήδη να ρουφήξουν γνώση, ενώ το μόνο που ρουφάνε ο Λούλης και η Λίλα είναι τις μύξες τους. Κάθεται πίσω από τα εξυπνοπούλια της που κάθονται πρώτο τραπέζι κέντρο ταμπέλα και κρύβει από μας τους παραπίσω, ό,τι εκατοστό έχει μείνει ελεύθερο να διαβάσουμε... "...ράτοψ... φαγος... έτρα". Μόνο ομπρέλα δεν έχουν ανοίξει για να πάμε εντελώς στο διάολο οι υπόλοιποι δεινοσαυρόφιλοι.

Μετά από πολλά μουγκρητά, βρισίδια και καντήλια που ρίξαμε, μετά από αρκετές προσποιήσεις και τζαρτζαρίσματα κι αφού πηδήξαμε 2-3 δεινοσαύρους για να τους αποφύγουμε, προσπαθήσαμε να επανέλθουμε στο ζεν και να απολαύσουμε αυτό που οι μούλοι χάλασαν.

Γι' αυτό λοιπόν, όσοι έχετε μικρά συμπαθητικά παιδάκια, μάθετέ τους τα βασικά, μάθετέ τους να έχουν παιδεία και να μην είναι όρνια όρθια. Για να βγάλετε φάουλ όλους όσους σας αποκαλούν "βλαχοέλληνες".

Το δάχτυλο δάκτυλος

Δεν ξέρω πόσοι είναι οι ψυχαναγκαστικοί ή αλλιώς σιχασιάρηδες ή αλλιώς περιεργογλυκούληδες, αλλά σίγουρα θα συνεννοηθώ μαζί τους με αυτή μου την ανάρτηση. Είμαι μία απ' αυτους -τους περιεργογλυκούληδες- κι εγώ και σιχαίνομαι κάθε είδους επαφή με ανθρώπινο χέρι, πόμολο, κουμπί ασανσέρ, έι τι εμ κλπ... Έτσι κάπως σε κάποια χρησιμοποιώ χαρτάκια και σε άλλα ένα συγκεκριμένο δάχτυλο, το λεγόμενο "δάχτυλο για πέταμα".

Για αυτό το τελευταίο θα μιλήσω... Είχα ορίσει το δάχτυλο που θα χτυπάει τα κουμπιά και θα ανοίγει πόρτες ότι θα είναι το μικρότερο. Λόγω μεγέθους και γενικής χρησιμότητάς του "κόπηκε" και του 'λαχε να κάνει αυτό την βρωμοδουλειά. Έλα όμως που το κοντό και θρασύτατο άρχισε να μου τη φέρνει. Μία που το λέρωνα θυσιάζοντάς το πάνω σε άθλια κομβία πάρκινγκ, μία που έπαιρνε πρωτοβουλία και βουτούσε πρώτο στο μάτι που με έτρωγε, μετά από μισή ώρα. Γουατ δε φακ δάχτυλο?! Σε διάλεξα επειδή είσαι άχρηστο και πας και μου βγάζεις εσύ όλη τη δουλειά? Είσαι με τα καλά σου??

Έτσι του αφαιρέθηκε η αρμοδιότητα που του είχα δώσει και όρισα υπεύθυνο για τις επαφές βρώμικου τύπου, το αμέσως επόμενο δάχτυλο -δε ρινγκ φίνγκερ που λένε. Μέχρι που μετά από λίγο καιρό άρχισε κι αυτό να μου πουλάει τρέλα. Δάχτυλο στο κουμπί, δάχτυλο στο μάτι. Τι διάλο? Ο εγκέφαλός μου έχει αρχίσει να τα παίζει σκέφτηκα. Τον μπερδεψα με τα δάχτυλα. Δίνοντάς τους περισσότερες αρμοδιότητες αρχίζει και τα χρησιμοποιεί γενικά και με μολύνει.

Έχοντας αποφύγει κάμποσες θανατηφόρες μολύνσεις στο μάτι, άρχισα να χρησιμοποιώ τον αγκώνα. Τον παλιό, καλό φίλο αγκώνα, που όσο κι αν θέλει, ούτε μάτι φτάνει, ούτε στόμα.

Δι εντ.