Αυτα που λενε οτι βρισκεται στις τοσες μοιρες δεξια και αριστερα και κεντρο του ωκεανου, ειναι απλα βλακειες. Εγω θα σου πω που βρισκεται το τριγωνο των Bερμουδων. ΣΠΙΤΙ μου. Ναι, αυτο που ακους. Σπιτι μου και θα σου δωσω τωρα αμεσως αποκλειστικες πληροφοριες πανω στο θεμα, για να μη νομιζεις οτι σου λεω τιποτα βλακειες.
Αρχικα, εχουμε το θεμα της χαμενης καλτσας. Αυτης που με εναν ΜΑΓΙΚΟ τροπο λακιζει απο το πλυντηριο, απ το καλαθι με τα απλυτα ή δεν ξερω κι εγω απο ποιο σημειο χανω τα ιχνη της. Αυτη η καλτσα που τοσο με εχει προβληματισει ανα διαστηματα με την μυστηριωδη εξαφανιση της. Αυτη, που ουτε η Νικολουλη δεν εχει τα @@ να βρει. Και ξερεις γιατι? Γιατι εχει βρει την τρυπα αυτη στο σπιτι σου, που περναει σε αλλη διασταση. Αν με ρωτας, εγω και οι χηρες καλτσες που εχουν μεινει πισω και αναρωτιομαστε πανω σε αυτο το μυστηριο, νομιζουμε οτι το πλυντηριο ειναι αυτο που τις στελνει στο απειρο. Πανω στη μανιασμενη διυλιση, εκει που ολα μεσα χανουν το μυαλο τους, η καλτσα βρισκει την τρυπα και χανεται στο απειρο. Τωρα πού παει? Ενας θεος ξερει. Μηπως σε αλλα σπιτια? (Αν βρεις μια αθλητικη γκρι, μια ασπρη με ροζ γραμμη και μια μαυρη ξεθωριασμενη απ τα πλυσιματα σε νουμερο 40 επικοινωνησε μαζι μου). Μπορει και απλα να πανε στον χωρο των μοναχικων καλτσων. Μπορει και να ειναι μαζεμενες σε καποιον ρωσικο δορυφορο και τωρα να βρισκονται στα βρωμικα ποδια καποιου Ρασπουτιν. Παντως σιγουρα δεν γυρνανε ποτε πισω.
Η σκονη που ερχεται απ το πουθενα. Εχεις σκουπισει, σφουγγαρισει, ξεσκονισει, ολα τα -ισει και το σπιτι λαμπει. Και ενω ΔΕΝ εχεις ανοιξει κανενα παραθυρο ή μπαλκονοπορτα ή πορτα, περνας το χερι απ το πασο και τι να δεις? ΣΚΟΝΗ. Που διαολο βρεθηκε αυτη τωρα? Αφου τα γλυψες ολα. Απ. Εδω σε θελω. Ακου τι συμβαινει. Ή οταν βγαινει η καλτσα, μπαινει σκονη απ την ιδια τρυπα ή υπαρχει μια αλλη τρυπα που απλα βγαζει σκονη. Δεν ρουφαει τιποτε. Απλα σου αφηνει σκονη. Γιατι? Ετσι. Για να στη σπασει. Γιατι ξεκαθαρα καποιος παιζει με τα νευρα σου, καλη μου νοικοκυρα.
Ο Ντέμιαν, το ματι της κουζινας. Εισαι πανω απ το φαΐ και το κλωθεις. Το κοιτας, το ανακατευεις, το καπακωνεις, το ξεκαπακωνεις, το ξανακοιτας, γενικα εκει καθεσαι στωικα και -με το μπαρντον- σχεδον αυτιστικα πανω απ το φαγακι που θα περιδρομιασετε. Αφου με τα πολλα βλεπεις οτι το ευλογημενο αργει, λες να κανεις και τιποτα πιο χρησιμο παραλληλα, μεχρι να το αξιωσει ο καλος θεουλης και να γινει. Μετα απο 5 λεπτα -γιατι ειπαμε, εισαι και αυτιστικος με το μαγειρεμα-, πας να δεις τι γινεται και τι να δεις, εχει αρπαξει ολος ο πατος. (Η μαμα μου ενιοτε αυτο το λεει νοστιμια, ή τσιγαρισμα, για να καταλαγιασει λιγο τα νευρα τής οικογενειας). Και ερχομαι να σε ρωτησω. ΠΩΣ γινεται αυτο?! Ποιος δαιμονας του σκοτους παιζει με την κουζινα μου? Ε? Εισαι απο πανω και τα ζαρζαβατικα μενουν κοτρονες και με το που λιγο ξεκουνησεις ερχεται και γινεται το μαυρο καρβουνο. Ε άι σιχτιρι δηλαδης.
Ελπιζω μετα απο αυτα, να καταλαβες ότι μιλαω πολυ σοβαρα και εμπεριστατωμενα για το μαλλιοβρασι των δυναμεων που υπαρχουν στο σπιτι μου. Γι αυτο μην ακους κανεναν βλακα επιστημονα και ακου εμενα, το τριγωνο των Βερμουδων βρισκεται εδω.
