Την εποχη που και τα φαναρια εγιναν διόδια

Βαζεις την μηχανη μπροστα και ξεκινας να πας στο σπιτι του κολλητου σου. Ένα τσιγαρο δρομος όχι παρα πανω. Βαζεις μουσικη, αναβεις τσιγαρο, ανοιγεις και το παραθυρο για να μην ντουμανιασεις και ξεκινας. Φαναρι πρωτο. Ο πρωτος Πακιστανος –εχουν τα πρωτεια του επαγγελματος- πλησιαζει απειλητικα με το μαρκουτσι-καθαριστικο τζαμιων. Του γνεφεις όχι ,πολύ ευγενικα. Παρολα αυτά, βλεπεις το βουρτσακι να ερχεται στο καπο σου. Νευριαζεις λιγο που σε εγραψε κανονικοτατα και του φωναζεις ΜΗ. Πλησιαζει στο παραθυρο σου, να το συζητησετε βρε αδερφε. Του λες ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Ακομα μια αποτυχημενη προσπαθεια και αγγιζει τωρα πλεον το μαραφετι στο κεντρο του τζαμιου και παιρνει φορα να στο καθαρισει. Τα χεις παρει ηδη πολύ ασχημα και γυρνας τον διακοπτη για τους υαλοκαθαριστηρες. Ωπα, κρατας και τσιγαρο, εχεις και νευρα και αντι αυτου, αναβεις φλας για δεξια. Εκεινος ωστoσο εχει βρει τον χρονο και καθαριζει. Τα καταφερνεις τελικα και τους βαζεις μπρος. Και αρχιζει η μαχη. Τους πιανει στον αερα, τους σηκωνει και συνεχιζει να καθαριζει. Προς στιγμη σταματας και τον θαυμαζεις για την μαεστρια που τα χειριζεται. Το αριστερο του χερι σκουπιζει και το δεξι κινειται ρυθμικα μια δεξια μια αριστερα με τον υαλοκαθαριστηρα. Μετα πετας τσιγαρο όπως όπως και του φωναζεις να σταματησει. Αλλα στο εχει ηδη κανει λαμπικο. Εκνευριζεσαι, αλλα η ανθρωπια που σε διακατεχει σου λεει να του δωσεις και κατι για τον τοσο κοπο του. Επιτελους πρασινο. Βαζεις πρωτη και φευγεις με τις παντες γιατι αν δεν το προλαβεις είναι ικανος να στο ξανακανει. Αναβεις κι άλλο τσιγαρο, μια που το προηγουμενο πηγε χαραμι και συνεχιζεις. Φαναρι δευτερο. Οι εργαζομενοι αυξηθηκαν. Και καθαριστες και ανθοπωληδες. Ερχεται ο καθαριστης, του λες όχι! Είναι καθαρο αλλωστε, πριν 2 λεπτα στο γυαλισαν. Φευγει πισω σου και ερχεται ο λουλουδας. Μπαινει ένα χερι μπροστα σου, μεσα στο αμαξι, με ένα μπουκετο από τριανταφυλλα. Το σπρωχνεις οξω. Σου λεει γιατι? Παρε! Απαντας πλεον κοφτα. Γιατι ΔΕΝ θελω. Και κεινη την στιγμη κατι πιανεις με την ακρη του ματιου σου να κινειται πισω. Ναι είναι ο καθαριστης, που αυτοβουλως αποφασισε τοση ωρα που σε απασχολει ο “συναδελφος” να σου τακτοποιησει το πισω τζαμι.  Σε πιανει τρελα. Νιωθεις ότι ζεις σε ταινια τρομου και δεν ξερεις από πού να φυλαχτεις από τα ζομπι που σε περιτριγυριζουν. Για να μην μουρλαθεις εντελως, αφηνεις τις εργασιες να κυλισουν ως εχουν, δινεις παλι το κατιτις σου και συνεχιζεις ελπιζοντας να μην σε πιασει άλλο φαναρι γιατι εχεις μεινει αφραγκος.  Οδηγας, απελπισμενος πια, και βλεπεις το πρασινο να γινεται πορτοκαλι και το πορτοκαλι κοκκινο. ΚΟΚΚΙΝΟ. Κοιτας δεξια, αριστερα, κεντρο, πισω, τιποτα. Γλιτωσες. Πως κι ετσι? Δεν το σκεφτεσαι και πολύ, αλλωστε αυτό ηθελες. Ομως ξαφνικα σκαει στη μεση του δρομου μια φιγουρα, που δεν κραταει λουλουδια, ουτε βουρτσακι. Για την ακριβεια δεν κραταει τιποτα για πανω από ένα δευτερολεπτο. Τα χεις χασει, τι άλλο κακο θα σε βρει? Είναι ενας ζογκλερ που εχει στησει την δικη του προσωπικη παρασταση στη μεση της Βουλιαγμενης. Πεταει μπαλακια κυκλικα και κανει κολπα. Α αυτό μαλιστα! Σου αρεσει. Σε διασκεδαζει λιγο. Και φυσικα του δινεις του ανθρωπου. Σε αυτόν δεν θα δωσεις? Ουτε σε πιεσε ουτε τιποτα. Το εκτιμας οσο να πεις μετα τα προηγουμενα show που εδωσες. Μετα από κανα τριλεπτο φτανεις στον προορισμο σου. Και εχεις να περιγραψεις στον κολλητο  πραματα και θαματα! Και όλα αυτά μεσα σε 10 λεπτα. Δεν λεω, ας δουλεψεις και συ φιλε που παρεχεις υπηρεσιες στους δρομους, αλλα σε παρακαλω μην μου ξανακαβαλησεις το αμαξι γιατι θα με αναγκασεις να σου τα ξαναπω και απ την καλη και απ την αναποδη.