Εχω ξαναπει και στο παρελθον, ότι λογω της παραξενιας που με δερνει, ΠΑΝΤΑ, μα ΠΑΝΤΑ στο σινεμα, καθεται διπλα μου ο πιο ακατανομαστος, ο πιο απροσαρμοστος, ο πιο καφρος του κοσμου. Αυτος, που κανει τα παντα για να του φορεσω τα ποπ κορν κολαρο, να τον λουσω με βενζινη και να αναψω ενα τσιγαρο διπλα του. Στον περιεργο διπλα καθεται παντα ο μαλακας, ετσι για να τεσταρει λιγο τα νευρα απο γκοφρέ του περιεργου.
Πηγα παλι σινεμα λοιπον χθες και φυσικα με το που εκατσα, εριξα μια πλαγια ματια στον διπλανο μου για να τσεκαρω γρηγορα τι φρουτο ειναι κι αν θα δουμε ταινια ή θα ανεβοκατεβαζουμε καντηλια παλι. Φανηκε νορμαλ. ΧΑ ΧΑ. ΑΜ ΔΕ! Γυρναει και μου λεει ο θρασυτατος "ελπιζω να μην σας ενοχλουμε". "Οχι καλε" ειπα η ευγενεστατη και ΑΝΙΔΕΗ. Το ειπε και το εννοουσε ο καφρος! Πού να φανταστω τι ηθελε να πει. Σκεφτηκα οτι το πε επειδη βολευε το σωμα του στην καρεκλα, αυτο το περιτυλιγμα της βλακειας και της γελοιοτητας. Ομως, ηξερε τι ελεγε. Ακομα και ο ιδιος, πρεπει ωρες ωρες να αυτοχαστουκιζεται, απο τα ξερασματα που ξεστομιζει.
Αρχιζει το εργο και ανοιγει μια τεραστια σακουλα με πατατακια. -"Ω ρε πουστη".- Βαζει τα θρι-ντι γυαλια και ειναι σαν να ανοιγει τον ασκο του Αιολου με τις μαλακιες, σαν να φοραει τη μασκα της ηλιθιοτητας. Ξεκιναει να σχολιαζει απ τα τρέιλερ. Δεν κρατιεται ο ανθρωπος, ειναι ξεκαθαρο. Τρεφεις καποιες ελπιδες οτι μετα θα βγαλει τον σκασμο. ΧΑ ΧΑ (ξανα). ΑΜ ΔΕ(ξανα). Παραλληλα με τους ηθοποιους, σχολιαζει και δεν αφηνει ουτε παυση να πεσει κατω. Τα λεει στην βαρεμενη διπλανη του και γελανε σαν καραγκιοζηδες. Σκεφτεσαι, "αν υπαρχει θεος, ας πνιγουν με τα πατατακια, ας παει λιγη κοκα κολα στους πνευμονες, ας ανοιξει μια καταπακτη κατω απ τις θεσεις τους κι ας χαθουν". Αλλα ο Θεος ή βλεπει το εργο σε καμια θεση πιο κατω ηρεμα -δεν πας να κατσεις διπλα του?- ή θελει να τεσταρει την πιστη σου -ιιινκ ΖΟΝΚ. Εχεις αρχισει να νιωθεις αυτο το γνωστο μυρμηγκιασμα στο κεφαλι σου και δακρυα απελπισιας πανε να βγουν κατω απ τα θρι-ντι γυαλια σου. Εισαι συντονισμενος απολυτα στις βλακειες που λεει ο στοκος με τις γυαλουμπες διπλα σου.
Οταν το βουλωσει, πεφτεις στα γονατα να φιλησεις τη σαπια μοκετα του σινεμα, μεχρι που ακους το πρωτο κρατς και νιωθεις το πατατακι εγκλωβισμενο στα τσαουλια τού αχωνευτου. ΕΚΕΙ, του βγαινει ολο το ΤΑΚΤ. Το τρωει με διαλειμματα καποιων δευτερολεπτων, για να μην ακουστει στην αιθουσα το μανιασμενο αλεσμα της ψημενης πατατας και ενοχλησει. Εσυ ομως διπλα, εχεις αρχισει να ιδρωνεις, γιατι ζεις το μαρτυριο της επομενης μασησιας. Περιμενεις το επομενο κρατς. Και το επομενο. Και οσο περιμενεις, τοσο μπηγεις τα νυχια σου στο καουτσουκ χερουλι της θεσης σου. Το τελευταιο, δεν ειναι κρατς, ειναι νιατς, αφου πλεον η πατατα εχει παπαριασει, μετα το πενταλεπτο που τη φυλαει το σιχαμα του ελεους στο στομα του.
Ολα αυτα τα εφιαλτικα συμβαινουν και εσυ, το μονο που κανεις ειναι να σφιγγεις τα δοντια σου και να ξεφυσας με μενος. Κατι, που δεν ξερω τι, ισως το μπαλετο, τα γαλλικα και το πιανο, σε κρατανε απ το να τον ξεφτιλισεις σε ολη την αιθουσα και να τον πιασεις απ τον λαιμο σαν το κοκορι, μεχρι να σταματησει να καταπινει.
Σε αυτο ακριβως το σημειο, ΑΝ εισαι τυχερος, μπαινει ο τιμωρος. Στις καλες μερες, καθεσαι διπλα στον μαλακα μεν, πισω απ τον τιμωρο δε. Ο τιμωρος, τις περισσοτερες φορες, ειναι μια μεγαλη, ευσωμη γυναικα, με τη φωνη της Σωτηριας Μπελλου και εντονη κολωνια -αυτη, που αν την μυριζεις για πολλη ωρα, μενεις αναισθητος και σου κανουν εξαγωγη χωρις να παρεις πρεφα. Αυτος ο δρακος του καλου, αυτος ο "γεματος" αγγελος με την βαρια μυρωδια,εσκασε με φορα στη γη για να σε προστατευσει. Ειναι ο προστατης του καλου, ειναι το στομα της δικαιοσυνης και το χερι του νομου. Στο πρωτο τσικ που θα κανει ο καφρος, ερχεται ο τιμωρος με βραχνο και επιβλητικο ΣΣΣ(ΓΓΓ)ΟΥΤ! Ο καφρος, επειδη ειναι καφρος, θα συνεχισει. Τοτε, αργα και αποφασιστικα, ο δρακος της δικαιοσυνης και φυλακας της ησυχιας, γυρναει τον παχυ σβερκο του και λεει κουβεντες που ηχουν σαν μουσικη απ τα ουρανια, που χαϊδευουν τα αυτια σου και "λουζει" τον καφρο.
Ο καφρος, επειδη ειναι μια θρασυδειλη κρυαδα με ημι-ανθρωπινη οψη, επιτελους το βουλωνει και λουφαζει κι εσυ δοξαζεις τον τιμωρο, που ειναι η φωνη της φωνης σου και μια πιο τραχια προεκταση του εγω σου, που καθεται επιβλητικα στο μπροστινο καθισμα.
