Ψαχνω τον αυτοσεβασμο σου, μηπως τον ειδες?

Σε σενα μιλαω. Σε σενα που χωρισες και τα χεις βαψει οχι μαυρα, αλλα εχεις σκαψει και δεκα μετρα κατω απο το χωμα, εχεις μπει μεσα, και δεν εχεις αφησει καν μια τρυπα για να αναπνεεις. Πνιγεσαι. Σου ριχνουν οι ανθρωποι "επι της γης" σωληνακια, να παρεις καμια ανασα μην σκασεις και συ απλα τα βουλωνεις με τα δαχτυλα σου. Και μου λες οτι ειναι συνειδητη επιλογη σου. Θες να πονεσεις βρε παιδι μου, πως να το κανουμε. Εσυ δεν πονας. Εσυ εχεις βαλθει να πεθανεις. Γιατι? Επειδη σε  χωρισε? Δεν ειμαστε στα καλα μας! Για συνελθε, γιατι κατι τυπους σαν εσενα δεν τους εχω σε μεγαλη υποληψη. Τι σου λεω τωρα για υποληψη. Δεν υπαρχουν πλεον αυτες οι λεξεις για σενα. Αυτοσεβασμος, εγωισμος, αυτοελεγχος, αυτοπεποιθηση. Ολες οι "μπαρες" σου εχουν πιασει πατο. Οι αμυνες σου σε εχουν αφησει και παιζουν μπιριμπα. Μη με κοιτας ετσι με αυτο το αδειο βλεμμα του αποβλακωμενου και χαπακωμενου συγχρονως κουταβιου. Θες να σε λυπηθω? Σιγα. Κι εγω εχω χωρισει, οχι μια ουτε δυο. Και? Μηπως ηταν ο ερωτας της ζωης σου? Ναι, ειχατε κανει και ονειρα μαζι. Τα ονειρα ειναι καλα, αλλα ειναι ονειρα. Μην τα δενεις κομπο. Και αυτο το "ερωτας της ζωης μου" ειναι τουλαχιστον ουτοπικο, αν οχι ηλιθιο. Καθε φορα που ερωτευομαι αυτο λεω. Και ειναι λογικο. Ερωτευμενος εισαι. Αποχαζευεις με τον ερωτα. Εκ του αποτελεσματος κρινεται ομως το "της ζωης μου". Εκτος κι αν σκοπευεις να δωσεις τελος στη ζωη σου τωρα, για να πιασει τοπο. Τοσο σου κοβει. Μην σε πιανει υστερια! Και προπαντος, μην γινεσαι stalker. Σταματα να τον παρακολουθεις, να γινεσαι η σκια του, να προσπαθεις να μαθαινεις τι κανει, ποτε το κανει, γιατι το κανει. Χειροτερα τα κανεις. Απλα θα αλλαξει αριθμο, σπιτι, χωρα, φιλους και γονεις για να γλιτωσει απο σενα μια και καλη. Μην παιρνεις τηλεφωνα να εξομολογεισαι την αγαπη σου που ηταν τοση κι αλλη τοση. Μην παιρνεις και κλαις. Μην παιρνεις και βριζεις. Μην παιρνεις και δεν μιλας (?) (αυτο ποτε δεν το καταλαβα). Εχεις πιασει πατο, το βλεπεις. Οσο καλα κι αν ειναι δυο ανθρωποι ενα δεδομενο διαστημα, μπορει τα συναισθηματα να αλλαξουν του ενος απ τους δυο. Δεν σημαινει οτι δεν υπηρχαν ποτε, απλα αλλαξαν. Δεν μπορει κανεις να υποχρεωσει κανεναν να βρισκεται για παντα διπλα μας. Και το να προσπαθεις να εκβιασεις καταστασεις με το να σε λυπηθει και να γυρισει, ειναι αξιολυπητο. Αν εσυ τοποθετεις τον εαυτο σου τοσο χαμηλα, πως περιμενεις να σε παρει ο αλλος στα σοβαρα? Φυσικο να πονεσεις, να κλαψεις, να χτυπηθεις, οχι να πιεις βιτριολι ή να αυτοπυρποληθεις ομως. Λενε οτι το τελος μιας σχεσης, ειναι ενα ειδος θανατου. Θρηνεις το τελος της, οπως θρηνεις τον θανοντα. Δεν πας να τον ξεθαψεις και να τον παρεις σπιτι να βλεπετε dvd ομως. Και να τον παρεις -αρρωστε- αυτος πεθαμενος θα μεινει. Απλα θα μυρισει και θα σου φερουν το υγειονομικο οι γειτονες. Ετσι ειναι και με την σχεση. Και να τον φερεις πισω, ΑΝ τα καταφερεις με τα μελοδραματα σου η με τον Χ, Ψ τροπο, τα συναισθηματα του θα παραμεινουν νεκρωμενα, εφοσον εχει παρει μια αποφαση για σας. Γυρνα σελιδα, αν σε βοηθαει να σκισεις την προηγουμενη καντο, και μετα απο καιρο την ξανακολλας, γιατι καποτε εγραψες πανω της, αυτο μην το ξεχασεις. Συνεχισε τη ζωη σου σαν ανθρωπος και οχι σαν γεωσκωληκας! Και τα καλυτερα ερχονται!