Kiss your past...

Kiss your past... Goodbye?
Το παρελθον μας πολλες φορες νιωθουμε την αναγκη να το σβησουμε, να το ξεχασουμε, να το διαγραψουμε. Απο θυμο, οργη και απογνωση. Θα μπορουσαμε ποτε να κανουμε το ιδιο για τον εαυτο μας? Οχι. Γιατι ομως, εφοσον και το παρελθον, το παρον και το μελλον ειμαστε εμεις οι ιδιοι. Οι επιλογες μας στο παρελθον διαπλαθουν εμας στο μελλον. Επιλογες ειναι ολα. Και ειναι μονο δικες μας. Ναι εχουμε αυτην την πολυτελεια, να δημιουργουμε το χθες, το σημερα και το αυριο. Διαγραφοντας κατι που δεν εξελιχθηκε οπως θα θελαμε ειναι φυγοπονο και ανοητο. Κανουμε καποιες κινησεις γιατι θελουμε γιατι τη δεδομενη στιγμη μας εκφραζουν χωρις να μπορουμε η να χρειαζεται να εξαργυρωσουμε το αποτελεσμα, να το προκαθορισουμε. Εχω κανει πολλα λαθη, οπως κριθηκε απο το αποτελεσμα, αλλα δεν μετανιωνω γι αυτα. Οταν τα εκανα τα εζησα, εδωσα τον εαυτο μου και δεν θα τα αλλαζα ουτε τωρα. Και σκοπευω να κανω και αλλα λαθη. Ειναι πολυ ουτοπικο να πιστευουμε οτι θα αλλαξουμε στο μελλον και θα εχουμε μονο σωστες επιλογες. Η ζωη ειναι γεματη στιγμες που αλλες ειναι ευχαριστες και αλλες δυσαρεστες. Αυτο διαμορφωνει ενα πολυ δημιουργικο πλαισιο να κινουμαστε και να μην πληττουμε. Μια διαρκης εξερευνηση του εαυτου μας και των αλλων. Νιωθω μεγαλη ικανοποιηση που αναγνωρισα και αναγνωριζω τα λαθη μου και τα λαθη των αλλων και με αυτα ως εφοδια συνεχιζω μπροστα. Κερδιζοντας αυτογνωσια ωριμαζουμε και μαθαινουμε ποιοι ειμαστε. Το παρελθον ειναι ο,τι πιο πολυτιμο εχουμε. Ειναι το μεγαλυτερο κομματι που μας ανηκει. Το παρελθον και το παρον ειναι η προσωποποιηση της υπαρξης μας. Οφειλουμε να το κραταμε ζεστα μεσα μας και να αξιοποιουμε το παρον με τον καλυτερο δυνατο τροπο. Να το ζουμε, να το απολαμβανουμε χωρις να αγχωνομαστε για το αυριο. Το αυριο δεν το γνωριζει κανεις. Δεν χρειαζεται να το γνωριζει κανεις. Ολα θα ηταν πολυ βαρετα ετσι. Και ο προβληματισμος μου για το παρελθον ξεκινησε απο εμενα την ιδια. Γιατι εχω και εγω την ταση ο,τι με πληγωνει να το τοποθετω σε ενα σκοτεινο σημειο στο πισω πισω μερος του κεφαλιου μου. Να το αφηνω εκει μεχρι να μαλακωσει ο πονος, να φυγει ο θυμος, και να μπορεσω να το αντιμετωπισω. Ομως ειναι αδικο. Λειτουργικα μπορει να αποτελει αμυνα του εαυτου μου. Κατεβαζω τις ασφαλειες ακαριαια και συνεχιζω. Ομως βλεπω οτι καποια στιγμη ολα ερχονται μπροστα, τιποτα δεν θαβεται, τα συναισθηματα δεν θαβονται. Γι αυτο και προσπαθω να ερθω αντιμετωπη με ο,τι με κανει να αισθανομαι και να συνεχιζω...
So kiss your past... without goodbye...