Εξι σταγονες νερο

Ξυπνας απο τη ζεστη, με το στομα στεγνο, τσαρουχι, να κολλαει απ την αφυδατωση. Τα ματια σου εχουν ξεραθει και εχουν γεμισει σκονη. Τι σκονη ειναι αυτη? Τσουζει και σε διψαει ακομα πιο πολυ. Μα καλα, που βρισκεσαι και υπαρχει τοση ξηρασια? Στην ερημο? ΝΑΙ, στην ερημο. Ερημε! Εισαι κατω απο τον καυτο ηλιο, που σε εχει γεμισει εγκαυματα. Εισαι αθλιος, ταλαιπωρημενος και εξουθενωμενος. Πώς βρεθηκες εκει? Ο ηλιος σε εχει ζαβλακωσει και εχεις παθει λαλάκα. Εσυ ξεκινησες για μια ανεπαναληπτη περιπετεια και εχεις καταληξει χαμενος και καμμενος, με ενα παγουρι, με εξι σταγονες νερο. Σκετη απελπισια.

Σε ειχε κουρασει η υγρασια. Σε ποναγαν τα κοκκαλα και γκρινιαζες, δεν την απολαμβανες. Ειχες μπουχτισει με το νερο και ηθελες να κανεις μια τρελα. Ετσι καπως αποφασισες να την κανεις για την ερημο. Εκει θα περνουσες διαφορετικα. Ηθελες να το δοκιμασεις, να αποδειξεις οτι μπορεις και χωρις τοσο Η2Ο. Αλλωστε, κρατουσες το απαραιτητο μαζι σου. Αυτο, που απλως θα σε κρατουσε ζωντανο.

Οι μερες περνουσαν και εσυ συνεχιζες να περπατας αλαζονικα στα βαθη της. Με την ξεροκεφαλια φορεμενη και καλα σφηνωμενη, που ταιριαζε γαντι με το τοπιο, διεσχιζες με μεγαλα βηματα την χαωδη αυτη εκταση. Το νερο το σπαταλουσες φτυνοντας το, σχηματιζοντας φακιδες στο εδαφος. Κανενας σεβασμος σε αυτο το χαος που σε περικλειει. Καμια γνωση της καταστασης, που ο ιδιος εβαλες τον χαζο, απερισκεπτο εαυτο σου.

Τωρα εχεις βρεθει με μετρημενες σταγονες και μηδενικες αντοχες. Το νερο σου αδειασε. Το μονο που σε κρατουσε ζωντανο, το ξοδεψες ανωφελα. Αναπολεις τις μαγευτικες στιγμες που περνουσες μαζι του. Αναπολεις τα μπανια που κανατε μαζι, τη συντροφια που σου κρατουσε στο φαγητο, την παρεα σου στα σπαϊσι, τους πονους που σου προκαλουσε στα κοκκαλα. Μακαρι να το ειχες κι ας πονουσες. Κι ας μην εκανες βημα. Τωρα εχεις μεινει με εξι μονο σταγονες. Εξι σταγονες, που τις κοιτας και ξεροσταλιαζεις. Που ουτε δακρυ δεν μπορεις να βγαλεις γι αυτες. Εισαι στεγνος και βλακας. Βλακας που επρεπε να χαθεις τοσο βαθια, για να συνειδητοποιησεις την αξια αυτου που ειχες τοσο καιρο και το θεωρουσες ανιαρο, αγευστο και αοσμο.