Δυο σταθερες εχει ο ανθρωπος. Μονο δυο αληθειες γνωριζει. Τη γεννηση και το θανατο. Αυτες οι δυο αληθειες τού δινονται και καλειται να διαχειριστει μονος του το ενδιαμεσο διαστημα, καθως ειναι και το μονο, πανω στο οποιο μπορει να ασκησει επιρροη. Δεν σε ρωταει κανεις για το αν θες να ερθεις στη ζωη και δεν σε ρωταει κανεις, οταν ερθει η ωρα να φυγεις απο αυτη. Σκοπος σου λοιπον, απο οταν αρχισεις να δρας συνειδητα, ειναι να διαχειριστεις τη ΖΩΗ ετσι, ωστε να καλυπτεις στο 100% τις δικες σου προσδοκιες.
Υπαρχουν ομως πολλοι ανθρωποι, που χανονται στην πορεια στη μεταφραση των δυο δεδομενων, ζωης και θανατου. Αυτα ειναι απλα και μονο, δυο σημεια αναφορας. Δεν ειναι το ζητουμενο. Ποσο μαλλον, οταν εστιαζεις στον θανατο. Οταν παρασυρεσαι και οσο ζεις, σε απασχολει το τελος σου. Το τελος δινει το νοημα σε μια ταινια, οχι ομως στη ζωη σου. Εκει, το νοημα το "γραφεις" καθημερινα.
Ξερεις οτι θα πεθανεις. Ολοι ξερουμε οτι καποια στιγμη θα πεθανουμε. Γιατι λοιπον να μπαινεις στη διαδικασια να φοβασαι το σιγουρο? Με τον φοβο, δεν το αποτρεπεις, το ενισχυεις. Του δινεις μεγαλυτερες διαστασεις, ανοιγεις την πορτα σε ενα "τελος" που σε απασχολει και κατα τη διαρκεια. Ανοιγεις μια μεγαλη, βαρια πορτα, για να μπει ενας φοβικος, δυστυχισμενος ανθρωπος.
Το να αναλωνεσαι με φοβιες για τον θανατο, με αρρωστιες, με εμμονες, σου αφαιρει μερες, μηνες, χρονια. Ο φοβος ειναι ο εχθρος των παντων. Ειναι ανασταλτικος παραγοντας για ο,τι κανεις. Σε αποσπα απο ο,τιδηποτε ωραιο. Χανεις στιγμες, παυεις να ζεις.
Σε σενα, που φοβασαι, που εχεις χτισει τη ζωη σου με γνωμονα τον φοβο, εχω να σου πω το εξης. Πετα απο πανω σου αυτο το βαρος, παρε μια βαθια ανασα γεματη ζωη και σταματα να μαγνητιζεις τα αρνητικα και τα δυσαρεστα. Ανοιξε παλι αυτη τη μεγαλη, βαρια πορτα και δειξε τον δρομο του γυρισμου σε αυτον τον δυναστη της ζωης, που σε ακολουθει τοσα χρονια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου