Η φωλια του κουκου ή αλλιως το Κωσταλεξι. Για σενα μιλαω. Ναι. Εσενα, που εχεις κανει το σπιτι καβουκι και δεν λες να βγεις απο κει μεσα. Αρρρρωστια (βλ. βαρβαροτητες). Δε λεω, ολοι το χουμε παθει. Μα μετα απο ιωση, μα στα κατω μας, μα σε κακοκαιρια (βλ. Κατρινα). Αλλα μετα βγαινεις καποια στιγμη παλι οξω. Με βαρια καρδια την πρωτη φορα, αλλα βγαινεις. Εσυ δε λες να την παρεις τη μαυρη αποφαση.
Εχεις μουρλαθει εκει μεσα, το ξερεις ε? Οσο μενεις κλεισμενος σε ενα σπιτι Κωστα μου, ή μηπως προτιμας να σε λεω Αλεξη? Ή και τα δυο? Οταν μενεις λοιπον μεσα συνεχεια και γινεται η ζωη σου η τηλεοραση, το φαί, το πλυσιμο και το σιδερωμα, καποια στιγμη σαλταρεις. Το πιο πιθανο βεβαια για να φτασεις εκει, ειναι να εισαι ηδη σαλταρισμενος. Το χω παθει κι εγω και σε καταλαβαινω. Μετα απο ιωσεις συνηθως. Ειναι αυτο που στην αρχη βαριεσαι τη ζωαρα σου μεσα στο σπιτι και δεν εχεις τι να κανεις και μια ταβλιαζεσαι και κοιμασαι και μια βολοδερνεις σαν αυτιστικη μαϊμου σε ζωολογικο. Μετα ομως, κατι αρχιζει και σου καλαρεσει. Βολευεσαι εκει μεσα κι αφηνεσαι. Σε πιανει ενας συνεχης πονοκεφαλος απ τη μουχλα και τη ρουχλα, ετσι σαν μουδιασμα και με το ζορι ανοιγεις το στομα σου να μιλησεις σε ανθρωπο -απ το τηλεφωνο φυσικα.
Σκεφτεσαι το εξω σαν αποστολη της Νασα στον Αρη. Ουτε κατα διανοια να βγεις εσυ εκει εξω. Σ΄ αυτο το χαος. Τι εισαι, κανας τρελος? Κατσε εκει μεσα, να φυλας το σπιτι, ξερεις εσυ. Μη δινεις σημασια σε ολους αυτους τους ανεγκεφαλους που σουλατσαρουν και πινουν στον ηλιο τις καφεδαρες τους και το απολαμβανουν. Μεσα. Εκει που εισαι εσυ ειναι η ζωη. Μπραβο εξυπνοπουλι. Και μην το κουνησεις ρουπι. Απ. Τσσστ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου