Το δάχτυλο δάκτυλος

Δεν ξέρω πόσοι είναι οι ψυχαναγκαστικοί ή αλλιώς σιχασιάρηδες ή αλλιώς περιεργογλυκούληδες, αλλά σίγουρα θα συνεννοηθώ μαζί τους με αυτή μου την ανάρτηση. Είμαι μία απ' αυτους -τους περιεργογλυκούληδες- κι εγώ και σιχαίνομαι κάθε είδους επαφή με ανθρώπινο χέρι, πόμολο, κουμπί ασανσέρ, έι τι εμ κλπ... Έτσι κάπως σε κάποια χρησιμοποιώ χαρτάκια και σε άλλα ένα συγκεκριμένο δάχτυλο, το λεγόμενο "δάχτυλο για πέταμα".

Για αυτό το τελευταίο θα μιλήσω... Είχα ορίσει το δάχτυλο που θα χτυπάει τα κουμπιά και θα ανοίγει πόρτες ότι θα είναι το μικρότερο. Λόγω μεγέθους και γενικής χρησιμότητάς του "κόπηκε" και του 'λαχε να κάνει αυτό την βρωμοδουλειά. Έλα όμως που το κοντό και θρασύτατο άρχισε να μου τη φέρνει. Μία που το λέρωνα θυσιάζοντάς το πάνω σε άθλια κομβία πάρκινγκ, μία που έπαιρνε πρωτοβουλία και βουτούσε πρώτο στο μάτι που με έτρωγε, μετά από μισή ώρα. Γουατ δε φακ δάχτυλο?! Σε διάλεξα επειδή είσαι άχρηστο και πας και μου βγάζεις εσύ όλη τη δουλειά? Είσαι με τα καλά σου??

Έτσι του αφαιρέθηκε η αρμοδιότητα που του είχα δώσει και όρισα υπεύθυνο για τις επαφές βρώμικου τύπου, το αμέσως επόμενο δάχτυλο -δε ρινγκ φίνγκερ που λένε. Μέχρι που μετά από λίγο καιρό άρχισε κι αυτό να μου πουλάει τρέλα. Δάχτυλο στο κουμπί, δάχτυλο στο μάτι. Τι διάλο? Ο εγκέφαλός μου έχει αρχίσει να τα παίζει σκέφτηκα. Τον μπερδεψα με τα δάχτυλα. Δίνοντάς τους περισσότερες αρμοδιότητες αρχίζει και τα χρησιμοποιεί γενικά και με μολύνει.

Έχοντας αποφύγει κάμποσες θανατηφόρες μολύνσεις στο μάτι, άρχισα να χρησιμοποιώ τον αγκώνα. Τον παλιό, καλό φίλο αγκώνα, που όσο κι αν θέλει, ούτε μάτι φτάνει, ούτε στόμα.

Δι εντ.