Ο γιος που δεν θα γίνει ποτέ άντρας και ο άντρας που δεν υπήρξε ποτέ γιος

Στην τράπεζα, ατελείωτη ουρά και απέραντη βαρεμάρα. Δίπλα μου μια κυρία με ένα γλυκό μωρό αγκαλιά. Του γελάω, μου γελάει και πιάνω την κουβέντα με τη μαμά του. Αφού μου σύστησε τον γλυκύτατο γιο της με τα 103 ονόματα και είπαμε τα κλασσικά, μπήκε στο θέμα με φόρα. "Η πεθερά μου ήθελε τόσα ονόματα!" και ξυνίζει τα μούτρα της. Γελάω αμήχανα γιατί κατάλαβα ότι έχει καημό να βγάλει και περιμένω τη συνέχεια...

"Μα τι κακό είναι αυτό! Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είμαστε όλοι μια οικογένεια, αλλά γίναμε δύο? Άλλη εγώ, ο άντρας μου και τα παιδιά μας και άλλη αυτή και ο άντρας της τώρα". Κουνάω το κεφάλι και δεν προλαβαίνω να ξεκινήσω την πρότασή μου και συνεχίζει. "Δεν γίνεται να πρέπει να παίρνουμε την έγκρισή της για τα πάντα. Μας κουράζει αυτό. Με κουράζει. Ο καθένας πρέπει να κοιτάει τη δουλειά του!". Συμφωνώ και με ρωτάει αν έχει δίκιο. "Δίκιο έχετε" της λέω -κι άδικο να 'χε της το λες όπως είναι παρμένη? Δεν της το λες.  Σκάει χαμόγελο με ικανοποίηση και μια κουταλιά της σούπας σχιζοφρένεια.

Αλλάζω θέμα λοιπόν, γιατί είναι τόσο νευριασμένη που θα με πάρει κανας διάολος αν συνεχίσουμε να μιλάμε για την πεθερά της. "Πόσο γλυκό μωράκι είσαι εσύ" λέω στον γιό της. "Ναι είναι καλός. Άλλο πράγμα τα αγόρια" μου λέει. Και συνεχίζει "τα κορίτσια είναι πουτ@νες". Γουρλώνω μάτι και δεν πιστεύω στα αυτιά μου. "Α εμένα γενικά μ' αρέσουν πιο πολύ τα κοριτσάκια" της λέω. "Άντε καλέ! Τα αγόρια είναι καλύτερα, τα κάνεις ό,τι θες. Άσε που έχουν αδυναμία στη μάνα τους" και μου κλείνει το μάτι, προσθέτοντας ακόμα μια κούπα σχιζοφρένειας.

Και έρχομαι να σας πω τα εξής. Αγορομάνες, κουνήστε λίγο το κεφάλι σας. Θέλετε από τη μία με τον άντρα σας να είστε ζευγάρι κλωνάρι, τη μάνα του στον πάγο και να μην σας κάνει κανείς άλλος κουμάντο, παρά μόνο εσείς, ΑΛΛΑ θέλετε τον γιο σας "χαζό" και μαμάκια και όποτε σας βλέπει να κάθεται ανάσκελα να του χαϊδεύετε την κοιλιά! Δηλαδή τον άντρα σας ανεξάρτητο, δυναμικό και σίγουρα όχι μαμάκια αλλά τον γιο μαμάκια και βλαμμένο. Είστε με τα καλά σας???

Εδώ πέρα λοιπόν, όχι απλά κάτι βρωμάει, αλλά έχει σαπίσει εδώ και δέκα μήνες μια ομάδα ποδοσφαίρου μέσα στο βεσέ. Όλων το αυτί κάτι έχει πάρει σχετικά με τις μανούλες και τους γιόκες τους. Άπειρα παραδείγματα, άλλα λάιτ, άλλα πιο βαριά περιστατικά. Σε κάθε περίπτωση όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά και υπερθεματίζοντας θέλω να πω τα παρακάτω...

Σίγουρα η αγάπη της μάνας είναι η πιο δυνατή. Όμως μάνες όλου του κόσμου, μάνες κοριτσιών, μάνες αγοριών και μάνες ρέιβερ. Αγαπάτε τα παιδιά σας όσο περισσότερο μπορείτε, όμως μην τα πνίγετε, μην προσπαθείτε να "τα κάνετε ό,τι θέλετε" -όπως είπε και η "αγαπημένη μανούλα" της τράπεζας. Μη τα θεωρείτε κτήμα σας -γιατί άλλωστε "κανείς δεν είναι κανενός" (sic), το λέει και ο Μάκης Δημάκης. Δώστε τους εκτός από αγάπη και χώρο να εξελιχθούν. Όταν έχεις λουρί, πας όσο μακριά σε αφήνει το λουρί να πας. Και το λουρί μπορεί να λέγεται "κτητικότητα" ή "υπερπροστασία". Σεβαστείτε τα παιδιά σας για να σας σεβαστούν κι αυτά. Και τέλος κάτι σημαντικό, σχετικό και άσχετο, μην κάνετε όσα δεν θέλετε να σας κάνουν...