Με το στανιό

Οι σχέσεις είναι περίεργες από τη φύση τους. Όλων των ειδών οι σχέσεις. Είναι περίεργες γιατί διαφορετικοί άνθρωποι, ο καθένας με τη δική του πετριά, καλούνται να επικοινωνήσουν, να αλληλεπιδράσουν και να συνυπάρξουν. Το βασικότερο συστατικό που συντελεί στην επιτυχία είναι λένε η ειλικρίνεια. Εγώ θα το πάρω λίγο αλλιώς και θα σου πω ότι το βασικό συστατικό είναι η ελευθερία.

Ακούγοντας ελευθερία, πολλοί θα πουν "χέσε μας καημένη, ποια ελευθερία?". Κι όμως. Αυτό που έχεις να κάνεις σε μια σχέση (το τονίζω πάλι ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ σχέση) είναι να δείξεις ποιος είσαι, να δείξεις τα καλά σου, τα κακά σου, το ενδιαφέρον σου και την αγάπη σου προς τον άλλον και μετά να κάνεις ένα βήμα πίσω και να τον αφήσεις να διαλέξει. Να επιλέξει αν θέλει αυτό που είσαι, αν τον ευχαριστεί, καθώς και τον χρόνο που θα περνάει μαζί σου. Με το να πιέζεις ανθρώπους να είναι μαζί σου, να γίνεται το δικό σου, να πιέζεις για τον χρόνο που θα σου αφιερώσουν, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να γίνεσαι αντιπαθής, να σε "φοβούνται" γιατί είσαι πολύ εισβολικός και πρήξας και να κάνουν πίσω.

Όλοι θέλουν να αναπνέουν. Όλοι θέλουν να έχουν την "πολυτέλεια" της επιλογής. Όλοι θέλουν παρέα όποτε την θέλουν πραγματικά και όχι όποτε τους την επιβάλλουν. Η χειριστικότητα, η ελεγκτικότητα και η επιτηδευμένη δημιουργία ενοχών είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι αν θες να σε "παίζουν".

Οι ενοχές. Πραγματικά ΕΞΟΡΓΙΖΟΜΑΙ. Βλέπω ανθρώπους να χρησιμοποιούν κατά κόρον τις ενοχές και την αυτοθυματοποίηση για να κερδίζουν το ενδιαφέρον. Ένα κούφιο ενδιαφέρον. Άνευ ουσίας. Όταν στον άλλον δημιουργείς ενοχές για να τον κουλαντρίζεις, εκτός του ότι είσαι γελοίος, ανασφαλής μέχρι τον Θεό και βλάκαρος, αυτό που κάνεις είναι να του δημιουργείς αρνητικά συναισθήματα προς το άτομό σου. Τα αρνητικά αυτά συναισθήματα, αμέσως-αμέσως σε βάζουν σε μπλακ λιστ και ο εγκέφαλος σε συνδέει με τους υπόλοιπους γκρινιάρηδες και "κακοχρονονάχουν" και δεν θέλει να σε κάνει παρέα. Δηλαδή πετυχαίνεις να τσιγκλίσεις την προσοχή, μόνο που τσιγκλάς μια κακιά προσοχή.

Όλο αυτό είναι κάτι αντίστοιχο με το γνωστό "άμα σε φοβούνται σε σέβονται". Όχι. Δεν σέβεσαι κανέναν κομπλεξικό, άδικο, παρανοϊκό μαλάκα. Ποτέ. Ο σεβασμός πηγάζει από τα θετικά ενός χαρακτήρα. Όχι από καταβόθρες. Και κανένας δεν φοβάται κανέναν. Απλώς αν διακρίνεις έναν τρελό κοιτάς να ασχολείσαι όσο το δυνατόν λιγότερο μαζί του, γιατί αναγνωρίζεις ότι είναι τρελός και δεν βρίσκεις κανένα νόημα στο αντίθετο.

Για να ολοκληρώσω λοιπόν. Αγαπητοί συνάνθρωποι. Κοιτάτε να γίνεστε όσο το δυνατόν λιγότερο ψυχικά βαρίδια στους γύρω σας. Αφήστε ελεύθερο τον καθένα χωρίς φθηνούς θεατρινισμούς να σας προσεγγίσει ή όχι. Τα νεύρα σας, τα καπρίτσια σας, το πικρό παρελθόν σας δεν αφορά κανέναν παρά μόνο εσάς. Κανένας δεν θέλει να έχει έναν μπελά στο κεφάλι του κι ακόμα κι αν τον θέλει, αφήστε τον ίδιο να το αποφασίσει. Μόνος του. Ελεύθερα.