Μια αποφράδα μέρα στο μουσείο

Ο ελληνικός κόσμος έφερε τους δεινοσαύρους για 4 εβδομάδες στην Αθήνα και εγώ φυσικά ως τεράστιος λάτρης τους, έτρεξα να τους δω. Από μικρή είχα την πετριά με τις μεγάλες αυτές σαύρες. Ο μπαμπάς μου συνέβαλε στο να πορωθώ τόσο πολύ με αυτά τα επιβλητικά ζώα, όταν μου μίλαγε για αυτά, μου έπαιρνε βιβλία και μου έδειχνε ντοκιμαντέρ από όταν ήμουν κι όλας τριών. Έτσι λοιπόν δεν χάνω ευκαιρία όταν "έρχονται" οπουδήποτε οι δεινόσαυροι και τρέχω κοντά τους.

Οι προσδοκίες μου δεν ήταν μεγάλες, γιατί γενικά στην Ελλάδα δεν έχω κρεμάσει και ποτέ σαγόνι με τέτοιου είδους εκθέσεις. Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσουμε τον αριθμό δεινοσαύρων που "φιλοξενήσαμε" και το μικρό σχετικά μέγεθος της έκθεσης, ήταν αξιοπρεπέστατο και τολμώ να πω ότι άγγιζε και τη "μαγεία του εξωτερικού".

Αυτό που δεν παλευότανε με τίποτα ήταν μια οικογένεια μικρών και μεγάλων μούλων που είχαμε την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ατυχία να είναι μπροστά μας και να μας πηγαίνουν πίπα-κώλο-εμπλοκή σε όλο το διάβα μας. Το ξέρω ότι είμαι γκαντεμόσαυρα με κάτι τέτοια και ο υπέρτατος, παντοδύναμος και βασιλιάς μαλάκας θα κληρωθεί στο πλευρό μου σαν φλουρί. Έτσι κάπως, φάνηκα δεινογκαντεμόσαυρα και στους δεινόσαυρους για να πηγαίνω ασορτί.

(Για να μην παρεξηγηθώ για ό,τι ακολουθήσει, αγαπώ τα παιδάκια, δεν έχω ποτέ θέμα με τα παιδάκια, γιατί ποτέ δεν φταίνε τα παιδάκια. Έχω όμως μεγάλη απέχθεια και σιχαίνομαι ανελέητα τα γαϊδούρια γονείς, που φταίνε για όλα. ΟΛΑ.)

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας έναν γελοίο, γουρουνοκέφαλο πατέρα, μια κατίνα, καρακαηδόνα μάνα και δυο αντιπαθητικά παλιόπαιδα που μετρούσαν περίπου 9 με 10 καλοκαίρια -που είπαμε δεν φταίνε που είναι τόσο σιχαμένα. Σε κάθε στάση μπροστά από κάθε ταμπελάκι που εξηγούσε για τον χ, ψ δεινόσαυρο, η συφιλική οικογένεια, όχι απλά σταματούσε να διαβάσει, έβγαζε τις καρέκλες του γύφτου και τα τάπερ με τους κεφτέδες και άραζε κανά μισάωρο για να "μορφωθεί".

Τα βλαμμένα τους ούτε που νοιάζονταν για το αν αυτά μπροστά τους είναι δεινόσαυροι ή αγγούρια. Το μόνο που τους άρεσε ήταν οι ταμπέλες. ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ. Τις χάιδευαν, τις σάλιωναν, τις τσαλάκωναν, τις αγκάλιαζαν. Έκαναν τα πάντα για να μην διαβάζει κανένας άλλος. ΚΑΝΕΝΑΣ.

Ο πατέρας χέστηκε προφανώς, γιατί καθόταν σαν το βόδι με τα χέρια στις τσέπες και καμάρωνε που τα βλαμμένα του είναι τόσο βλαμμένα και προφανώς σκεφτόταν τι θα βάλει μέσα στο σουβλάκι που θα φαρμακώσει μετά.

Η μάνα, μια εντελώς πυροβολημένη που νομίζει ότι έχει φέρει τον Ιπποκράτη και τον Αρχιμήδη να ρουφήξουν γνώση, ενώ το μόνο που ρουφάνε ο Λούλης και η Λίλα είναι τις μύξες τους. Κάθεται πίσω από τα εξυπνοπούλια της που κάθονται πρώτο τραπέζι κέντρο ταμπέλα και κρύβει από μας τους παραπίσω, ό,τι εκατοστό έχει μείνει ελεύθερο να διαβάσουμε... "...ράτοψ... φαγος... έτρα". Μόνο ομπρέλα δεν έχουν ανοίξει για να πάμε εντελώς στο διάολο οι υπόλοιποι δεινοσαυρόφιλοι.

Μετά από πολλά μουγκρητά, βρισίδια και καντήλια που ρίξαμε, μετά από αρκετές προσποιήσεις και τζαρτζαρίσματα κι αφού πηδήξαμε 2-3 δεινοσαύρους για να τους αποφύγουμε, προσπαθήσαμε να επανέλθουμε στο ζεν και να απολαύσουμε αυτό που οι μούλοι χάλασαν.

Γι' αυτό λοιπόν, όσοι έχετε μικρά συμπαθητικά παιδάκια, μάθετέ τους τα βασικά, μάθετέ τους να έχουν παιδεία και να μην είναι όρνια όρθια. Για να βγάλετε φάουλ όλους όσους σας αποκαλούν "βλαχοέλληνες".