Παρε μια καμπουρα

Ειναι τρομερο, πώς καποια γεγονοτα, φαινομενικα ασημαντα, μπορουν να αλλαξουν σημαντικα τη ζωη σου. Εκει που τα εχεις βαλει ολα σε ταξη, που λες οτι μπορεις πλεον να απολαυσεις αυτο που εχτισες, ερχεται ουρανοκατεβατο κατι και σου ανατρεπει τα παντα. Ειναι αυτη η στιγμουλα που σε ταινια θα επαιρνε ενα τρελο σλοου μοσιον και ο πρωταγωνιστης (εσυ), θα αλληθωριζε και θα του φευγαν τα σαλια απ τη σφαλιαρα, που του σκασε η κωλοζωη.

Ολα ηταν δικα σου. Ζουσες την απολυτη νιρβανα και ευτυχια και το συμπαν αποφασιζει οτι εσυ εισαι αυτος που θα παιξει μαζι του και θα στα κανει ολα λιγο πο*τανα, ετσι για να μην πληττεις ρε παιδι μου. Εχεις σχεδιασει το αυριο, το μεθαυριο, το μετα απο μια βδομαδα και τσαφ, σκαει η μπομπα.

Ειναι ΤΟΣΟ κουλο αυτο το τσαφ. Τοσο, που φαινεται ξεκαθαρα οτι καποιος σου κανει φαρσα και σπαει πολλη πλακα με τα ηλιθια, ξαφνιασμενα, πονεμενα μουτρα σου. Ειναι σαν να περπατας μονος στη φυση, να χαιδευεις τα λουλουδια, να μυριζεις το πρασινο, να απολαμβανεις τον ηλιο που σου σκαει στα μουτρα, να ταξιδευεις με τον αερα που σου κουναει αναλαφρα τα μαλλια και εκει που εισαι στο πικ των απολαυσεων, να σου ερθει απο τον ουρανο μια τεραστια καμηλα και να σε μπηξει 5 μετρα κατω απ το χωμα -κι απ το φοβο της να σε χεσει κι ολας. Απ τον αερα και τα αρωματα, κανεις παρεα με γεωσκωληκες και μια ψοφια καμηλα τωρα. Οσο να πεις, ειναι ενα σοκ αυτο.

Ετσι συμβαινει. Αποτομα και συντομα. Τοσο αποτομα που δεν προλαβαινεις να σκεφτεις πώς βρεθηκες εκει και το μονο που σε νοιαζει, ειναι να ξεφορτωθεις το βαρυ κουφαρι με τις καμπουρες απο πανω σου και να παρεις ανασα. Αφου βγεις και πεις την ιστορια σου, θα σου πουν το "καθε εμποδιο για καλο". Τωρα αν ειναι οντως για καλο, δεν ξερω και δεν θα σου πω ακομα. Εχω στην ακρη κι εγω πολλες καμπουρες και περιμενω να δειξει ο καιρος αν ορθως τις εφαγα κατα κεφαλα.