Καποιες καταστασεις, τις εντονες κυριως, τις βιωνεις σαν μουσικη. Ειναι πολυ περιεργο αυτο το συναισθημα. Μου εχει συμβει αρκετες φορες και χαιρομαι πολυ γι αυτο. Χαιρομαι, που σε καιρους που ολα περνανε σαν ορμητικο ποταμι, που σβηνουν και ισοπεδωνουν τα παντα στο περασμα τους, δεν μπορουν να κανουν το ιδιο με το μυαλο μου. Δεν αφηνω να κανουν το ιδιο με το μυαλο μου.
Καταστασεις που σε λυγιζουν, αυτες που ριχνουν μπροστα σου ενα μαυρο πανι, ακομα κι αυτες συγκαταλεγονται σε αυτες που θες να δωσεις το χρονο να τις σκεφτεις, να τους δωσεις μουσικη. Μια μουσικη σχεδον υποτονικη, σαν σκορπιες νοτες στο πιανο. Εχουν και οι ασχημες μια μελωδια και ενα αρωμα, που αξιζει να σταθεις λιγο και να αισθανθεις. Αμα δεν αφησεις τη θλιψη να σου μιλησει οταν ερχεται, σε τρωει, σε ακολουθει για πολυ παραπανω απ οσο θα καθοταν, μεχρι να την ακουσεις. Αν δεν το κανεις, ερχεται η οργη. Και εκει παυεις να ακους, παυεις να αισθανεσαι. Κι οταν παυεις να αισθανεσαι, παυεις να ζεις.
Στιγμες υπερμετρης ευτυχιας εχουν επισης τη δικη τους μελωδια. Μια μελωδια αλλοτε εντονη,ζωηρη και αλλοτε ηρεμη και μελαγχολικη, γιατι η ευτυχια ειναι στιγμες που σβηνουν. Που σου αφηνουν μια υπογλυκη γευση και μια μελωδια, αυτη ακριβως που ενιωσες τοτε, με τα ιδια αρωματα, στην ιδια ενταση. Η ευτυχια εχει τον πιο ωραιο ηχο. Εναν ηχο που σου δημιουργει αλλες εικονες και σε παει σε αλλα μερη απο αυτα που βιωνεις εκεινη τη στιγμη. Σαν να βρισκει ενα μερος δικο σας, που μονο εσυ κι αυτη θα ξερετε και θα μπορεις, οποτε θες, να ανατρεχεις εκει, για να κλεβεις λιγο φως.
Οι εντονες στιγμες δεν μιλανε με λογια. Τα λογια δεν μπορουν να περιγραψουν αυτα που θελουν να σου πουν. Καμια λεξη, διπλα σε οποια αλλη και να τη βαλεις, δεν μπορει να βγαλει νοημα. Μονο οταν τις νιωθεις μπορεις να ερθεις σε επαφη μαζι τους. Και ο,τι νιωθουμε, εχει μονο αρωμα, χρωμα και μελωδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου