Στη Μονμαρτη

Ειναι 5 το πρωι, στη Μονμαρτη. Εχεις ξυπνησει νωρις, γιατι θες να πιασεις τη μερα απ τις πρωτες ακτινες της, αυτες τις θολες που βγαινουν πισω απο την Sacré Cœur. Περπατας και ακους μονο το τοπιο, που εχει αρχισει σιγα σιγα να ξυπναει και να ξεμουδιαζει. Εχει αυτη τη δροσια του πρωινου, που σε κανει να σταυρωνεις τα χερια και να χουχουλιαζεις λιγο μεσα στο παλτο σου, νιωθοντας αυτην την αμυδρη ανατριχιλα στην πλατη σου, που σου δημιουργει μια περιεργη ευτυχια εκεινα τα δευτερολεπτα. Τα ματια σου δεν εχουν ανοιξει καλα και περιμενουν να ξυπνησουν μαζι με τη μερα. Ακους τα βηματα σου πανω στο πλακοστρωτο και αυτος ο ηχος σε ηρεμει και σε γαληνευει. Η απολυτη ησυχια σε αφηνει να ακουσεις καθε βημα σου. Μυριζεις την πρωινη υγρασια που εχει καθησει στα παγκακια και στα λουλουδια περιμενοντας τον ηλιο, για να χαθει. Η ωρα περναει και ολα γυρω εχουν αρχισει να ζωντανευουν λιγο περισσοτερο. Καθεσαι σε ενα πεζουλι και ζεις αυτη τη μαγικη ωρα του χθες και του σημερα. Αυτην την ωρα που χαιρετουν τη νυχτα τα γελια, που ακουγονται στο βαθος και καλωσοριζουν τη μερα τα παραθυροφυλλα που ανοιγουν απ τα σπιτια. Οι πρωτες ακτινες εχουν αρχισει να φωτιζουν το πλακοστρωτο και εσυ μαζευεις τα ποδια σου πιο κοντα στο σωμα σου, για να καθυστερησεις λιγο ακομα τη μερα. Μαζευεσαι σε ενα μικρο κομματακι σκιας και δροσιας. Καθυστερεις τη φασαρια και ο,τιδηποτε ανθρωπινο. Καθεσαι και παρατηρεις. Λιγοι ανθρωποι εχουν αρχισει να κυκλοφορουν. Σχεδον υπνωτισμενοι, με τα κεφαλια σκυφτα και τα ματια μισανοιχτα, πανε στις δουλειες τους. Σχεδον μηχανικα, χωρις να βλεπουν και να ακουν τιποτε γυρω τους. Ενα μικρο μπιστρο μολις ανοιξε στην πλατεια. Βγηκαν οι πρωτες μυρωδιες απο ζεστη σφολιατα και δεν μπορεις να αντισταθεις. Οταν βγουν τα πρωτα τραπεζακια, καθεσαι σε ενα και περιμενεις τη ζεστη σοκολατα και τα κρουασαν σου. Αυτες οι μυρωδιες, αυτος ο αερας, αυτες οι εικονες ειναι το καταφυγιο σου. Οι πρωτοι ζωγραφοι εχουν βγει και στηνουν τα καβαλετα τους. Ακους τους πρωτους ψιθυρους, τα πρωτα γελια. Τελειωνεις τη σοκολατα σου και αποσυρεσαι απο το ομορφοτερο τοπιο, που μαζι του ξυπνησες και τωρα το αφηνεις στους γρηγορους ρυθμους της πολης, που ουτε εσυ, ουτε αυτο απολαμβανετε.