Τα σοδομα και γομορα του δασους

Ειναι μια ηλιολουστη μερα στο δασος. Τα πουλια τιτιβιζουν, οι μελισσες ζουζουνιζουν, τα φυλλα θροϊζουν, ολα ... ζουν και το τοπιο δενει με το πρασινο των δεντρων, που σημερα φαινεται ακομα πιο πρασινο, ακομα πιο ζωντανο. Απο ψηλα, τραβαει την προσοχη μια καφε, πιτσιλωτη περιοχη, ενα κοπαδι ελαφιων. Ζουμαρω για να τα δω καλυτερα.

Ολα απο μακρια κυλουν υπεροχα, με εναν αργο, ηρεμο ρυθμο. Πλησιαζοντας κοντα ομως, η εικονα καπως αλλαζει.

Εχει σηκωθει ο ταράνδουλας, ετσι επιβλητικος και μεγαλοσωμος οπως ειναι, τεντωνεται και οι μυες του, που κανουν κρακρακ, ακουγονται σε ολο το δασος. Αφηνει στο σπιτι τα γυναικοπαιδα και τραβαει για να βρει τους υπολοιπους.

Οι ελαφινες λιποθυμανε στο περασμα του, απο την βαρβατιλα που αναδυει. Εκεινος και καλα γκομενος, δεν δινει σημασια και περπαταει αγερωχα. Φτανει λοιπον στο κοπαδι και στηνεται διπλα στα κολληταρια του. Τα (βρωμο)θηλυκα τον εχουν παρει στο κατοπι και του παιζουν βλεφαριδες με νοημα, κανουν και καλα αυτα τα χαριτωμενα βηματακια γυρω του κι αυτος κορδωνεται περισσοτερο. Τα γυναικοπαιδα σπιτι, ησυχος αυτος οτι τα φιλαρακια του δεν θα πουν λεξη, αντρας οντας, αποφασιζει να ενδωσει στο φλερτ. Πιανει μια ελαφινα λοιπον και παει να της δειξει ποσο ζωο ειναι στο κρεβατι! Ολοι τον κοιτουν με δεος και τον θαυμαζουν για το ποσο αντρας ειναι.

Αφου ξεπεταξε την ελαφινα, πεφτει στην λιμνη να ξεπλυνει την αμαρτια του και την γυναικεια μυρωδια που εχει καρφωθει στη γουνα του, στεγνωνει και παιρνει τον γυρισμο για το σπιτι. Στο δρομο σκεφτεται ποσο αντρας φανηκε για ακομα μια φορα και φτυνει τον εαυτο του μην τον ματιασει. Ο ανδρισμος του χτυπαει κοκκινο και σκεφτεται ποσο πιο πολυ αγαπαει τη γυναικα του τωρα (?!). Κοβει με τα τσαουλια του και ενα ματσο κοκκινα λουλουδια να της παει, γιατι ειναι η βασιλισσα του!

Μπαινει σπιτι λοιπον, ολο χαρα και την βλεπει σαστισμενη. Ανησυχει μηπως και εμαθε τις πομπες του, αλλα σιγα. Ποτε προλαβε? Της δινει τα λελουδα και της τραβαει και μια γλυψια στο μαγουλο. Αυτη του γελαει παγωμενα, τον ευχαριστει και φευγει πιο περα.

Τα χει χαμενα ο ταρανδος. Τον ζωνουν φιδια και δεν μπορει να εξηγησει την συμπεριφορα της. Το παιζει κουλατος και δηθεν και περιμενει να κοψει κινηση. Πριν προλαβει ομως να κοψει κινηση ο βαρβατος αρσενικος μας, η ελαφινα μας εχει ηδη κοψει λασπη και εχει γινει μπουχος.

Παει ο ανοητος να δει αν το φαϊ ειναι ετοιμο και αντι για φαϊ, βρισκει σημειωμα. Του κοβονται και τα τεσσερα ποδια οταν το βλεπει. Και δικιο ειχε. Μεγαλο κακο τον ηβρε. Η ελαφινα τού γραφει οτι τον αφηνει συξυλο γιατι ερωτευτηκε. Καιρο τωρα, διατηρει δεσμο με εναν αλλο και φευγει για να ζησει τον ερωτα της. Του παιρνει και τα παιδια και τον χαιρεταει με ενα "συγγνωμη".

Ο αρχηγος του δασους, ο μαμιας της γειτονιας, ειναι πλεον χαμενος. Η καρδια του σφιγγεται και μετανιωνει που δεν ειχε αφιερωθει ολοκληρωτικα στην ελαφινα του, οσο την ειχε κοντα του. Συνειδητοποιει οτι ολα τα τσιλιμπουρδισματα του ηταν απλως μια επιβεβαιωση και τιποτα παραπανω.

Τον αφηνω στην ησυχια του τωρα, να κλαψει και να θρηνησει την μεγαλη του απωλεια, ξεζουμαρω και ερχομαι να σου πω το εξης.

Ποιος εχει τα κερατα? Ο ταρανδος. Η ελαφινα στο κεφαλι της εχει μονο αυτια και ομορφες πιτσιλες...