Obama mama

Ήρθε ο Ομπάμας στη μικρή Ελλαδίτσα και έφερε τα πάνω κάτω. Πολλοί ήταν εμφανώς εκνευρισμένοι σε φάση "τώρα μας θυμήθηκε", "ναι τώρα τι να τον κάνουμε", "μμμ πώς κι από δω" κι άλλα τέτοια γκομενιλίστικα που τα ακούς μεταξύ Κούλας και Μήτσου συνήθως -μετά από ξέσαλο τουρ του Μήτσου στα κωλόμπαρα με την αντροπαρέα. Ήρθε λοιπόν για να κάνει το καλό κι ας το ρίξει στο γυαλό με την έξοδό του. Δεν θα σταθώ όμως στο λόγο που ήρθε, γιατί στα πολιτικά είμαι λίγο ζούδι και ό,τι κι αν σου πω, ψέμα θα ναι. Θα πάω σε κάποια έτσι μικρά πραγματάκια που μου έκαναν εντύπωση.

"Ήρθε, ήρθε, στρώστε τα κόκκινα χαλιά"-χάλια. Ξέρεις ότι θα ρθει ο Ομπάμα. Θες κόκκινα χαλιά και θες και πολλά. Ταπεινή μου γνώμη ότι ένα ήταν φίνο κι αρκετό, δηλαδή βγαίνει από το αεροπλάνο, πατάει κόκκινο χαλί και μετά πατάει γη. Δεν χρειάζεται να τον πας μέχρι τη χέστρα επάνω στις μπουχάρες. Ειδικά με αυτό το χάλι που είδαμε. Εκτός του ότι κάνανε σλάλομ τα πατάκια και στις ενώσεις υπήρχε κίνδυνος να περδικλωθεί ο πρόεδρος και να φάει τα μούτρα του, ήταν και άλλο χρώμα το ένα, άλλο το άλλο. Ένα ανοιχτοκεραμιδοκόκκινο και το επόμενο βαθυμπορντοροδοκόκκινο. Έστω το ίδιο κόκκινο με το πέλος του στο ένα έτσι, στο άλλο γιουβέτσι. Φτιάχτε τα σωστά βρε γυφτουλαίοι που πονάνε τα μάτια μας εμάς των ψυχαναγκαστικών.

Ο Καμμένος τον υποδέχτηκε με περίσσιο καμάρι και περηφάνια. Πήγαινε σοβαρός και στιβαρός δίπλα του -και καλά- αλλά εγώ "έβλεπα" το "γιες γιες μαδερφάκερ, είμαι δίπλα στον Ομπάμα ρε, καλά δεν το πιστεύω, πω ρε δεν υπάρχει αυτό που ζω τώρα γαμώτι, θα τρελαθώ παιδιά, πόσο κωλόφαρδος είμαι, γουάου". Γελούσαν όχι τα αυτιά του, μέχρι και οι  ευσταχιανές του!

Από το σημείο αυτό και μετά -ένα μικρό σχόλιο για μας που μένουμε στα νότια-, μας πήδηξε την κίνηση ο πρόεδρος στους δρόμους. Ούτε σουβλάκι δεν ερχόταν στο σπίτι μας, αλλά ένιγουει, χαλάλι.

Το μέγαλο πανηγύρι ξεκίνησε από τότε που βρέθηκε με τον Τσίπρα. Ο Ομπάμα ευθυτενής, στιλάτος και λιγερόκορμος και ο δικός μας δίπλα αμπλαούμπλας, μπουχέσας και βαριεστημένος. Ο άλλος ήρθε από την άλλη άκρη της γης, γυμνάστηκε αφού ήρθε και βγήκε να μιλήσει, σε καινούργιο περιβάλλον και με τζετ λαγκ και τα πήγε πρίμα. Και το δικό μας το θρεφτάρι μόνο από το σπίτι του είχε να βγει και έδειχνε σα να ξεβούλωνε το βόθρο όλο το βράδυ, πτώμα στην κούραση. Χύθηκε στη μπερζέρα και μόνο το δάχτυλο στη μύτη δεν έβαλε. "Λιβ ιτ Ομπάμα, αιμ ε κορψ φρομ ολ δε χαρντ γουορκ" ήταν στο τσακ να του πει, παίζοντας την οδοντογλυφίδα στα δόντια. Όσο για τον ενικό, ήταν γιατί είναι και πολύ αλάνι να ουμ και ήταν και πρόεδρος στο δεκαπενταμελές.

Ο Ομπάμα μας εντυπωσίασε με τα ελληνικά του (είπε δημοκρατία, είπε φιλοσοφία, είπε φιλότιμο, έκανε γλωσσολογική ανάλυση των λέξεων, βρήκε τις ρίζες τους, χώρισε τις προτάσεις σε κύριες και δευτερεύουσες, βρήκε το ρήμα και το αντικείμενο, είπε και στην υγειά σας-στην υγειά σου και σένα) και ο Τσίπρας αρκέστηκε απλά σε μια πουτανιά. Σου λέει θα τον μπερδέψω τον μπαγάσα, θα τον κάνω να νομίζει ότι ακούει αγγλικά, αλλά εγω θα τα λέω ελληνικά. Φάμπιουλας? Και όλοι καθαρίζαμε τα αυτιά μας για να δούμε αν είναι η ιδέα μας ή αν όντως ο Τσίπρας έπαθε εγκεφαλικό μόνο πάνω στο "ρο".

Στα πλαίσια της κούρασης από το ξεβόθρωμα και της ανωτερότητας ως πρόεδρος του δεκαπενταμελούς πάτησε κι ένα χασμουρητό ο δικός μας για να μην το πάρει και πολύ επάνω του ο άλλος, ο ξένος, ότι και καλά ήρθε στα λημέρια μας και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Γιατί όπως είπε και ο ίδιος ο Ομπάμα είμαστε φιλόξενος λαός.

Αυτά τα ολίγα είχα να σημειώσω για τον ερχομό του Ομπάμα στην τιμημένη Ελλάδα. Εύχομαι να πει και στο Βερολίνο ότι είμαστε καλά παιδιά και εκείνοι να μην τον γράψουν στα μπίγκεν μπόλεν τους.