Κανείς, ούτε καν εσύ

Μπαίνεις σπίτι, αφήνεις τα κλειδιά στο τραπέζι. Το μυαλό σου είναι θολωμένο. Πολλή βαβούρα και φασαρία. Ο κόσμος έχει αποτρελαθεί. Είναι κάποιες μέρες που καταλαβαίνεις πόσο πεζοί και ενοχλητικοί είναι οι άνθρωποι. Και συ τί ζήτησες? Την ησυχία σου. Πλέον είναι ακατανόητο να θέλεις απλά και μόνο την ησυχία σου. Να κάνεις ό,τι είναι να κάνεις αλλά χωρίς να σε ζαλίζει κανένας. Να μη θες κανέναν πάνω από το κεφάλι σου.

Φτιάχνεις μια κούπα καφέ και κάθεσαι στην αναπαυτική πολυθρόνα σου. Βάζεις τα τεράστια ακουστικά σου. Είσαι μόνος σου στο σπίτι, αλλά θες να γίνεις πιο μόνος. Θες μόνο εσύ να ακούς τη μουσική σου. Θες να μπαίνει κατευθείαν μέσα στο μυαλό σου. Γιατί η μουσική έχει αυτή την πολυτέλεια. Να γίνεται αμέσως συναίσθημα, μυρωδιά, εικόνα, ταξίδι. Κι αμέσως διώχνεις τη μιζέρια και την τσαπατσουλιά της ημέρας σου. 

Ξεκινάς να ταξιδεύεις. Χρωματίζεις ό,τι χρώμα θες εσύ. Βαριέσαι, τα αλλάζεις. Τα ξαναλλάζεις. Δεν έχεις κανέναν δίπλα. Ούτε καν εσένα. Μόνο την αναπνοή σου και μια μικρή κουκίδα μέσα στο μυαλό σου που σου δείχνει ότι υπάρχεις κάπου στον χάρτη σου. Φέρνεις βόλτες μέσα σου και μαζεύεις όλα τα σκουπίδια σου σε ένα σημείο. Τα παρατηρείς. Τα ανακατεύεις στο ρυθμό που έχεις στα αυτιά σου. Όσο τα κρατάς και τα κοιτάς, τόσο μικραίνουν μέχρι που ξαφνικά χάνονται. 

Και τότε είσαι πλέον ελεύθερος. Είσαι ελαφρύς και ξέγνοιαστος. Το μόνο που σε οδηγεί είναι η μουσική σου. Καταλαβαίνεις τι είναι ευτυχία. Το άδειασμα αυτό είναι που σε γεμίζει. Η έλλειψη κάθε σκέψης. Το πλήρες κενό μέσα στο οποίο υπάρχεις χωρίς να ακουμπάς πουθενά. Η απουσία του χρόνου. Η γενικότερη απουσία.

Αυτό που ψάχνουμε είναι μέσα μας. Μέσα μας βρίσκεται ο καλύτερος φίλος και σύμβουλος. Το καλύτερο αντικαταθλιπτικό. Το πιο δυνατό ηρεμιστικό. Μέσα μας είναι όλες οι απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις και όλες οι λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Το μόνο που χρειάζεται για να τα βρεις είναι να διώξεις τους πάντες, ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό...