Κι όποιος έχει τη "σφίγγα" σφίγγεται

Ε λοιπόν μάλλον όλοι έχουν κατά κάποιο τρόπο τη φωλιά τους χεσμένη -και το ξέρουν. Εγώ γράφω -χαίρω πολύ, το ξέρω. Γράφω γιατί με εκφράζει πιο πολύ απ΄το να τα λέω ή να τα ζωγραφίζω. Προφανώς λοιπόν αυτά που γράφω από κάπου τα έχω εμπνευστεί. Μα τα έχω ζήσει εγώ, μα τα έχω ακούσει από άλλους, μα τα έχω παρατηρήσει από άσχετους και σχετικούς, κάπως τέλος πάντων ξεκινάει αυτό το πράγμα. Κατά καιρούς έχουν έρθει κάμποσοι να μου πουν "α για μένα το 'γραψες αυτό ε". Κι εκεί είναι που ξεκινάει για μένα το θέμα.

Κάθομαι να γράψω και θέλω να σχολιάσω το χ, το ψ και το ω. Και αρχίζω να ζυγίζω ποιος έχει κομμάτι από το χ και πόσο έντονο και πόσο εμφανές το έχει. Και καταλήγω στο "πολύ" συνήθως οπότε προχωράω παρακάτω. Ας πω για το ψ, οπ μαλακία αυτό το χει ο παρατάδε. Και το μυαλό μου στο τέλος γίνεται κοκορέτσι. Ε έτσι όμως αδέρφια μου δουλειά δεν γίνεται. Είμαστε και πολλοί νοματαίοι κι εγώ θα καταλήξω να γράφω για τον ΕΤ τον εξωγήινο στο τέλος και τα πε κι άλλος πριν από μένα δεν θα ναι καν προτότυπο.

Πρέπει να είναι το μυαλό σου συνέχεια σε επαγρύπνηση. Είσαι σε μια παρέα και κάνεις ένα αστείο. Κάποιος θα στραβώσει, κάποιος θα πει "απ για μενα το πε ο πούστης". Κι εσύ δεν το έχεις πει για αυτόν προφανώς, απλώς έτυχε. ΤΥΧΑΙΝΕΙ λοιπόν αδέρφια μου και όπως λέει ο σοφός λαός "όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται". Μη μυγιάζεστε και μη μασάτε. Μην είστε κομπλεξάρες και γκρινιάρηδες.

Τα λέω πιο πολύ για να σας βάλω σε μια κάποια τάξη και να μη μου αναστατωθείς άμα σε πετύχεις σε κανένα μου κείμενο γιατί τζα, δεν είσαι εσύ. Σαλούτ και σας αγαπώ.