Έχε γούστο...

Από μικρή όλα έδειχναν ότι κάαατι περίεργο θα έχει το γούστο μου. Όταν όλα τα 5χρονα έπεφταν ανάσκελα για τον Αλαντίν, εγώ καλοκοίταζα τον Τζαφάρ. Όταν αγαπούσαν τον Σίμπα, εγώ ήμουν με τον Σκαρ. Όταν ερωτευόντουσαν τον Έρικ, εγώ βλεφάριζα τον κυρ Γλάρο(!). Περίεργα λίγο τα πράγματα. Έτσι και μάθαιναν στη Ντίσνεϋ για τα γούστα μου, θα κάνανε χαρακίρι με τα πενάκια.

Θα πάω πάλι λίγο στον Τζαφάρ λοιπόν, που ήταν και ο αγαπημένος μου. Ήταν κακός, αλλά ενδιαφέρων. Ήταν "άσχημος" αλλά γοητευτικός. Είχε κι αυτό το μουσάκι του Σφακιανάκη, που τότε όμως δεν ήξερα τι εστί Σφακιανάκης, οπότε είχε και ένα συμπαθητικό μουσάκι. Ψηλός, ξερακιανός,πανούργος και είχε και παπαγάλο. Γουάου. Δεν λέω, καλό παιδί ο Αλαντίν αλλά γλυκανάλατος και χλεχλές.

Μεγαλώνοντας, η περίεργη "γεύση" μου πήρε σάρκα και οστά. Το όνομα αυτού, Στίβεν Τάιλερ. Ο απόλυτος άντρας -γυναίκα, γιαγιά, γουατέβερ, πείτε κι άλλες κακίες από τη ζήλια σας. Τον ερωτεύτηκα αμέσως γύρω στα 13 όταν η φίλη μου ήρθε τρέχοντας από τον κάτω όροφο με μια βιντεοκασέτα στα χέρια, για να μου δείξει πόσο άσχημος είναι αυτός που τραγουδάει αυτό το τόσο ωραίο τραγούδι του Αρμαγκέντον. "Μα αυτός δεν είναι άσχημος. Είναι ο πιο όμορφος του κόσμου!".

Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ξέρω... Ο παπάς, τα παραμύθια της μαμάς μου, της γιαγιάς μου? Δεν ξέρω τι φταίει...