Με αφορμη ενα εργο που ειδα για δευτερη φορα χθες, θα αναφερθω εκτενως στην εκφραση "εισαι μεγαλο ζωο" ή απλα "εισαι ζωο", που χρησιμοποιουμε κατα κορον για βρισια. Η ταινια? Το Χατσικο. Οποιος δεν το χει δει, να το δει τωρα ή χθες καλυτερα.
Η ταινια αναφερεται σε εναν σκυλο τον Χατσι(κο), ο οποιος απ την αρχη, μεχρι το τελος, μενει πιστος στο αφεντικο του. Προκειται για μια αληθινη ιστορια και αυτο ειναι το συγκλονιστικο αυτης. Μετα το θανατο του αφεντικου, το ζωο, ο σκυλος, παραμενει πιστα στη θεση του περιμενοντας τον να γυρισει. Πιστος και αφιερωμενος στο αφεντικο του, ζει για να τον ξαναδει. Και εδω, φαινεται το μεγαλειο του "ζωου" που τοσο υποτιμητικα εμεις χρησιμοπουμε για να προσβαλουμε καποιον.
Πολυ υπερτιμημενο ον ο ανθρωπος. Παρα πολυ. Τα 26 μου χρονια ειναι αρκετα για να καταλαβω τον "παρτακισμο" που μας δερνει αλυπητα, σαν να μην υπαρχει αυριο! Η λογικη, που υποτιθεται μας ανεβαζει λεβελζ πανω απο τα υπολοιπα ζωντανα, χρησιμοποιειται -κατακρεουργειται και βιαζεται- με τον πιο λαθος τροπο, οσον αφορα τις σχεσεις μας με τους γυρω μας. Το εγω ξεπετιεται αλαζονικα εις βαρος ολων των υπολοιπων.
Ξεκινησα οντας ενα ακρως καλοπροαιρετο ατομο, τρεφοντας συναισθηματα ευγενειας και ευγενους αμιλλας για τους γυρω μου. Πηρα τις πιο σωστες βασεις απο την οικογενεια μου -και τους ευχαριστω πολυ γι αυτο- στο να σεβομαι την προσωπικοτητα του αλλου. Ομως η πορεια, διαμορφωσε αλλιως αυτον τον Ντοκτορ Τζεκιλ και πηρε αρκετα στοιχεια του Μιστερ Χάιντ, για να μπορεσει να σταθει στα ποδια του. Αναλωνεσαι και προβληματιζεσαι για τους αλλους, βαζοντας τους πολλες φορες και πανω απο σενα. Το αποτελεσμα? Να τρωνε μερος απο σενα, για να δυναμωνουν οι ιδιοι. Σκατενια κατασταση οταν το συνειδητοποιεις και ακομα πιο σκατενιοι ανθρωποι που πλαθουν αυτην την πραγματικοτητα. Εχω γινει σκληρη με τους αλλους. Παντα ημουν σκληρη, αλλα με μια πιο αλτρουιστικη εννοια. Τωρα ειμαι ωμα σκληρη. Δεν συγχωρω, δεν θεωρω οτι με το να δινεις δευτερες ευκαιριες, δινεις μια ουσιαστικη ευκαιρια στο να αλλαξει ο αλλος προς το καλυτερο, γιατι δεν αλλαζει. Απλως παραμυθιαζεις τον εαυτο σου.
Λιγοι ειναι αυτοι που αξιζουν πραγματικα, οχι μονο σε μενα, αλλα στον καθενα να βρισκονται διπλα του. Ελαχιστοι ειναι αυτοι, που μπορεις να κανεις χωρο στον εαυτο σου για να χωρεσουν. Δεν ειναι απαισιοδοξια, δεν ειναι μιζερια, δεν ειναι μισανθρωπια. Ειναι μια ωμη πραγματικοτητα.
Το "εισαι ζωο" λοιπον, δεν ειναι δοκιμο. Ειναι απλως μια προσπαθεια να ανεβασουμε τη δικη μας φυση, σε σχεση με τα υπολοιπα ζωντανα, επειδη κατα βαθος ξερουμε τι σαπιλα κρυβει το ειδος μας. Τα ζωα ζουν απολυτα την ανιδιοτελη αγαπη, ακομα και χωρις την αδαμαστη λογικη που εμεις διαθετουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου