H for Horror!

Αγαπω τις ταινιες. Αγαπω τα θριλερ. Οσο τα τρεμω, αλλο τοσο τα αγαπω. Ειναι λιγο μαζοχιστικη η σχεση που εχω μαζι τους. Υποφερω οταν τα βλεπω, αλλα τα βλεπω. Δεν ξερω, καποια ανωμαλια θα ναι κι αυτη, αλλα δεν θα ασχοληθω με την παθολογια τους. Θα ασχοληθω με τις κλισεδουρες, που ειναι κοπι πειστ σε ολα, αλλα παντα σε ξαφνιαζουν και σου κοβουν τα ηπατα.

Οι κακοι περπατουν αργα. Παντα ομως. Δεν βιαζονται να τους σκοτωσουν. Τρεχουν ολοι σαν τους μουρλους, φωναζουν, αλαλαζουν και ο δολοφονος, αργα και σταθερα, σχεδον συγκαμενα. Και παρολο που τον βλεπεις ετσι χελωνατο, η καρδια σου παει ντουμπου ντουμπου αν θα προλαβουν να σωθουν. Τελικα, ισως σου βγαζει τη σιγουρια του επαγγελματια οπως παει. Χου νοουζ.

Τα θυματα πασχουν απο μερικη παραλυση. Ολοι σε σκοτεινα δωματια, αποθηκες, ακομα και στο δασος, εκει που περπατανε στις πουεντ να μην ακουστουν, κατι θα τους πεσει χαμε. Μα ο φακος, μα το μαχαιρι, μα το ιδιο τους το χερι, παντα κατι ριχνουν εκει που δεν πρεπει. Μπρε μαλακες, εγω αν ηταν να σωσω το τομαρι μου σαν το φιδι θα πηγαινα, δεν προσεχετε αμπαληδες, γι αυτο καλα κανουν και σας μετρανε τις συκωταριες σας.

Οι ασχημες πεθαινουν πρωτες. Παλια ισχυε αυτο για τους μαυρους, αλλα κατι αλλαξε στην πορεια, ισως καποια φυλετικο-ρατσιστικη επανασταση θα ξεσπασε και σταματησε αυτο το "μαυρο" χαλι. Την θεση τους λοιπον εχουν παρει οι ασχημες. Ειναι εντελως αναλωσιμες. Σου λεει ο κιλερ, ασε να την κρατησω την γκομενα λιγο ακομα, ποιος ξερει, μπορει να με συμπαθησει και να κανουμε οικογενεια. Ελεος.

Τα θυματα κρυβονται απο κατω. Καπου, που βλεπεις κι εσυ, κι αυτα, τα ποδια του κακου. Κατω απο κρεβατια, κατω απο αμαξια, κατω απο το πατωμα. Κατω γενικα. Και παντα σε πρωτη φαση ο ντολοφονος κοντοστεκεται και λες τωρα τους εφαγε. Αλλα φευγει. Και ξαναρχεται. Και τους πιανει. Ε και ξερεις, μετα τους σκοτωνει μωρε.

Μια μαχαιρια, μια σφαιρα ειναι αρκετη. ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ ομως, οταν καποιος καταφερει να στριμωξει τον κακο, του βαραει μια και φευγει. Και χτυπιεμαι και φωναζω εγω απο τον καναπε μου "κι αλλη, δωστου κι αλλη βρε μαλακα, θα σηκωθει!" αλλα ποτε δεν με ακουνε. Και μετα οντως σηκωνεται και την πατανε. Εμ, καλα να παθουν, εγω τους το πα.

Κοιτανε πισω. Τρεχουν, τρεχουν να γλιτωσουν και κοιτανε και πισω τους να δουν, ετρεξαν πολυ? Και εκει πεφτουν. Αλλοι κατω, αλλοι σε τρυπες, αλλοι σε λασπες, αλλοι σε σκατα. Πεφτουν παντως και εκει τους πιανει παλι το κακο.

Παθιασμενα φιλια με φοντο τον δολοφονο. Στα θριλερ, φιλοι γινονται ζευγαρια, εχθροι συμφιλιωνονται, ολοι αγαπιουνται καποια στιγμη και μαλιστα στο πιο κρισιμο σημειο που πρεπει να σωσουν το τομαρι τους. Σταματουν, κοιτιουνται και αρχιζουν και ριχνουν γλωσσοφιλα και ανταλλαζουν ορκους αιωνιας αγαπης. Παλι εγω φωναζω απο τον καναπε "αφηστε τα μελια τωρα και θα σας φαει λαχανο". Δεν με ακουν και παλι, αλλα εδω σωζονται. Γιατι η αγαπη ειναι πιο δυνατη απο το κακο. ΜΠΛΙΑΧ.

Ποσες σφαιρες μπορεις να φας? Παντα ολοι εχουν τραβηξει τα πανδεινα. Τους πυροβολανε, τους μαχαιρωνουν στην καρδια, στα πλευρα, στο κεφαλι και παντα σηκωνονται. Εγω πειπερκατ (κοψιμο με χαρτι) κανω και γλυφω το χερι μου κανα 10λεπτο να μου περασει ο πονος. Κι αυτοι με τετοιες αιμορραγιες πανε να σωσουν τους φιλους τους. Μωρε μπραβο! Σκυλια!

Αλτρουισμος. Καταφερνει και σωζεται ο ενας. Λες ουφ. Ας μην χυθει αλλο αιμα Παναγια μου. Πανω που βγαινει στο υπαιθρο και παει να ξεφυγει, θυμαται τον φιλο/φιλη που ειναι ακομα παγιδευμενος/η μεσα και ξαναμπαινει στο στομα του λυκου. Δεν φτανει δε που παει να βοηθησει, ο αλλος μεσα ειναι σχεδον σε αποσυνθεση! Πού το σερνεις να το πας το πτωμα πουλακι μου? Ραν φορ γιορ γκοντ νταμντ λαιφ. (Οι φιλοι μου που το διαβαζουν, ας με συγχωρησουν).

Ελεος πια! Ας βγει ενα θριλερ που τιποτα απο αυτα δεν θα συμβει, να με ξαφνιασει "ευχαριστα" κι ας τελειωσει στο δεκαλεπτο. Λιγη πρωτοτυπια μπρε!