Αλλαζεις και ολα τα βλεπεις σταθερα και πληκτικα. Προχωρας πιο γρηγορα και αυτα που παλια πηγαινες αργα μαζι τους, τα βρισκεις βαρετα και ανουσια. Αισθανεσαι οτι σερνεις πισω σου καταστασεις, ατομα, σερνεις μια ζωη που αρνειται να επιταχυνει και να σε ακολουθησει. Προσπαθεις να βρεις εναν ρυθμο μαζι της, αλλα δεν τα καταφερνεις. Εκνευριζεσαι, ξεσπας, στεναχωριεσαι. Γιατι? Γιατι να μην πηγαινουν πιο γρηγορα? Γιατι δεν θελουν να σε ακολουθησουν? Γιατι δεν μπορεις να επιβραδυνεις εσυ? Γιατι χαθηκε ο ρυθμος? Ποιος φταιει, εσυ που θελησες να πας πιο γρηγορα ή ολα αυτα που συνεχιζουν με τον ιδιο ρυθμο? Να προσπαθησεις να πας πιο αργα παλι ή να τρεξεις οσο πιο γρηγορα μπορεις και θες και να τα αφησεις να κοπουν? Διχαζεσαι, ξεσπας, στεναχωριεσαι. Κανεις προσπαθεια και τα τραβας με ολη σου τη δυναμη γιατι τα θες μαζι σου παση θυσια. Οσο τα τραβας, τοσο βαραινουν. Ξεσπας, στεναχωριεσαι. Επιβραδυνεις, σκεφτεσαι, μα κατι σε τραβαει μπροστα. Στεναχωριεσαι. Ομως η ζωη σου σε τραβαει μπροστα, δεν μπορεις να την αφησεις. Γυρνας πισω, τα κοιτας, λυγιζεις και επιταχυνεις, μεχρι να κοπουν. Στεναχωριεσαι αλλα συνεχιζεις και οσο προχωρας νιωθεις ολο και πιο ελαφρυς, με περισσοτερες αντοχες και ονειρα. Ακολουθεις τον ρυθμο της ζωης σου, που καταφερε να σε τραβηξει να πας μαζι της πιο γρηγορα.
Ωριμαζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου