O ανθρωπος εχει μια εμφυτη ταση να προκαλει την τυχη του, να παιζει μαζι της, να την φτανει στα ορια της, για να δει ποσο τεντωνει αυτο το σχοινι. Οταν ρισκαρει, οταν κανει κατι μη αποδεκτο για καποιους, η αδρεναλινη του ανεβαινει στα υψη. 80% αδρεναλινη, 20% φοβος/αγωνια. Αυτα τα καταραμενα ποσοστα, προβλεπουν την επαναληψη της μαλακιας. Οταν τη γλιτωσεις μια, αισθανεσαι τυχερος. Τη δευτερη ακομα πιο τυχερος. Την τριτη απλως κωλοφαρδος και υποσχεσαι στο Θεο σου, οτι ειναι η τελευταια. Την τεταρτη μπορει να τη σκαπουλαρεις στο παρα τσακ. Αν συνεχισεις να τραβας την τυχη σου απ τα αυτια, θα βρεθεις κατω απο τα ζαντολαστιχα της, οπως τα γατια που παιζουν ρωσικη ρουλετα και καταληγουν χαλκομανια. Γιατι ομως συμβαινει αυτο?
Αρχικα, η εμμονη στο "τζιζ κακα" πηγαζει, ως απωθημενο, απ τα παιδικα μας χρονια. Οταν ακομα δεν ειχες φτυσει τα πρωτα σου δοντια και επιανες το ματι της κουζινας, ενω η μανα εκραζε "ΜΗΗΗ". Εσυ ομως το πιανες. Καιγοσουν, εκλαιγες, χτυπιοσουν μετα, αλλα το πιασες το ρημαδι. Το πιασες και την εσκασες τη μανα. Καηκες κι ολας, αλλα την εσκασες. Τραβηξες την προσοχη της μικρε παρταλακο. Τωρα μπορει να εμαθες και να μην πιανεις τα ματια της κουζινας, ομως εχεις βρει εκατο ακομα "οχι" και "μη" της μανας, της αδερφης, της φιλης, της γκομενας, που τα μετατρεπεις σε "κρυφο-ναι" και χαιρεσαι μονος σου. Ξερεις οτι κάνεις το αντιθετο απο αυτο που προσδοκουν απο σενα, κι αυτο και μονο αυτο, σε κανει να χαρεις και να επιβεβαιωσεις οτι δεν εισαι ενα αβουλο κομματι κρεας.
Το "κρυφο-ναι" σου, για να μπορεσει να επιτευχθει με επιτυχια, προαπαιτει μια υπουλη, κρυφη οργανωση, που σε ξεσηκωνει και σε τρελαινει! Στηνεις τον δικο σου, μικρο "φονο", που κανείς δεν πρεπει να καταλαβει τον Γιαννη τον Φονια. Εισαι ο τσιφ του παιχνιδιου σου και πετας την σκουφια σου για να το στησεις τοσο καλα, που δεν θα σε πιασει κανεις.
Ο φοβος. Ο φοβος μη σε καταλαβουν. Αυτος ειναι που τρεφει και δυναμωνει το δημιουργημα της "αμαρτιας" ή ατασθαλιας σου. Ο φοβος που επιστρατευει την αδρεναλινη για να μπορεσει να τα βγαλει περα, χωρις να μεινει απο λαστιχο. Ο φοβος οτι αν αποτυχεις, γκρεμιζεις εμπιστοσυνη. Κυριως εμπιστοσυνη και μετα ολα τα αλλα. Παιζεις με τον εαυτο σου, υποθηκευεις τα θετικα σου συναισθηματα και κανεις ντου σε ενα μικρο χαος, σαν μανιακος.
Ολα αυτα, συνηθως την πρωτη φορα, λειτουργουν ρολόι. Ρολόι γιατι ειναι η πρωτη φορα και ολα δουλευουν στο φουλ τους. Εκει ειναι η παγιδα. Αντι να σταματησεις εκει, εχοντας παρει τη γευση αυτης της τρελας, θες να συνεχισεις να τη ζεις. Οι προσεκτικες κινησεις, οι λεπτοι χειρισμοι, οι ακριβεις υπολογισμοι, γινονται δημοσιοϋπαλληλιστικη ρουτινα. Η ρουτινα φερνει ενα μπουσουλα και ο μπουσουλας λαθη. Και ενω εχεις μαθει καλα να τραβας το τραπεζομαντηλο και να τα αφηνεις ολα πανω ανεπαφα, χωρις να παρει κανεις χαμπαρι οτι το τραπεζομαντηλο λειπει, καποια στιγμη τα κανεις ολα ρημαδιο. Πετας κατω ολα τα γυαλικα και τις πορσελανες και μενεις μονος σου με το τραπεζομαντηλο στα χερια να κοιτας τα συντριμμια σου και τους αλλους να απομακρυνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου