H μικρη Τερεζα

Σκουπιζοντας και καθαριζοντας, βρηκα ενα ψoφιο ζουζουνι. Πιο συγκεκριμενα, ειναι μια μικροσκοπικη, ζουμπουρλη κατσαριδα. Τις σιχαινομαι τις κατσαριδες. Αυτη ομως, εχει μια αλλη χαρη, ειναι διαφορετικη απο τις αλλες. Αλλα παραμενει κατσαριδα, οποτε δεν την επιασα να την πεταξω, γιατι σιχαθηκα.

Ανακοινωσα την υπαρξη της, αλλα δεν φιλοτιμηθηκε κανεις να την πιασει να τη σβουριξει. Δεν τη σιχαινεται κανεις οσο εγω, απλως βαριουνται. Και εχει μεινει εκει, ανασκελα λοιπον.

Τις πρωτες μερες, δεν ανοιγα καν εκεινο το ντουλαπι. Ηθελα να την ξεχασω. Μετα ομως, σκεφτηκα οτι δεν μπορει να μου κανει τιποτα ενα νεκρο ζουζουνι. Ανοιγω λοιπον και της ριχνω κλεφτες ματιες, ανα τακτα χρονικα διαστηματα. Εχω αρχισει να συμφιλιωνομαι μαζι της. Την βλεπω με αλλο ματι.

Περασε μια βδομαδα μαζι της και σκεφτηκα να της δωσω αυτο το κλισε ονομα, που για καποιο λογο, εχουν δωσει σε ολες της φαρας της. Τερεζα λοιπον. Οι κατσαριδες Τερεζες και οι σκυλοι Ροκι και Αζορ. Δεν ηθελα να τη βγαλω αλλιως, γιατι δεν ειναι τοσο φιλη μου για να κατσω να σκεφτω ονομα. Ειναι απλως μια συγκατοικος, αθορυβη και διακριτικη.

Τα νεκρα ζουζουνια ομως, δεν τα μυριζονται αλλα μικροσκοπικα σιχαμενα ζουζουνια και κανουν ντου για να τα φανε? Αυτο φοβηθηκα τωρα, μη μου μαζεψει και μουσαφιρεους και σκεφτομαι να την σουταρω.

Αηδιαζω, αλλα πρεπει να την μετακινησω την Τερεζα. Ομως δεν την πιανω με τιποτα. Δεν παυει να ειναι ενα κουφαρι. Να την ρουφηξω με τη σκουπα? Απελπισια ζω. Μηπως να της βαλω φωτια? Να την αποτεφρωσω, να την τιμησω, μην παει στα σκουπιδια, κριμα ειναι. Μου φερθηκε τοσο καλα.

Θα δω λοιπον. Αντιο μικρη μου Τερεζα.