Ετσι, γιατι μου τη βαρεσε.

[Θα ενταξω καποια κομματια ως "ετσι γιατι μου τη βαρεσε" που θα γραφω κατι πιο προσωπικο που αν δεν το γραψω, μπορει και να σκασω. Κι απ το να σκασω, θα το πω!]

Στο σημερινο μου λοιπον "ετσι γιατι μου τη βαρεσε" θα αναφερθω στην αγαπημενη μου φιλη. Ονομα δεν χρειαζεται να πω, ξερει αυτη και αρκει.

Εχω να πω λοιπον, οτι εχω βρει αυτο το ατομο, που αν και εμφανισιακα δεν μοιαζουμε, -καμια σχεση, οπως ειχε πει καποτε και ενας ΑΝΤΙΠΑΘΕΣΤΑΤΟΣ τυπος- μοιαζουμε τοσο πολυ σε ολα τα υπολοιπα που αρκει! Ειναι ο,τι πιο σημαντικο, να εχεις εναν φιλο, που σε νοιαζεται πραγματικα, που μοιραζεται τις αγωνιες σου, συμμεριζεται τον πονο σου και ΧΑΙΡΕΤΑΙ στη χαρα σου. Πολυ βασικο το τελευταιο. Στην στεναχωρια, ειναι ολοι εκει. Σε στηριζουν, σε ακουν, ολα καλα, γιατι παιζει και να σε λυπουνται. Στη χαρα σου ομως ολοι αυτοι λακιζουν, μουτρωνουν και γενικοτερα με κανουν να θελω να τους χτυπησω δυνατα στο κεφαλι, μπας και συνελθουν! Αυτη η φιλη μου λοιπον, εχει σταθει διπλα μου και με το παραπανω σε ολα. Με κανει να γελαω και να διασκεδαζω τοσο, που ξεχναω ο,τι με απασχολει. Ειναι η ψυχοθεραπεια μου. Γιατι οι φιλοι αυτο ειναι. Ειναι αυτοι που μας βοηθουν να βρουμε τις ισορροπίες μας, που κατα καιρους χανουμε.

dedicated.
xx