Μια αποφράδα μέρα στο μουσείο

Ο ελληνικός κόσμος έφερε τους δεινοσαύρους για 4 εβδομάδες στην Αθήνα και εγώ φυσικά ως τεράστιος λάτρης τους, έτρεξα να τους δω. Από μικρή είχα την πετριά με τις μεγάλες αυτές σαύρες. Ο μπαμπάς μου συνέβαλε στο να πορωθώ τόσο πολύ με αυτά τα επιβλητικά ζώα, όταν μου μίλαγε για αυτά, μου έπαιρνε βιβλία και μου έδειχνε ντοκιμαντέρ από όταν ήμουν κι όλας τριών. Έτσι λοιπόν δεν χάνω ευκαιρία όταν "έρχονται" οπουδήποτε οι δεινόσαυροι και τρέχω κοντά τους.

Οι προσδοκίες μου δεν ήταν μεγάλες, γιατί γενικά στην Ελλάδα δεν έχω κρεμάσει και ποτέ σαγόνι με τέτοιου είδους εκθέσεις. Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσουμε τον αριθμό δεινοσαύρων που "φιλοξενήσαμε" και το μικρό σχετικά μέγεθος της έκθεσης, ήταν αξιοπρεπέστατο και τολμώ να πω ότι άγγιζε και τη "μαγεία του εξωτερικού".

Αυτό που δεν παλευότανε με τίποτα ήταν μια οικογένεια μικρών και μεγάλων μούλων που είχαμε την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ατυχία να είναι μπροστά μας και να μας πηγαίνουν πίπα-κώλο-εμπλοκή σε όλο το διάβα μας. Το ξέρω ότι είμαι γκαντεμόσαυρα με κάτι τέτοια και ο υπέρτατος, παντοδύναμος και βασιλιάς μαλάκας θα κληρωθεί στο πλευρό μου σαν φλουρί. Έτσι κάπως, φάνηκα δεινογκαντεμόσαυρα και στους δεινόσαυρους για να πηγαίνω ασορτί.

(Για να μην παρεξηγηθώ για ό,τι ακολουθήσει, αγαπώ τα παιδάκια, δεν έχω ποτέ θέμα με τα παιδάκια, γιατί ποτέ δεν φταίνε τα παιδάκια. Έχω όμως μεγάλη απέχθεια και σιχαίνομαι ανελέητα τα γαϊδούρια γονείς, που φταίνε για όλα. ΟΛΑ.)

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας έναν γελοίο, γουρουνοκέφαλο πατέρα, μια κατίνα, καρακαηδόνα μάνα και δυο αντιπαθητικά παλιόπαιδα που μετρούσαν περίπου 9 με 10 καλοκαίρια -που είπαμε δεν φταίνε που είναι τόσο σιχαμένα. Σε κάθε στάση μπροστά από κάθε ταμπελάκι που εξηγούσε για τον χ, ψ δεινόσαυρο, η συφιλική οικογένεια, όχι απλά σταματούσε να διαβάσει, έβγαζε τις καρέκλες του γύφτου και τα τάπερ με τους κεφτέδες και άραζε κανά μισάωρο για να "μορφωθεί".

Τα βλαμμένα τους ούτε που νοιάζονταν για το αν αυτά μπροστά τους είναι δεινόσαυροι ή αγγούρια. Το μόνο που τους άρεσε ήταν οι ταμπέλες. ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ. Τις χάιδευαν, τις σάλιωναν, τις τσαλάκωναν, τις αγκάλιαζαν. Έκαναν τα πάντα για να μην διαβάζει κανένας άλλος. ΚΑΝΕΝΑΣ.

Ο πατέρας χέστηκε προφανώς, γιατί καθόταν σαν το βόδι με τα χέρια στις τσέπες και καμάρωνε που τα βλαμμένα του είναι τόσο βλαμμένα και προφανώς σκεφτόταν τι θα βάλει μέσα στο σουβλάκι που θα φαρμακώσει μετά.

Η μάνα, μια εντελώς πυροβολημένη που νομίζει ότι έχει φέρει τον Ιπποκράτη και τον Αρχιμήδη να ρουφήξουν γνώση, ενώ το μόνο που ρουφάνε ο Λούλης και η Λίλα είναι τις μύξες τους. Κάθεται πίσω από τα εξυπνοπούλια της που κάθονται πρώτο τραπέζι κέντρο ταμπέλα και κρύβει από μας τους παραπίσω, ό,τι εκατοστό έχει μείνει ελεύθερο να διαβάσουμε... "...ράτοψ... φαγος... έτρα". Μόνο ομπρέλα δεν έχουν ανοίξει για να πάμε εντελώς στο διάολο οι υπόλοιποι δεινοσαυρόφιλοι.

Μετά από πολλά μουγκρητά, βρισίδια και καντήλια που ρίξαμε, μετά από αρκετές προσποιήσεις και τζαρτζαρίσματα κι αφού πηδήξαμε 2-3 δεινοσαύρους για να τους αποφύγουμε, προσπαθήσαμε να επανέλθουμε στο ζεν και να απολαύσουμε αυτό που οι μούλοι χάλασαν.

Γι' αυτό λοιπόν, όσοι έχετε μικρά συμπαθητικά παιδάκια, μάθετέ τους τα βασικά, μάθετέ τους να έχουν παιδεία και να μην είναι όρνια όρθια. Για να βγάλετε φάουλ όλους όσους σας αποκαλούν "βλαχοέλληνες".

Το δάχτυλο δάκτυλος

Δεν ξέρω πόσοι είναι οι ψυχαναγκαστικοί ή αλλιώς σιχασιάρηδες ή αλλιώς περιεργογλυκούληδες, αλλά σίγουρα θα συνεννοηθώ μαζί τους με αυτή μου την ανάρτηση. Είμαι μία απ' αυτους -τους περιεργογλυκούληδες- κι εγώ και σιχαίνομαι κάθε είδους επαφή με ανθρώπινο χέρι, πόμολο, κουμπί ασανσέρ, έι τι εμ κλπ... Έτσι κάπως σε κάποια χρησιμοποιώ χαρτάκια και σε άλλα ένα συγκεκριμένο δάχτυλο, το λεγόμενο "δάχτυλο για πέταμα".

Για αυτό το τελευταίο θα μιλήσω... Είχα ορίσει το δάχτυλο που θα χτυπάει τα κουμπιά και θα ανοίγει πόρτες ότι θα είναι το μικρότερο. Λόγω μεγέθους και γενικής χρησιμότητάς του "κόπηκε" και του 'λαχε να κάνει αυτό την βρωμοδουλειά. Έλα όμως που το κοντό και θρασύτατο άρχισε να μου τη φέρνει. Μία που το λέρωνα θυσιάζοντάς το πάνω σε άθλια κομβία πάρκινγκ, μία που έπαιρνε πρωτοβουλία και βουτούσε πρώτο στο μάτι που με έτρωγε, μετά από μισή ώρα. Γουατ δε φακ δάχτυλο?! Σε διάλεξα επειδή είσαι άχρηστο και πας και μου βγάζεις εσύ όλη τη δουλειά? Είσαι με τα καλά σου??

Έτσι του αφαιρέθηκε η αρμοδιότητα που του είχα δώσει και όρισα υπεύθυνο για τις επαφές βρώμικου τύπου, το αμέσως επόμενο δάχτυλο -δε ρινγκ φίνγκερ που λένε. Μέχρι που μετά από λίγο καιρό άρχισε κι αυτό να μου πουλάει τρέλα. Δάχτυλο στο κουμπί, δάχτυλο στο μάτι. Τι διάλο? Ο εγκέφαλός μου έχει αρχίσει να τα παίζει σκέφτηκα. Τον μπερδεψα με τα δάχτυλα. Δίνοντάς τους περισσότερες αρμοδιότητες αρχίζει και τα χρησιμοποιεί γενικά και με μολύνει.

Έχοντας αποφύγει κάμποσες θανατηφόρες μολύνσεις στο μάτι, άρχισα να χρησιμοποιώ τον αγκώνα. Τον παλιό, καλό φίλο αγκώνα, που όσο κι αν θέλει, ούτε μάτι φτάνει, ούτε στόμα.

Δι εντ.

Λε λουκ εφιβίκ, τρε σικ

Η πιο άχαρη, απαράδεκτη, αφορισμένη, αηδία και "άλαλα τα χείλη των ασεβών" ηλικία, είναι αυτή ανάμεσα στα 13-16. Μια περίοδος που περνάς ένα τεστ ζωής για το πόσο μα πόσο άσχημος μπορεί να υπάρξεις. Εκτός από τις ορμόνες που αφηνιάζουν και σε κάνουν ένα πλάσμα μπιμπικωτό, αντιπαθητικό και γλιτσιασμένο, έρχεσαι αντιμέτωπος και με τα στιλιστικά κόλπα της εκάστοτε περιόδου, που για κάποιο λόγο, όσο ντίσεντ και να είναι για τους ενήλικες, εσύ θα βγεις σαν γαμώ το σπίτι σου. Εγώ είχα την ατυχία να πέσω στα τέλη των άχαρων 90's.

Λες και σε βάζει ο διάολος, πας και διαλέγεις ό,τι χειρότερο, ό,τι πιο αταίριαστο, ό,τι πιο "κάψτε τον καρνάβαλο, άντε και του χρόνου". Θυμάμαι ακόμα τους γονείς μου να πιάνουν με απελπισία το κεφάλι τους και να κλαίνε αγκαλιασμένοι κάθε φορά που έβγαινα έξω. Το κοριτσάκι τους, που από μικρό το ντύνανε με τα ωραία του, με τα σένια του, προσεγμένα και φίνα, ντύνεται πλέον με κάτι "κουρέλια" όπως συνήθιζαν να τα λένε.

Με παρακάλαγαν να μου πάρουν ωραία παπούτσια -που τώρα θα πούλαγα και το νεφρό μου για να τα πάρω- κι εγώ σαν καλός έφηβος μαλάκας έλεγα όχι, στάυρωνα τα χέρια και βλεφάριζα ερωτευμένα τα δίπατα και τρίπατα ξεράσματα που είχα αγοράσει την προηγούμενη. "Δεν ξέρεις ποιοι ντυνόντουσαν έτσι, γι΄αυτό τα φοράς αυτά τα απαράδεκτα" έλεγε η μάνα και με κοίταζε με τόση αποδοκιμασία λες και εκείνη τη στιγμή έπινα νερό από κουβά με λάσπες και σκατά περιστεριών. "Δεν ξέρει τι λέει" σκεφτόμουν ενώ άπλωνα την άσπρη πούδρα και την μπλε σκιά στα μάτια μου -ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ, έπρεπε να με αφορήσει ο Ιβ Σεν ο Λοράν και να μη με αφήσει ποτέ όχι να αγοράσω, ούτε να δειγματίσω τα προϊόντα του.

Μια χάλια περίοδος που διαδεχόταν μια άλλη χάλια περίοδο, μέχρι να φτάσω στα νορμάλ και ανθρώπινα -μας κάνουν σύνολο 2 χάλια περιόδους σε 3 χρόνια. Από το μαλλί που η χωρίστρα ήταν πιο στη μέση κι απ΄τον μεσημβρινό του Γκρίνουιτς. Την τερακότα που οι Ούμπα Λούμπα μπροστά μου ήταν Σουηδέζες. Τα κολλητά μπλουζάκια και τις καμπάνες του Τόνι Σφήνου και τα τρισκατάρα δίπατα της υπηρέτριας από την Κρακοβία. Δεν θα ΄θελα να μπω σε άλλες λεπτομέρειες για τη "Ιουράσια" περίοδο-τέρας, μόνο ότι προς υπεράσπισή μου δεν αγόρασα ΠΟΤΕ τα Ντάουν Τάουν, παπούτσια-τρακτέρ.

Και αυτή η περίοδος διαδέχεται την άλλη ενδιαφέρουσα από κοινωνιολογικής και ανθρωπολογικής σκοπιάς φάση, αυτή που τα Πωλ Φρανκ με σήμα τη μαϊμού τα έβρισκες πάνω μου μέχρι και με γαστροσκόπηση. Η περίοδος που η φράντζα ξεκινούσε από το ένα αυτί, διέσχιζε μέτωπο, μάτι και κατέληγε στο άλλο αυτί. Είχα και πολύ μαλλί και όλη αυτή η μετατόπιση αποκτούσε άλλο βαθμό δυσκολίας. Απο κει και κάτω, κανένα ενδιαφέρον, ήταν απλώς σαν ο Πωλ Φρανκ ο ίδιος να ξέρασε πάνω μου. Μπλουζα, περικάρπιο, ρολόι, ζώνη, βρακί, κάλτσα, όλα Πωλ Φρανκ. Κανονικά έπρεπε να με πληρώνει κι όχι να τον πληρώνω τον πούστη, που εξαιτίας του κυκλοφορούσα σαν τον Ραμαπίθηκο.

Μεγάλη τρέλα και ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία. Το μόνο παρήγορο, είναι ότι οι περισσότεροι έχουμε ξεφτιλιστεί έτσι και απ΄ό,τι βλέπω είναι μια παράδοση που δεν θα σταματήσει ποτέ.

Έχε γούστο...

Από μικρή όλα έδειχναν ότι κάαατι περίεργο θα έχει το γούστο μου. Όταν όλα τα 5χρονα έπεφταν ανάσκελα για τον Αλαντίν, εγώ καλοκοίταζα τον Τζαφάρ. Όταν αγαπούσαν τον Σίμπα, εγώ ήμουν με τον Σκαρ. Όταν ερωτευόντουσαν τον Έρικ, εγώ βλεφάριζα τον κυρ Γλάρο(!). Περίεργα λίγο τα πράγματα. Έτσι και μάθαιναν στη Ντίσνεϋ για τα γούστα μου, θα κάνανε χαρακίρι με τα πενάκια.

Θα πάω πάλι λίγο στον Τζαφάρ λοιπόν, που ήταν και ο αγαπημένος μου. Ήταν κακός, αλλά ενδιαφέρων. Ήταν "άσχημος" αλλά γοητευτικός. Είχε κι αυτό το μουσάκι του Σφακιανάκη, που τότε όμως δεν ήξερα τι εστί Σφακιανάκης, οπότε είχε και ένα συμπαθητικό μουσάκι. Ψηλός, ξερακιανός,πανούργος και είχε και παπαγάλο. Γουάου. Δεν λέω, καλό παιδί ο Αλαντίν αλλά γλυκανάλατος και χλεχλές.

Μεγαλώνοντας, η περίεργη "γεύση" μου πήρε σάρκα και οστά. Το όνομα αυτού, Στίβεν Τάιλερ. Ο απόλυτος άντρας -γυναίκα, γιαγιά, γουατέβερ, πείτε κι άλλες κακίες από τη ζήλια σας. Τον ερωτεύτηκα αμέσως γύρω στα 13 όταν η φίλη μου ήρθε τρέχοντας από τον κάτω όροφο με μια βιντεοκασέτα στα χέρια, για να μου δείξει πόσο άσχημος είναι αυτός που τραγουδάει αυτό το τόσο ωραίο τραγούδι του Αρμαγκέντον. "Μα αυτός δεν είναι άσχημος. Είναι ο πιο όμορφος του κόσμου!".

Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ξέρω... Ο παπάς, τα παραμύθια της μαμάς μου, της γιαγιάς μου? Δεν ξέρω τι φταίει...

Τα 'μαθες? Χώρισε η Ατζολίνα

Χώρισε η Ατζελίνα και ο Μπραντ και η κουτσή Μαρία έχει βγάλει το βρακί της, το χει κάνει σφεντόνα από τη χαρά και πετάει βιρβιλιές ολούθε, κράζοντας από χαρά. Ένα μεγάλο "ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ" μου φαγουρίζει την πλάτη. Τη χώρισε για να τα φτιάξει μαζί σας? Όχι. Αφήστε την Κοτιγιάρ -αν ισχύει- να κάνει κομφετί τις μπανέλες της που τον χώρισε από την -κατά γενική ομολογία- πιο ωραία γυναίκα στον κόσμο.

Σε κάποια πηγαδάκια προσεγγίζεται μια άλλη κοινωνική προέκταση του θέματος. "Αφού κεράτωσε μαρή ο Μπραντ την Αντζολίνα(!) τότε ο Μάκης θα μου τα 'χει κάνει περικοκλάδες με λαμπιόνια, σαν αυτά της ταβέρνας του Μαρίνου του Ψαρά". "Άι ρε, δεν πιάνει μία η αλόγα μπροστά σου, κάθε μέρα το σταυρό του πρέπει να κάνει ο Μάκης".

Χολή στάζει σαν αίμα σε άλλες παρέες... "Ε βέβαια, του φόρτωνε, του φόρτωνε κουτσούβελα, άλλα μαύρα, άλλα άσπρα, άλλα κίτρινα, άλλα μπλε, λάλησε ο άνθρωπος δεν άντεξε στη βαβέλ της τρέλας και πήγε να ξαποστάσει στην άοσμη γαλλιδοπούλα.

Οι πιο μπαμπάτσικες καλύπτουν το θέμα από διατροφολογικής πλευράς. "Μα και 12 χρόνια με την χτικιάρα πολλά ήτανε! Είναι πράμα τώρα αυτό, να την πιάνεις αγκαλιά και να ναι σαν να της κάνεις ακτινογραφία? Άμα δεν έχει πιασίματα η γυναίκα, δε πα να 'ναι και η Ατζολί(!)... δεν πιάνει μία...".

Οι φαν της Άνιστον, που έχουν κατεβάσει μάντρα, κάρμα και τον ίδιο τον Βούδα να πηδάει τη μάντρα, πετάνε βέλη και σκατά στην Ατζελίνα που χώρισε τότε το Τζενιφεράκι που ταν στα ντουζένια τους, την τιμημένη μας ελληνοπούλα και τώρα τα βρήκε μπροστά της απ' τον Θεό Ρούντρα και μούντρα και της το γύρισαν στα άσχημά της μούτρα.

Οι άντρες έχουν το δικό τους βιολί, που έμεινε μαγκούφης ο Πιτ-άκος. "Ε αφού δεν έχει γκόμενα ο Μπραντ εντάξει είμαστε μωρέ". Τρίβουν τα χέρια τους που τον έτζασε η Ζολί, όπως τους έτζασε κι εκείνους η Μαρία απ' τη Δραπετσώνα.

Γενικά με τόσο τζέρτζελο που έγινε, ευτυχώς και τρώει τα μούτρα του και κανας διάσημος κι ωραίος και πετυχημένος, να τον βρίσκει η κακιά η μόρα, η δυστυχία, να σκάει κι εμάς λίγο το χειλάκι μας...

Ουπς

Ειναι καποιες φορες που τα πραγματα παιρνουν μια περιεργη τροπη. Καποιες φορες που ο εγκεφαλος επεξεργαζεται με μια μικρη καθυστερηση ή και κοιμαται ορθιος. Τοτε ειναι που συμβαινουν τα παρακατω.

Τρως πατατακια πανω στο κρεβατι και ωχ. Σου πεσαν και πανω στο σεντόνι. Για να μη σε φανε τα ακαρεα(!) γλειφεις δεικτη (!) και αρχιζεις να μαζευεις και να τρως. Απλως μαζι με τα τριμματα απ τα πατατακια σου μολις εφαγες και κατι αλλα σκατολοϊδια, που ουτε ο Θεος ξερει τι ητανε.

Βλεπεις καποιον. "Ω, α, τι κανεις?" και πας να τον φιλησεις. Παει κι αυτος να σε φιλησει. Και αντι για δεξια και αριστερα αντιστοιχα, πιανετε κεντρο. Και τριβετε τις μυτες σας σαν τα πουλια.

Παλι συναντας καποιον. "Ω, α, τι κανεις?" και πας να του πιασεις το χερι και να τον φιλησεις. Αλλα αυτος θελει μονο να σε φιλησει, χωρις χερι. Και του πιανεις τον καβαλο.

"Κοιτα πως ειναι αυτ...".
"Απο δω ο αδερφος μου".  
"." 
 .

Στο δρομο. Στο αμαξι. Σου αναβοσβηνουν φωτα, σε κυνηγανε, κατεβαζουν παραθυρα κι εσυ, Κυρια! "Πεφτουλες Θεε μου".
"Ε μανταμ, σερνεις μια μανικα και ενα βενζιναδικο πισω απ το αμαξι σου. Και μια νεκρη γατα".

Κατσικωνεσαι με καποιον που δεν ξερεις καλα και που ισως μολις γνωρισες και ειναι αμηχανη η σιωπη. Μετα απο "αχμ", "εχμ", "αχχχ", "και για πες", φτανεις να ρωτησεις τη μεγαλυτερη μαλακια που ο ανθρωπινος νους μπορει να κατεβασει. Και κομπλαρεις. Και συνεχιζεις με περισσοτερες ασυναρτησιες, που βγαινουν αβιαστα. Και γενικα αυτο κλιμακωνεται στον υπερτατο βαθμο και θες απλα να εξαϋλωθεις ενω ο αλλος σε κοιταει αποσβολωμενος.

Προσπαθεις να κανεις ησυχια για να μην ξυπνησεις τους κοιμισμενους του σπιτιου και κανει θορυβο μεχρι και ο βολβος του ματιου σου.

Και αλλα πολλα κι εξισου αγαπημενα... Νεξτ ταιμ.

Ο μαλάκας και ο σκύλος

Οι απειροι μαλακες δυστυχως. Απαιδευτοι, αχρηστοι, αστοιχειωτοι, ανεγκεφαλοι, κομπλεξικοι. Ολοι αυτοι που δεν ξερω πως μεγαλωσαν και δεν εχουν ιδεα τι παει να πει ανθρωπια, αγαπη και ζωο. Ανθρωποι που δεν θα πρεπε να λεγονται ανθρωποι γιατι εμένα με προσβαλει το να ανηκω στην ιδια φαρα με αυτους. Με αυτους που δεν θα τους πω ζωα γιατι τα ζωα εχουν ψυχη και δεν φταινε σε τιποτα να παραλληλιζονται με αυτα τα αδεια κουφαρια που τους κανουν κακο.

Παντα ειχα αυτη την απορια. Πως ειναι δυνατον να βλαψεις ή να παρατησεις ή να μη φερεσαι με καθε σεβασμο σε ενα ζωο το οποιο σε κοιταει στα ματια, οπως δεν σε εχει κοιταξει κανεις. Πως είναι δυνατον να προδωσεις την εμπιστοσυνη, την αγαπη και την αφοσιωση που σου δειχνει ενα πλασμα και το μονο που θελει ειναι να το αγαπας και να το φροντιζεις. Πως ειναι δυνατον γελοιοδεστατοι να φερεστε στα ζωα με πιο σαπιο τροπο  κι απο την σαπια σας ψυχη. Ηθελα να ξερα τι γονεις μεγαλωνουν αυτα τα τερατα. Αυτους που δεν πονανε ουτε τον ιδιο τους τον εαυτο. Τι μισος μπορει να εχεις μεσα σου για να τα βαζεις με καποιον τοσο ανυπερασπιστο. Πως μπορει να νιωθεις οταν κανεις ενα πλασμα να υποφερει εξαιτιας σου? Και εδω θα προλαβω μερικους που θα αρχισουν να σκεφτονται τα παιδακια που πεινανε, τα παιδακια που σκοτωνονται κλπ κλπ. Αυτη η αναρτηση ειναι για τα ζωα ομως, στο μπλογκ μου, γιατι ετσι αποφασισα εγω, που ειναι δικο μου. Σιγουρα η αδικια εχει πολλα ποδαρια που χτυπαει πολλους αλλα τωρα μιλαμε για τα ζωα και πιο συγκεκριμενα για τους σκυλους.

Οταν παιρνετε ενα ζωο και το παιρνετε κουταβι, θα πρεπε να ξερετε οτι αυτο το κουταβι, σε πρωτη φαση θα μεγαλωσει οπως μεγαλωσατε κι εσεις -δυστυχως- και οτι αυτο το κουταβι ειχε, εχει και θα εχει αναγκες. ΑΝΑΓΚΕΣ. Θελει να τρωει, να πινει νερο, να περπαταει, να τρεχει, να παιζει και να αγαπιεται. Απλο ε? Κι ομως υπαρχουν πολλοι ηλιθιοι σαν ολους εσας που τα παρατατε που δεν κανουν αυτα τα 5 απλα πραγματακια. Γιατι προφανως ειστε ανικανοι να την παλεψετε ακομα και με τον ιδιο σας τον εαυτο. Και πιο πολυ ακομα λυπαμαι τα παιδια σας.

Οι φιλοζωοι, οι πραγματικα φιλοζωοι κι οχι οι ημιτρελοι που το μονο που κανουν ειναι να κουνανε το δαχτυλο επικριτικα στον καθενα επειδη δεν ειναι διατεθειμενος να μαζεψει στο σπιτι του απο 5-6 σκυλια -γιατι ο καθενας εχει τους δικους του ρυθμους, χρονο, χωρο κλπ και θα κανει ο,τι θελει με αυτα στο φιναλε φιναλε- μονο αυτοι λοιπον γνωριζουν τα ΟΦΕΛΗ της συντροφιας ενος σκυλου. Γιατι τα οφελη ειναι ατελειωτα διπλα σε εναν σκυλο. Η αγαπη που παιρνεις απο αυτα τα πλασματα, η χαρα που σου δινουν, αυτα που σου μαθαινουν κι ο τροπος που σου αφαιρουν ολα τα βαρη και τις στεναχωριες με ενα μονο βλεμμα τους, ειναι κατι που ποτε δεν θα καταλαβεις χωρις αυτον τον πολυτιμο φιλο.

Λυπαμαι για αυτους που δεν εχουν την εμπειρια αυτης της πραγματικης, ανιδιοτελους αγαπης και λυπαμαι ακομα περισσοτερο για αυτους που την ειχαν και την πεταξαν με τον χειροτερο τροπο.