Λε λουκ εφιβίκ, τρε σικ

Η πιο άχαρη, απαράδεκτη, αφορισμένη, αηδία και "άλαλα τα χείλη των ασεβών" ηλικία, είναι αυτή ανάμεσα στα 13-16. Μια περίοδος που περνάς ένα τεστ ζωής για το πόσο μα πόσο άσχημος μπορεί να υπάρξεις. Εκτός από τις ορμόνες που αφηνιάζουν και σε κάνουν ένα πλάσμα μπιμπικωτό, αντιπαθητικό και γλιτσιασμένο, έρχεσαι αντιμέτωπος και με τα στιλιστικά κόλπα της εκάστοτε περιόδου, που για κάποιο λόγο, όσο ντίσεντ και να είναι για τους ενήλικες, εσύ θα βγεις σαν γαμώ το σπίτι σου. Εγώ είχα την ατυχία να πέσω στα τέλη των άχαρων 90's.

Λες και σε βάζει ο διάολος, πας και διαλέγεις ό,τι χειρότερο, ό,τι πιο αταίριαστο, ό,τι πιο "κάψτε τον καρνάβαλο, άντε και του χρόνου". Θυμάμαι ακόμα τους γονείς μου να πιάνουν με απελπισία το κεφάλι τους και να κλαίνε αγκαλιασμένοι κάθε φορά που έβγαινα έξω. Το κοριτσάκι τους, που από μικρό το ντύνανε με τα ωραία του, με τα σένια του, προσεγμένα και φίνα, ντύνεται πλέον με κάτι "κουρέλια" όπως συνήθιζαν να τα λένε.

Με παρακάλαγαν να μου πάρουν ωραία παπούτσια -που τώρα θα πούλαγα και το νεφρό μου για να τα πάρω- κι εγώ σαν καλός έφηβος μαλάκας έλεγα όχι, στάυρωνα τα χέρια και βλεφάριζα ερωτευμένα τα δίπατα και τρίπατα ξεράσματα που είχα αγοράσει την προηγούμενη. "Δεν ξέρεις ποιοι ντυνόντουσαν έτσι, γι΄αυτό τα φοράς αυτά τα απαράδεκτα" έλεγε η μάνα και με κοίταζε με τόση αποδοκιμασία λες και εκείνη τη στιγμή έπινα νερό από κουβά με λάσπες και σκατά περιστεριών. "Δεν ξέρει τι λέει" σκεφτόμουν ενώ άπλωνα την άσπρη πούδρα και την μπλε σκιά στα μάτια μου -ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ, έπρεπε να με αφορήσει ο Ιβ Σεν ο Λοράν και να μη με αφήσει ποτέ όχι να αγοράσω, ούτε να δειγματίσω τα προϊόντα του.

Μια χάλια περίοδος που διαδεχόταν μια άλλη χάλια περίοδο, μέχρι να φτάσω στα νορμάλ και ανθρώπινα -μας κάνουν σύνολο 2 χάλια περιόδους σε 3 χρόνια. Από το μαλλί που η χωρίστρα ήταν πιο στη μέση κι απ΄τον μεσημβρινό του Γκρίνουιτς. Την τερακότα που οι Ούμπα Λούμπα μπροστά μου ήταν Σουηδέζες. Τα κολλητά μπλουζάκια και τις καμπάνες του Τόνι Σφήνου και τα τρισκατάρα δίπατα της υπηρέτριας από την Κρακοβία. Δεν θα ΄θελα να μπω σε άλλες λεπτομέρειες για τη "Ιουράσια" περίοδο-τέρας, μόνο ότι προς υπεράσπισή μου δεν αγόρασα ΠΟΤΕ τα Ντάουν Τάουν, παπούτσια-τρακτέρ.

Και αυτή η περίοδος διαδέχεται την άλλη ενδιαφέρουσα από κοινωνιολογικής και ανθρωπολογικής σκοπιάς φάση, αυτή που τα Πωλ Φρανκ με σήμα τη μαϊμού τα έβρισκες πάνω μου μέχρι και με γαστροσκόπηση. Η περίοδος που η φράντζα ξεκινούσε από το ένα αυτί, διέσχιζε μέτωπο, μάτι και κατέληγε στο άλλο αυτί. Είχα και πολύ μαλλί και όλη αυτή η μετατόπιση αποκτούσε άλλο βαθμό δυσκολίας. Απο κει και κάτω, κανένα ενδιαφέρον, ήταν απλώς σαν ο Πωλ Φρανκ ο ίδιος να ξέρασε πάνω μου. Μπλουζα, περικάρπιο, ρολόι, ζώνη, βρακί, κάλτσα, όλα Πωλ Φρανκ. Κανονικά έπρεπε να με πληρώνει κι όχι να τον πληρώνω τον πούστη, που εξαιτίας του κυκλοφορούσα σαν τον Ραμαπίθηκο.

Μεγάλη τρέλα και ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία. Το μόνο παρήγορο, είναι ότι οι περισσότεροι έχουμε ξεφτιλιστεί έτσι και απ΄ό,τι βλέπω είναι μια παράδοση που δεν θα σταματήσει ποτέ.