Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Βρωμικο πιονι, σε πουλημενο παιχνιδι.

Εισαι πιονι. Ναι, ενα πλαστικο, αψυχο, γλιτσερο πιονι,που σε βρηκανε στα γαριδακια. Μου προκαλεις αναγουλα και οργη. Εισαι ενα κενο ανθρωπακι. Ενα σιχαμα της κοινωνιας. Εχεις τον ιδιοκτητη σου, που σε παιζει οπως θελει και συ χαιρεσαι με αυτο. Σε κανει κωλοτουμπες και συ γελας, γιατι νομιζεις οτι μπορεις και κανεις κωλοτουμπες μονο σου. Υπονομευεις εναν ολοκληρο λαο, τον πετας στα ταρταρα και βαρας παλαμακια και μοιραζεις χαμογελα. Σου δινουν και δικα σου πιονια να παιζεις. Εσυ, ενα πιονι, με τα δικα σου πιονια! Γαμω! Τωρα τα δινεις ολα στο παιχνιδι! Τα στηνεις και σκατωνεις ακομα περισσοτερο την κατασταση. Πως ειναι δυνατον ενα πιονι, να ελεγξει πιονια με τη δικη του βουληση? Ποια βουληση? Εισαι ο Φρανκενσταιν των πιονιων. Δεν μας κοροιδευεις ομως, γιατι βλεπουμε τις ραφες στο λαιμο σου. Βλεπουμε και την ταμπελα στο σβερκο, αυτου που σε εφτιαξε ετσι συσκατο. Κουνα λιγο το κεφαλι σου και δες εξω απο το ταμπλο που παιζεις. Βγες απο το παιχνιδι σου και δες την αληθινη ζωη. Κοψε τις μαλακιες. The game,(for you) is over.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Ξυστηκες με το αριστερο? Χωριζουμε!

Δυο λεξεις εχουν ιδιαιτερη βαρυτητα σε μια σχεση. Σε αγαπαω, χωριζουμε. Και οι δυο καιγονται ασυστολα. Οσον αφορα την πρωτη, χρησιμοποιειται κι αυτή άλλα αντ’ αλλων. Δεν νομιζω να προλαβεις να αγαπησεις καποιον σε μια βδομαδα, αλλα εκει σε συγχωρω, γιατι ο ενθουσιασμος σου θελει να βρει μια λεξη να διοχετευτει και η πρωτη που σου ερχεται είναι το «σ’αγαπω». Τελος παντων, με αυτό θα ασχοληθω άλλη φορα. Αλλα το «χωριζουμε» ,φιλε μου, πετα το απ το στομα σου μονο αν πραγματικα το εννοεις.

Σου μιλαει λοιπον λιγο αποτομα το άλλο σου μισο, τα παιρνεις ασχημα εσυ, «χωριζουμε» λες. Τρελαινεται ο άλλος. Και με το δικιο του. Κατσε μανταμ, (γιατι αυτές οι κατινιες είναι ο δικος μας τομεας) επειδη ειχα ζοχαδες, και χιλια δυο στο μυαλο μου και δεν σου ειπα «φιλτατη, αν μπορειτε σταματηστε να μουρμουριζετε στο αυτι μου παρακαλω πολύ» και σου ειπα «ωχου σταματα την γκρινια» θα χωρισουμε??? Εσυ φυσικα δεν καταλαβαινεις τιποτα, δεν ακους τιποτα, θα τον τιμωρησεις με έναν χωρισμο και την απουσια σου.

Περναει μια βδομαδα, -και πολύ λεω- και φυσικα εχεις αλλαξει γνωμη. Ε βεβαια, ηταν λογος αυτος να χωρισεις τον χριστιανο?! Οπότε, τον παιρνεις τηλεφωνο, η του στελνεις ένα ζουζουνιστικο μηνυμα. Γελοια. Γελοιος κι αυτος, τον ριχνεις και τα βρισκετε. Αφου λοιπον βγηκατε να γιορτασετε την επανασυνδεση, -ΕΛΕΟΣ-, περναει το ματι του από την σερβιτορα. Κοιτα με, περναει ειπα, δεν σταματησε για τσιγαρο. ΤΙ? Ειχες το θρασος να την κοιταξεις, ενώ ειμαι εγω διπλα και ενώ σου εδωσα την ευκαιρια να ειμαστε παλι μαζι? Χωριζουμε! Και τωρα είναι οριστικο! Λες. Ο τυπος εχει αρχισει να νιωθει ότι βρισκεται στη φωλια του κουκου, και ο κουκος του τρωει τα σωθικα σαν τον αετο του Προμηθεα. Δεν προλαβαινει να ψελισει «μα, εγω, δεν…» και εχεις γινει μπουχος. Θα σε ξαναπω γελοια.

Αυτή τη φορα σε παιρνει αυτος τηλεφωνο να τα βρειτε, γιατι με την παρανοια που σε δερνει, καταφερες να του φυτρωσεις ενοχες από το πουθενα. Αφου τον κατσαδιασεις και του πρηξεις τον εγκεφαλο, το συκωτι και όλα τα ζωτικα οργανα που πρηζονται, του λες αγαπουλινι, σε συγχωρω.

Για να μην τα πολυλογω, γιατι αυτό είναι το παιχνιδι σας σε εβδομαδιαια βαση, ειστε και οι δυο τερμα γελοιοι και ρεζιλια. Όταν μανταμ, θα γινει κατι πιο σοβαρο, που σηκωνει χωρισμο, εστω για εκφοβισμο, μην απορησεις αν ο καλος σου σε γραψει εκει που φανταζεσαι. Ναι, γιατι δεν θα σε πιστευει! Ακουει το χωριζουμε πιο συχνα κι από καλημερα. Για να μην πουμε, ότι εχεις δηλητηριασει τη σχεση σας μεχρι εκει που δεν παιρνει.

Θες μια σχεση, έναν ανθρωπο να μοιραζεσαι το κατι τις παραπανω, για να περνας καλα. Αν θες έναν διαολο πανω απ το κεφαλι σου, δεν χρειαζεται να ψαξεις πολύ, εχεις και το αφεντικο στη δουλεια να στα πρηζει. Οποτε συνελθε λεω εγω, γιατι θα μεινεις μπακουρω όπως πας. Με το συμπαθειο ε? Μη με χωρισεις..

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Μπηκες στο χορο. Τωρα χορεψε.

Οταν ξεκινας, ειναι ενα μυστηριο. Σε ενθουσιαζει, σου δημιουργει ενα αισθημα ευφοριας, τρελαινεσαι για την οργανωση που στηνεις και συγχαιρεις τον εαυτο σου. Χτιζεις βημα - βημα το σχεδιο σου. Τελεια! Φοβερες ιδεες, απιαστες!

Ωπ, να, κατι βρηκες! Μουδιαζεις. Τι εγινε τωρα? Αφου αυτο περιμενες. Νιωθεις μια ζαλουρα, πολυ περιεργη. Περναει απ το στομαχι, παει κεφαλι, φτανει ποδια και γυρναει πισω στο στομαχι. Σε πιανει πανικος και γι αυτο που βρηκες και γιατι νιωθεις οτι μπορει να ταβλιαστεις. Καταπινεις και πονας, οπως οταν κατεβαζεις μια λαιμαργη πιρουνια μακαρονια, μαζι με το πιρουνι.

Παυση. Τωρα? Τι κανουμε? Στο μυαλο σου υπαρχει ενα κενο. Δεν νιωθεις, ουτε σκεφτεσαι. Εχεις το βλεμμα του αποβλακωμενου σε καταστολη. Κλαις? Δεν κλαις, απλως φτυνεις δακρυα με απαθεια.

Φευγεις. Σκεφτεσαι, σκεφτεσαι, σκεφτεσαι. Μπερδευεσαι, δεν μπορεις να σκεφτεις.

Ξεσπας. Επιτελους. Τοση ωρα νομιζα οτι βρισκομαι στη ζωνη των ζωντανων νεκρων. Πιανεις το μαξιλαρι, το βαζεις στο προσωπο και -δεν αυτοκτονεις αλλα- φωναζεις δυνατα μεχρι να σε τσουξουν οι φωνητικες χορδες. Κλαψε σαν ανθρωπος να συνελθεις, θα νιωσεις καλυτερα.

Καπως καλυτερα. Εισαι σε σοκ, μην περιμενεις πολλα. Μια θα εισαι νορμαλ, μια φυτο,μια πιο τρελη κι απ τον Joker, μια Ηulk. Ετσι καπως παει. Αφου κανεις την κυκλα ολων αυτων κανα μηνα, θα νιωσεις ακομα καλυτερα.

Ειδες? Στο ειπα. Ειναι σαν να αποτοξινωνεσαι απο κατι, μετα απο λιγο καιρο σταματανε οι παρενεργειες. Και οταν σταματησουν, νατος παλι. Και εχεις ηρεμησει. Τι? Μη με κοιτας. Τι θελεις? Αν θελεις, βουρ, αλλα να ξερεις, θα ναι δυσκολο. Για ενα καποιο διαστημα, θα σου γυρναει η σκεψη σαν ενοχλητικο κουνουπι διπλα στο αυτι που δεν σε αφηνει να κοιμηθεις. Θα σε ξυπναει οταν θα εχεις κοιμηθει και ηρεμησει και θα σε τσιτωνει. Λογικο. Αλλα η αποφαση δικη σου.

Απαξ και συμφιλιωθεις με το ενοχλητικο κουνουπι σου, μην αρχισεις να σκαβεις κι αλλο την πληγη απ το τσιμπημα. Θα φτασεις κοκκαλο. Ποναει, συνελθε, ελεος. Βαλε ενα χανζαπλαστ και δες αν μπορεις να κινηθεις και να χορεψεις ανετα με αυτο. Αν παλι, αρχισει να σου ξεκολλαει συνεχεια και να σε ενοχλει... Βγες απ τον χορο.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Ετσι, γιατι μου τη βαρεσε.

[Θα ενταξω καποια κομματια ως "ετσι γιατι μου τη βαρεσε" που θα γραφω κατι πιο προσωπικο που αν δεν το γραψω, μπορει και να σκασω. Κι απ το να σκασω, θα το πω!]

Στο σημερινο μου λοιπον "ετσι γιατι μου τη βαρεσε" θα αναφερθω στην αγαπημενη μου φιλη. Ονομα δεν χρειαζεται να πω, ξερει αυτη και αρκει.

Εχω να πω λοιπον, οτι εχω βρει αυτο το ατομο, που αν και εμφανισιακα δεν μοιαζουμε, -καμια σχεση, οπως ειχε πει καποτε και ενας ΑΝΤΙΠΑΘΕΣΤΑΤΟΣ τυπος- μοιαζουμε τοσο πολυ σε ολα τα υπολοιπα που αρκει! Ειναι ο,τι πιο σημαντικο, να εχεις εναν φιλο, που σε νοιαζεται πραγματικα, που μοιραζεται τις αγωνιες σου, συμμεριζεται τον πονο σου και ΧΑΙΡΕΤΑΙ στη χαρα σου. Πολυ βασικο το τελευταιο. Στην στεναχωρια, ειναι ολοι εκει. Σε στηριζουν, σε ακουν, ολα καλα, γιατι παιζει και να σε λυπουνται. Στη χαρα σου ομως ολοι αυτοι λακιζουν, μουτρωνουν και γενικοτερα με κανουν να θελω να τους χτυπησω δυνατα στο κεφαλι, μπας και συνελθουν! Αυτη η φιλη μου λοιπον, εχει σταθει διπλα μου και με το παραπανω σε ολα. Με κανει να γελαω και να διασκεδαζω τοσο, που ξεχναω ο,τι με απασχολει. Ειναι η ψυχοθεραπεια μου. Γιατι οι φιλοι αυτο ειναι. Ειναι αυτοι που μας βοηθουν να βρουμε τις ισορροπίες μας, που κατα καιρους χανουμε.

dedicated.
xx