Οπα, πιατα και χορος των ελληνων ο καημος

Τωρα, που βρεθηκα πιο κοντα σε ξενους, καταλαβα οτι εχουν μια "ελαφρως" διαστρεβλωμενη εικονα για μας τους ελληνες. Με την αποψη που εχουν βασικα, πιστευω οτι μας κανουν παρεα γιατι πονταρουν στο οτι καποια στιγμη θα μας βγει το "ελληνικο", θα πεταξουμε τα ρουχα μας, θα βαλουμε τις χλαμιδες και θα αρχισουμε να χορευουμε συρτακι. Και πολυ θα τους διασκεδασουμε.

Θελω να τονισω οτι οι ηλικιες ξενων που συναναστρεφομαι ειναι απο 20-30 οποτε ή αυτη η δεκαετια εχει παθει λαλάκα και μας εχει μπερδεψει με καποιους αλλους, ή και οι γονεις τους τα ιδια πιστευουν και περναει απο γενια σε γενια η εικονα αυτου του υπερ γραφικου "ελληνα"(?).

Ολα ξεκινησαν σε αυτα τα "του νοου ας μπετα" που κλασικη ερωτηση ειναι το "απο που 'σαι συ?". Φρομ Γκρις λοιπον απαντουσα και φωτιζαν προσωπα γυρω μου. Α λεω κοιτα, πολυ τους αρεσει η Ελλαδα, μπραβο. Αρχη και κεντρο του πολιτισμου οπως λεμε και οπως ειναι φυσικα. Σωκρατης, Πλατωνας, δημοκρατια, γκρικ μουζακα, γκρικ φετα. Γουατ? Ξερουν ολο το ελληνικο μενου μιας κλασικης παραθαλασσιας τουριστικης ταβερνας στη Λουτσα. Και νομιζουν οτι μ αυτα τρεφομαστε πρωι-μεσημερι-βραδυ. Πινουμε φραπε με "μια χωριατικη στο 5" για πρωινο, περναμε σε ουζο με -τι αλλο- μουσακα για μεσημερι και κλεινουμε με μπακλαβα(!) και γιαουρτι το βραδακι για να κοιμηθουμε ελαφρια. Αφου μου ρθαν καμποσα εγκεφαλικα για την ακρως συνδεδεμενη με το φαι ελληνικη μου ταυτοτητα, ειπα νταξ μωρε, πειναλεοι ευρωπαιοι, τους εκανε εντυπωση που εχουμε τοσα <φαγια> που τους τρελαινουν, γι αυτο.

"Αμ γκρικ". "Οου γιες λετς γκοου του ε γκρικ ρεστοραντ τουγκεδερ του μπρεικ σαμ ντισις!". Γουατ? Δεν σπαμε πιατα σαν τους παρανοϊκους αδερφια μου στην Ελλαδα. Το πολυ πολυ να μας γλυστρισει κανενα οπως τα πλενουμε και παλι θα ραγισει δεν θα κανουμε την κουζινα Βαγδατη. Αυτοι ρε νομιζουν οτι με το που θα φαμε τον μουσακα, θα γλειψουμε το πιατο, θα βαλουμε τερμα να παιζει ο Ζορμπας και θα σπαμε σερβιτσια. Οπα παιδια, τρωμε, ξεπλενουμε πιατο, βαζουμε πλυντηριο πιατο και ξαναχρησιμοποιουμε πιατο. Πολλες φορες. "Γιες Οπα-Οπα".

"Οπα". Ποιος διαολος το πηρε με τοση αγαπη αυτο το οπα και τωρα τους ρωτας τι ξερεις να πεις στα ελληνικα και σου λενε "Οπα". Οπα ιζ νοθινκγ τους λες τσαντισμενος και σε κοιτανε σαν να τους ειπες οτι η Μπριτνει Σπιαρζ δεν ηταν παρθενα μεχρι τα 23. Και επι τη ευκαιρια, ουτε οπα-οπα ειναι προταση, ουτε χορευουμε συρτακι αντι να περπαταμε. Λαθος. Ολα λαθος.

Ενας, δεν ξερω αν πρεπει να τον πω πιο ρομαντικο ή πιο ηλιθιο, καπως το χει στο μυαλο(!) του, οτι οι ελληνες περιφερομαστε με χιτωνες και μπεκροπινουμε κρασι -μπα? πώς και δεν πινουμε νεκταρ και αμβροσια?- και συζηταμε φιλοσοφιες ενω πιστευουμε και στους 12 Θεους του Ολυμπου -ε ναι αναμενομενο. Πιστευω οτι αν ειχαμε παραπανω οικειοτητα, θα μου συνεχιζε οτι αφου πιουμε το κρασι και συζητησουμε φιλοσοφιες, κανουμε και κανα οργιο, τζέρτζελο να γινεται. Αλλα αντ' αυτου, απλα με κοιταξε με νοημα, τυπου "αχ εσεις οι ελληνες, αχ".

Οποτε για να ανακεφαλαιωσω, ειμαστε γαμω τα ατομα. Ολη μερα Οπα και χορος, ντερλικωνουμε τον αγλεορα, σπαμε πιατο, φοραμε χλαμιδα, πινουμε ουζα και κρασια, καβαλιομαστε αφου εχουμε πλεον γινει κουρουμπελα, τρωμε ενα γιαουρτακι και αυριο, εχουν οι 12 Θεοι.

O Ιαπωνας

Ειναι ο τσαλαφός Ιαπωνας συμφοιτητης. Το "περιεργο φρουτο αυτος" ειναι λιγο για τον Φουτζιγιαμα.  Ειναι κατι πολυ παραπανω και απο φρουτο και απο περιεργος.  Ως κοινωνικη ανθρωπολογος, θα επρεπε να το αποδωσω στη διαφορετικη κουλτουρα που εχει ο "τσολιας" απ τον σχιστοματη αλλα οχι, ειναι περιεργος, τι να λεμε.

Δεν ξερω αν ειναι ολοι οι Ιαπωνες το ιδιο περιεργοι ή αν αυτος ειναι συλλεκτικο κομματι. Ο Θεος τους να με συγχωρεσει, αλλα ειναι πολυ αψυχολογητος και με τρομαζει.  Καθεται υπερβολικα ησυχος στη θεση του, με σχεδον στοιχισμενα τα χερια παραλληλα με το τετραδιο του και κοιταει το κενο. 'Η ειναι μονιμως παρα πολυ κουρασμενος και ερχεται στο μαθημα για να ξεφορτωσει  ή τον εχουμε προβληματισει  πολυ και εχει γνωρισει την απελπισια.

Και εκει που τον κοιτας και λες εσβησε, κατι ακυρο για τους υπολοιπους θα ειπωθει και ο Χιροσιμας ξεκαρδιζεται στα γελια. Γουατ?  Σιριουσλι ντουντ, γκετ γιορσελφ τουγκεδερ. Αφου γελαει κι εμεις κοιτιομαστε, γελαει και μεις κοιτιομαστε, γελαει και κοιτιομαστε, ΑΠ το παιρνει αλλιως, παθαινει βορεια Κορεα και παγωνει. Παγωνει μαζι και το αιμα μας με τον τρελο που τρεφουμε στον κορφο μας. 

Επισης, απ την πρωτη μερα, η ατακα  κοινωνικοποιησης του με τους υπολοιπους, ειναι το "δε γουεδερ ιζ μάιλντ. Γουιαρντ φορ λοντον χα?". Γιες. Γουιρντ ιν ντισεμπερ, τωρα ομως, #Κοιτα εξω εχει πιασει καλοκαιρι και την πορτα εχω ανοιξει της καρδιας# που λεει και η Πεγκυ Ζηνα.

Ζω μια πολυ σουρεαλ κατασταση με τον Τογιοτα αναμεσα μας. Νομιζω οτι χανω κι εγω σιγα σιγα τα λογικα μου. Δεν μπορω να ξεχωρισω το νόρμαλ απ το παρανόρμαλ. Ειναι σαν παραλληλα με το μαθημα να γινεται κι ενα πειραμα. Δεν μπορω να πιστεψω οτι αυτος ειναι αληθινος και παρακολουθει στ αληθεια μαζι μας.

Να δεις που αυτο ειναι.  Ειμαι σιγουρη οτι καποια εκπληξη μάς κρυβει για το τελος γιατι ειναι τοσο "καλος" για να ναι αληθινος.  18 Ιουνιου ο Χοντα θα ανατιναχτει και θα πεταγονται απο μεσα του φορτσον κουκιζ που θα λενε "busted" ή απ΄το κρανιο του θα ξεχυθουν πολλοι μικροι εξωγιηνοι που θα μας καταστρεψουν. -

Για σενα θα φαω τα σαντουιτς ολου του κοσμου

...Ή αλλιως, "περιμενω περιοδο". Αυτη η καταραμενη περιοδος της αναμονης της περιοδου, που ταλανιζει ολες τις γυναικες. Αυτη η σιχαμενη φαση, που η φυση σε εκδικειται που δεν επιασες ΠΑΛΙ παιδι και αφησες το ωαριο σου ετσι ευκολα να παει στραφι. Η περιοδος της ασχημιας, των νευρων και της ακαταπαυστης ορεξης. Ειναι η υπερτατη εκδικηση για τη γυναικα και το πιστευω. Σου λεει δεν θα κανεις μωρο μωρη? Τωρα θα δεις, που θα γινεις τοσο αντιπαθητικια και ολοι οι γνωστοι που εχεις, θα σε παρατησουν για να μαθεις. Θα μεινεις ολομοναχη εσυ και η περιοδος σου.

Οποτε εκτος απ το πρηξιμο, τα σπιθουρια και τη γενικοτερη ασχημια που σε δερνει (γιατι βεεεβαια, τωρα γιατι να εισαι ομορφη? αφου πλεον εισαι αχρηστη) πεινας τοσο, που τρως και τα ποδια σου αμα λαχει. Και δεν ειναι οτι νταξ, πεινας μωρε, θα φας τα ποδια σου. Τα τρως και αλλοκοτα. Τα μισα με μαρμελαδα, τα μισα με μαγιονεζα και μετα παλι μαρμελαδα. Ο,τι πιο σιχαμενο, τοτε το τρως. Ειναι σαν να θελει να σε τρελανει αυτο το ωαριο που χαθηκε, για να μην το ξαναχασεις ποτε. Για να κανεις παιδι καθε χρονο, μεχρι να παψεις να βγαζεις καινουργια ωαρια. Δις ιζ μαντνες!

Οση σοκολατα και να φας, ποτε δεν ειναι αρκετη. Παντα υπαρχει χωρος και για την επομενη. Οση σοκολατα τρως, τοσο οι φλουμπες σου ερχονται και θεριευουν. Οσο θεριευουν, τοσο φορτωνεις που εχεις τα χαλια σου τα μαυρα. Και κυλανε οι μερες σου καπως ετσι. Σπυρι, φαί, νευρα. Σπυρι, φαί, νευρα. Και ο διπλανος σου σε βλεπει που βουτας σα λιμασμενη τα πατατακια στη μερεντα και βγαζει τα εντερα του. Αλλα χωρις να δειξει τιποτα, γιατι εχει μαθει πλεον. Αν εισαι τυχερη δε και συγχρονιστεις με την καλη σου φιλη την πανσεληνο? Εκει γινεται το μεγαλο παρτυ. Εκει ειναι το "ολα τα χε η Μαργιορη, ο φερετζες της ελειπε". Τοτε ουτε ο σατανας δεν σε θελει για παρεα. Δεν θελει αλλα λογια, νομιζω το χεις. Κι αν εισαι αντρας, ειμαι σιγουρη, παλι το χεις.

Αυτη ειναι λοιπον η γλυκια (με λιγο αλατι, και κανελα, πιασε κι εναν παστουρμα) ιστορια μας, που επαναλαμβανεται καθε 28 μερες.

Τακτ τακτ ειναι κανεις εκει?

Εχω πολλα νευρα! Εχω νευρα με το ανθρωπινο παλιοειδος μας! Αυτο το παρταλιασμενο ειδος που σε οδηγει να φερθεις γαϊδουρινα, γιατι αλλιως κανενας διαολος δεν καταλαβαινει. Δεν μετρανε ευγενειες! Οχι. Οταν εισαι ευγενικος, αυτοματα μεταφραζεσαι ως μαλακας. Ειναι σαν να φωναζεις "καταπιεστε με κι αλλο κι εγω θα σας χαμογελαω και θα λεω ευχαριστω". Τακτ δεν υπαρχει ουτε για πλακα, δεν το συζητω. Δεν ξερω πως αυτος ο σκατοκοσμος εγινε ετσι.

Εισαι λοιπον ευγενικος και γλυκος ανθρωπος με αναλαμπες μεγαλυτερης καλοσυνης -οταν τα αστρα παιρνουν ευνοϊκες θεσεις και οι ορμονες σου συμφωνουν με τα αστρα- και πιστευεις στο γκουντ καρμα. Φερεσαι λοιπον ετσι στους γυρω σου, λες και δεν μπορεις να γινεις ο μεγαλυτερος καφρος που εχει περασει απ τη γη -πραγμα τρομερα ευκολο και φαν. Ειναι καθαρα θεμα επιλογης να εισαι αυτο το γλυκο γκρεμλιν.

Θα βρεθει ομως στο δρομο σου ο πρωτος κομπλεξικος βρωμοπαρταλος, που θα θεωρησει οτι επειδη εισαι καλος, εισαι και εγκεφαλικα νεκρος. Ξεκιναει σιγα σιγα να εισβαλει στο καλα περιφρουρημενο εγω σου και να πεταει κατω τα ορια σου "τακ τακ τακ", καπως ετσι. Εσυ ομως δεν εισαι εγκεφαλικα νεκρος και τα νευρα σου ειναι, οχι μονο στη θεση τους, αλλα και υπεροχα γυμνασμενα -κορμαρες. Εδω εισαι ικανος να τσακωθεις με σενα τον ιδιο αν σε ενοχλησεις, πώς ΔΙΑΝΟΗΘΗΚΕ καθε κακομοιρης οτι μπορει να καταχραστει τους καλους σου τροπους?

Αρχικα λοιπον, για να αντιδρασεις στον εισβολεα που σου λαχε, οταν απλωνει τα χερια του στον "φραχτη" σου, του χτυπας τα δαχτυλα με χαμογελο -το χεις ακομα. Αυτος, επειδη ειναι αδαης και ο αποτετοιος του τα ζηταει, συνεχιζει να σε ενοχλει πικι-πικι-πικι. Ε, μια, δυο, τρεις και γινεσαι πλεον επικινδυνος. Αμα δεις το ματι τού ευγενικου να γυρναει αναποδα και να γινεται το ματι τού φονια, ειναι ενα καλο σημαδι για να το βουλωσεις επιτελους, απλα και συνοπτικα και να μην το ξανακανεις. Γκεγκε παρταλε?

Χάιτε.

Στοπ bugging μι

Ενα υπουλο ζουζουνι υπαρχει μες στο σπιτι. Ενα αορατο μαλλον. Δεν μπορω να καταλαβω. Με πιανει και με τσιμπαει και ενω ακαριαια σαν αστραπη εκεινη τη στιγμη γυρναω να το δω, δεν το βλεπω. Εχω που εχω μια υπερτατη αντιπαθεια σε ολα τα ζουζουνια, αυτο ομως με εχει φερει στα ορια μου. Ειναι ο αορατος εχθρος. Το κακο χωρις προσωπο. Ο τιμωρος χωρις ταυτοτητα.

Εχω καταλαβει οτι τη βρισκει να με τσιμπαει οταν βλεπω τηλεοραση. Εκει μου ορμαει καθε φορα. Λες να μενει στον καναπε? Λες να το ενοχλω που καθομαι εκει? Ή μηπως τσιμπαει για να αλλαξω καναλι? Τι διαολο θελει αυτο περιεργο, αφαντο πλασμα?

Σε πρωτη φαση, για να τα βρουμε, πρεπει να φανερωθει. Ετσι στα τυφλα, εγω φιλη δεν γινομαι. Να ερθει να με κοιταξει στα ματια και εντιμα να μου πει μανδαμ, το τουδε και το δεινα. Θελω αυτο. Δεν θελω να με πατας, δεν θελω να δω αλλο TLC. Μια που αραζουμε μαζι, πιασε μου και καμια μπυρα. Ετσι κανουν οι ανθωποι.

Τωρα βεβαια αυτα, αν οντως υπαρχει. Γιατι μπορει και να ειναι το φαντασμα καποιου -ζουζουνιου- που ζουσε καποτε σε αυτο το σπιτι και το βρηκε βιαιος θανατος. Οποτε μπορει και να θελει απλα να μου μεταφερει καποιο μηνυμα για να αναπαυθει η ψυχη του. Ή να μην εχει καταλαβει οτι πεθανε και να με τσιμπαει για να τραφει. Και εκει δεν ξερω τι να κανω. Να παω να του αναψω κερι? Το καντηλι? Να κανω τραπεζακι για να μου πει τι θελει? Τι πια? Τι?!

Ριβιλ γιορσελφ γιου ναστι μπαγκ!

Η φωλια του κουκου

Η φωλια του κουκου ή αλλιως το Κωσταλεξι. Για σενα μιλαω. Ναι. Εσενα, που εχεις κανει το σπιτι καβουκι και δεν λες να βγεις απο κει μεσα. Αρρρρωστια (βλ. βαρβαροτητες). Δε λεω, ολοι το χουμε παθει. Μα μετα απο ιωση, μα στα κατω μας, μα σε κακοκαιρια (βλ. Κατρινα). Αλλα μετα βγαινεις καποια στιγμη παλι οξω. Με βαρια καρδια την πρωτη φορα, αλλα βγαινεις. Εσυ δε λες να την παρεις τη μαυρη αποφαση.

Εχεις μουρλαθει εκει μεσα, το ξερεις ε? Οσο μενεις κλεισμενος σε ενα σπιτι Κωστα μου, ή μηπως προτιμας να σε λεω Αλεξη? Ή και τα δυο? Οταν μενεις λοιπον μεσα συνεχεια και γινεται η ζωη σου η τηλεοραση, το φαί, το πλυσιμο και το σιδερωμα, καποια στιγμη σαλταρεις. Το πιο πιθανο βεβαια για να φτασεις εκει, ειναι να εισαι ηδη σαλταρισμενος. Το χω παθει κι εγω και σε καταλαβαινω. Μετα απο ιωσεις συνηθως. Ειναι αυτο που στην αρχη βαριεσαι τη ζωαρα σου μεσα στο σπιτι και δεν εχεις τι να κανεις και μια ταβλιαζεσαι και κοιμασαι και μια βολοδερνεις σαν αυτιστικη μαϊμου σε ζωολογικο. Μετα ομως, κατι αρχιζει και σου καλαρεσει. Βολευεσαι εκει μεσα κι αφηνεσαι. Σε πιανει ενας συνεχης πονοκεφαλος απ τη μουχλα και τη ρουχλα, ετσι σαν μουδιασμα και με το ζορι ανοιγεις το στομα σου να μιλησεις σε ανθρωπο -απ το τηλεφωνο φυσικα.

Σκεφτεσαι το εξω σαν αποστολη της Νασα στον Αρη. Ουτε κατα διανοια να βγεις εσυ εκει εξω. Σ΄ αυτο το χαος. Τι εισαι, κανας τρελος? Κατσε εκει μεσα, να φυλας το σπιτι, ξερεις εσυ. Μη δινεις σημασια σε ολους αυτους τους ανεγκεφαλους που σουλατσαρουν και πινουν στον ηλιο τις καφεδαρες τους και το απολαμβανουν. Μεσα. Εκει που εισαι εσυ ειναι η ζωη. Μπραβο εξυπνοπουλι. Και μην το κουνησεις ρουπι. Απ. Τσσστ.

Ονειρα γλυκα βρε

Το να μοιραζεσαι το ιδιο κρεβατι εχει πολλα καλα (παρεα, συντροφικοτητα, αγαπη κτλ), εχει ομως και πολλες παγιδες. Ασχημα πραγματα συμβαινουν καμια φορα.

Αιφνιδιασμος. Μολις σε εχει παρει ενας γλυκος και περιεργα βαθυς υπνος και ο διπλανος σου αποφασιζει να σου μιλησει. Δεν ειναι τοσο απλο οσο ακουγεται. Ειναι σα να βρισκεσαι στον Παραδεισο και ξαφνικα τρως μια χαστουκα και σε πετανε με τις κλωτσιες εξω. Πεταγεσαι και αλαφιασμενος και αλληθωρος και σαλιωμενος. Λυση: Αν τη βρεις πες μου κι εμενα.

Ροχαλητο. Ή αλλιως ο αγωνας "Παναγιά μου δωσε να κοιμηθω πρωτη". Και να κοιμηθεις δηλαδη, δεν σημαινει οτι κερδιζεις τη μαχη, απλως δινεις μια παραταση στη μη-απελπισια σου. Ειναι αυτα τα μακροσυρτα αλλωστε, που και νεκρους ξυπνανε. Τον κουνας λιγο δειλα στην αρχη να τον ξεβολεψεις, μπας και σταματησει και σταματαει για καποια δευτερολεπτα. Μετα σταματαει και να αναπνει. "Τον σκοτωσα???". "ΧΡΡΡΑΟΥΥΥ" απανταει και καταλαβαινεις οτι ζει τελικα. Μετα στην πορεια βλεπεις οτι οσο πιο δυνατες τις τρωει, τοσο περισσοτερο χρονο κερδιζεις. Μεχρι που τον πονας και σε βριζει που τον ξυπνησες(!). Χελόουυυ! Πανω που λες δοξα τω Θεω, σου ρχεται το επομενο. Ε μετα δεν κλεινεις ματι, γιατι περιμενεις με ανυπομονησια κι εσυ το επομενο και καπως ετσι κυλαει. Ειναι οπως τα κυματα. Οχι του Δουναβη. Εκτος κι αν εννοεις οτι σε πνιγουν. Λυση: Κοιμασαι μονος.

Του τρελου. Ειναι αυτο που λεει ο αλλος "μωρε εχω αστατο υπνο". Δηλαδη κλωτσαω σαν παρανοϊκος. Ξυπνας με μωλωπες και νομιζεις οτι εχεις μια πολυ σπανια αρρωστια. Τρως πολυ καλαμιδι και εσυ και ο Μορφεας. Λυση: Οχι. Κατσε να τις φας.

Το ξυπνητηρι. Το ΞΕΝΟ ξυπνητηρι. Δεν θες να ξυπνησεις απ τα αξημερωτα, ομως τι κριμα, ο αλλος θελει. Εκει που εισαι οσο νεκρος παιρνει, σ' αυτον τον βαθυ υπνο με τα ωραια του, χτυπαει μεσα στον εγκεφαλο σου ενας τυραννος που σου μετατοπιζει τους βολβους. Παντα ξυπναει ο λαθος ανθρωπος. Παντα. Κι αυτος που πρεπει να ξυπνησει παθαινει χαμαρα και δεν καταλαβαινει Χριστο. "Ε χτυπαει" ψελλιζεις με πολλα νευρα, αλλα προσπαθεις να σωσεις ο,τι ψηγμα υπνου σου μενει. "Ποιος χτυπαει?" απανταει ο αλλουτερος διπλα σου. "Ο διακος τον παπα. Κλειστο το @#$#%^!". Λυση: Αλυτο, σχεδον μεταφυσικο.

Το αλτσχάιμερ. Η αγνοια τού κοιμαμαι με αλλον διπλα. Στον υπνο σου μπορει να ξεχαστεις οτι εχεις και "συνεπιβατη". Απλωνεις λοιπον την αραδα σου οπου εχει σεντονι και στρωμα. Ο αλλος ο ερμος διπλα σου βεβαια μεταφραζει σε αγκωνιες και μπουκετα τις απλωτες σου, αλλα καν' δουλεια σου. "Α. Κι αλλος διπλα". Λυση: Ε. Ειμαι κι εγω εδω.

Το σεντονι. Η μαχη αυτη με το κωλοσεντονο. Τραβαει ο ενας, τραβαει κι ο αλλος. Αλλα πιο πολυ τραβαει ο αλλος. Ερχεται και τυλιγεται σαν τουλουμπα και μενεις εσυ κουλουριασμενος να τρεμεις σαν το ψαρι. Οταν καταλαβεις τί φαση παιχτηκε μεσα στη χαμαρα σου -και καταφερεις να βρεις την ακρη του σεντονιου απ' τον ντολμα διπλα- αρχιζεις και τραβας μανιασμενα να σκεπαστεις, αλλα καταληγεις παντα με μια γωνια ρηγμενη σχεδον αφαιρετικα πανω στο πλευρο σου. Λυση: Ταινια διπλης οψης.

Το φτερουγισμα του κονδορα. Κοιμασαι με ανθρωπο, ξυπνας απο αρπαχτικο. Σε μια αλλαγη θεσης των κατω ακρων, το πτωματοφαγο ορνιο διπλα σου, σου σκιζει τις σαρκες. Αυτο το κοφτερο νυχι, σου κατεβαζει το γονατο στον αστραγαλο και σε παραλυει. Λυση: Λιμα ή καλτσα.

Καληνυχτα.