Πισω απ το λεωφορειο

Ειναι μια βροχερη μερα, απ αυτες που ξεκινανε υπουλα, με εναν καθαρο, αλλα συννεφιασμενο ουρανο και λες οτι δεν θα το παει για βροχη ομως. Αυτες τις μερες, δεν νιωθεις το βαρος που φερνει μια μουντη, αχαρη μερα, αλλα σου φερνει συναισθηματα καπως νεκρα. Δεν νιωθεις στεναχωρια, ουτε χαρα, σχεδον δεν νιωθεις τιποτα. Σε κλιμακα απο το 1 εως το 10 εισαι στο 5. Το 5 ειναι σαν να μηδενιζεις. Και αυτο ειναι καλο. Ειναι σαν καθαρση απο τα σκαμπανεβασματα της κλιμακας των συναισθηματων σου των προηγουμενων ημερων. Μια τετοια μερα, θες να παρεις το αμαξι και να πας μια βολτα, που θα σε χαλαρωσει ακομα περισσοτερο. Βολτα με το αμαξι, που ακομα και η βενζινη στο 1.75 δεν αποτελει εμποδιο -το ριχνεις εξω(!).

Ξεκινας λοιπον, αναβεις τους υαλοκαθαριστηρες, ζεσταινεις τα καθισματα, βαζεις μουσικη και πας. Πιανεις την δεξια λωριδα, που συνηθως την αποφευγεις οπως ο διαολος το λιβανι. Πας αργα, οπως ολοι αυτοι που συνηθως βριζεις και μουτζωνεις και δεν σε νοιαζει. Μπροστα σου πετυχαινεις λεωφορειο. Ομορφα. Υπο αλλες συνθηκες θα καταριοσουν τον ΟΑΣΑ και την τυχη σου την καταραμενη, αλλα τωρα βολευεσαι καλυτερα στο καθισμα σου και σταματας καθε 10 μετρα, να ανεβουν και να κατεβουν επιβατες στις στασεις. Νιωθεις τοσο ωραια, ποτε μια βολτα πισω απ το λεωφορειο δεν θα μπορουσε να ειναι τοσο απολαυστικη. Ειναι σαν να σου δινει την ευκαιρια να χαλαρωσεις, να σταματησεις να βιαζεσαι, ειναι σαν αντικραδασμικο για τα νευρα σου, που συνηθως χορευουν σαϊκεντελικ. Ακουγεται γελοιο, αλλα απολαμβανεις το καθε λεπτο, χαζευεις γυρω σου, παρατηρεις αυτα που ποτε δεν τους δινεις σημασια, χουχουλιαζεις στη ζεστη του αμαξιου σου, πισω απ το λεωφορειο, κατω απ τη βροχη.

Το λεωφορειο βγαζει φλας αριστερα, ενω εσυ θες να πας δεξια. Το αφηνεις και συνεχιζεις χωρις αυτο. Δεν σε νοιαζει, γιατι εισαι ηδη ζεν. Ανεβαινεις μια βολτα στο βουνο, στην πραγματικη ηρεμια. Κολλας γαντι με την ατμοσφαιρα, ανοιγεις και λιγο το παραθυρο να μυριζεις τη βροχη. Σταματας στο πιο ψηλο σημειο που φτανει ο δρομος, σβηνεις τη μηχανη και καθεσαι να σκεφτεις ή να μην σκεφτεις τιποτα. Αυτες οι στιγμες, ειναι αυτες που θεωρεις τοσο πολυτιμες. Ειναι οι στιγμες που μπορεις να ξεκολλησεις απο τον εαυτο σου και απο ολα αυτα που συνεχεια στροβιλιζουν μεσα σου και μπορεις να τους δωσεις μια και να φυγουν μακρια. Ευχαριστεις το λεωφορειο που σε πηγε εκει και ανυπομονεις για την επομενη συναντηση σας.

Καλυτερα να σου βγει το ονομα

[Καταρχας, σορυ που χαθηκα καμποσο καιρο, αλλα με χτυπησαν ιωσεις και ιωσεις και μετα δεν ημουν στο καταλληλο μουντ για να γραψω. Ετσι απλα. Γιατι δεν γραφεις κατα παραγγελια -εγω τουλαχιστον- αλλα οταν εισαι σε ενα επιπεδο ή παρανοιας για να στειλεις σιχτιρια ή ψυχικης νιρβανας. Αυτα ειχα να πω, οσον αφορα την απουσια μου.]

Περασα που λες προχθες, εναν ΦΡΙΧΤΟ πονοκεφαλο. Θα στο πω με κινδυνο να με παρεις με τις ντοματες αν δεν πιστευεις, αλλα ηταν ματι. Ναι, καποιος καταραμενος με ματιαξε και υπεφερα. Δεν θα σου αναλυσω τωρα γιατι πιστευω στο ματι, δεν θα σου πω αυτα τα ξερασματα οτι το δεχεται και η εκκλησια οποτε σατ απ εν μπιλιβ, απλως παρε ως δεδομενο οτι καποιος διαολος με εφαγε και τα ειδα ολα κωλυομενα.

Υπουλο πραγμα το ματι. Εκει που εισαι μια χαρα χαρουμενος, αρχιζει και σε πιανει ενα σφιξιμο πισω στο κεφαλι. Ως νορμαλ ανθρωπος, παιρνεις ενα ντεπονι για να περασει. Ελα ομως που το ντεπονι δεν λειτουργει. Ο πονοκεφαλος εχει αρχισει να επεκτεινεται και να σου πιεζει τα τσαουλια και νιωθεις οτι θα αρχισεις να φτυνεις κυνοδοντες, γομφιους και προγομφιους σαν πασατεμπια. Καπου εκει, καταλαβαινεις οτι περνας στη ζωνη του μεταφυσικου, παραφυσικου και του αφυσικου και οτι ή καποιος σε ματιαξε που λενε ή καποιος κακος δαιμονας εχει αρχισει να μπαινει μεσα σου. Και τι κανεις?

Τηλεφωνεις στον μαγο της οικογενειας να πει τα ξορκια και τα μαγικα και να σου παρει αυτο το πραμα που σου χει πιασει το κεφαλι και παιζει τουμπερλεκι. Ψελιζεις ενα "ξεματιασε με" και το κλεινεις στα μουτρα, γιατι τα σαγονια σου εχουν σφιξει οπως του πιτ μπουλ που εχουν μαγκωσει το ποδι του αντιπαθητικου γειτονα.

Τοση ωρα ο πονος εχει φτασει στο πικ του, σαν να μην παιρνει αλλο. Νομιζεις οτι ειναι θεμα δευτερολεπτων να κανεις ενα κρακ-μπαμ και να σκορπισεις μυαλα σε ολο το δωματιο. Πονας, αλλα θες να φωναξεις καμερες να απαθανατισουν αυτο το μοναδικο γεγονος που θα συμβει. Αυτο το ανθρωπινο πυροτεχνημα.

Οση ωρα σε ξεματιαζει, αναβιωνουν στο μυαλο σου εικονες απ τον εξορκιστη. Θες να ρωτησεις τον πονοκεφαλο το ονομα του, γιατι στανταρ αυτο το πραγμα μιλαει με τοση δυναμη που σου ασκει. Νομιζεις οτι θα αρχισεις να μιλας αραμαϊκα, οτι θα ανεβεις στο ταβανι και θα κατεβεις τις σκαλες αναποδα με σπαγκατ και γεφυρα. Ζεις την παρανοια. Ο ατυχος που βρισκεται μαζι σου αυτη τη μαυρη ωρα τα χει δει ολα. Σε βλεπει σε καταστολη, να κρατας το κεφαλι σου και να καταριεσαι που δεν μπορεις να το βγαλεις να το αφησεις στο σερβαν για να μην νιωθεις πονο. Η απελπισια ειναι ζωγραφισμενη στο προσωπο του που δεν μπορει να βοηθησει και γιατι κατα βαθος πιστευει ή οτι περνας εγκεφαλικο ή βαρυ αιμορραγικο επεισοδιο, οπως η Σαρον Στοουν.

Ξαναπαιρνεις τηλεφωνο τον ξεματιαστη σου και του λες συγκεντρωσου και ξεματιαζε, γιατι σου βγηκε κομπογιαννιτης ή απλως μετρια εκπαιδευμενος, ωστε να αντιμετωπισει αυτο το συγκεκριμενο "κακο". Ολα οδηγουν στο να παρεις τον επομενο, που ξερει καλυτερα την τεχνη του εξορκισμου που ζητας και χρησιμοποιει περισσοτερα εργαλεια και μαγικα.

Χασμουριεσαι επιτηδες, γιατι ετσι λενε οτι σου φευγει το ματι. Απ τα χασμουρητα και το κλαμα που δημιουργεις στα -πλεον εξοφθαλμα- ματια σου, κοντευει να βγει το δικο σου ματι εξω και να το σερβιρεις με τσαι και βουτηματα.

Εκει που παιρνεις χαρτι και στιλο να γραψεις τη διαθηκη σου, ως δια μαγειας, ο πονοκεφαλος κοβεται σχεδον μαχαιρι και αγγελοι κατεβαινουν και σου χορευουν Μαντονα. Ευχαριστεις ολη την πλαση που βγηκες αλωβητος απο αυτον τον κυκεωνα και πας να αλλαξεις βρακι(?), να πλυνεις τα μουτρα σου αναποδα και να φτιαξεις αγαλμα του μαγου που σε εσωσε, στην πλατεια της γειτονιας σου.

Πες με περιεργη

Επειδη στα εχω πει πολλες φορες και ηδη "φοβαμαι" θα με εχεις χαρακτηρισει,ερχομαι να σου τα πω αλλη μια, αφου δεν εχω να χασω και τιποτα. Θα με ξανα-πεις περιεργη λοιπον, αλλα τι να κανω, αφου εχω αρκετες παραξενιες που μπορουν να με οδηγησουν στην τρελα. Καμια φορα που καθομαι και τις σκεφτομαι μονη μου, συνειδητοποιω οτι ενα τσακ ακομα, με κανει ανετα γεροντοκορη, αλλα μην χαιρεσαι, ουτε γρια ειμαι, ουτε μονη μου. Αρκετα, παμε στο παρασυνθημα.

Κανεις πολλα πραγματα που σε βγαζουν φαουλ απεναντι μου, και νεκρο διπλα μου.

Αρχικα, μπορει να ειμαι μουρλη, αλλα ειμαι ησυχη και ακινητη -οταν πρεπει- μουρλη. Αθορυβη, σχεδον διασωληνωμενη. Και το ιδιο περιμενω κι απο σενα. Οταν καθεσαι διπλα μου σε καναπε ή κρεβατι και ηρεμουμε ή βλεπουμε ταινια και σε νιωθω διπλα μου σαν σκουληκι που κουνιεται λες και σκαβει τη μαυρη γη για να κανει φωλια ή να γεννησει τα μωροσκουληκα, θελω να σε πεταξω απο κατω και να σε σκαλωσω κατω απ το κρεβατι (ή καναπε, γουατεβερ, μην κολλαμε εκει) σατανα. Δεν μπορω να καταλαβω τι σκατα τριβεις τα ποδια σου μια ωρα μεταξυ τους. Αν κρυωνεις, βαλε καλτσες. Αν σε τρωνε, ξυστα και μαρμαρωσε. Αν σε τρωνε κι αλλο, πηγαινε στον γιατρο, εχεις μυκητες. Καθομαι και θελω να ηρεμησω. Σταματα να κουνας τα μελη του σωματος σου τελος παντων. Χερια ποδια στην αυλη, ολα καθονται στη γη. Μη μου παιζεις ντραμς με τα ακρα σου στο στρωμα και τις σουστες μου, γιατι θα γινουν τα "πρωην" ακρα σου.

Θα μεινω στο κρεβατι και στην ταινια που προσπαθουμε να δουμε. Ακου, αυτο που παιζει τωρα στο χαζοκουτι, δεν το βαλαμε για πλακα. Ειναι για να το δουμε και να το φχαριστηθουμε. Ναι, αλλα με σενα διπλα μου, μονο αυτο δεν κανουμε. Αφου καταφερεις να ακινητοποιηθεις σε βαθμο που με ικανοποιει, αρχιζεις τη λογοδιαρροια. Ποσο δυσκολο σου ειναι να βγαλεις τον σκασμο? Βλεπουμε τωρα. Δεν με νοιαζει μια τι εκανες στη μερα σου, δεν με νοιαζει τι σκεφτηκες, δεν με νοιαζει τι εφαγες. Δεν με νοιαζει τιποτα. Θελω να δω και μη μου λες ασχετα, γιατι χανεις την υποθεση και μετα θα με ρωτας γιατι ο κυριος με τους μεγαλους κυνοδοντες δεν εχει παει σε ορθοδοντικο. Οποτε μοκο και βλεπε.

Φευγω απ την χαλαρωση και παω στην κουβεντα. Οταν σου μιλαω και μου μιλας, θελω αντιδρασεις, θελω να βλεπω οτι καταλαβαινομαστε και οτι αυτα που λεω, δεν τα ξερναω χωρις νοημα, αλλα τα απορροφα ο εγκεφαλος σου. Μη με κοιτας λοιπον σα χαμενος. Μην κρεμας το στομα σαν ηλιθιο και μη μενεις ανεκφραστος με κενο βλεμμα. Θα σε κουτουλησω. Μιλαμε τωρα. Οταν δεν απαντας, θελω να κανω την ηχω της τελευταιας λεξης μου απο αμηχανια και απο νευρα μπας και ξυπνησεις.

Μενω στην κουβεντα. Μη με ειρωνευσαι σπαζοκλαμπανια. Οχι εμενα. Μη πετας μια μαλακια με χαμηλωμενο βολιουμ, σχεδον πνιχτα για να μου την πεις δηθεν. Αν θες κατι, αν διαφωνεις, αν θες να εκφρασεις μια αποψη και φοβασαι να την πεις, απλα σωπασε. Μην ειρωνευσαι λοιπον και κοψε τις εξυπναδες, αν δεν θες να σε βρουν σε κανα χαντακι.

Φευγω απο ολα και παω στους δηθεν. Σας σιχαινομαι, σχεδον αναγουλιαζω, ειδικα με τις δηθεν εκφρασεις αγωνιας σας. Οταν θες να δειξεις οτι κατι σε αναστατωνει και κανεις αυτο το δηθεν ξαφνικο ανασηκωμα του κωλου απ το καθισμα, μου τη δινεις ασχημα. Αυτο ομως. Πολυ συγκεκριμενα. Εισαι εμετικος ρε παιδι μου το ξερεις? Μην το κανεις. Καλυτερα φωναξε "Α!", "αϊ μάμι","παπι τσουλο", "ωσανα", δεν με νοιαζει τι αλλο θα κανεις. Μονο μην ανασηκωνεσαι ετσι βρε μπαταλε, γιατι πραγματικα τριζουν τα κοκκαλα μου απο τωρα με τα μουτρα σου.

Ο ανθρωπος ακουγεται οταν βηχει, οταν φταρνιζεται, οταν ρευεται και οταν περδεται. Εσυ ομως, πως τα καταφερνεις και ακουγεσαι και οταν χασμουριεσαι, δεν εχω ιδεα. Κλεινεις με "ααααγγγγχχχχχ". Γιατι?! Γιατι?! Μπορει να το συνοδευεις και με ενα "Ωωω Παναγια μου". Ε εισαι μεγαλος σαχλαμαρας και ενοχλητικος μιλαμε!

Θα κλεισω με την τσιριδα. Οταν μιλας, μην τσιριζεις. Αν ειναι η φωνη σου τσιριχτη, δεν με απασχολει, κριμα που δεν βγηκες μουγκος. Καλυτερα μη μου μιλας καθολου. Οταν σε ακουω να μιλας με αυτο που αλιχτανε τα σκυλια και βγαινουν οι λυκανθρωποι τρυπανε τα αγγεια του εγκεφαλου μου, σπανε οι φλεβες μου, πεφτουν τα δοντια μου, εξοφθαλμουν τα αμυγδαλωτα μου ματια και βραζει το σαλιο μου απ τα νευρα.

Δι εντ.-

H μικρη Τερεζα

Σκουπιζοντας και καθαριζοντας, βρηκα ενα ψoφιο ζουζουνι. Πιο συγκεκριμενα, ειναι μια μικροσκοπικη, ζουμπουρλη κατσαριδα. Τις σιχαινομαι τις κατσαριδες. Αυτη ομως, εχει μια αλλη χαρη, ειναι διαφορετικη απο τις αλλες. Αλλα παραμενει κατσαριδα, οποτε δεν την επιασα να την πεταξω, γιατι σιχαθηκα.

Ανακοινωσα την υπαρξη της, αλλα δεν φιλοτιμηθηκε κανεις να την πιασει να τη σβουριξει. Δεν τη σιχαινεται κανεις οσο εγω, απλως βαριουνται. Και εχει μεινει εκει, ανασκελα λοιπον.

Τις πρωτες μερες, δεν ανοιγα καν εκεινο το ντουλαπι. Ηθελα να την ξεχασω. Μετα ομως, σκεφτηκα οτι δεν μπορει να μου κανει τιποτα ενα νεκρο ζουζουνι. Ανοιγω λοιπον και της ριχνω κλεφτες ματιες, ανα τακτα χρονικα διαστηματα. Εχω αρχισει να συμφιλιωνομαι μαζι της. Την βλεπω με αλλο ματι.

Περασε μια βδομαδα μαζι της και σκεφτηκα να της δωσω αυτο το κλισε ονομα, που για καποιο λογο, εχουν δωσει σε ολες της φαρας της. Τερεζα λοιπον. Οι κατσαριδες Τερεζες και οι σκυλοι Ροκι και Αζορ. Δεν ηθελα να τη βγαλω αλλιως, γιατι δεν ειναι τοσο φιλη μου για να κατσω να σκεφτω ονομα. Ειναι απλως μια συγκατοικος, αθορυβη και διακριτικη.

Τα νεκρα ζουζουνια ομως, δεν τα μυριζονται αλλα μικροσκοπικα σιχαμενα ζουζουνια και κανουν ντου για να τα φανε? Αυτο φοβηθηκα τωρα, μη μου μαζεψει και μουσαφιρεους και σκεφτομαι να την σουταρω.

Αηδιαζω, αλλα πρεπει να την μετακινησω την Τερεζα. Ομως δεν την πιανω με τιποτα. Δεν παυει να ειναι ενα κουφαρι. Να την ρουφηξω με τη σκουπα? Απελπισια ζω. Μηπως να της βαλω φωτια? Να την αποτεφρωσω, να την τιμησω, μην παει στα σκουπιδια, κριμα ειναι. Μου φερθηκε τοσο καλα.

Θα δω λοιπον. Αντιο μικρη μου Τερεζα.

Ο βρωμιαρης της διπλανης θεσης

Ενα ταξιδακι με κτελ, ή με οποιοδηποτε αλλο πολυπληθες δημοσιο μεσο, ειναι αρκετο για να σε πεισει για την σοβαροτητα του θεματος της καθαριοτητας. Ο διπλανος, ο πισινος και ενιοτε ο μπροστινος συνεπιβατης, παιζουν καθοριστικο ρολο.

Μπαινεις λοιπον, καθαρος καθαρος και μοσχομυρωδατος εσυ, και πας να "χουχουλιασεις" στην κατα τ΄αλλα βρωμικη θεση σου. Ερχεται λοιπον και η ωρα του διπλανου σου. Καθεται διπλα σου συνηθως ο τρισχειροτερος. Ετσι ειναι, πανε ζευγαρι κλωναρι ο καθαρος και ο βρωμομπιχλουλας. Τον βλεπεις λοιπον να ερχεται και να κοιταει τη θεση διπλα σου. Κρατας την αναπνοη σου, βλεποντας το συλλεκτικο κομματι που περναει, πιστευοντας οτι θα προσπερασει. Και καθεται. Ε οοοχι ρε παιδια, αν ειναι δυναμον! Και να σου και στρογγυλοκαθεται... Κανεις μισο κωλομερι πιο περα, και κολλας σαν μυξα στο παραθυρο.

Και καπου εκει αρχιζεις να τον παρατηρεις.

Σκονισμενα παπουτσια, σκισμενα τοπους - τοπους, που σου δινουν την δυνατοτητα να δεις δαχτυλο ή καλτσα τα οποια λειτουργουν αντιστροφως εξαεριστικα (για να αναδυεται η βρωμα). Ανεβαινεις προς τα πανω στο τζηνακι. Κ αυτο εχει τα "ανοιγματα" του και ενα κιλο μακας που στοκαρεις τις κουφαλες ολοκληρου αλσους. Απορεις πως στο καλο εχει σκιστει αυτη η τζιβα, αφου εχει την οψη κερωμενου υφασματος, πιο καλα σμιλευμενου κι απ τα ομοιωματα της μανταμ Τισω. Περνας στο παρασυνθημα.

Χερια. Πολυ βασικο σημειο. Εκει φαινεται η σχεση σου με το νερο και το σαπουνι. Χερια που οριοθετουν την αρχη και το τελος του ονυχος με μια μαυρη διακριτη γραμμη, κρουουν τον κωδωνα του κινδυνου. (Εκτος κι αν εχουν προκυψει λογω εργασιας και ειναι απλως μπογια ή κατι αλλο που βαφει). Αλλιως ξερεις, οτι μεσα στα νυχια υπαρχουν κι αλλοι -the truth is in there. Αντιπαρερχομαι της βρωμιας αυτης, γιατι εχουν αρχισει οι σπασποι του στομαχιου μου.

Επισης αηδιαστικο ειναι το μπρασελωτο βραχιολακι που αγκαλιαζει με στοργη τον αντρικο καρπο του διπλανου σου, αποτριχωνοντας τον, με καθε του κινηση. Αυτο ειναι μια υποσημειωση δικη μου, που αποτελει το κερασακι στην τουρτα.

Παμε στο πικαμισο. Εχει πανω λεκεδες απο ολο το μενου της εβδομαδας. Απο ορεκτικο, μεχρι κυριως. Μπορεις να το μυρισεις, σχεδον να το γευτεις. Γιάκετι γιαχ. Αποκορυφωμα το στομα και το κεφαλι. Βγαζουν μυρωδιες πρωτογνωρες που κανουν ενα μπλεντ με το ερκοντισιον που βαραει πανω του και σου ερχεται αχνιστα στη μυτη σαν μουχλιασμενη βρωμοκαλτσα!

Τα λεπτα σού φαινονται ωρες, με αυτο το βρωμικο χομπιτ διπλα σου και οι ωρες αιωνες! Καταριεσαι την ωρα και τη στιγμη που δεν πηρες τα ποδια σου να πας στον προορισμο σου κι ας φτασεις μια βδομαδα μετα!

Καταραμενοι βρωμιαρηδες! Γουοτερ ιζ νοτ εν ενεμι! Γουος γιορσελβς! Φορ δε λαβ οβ Γκαντ! I hate you with all the strenght of my heart! Die!

Υμνος στο Dettol

Δεν εχω σκοπο να κανω καποιου ειδους διαφημιση στο προϊον αυτο -αν βεβαια προθυμοποιηθει καποιος της εταιρειας να με "επιβραβευσει" για αυτη μου την κινηση, ευχαριστω. Εχω ενα βαθυ δεσιμο με το dettol. Μου αρεσει σε ολες του τις μορφες. Σε σπρει, σε υγρο, σε μαντηλακια, σε σαπουνι χεριων, ακομα και σε σιροπι αν υπηρχε, θα το επινα με μεγαλη μου χαρα.

Ναι, με την καθαριοτητα οπως θα εχεις ηδη καταλαβει, εχω μεγαλο θεμα, που σχεδον χρηζει ιατρικης βοηθειας. Επιβεβαιωνεται ακομα περισσοτερο το βλαψιμο μου αυτο, στις εξορμησεις μου εκτος σπιτιου. Ξυπναει μια υβριδικη μορφη μεσα μου, της Μαιρης Παναγιωταρα (που ομως δεν ειναι μια εργαζομενη γυναικα) και του Hulk (αφου πρασινιζω απ την διψα μου να τα γυαλισω ολα, καθως κι απο τα απορρυπαντικα που χρησιμοποιω).

Το πρωτο πραγμα που πιανω στα χερια μου λοιπον, ειναι ο καλος μου φιλος το DETTOL. Τη βρισκω να ψεκαζω καθε επιφανεια. Ψεκαζω, τριβω, ψεκαζω, τριβω. Ειναι ενας πολεμος μεταξυ εμου και καθε μικρου, αλητηριου μικροβιου που βολοδερνει εκει που πλεον ειναι ο χωρος ΜΟΥ. Ειναι ψυχωση. Νιωθεις αλλος ανθρωπος, αφου τα κανεις ολα να τριζουν απο καθαριοτητα.

Σημερα λοιπον, στον νεο μου χωρο, τα εκανα ολα λαμπικο που λενε. Μυριζει τοσο ωραια το καλο μου dettol. Απο τουαλετα, μεχρι παγκοι, τραπεζια, πομολα, ολα εχουν βαφτιστει με το θαυματουργο μου σπρει! Μετα απο αυτην την καταπληκτικη, σχεδον πληρως αποστειρωτικη εμπειρια, καθομαι στον καναπε γεματη ευχαριστηση με το dettol μου και θαυμαζουμε αυτο που κατορθωσαμε.

Το αγαπω και θα το βροντοφωναζω κι ας ερθουν να με παρουν σηκωτη με ζουρλομανδυα!

Dettol και ξερο ψωμι.
Dettol και αγιος ο Θεος.

Κατι γλυκοπικρο

Ξεκιναει απο ενα πεισμα. Το βλεπεις σαν ενα τροπαιο. Τοσο απιαστο, που το αποκαλεις "βραβειο" για τον εαυτο σου. Το προσεγγιζεις και λες δεν ειναι δυνατον. Το φτανεις και νομιζεις οτι ειναι ψεμα, οτι καποιος σου κανει πλακα. Χανεσαι μεσα σ αυτο. Χανεις τον εαυτο σου, χανεις τα παντα. Ζαλιζεσαι, αποπροσανατολιζεσαι. Ολα δουλευουν στο φουλ και οταν απομακρυνεσαι, ολα σβηνουν. Γινεται εμμονη, σε διαλυει. Απομακρυνεσαι γιατι φοβασαι τα συναισθηματα που σε φτανουν σε αδιεξοδο. Δεν μπορεις να το νικησεις και το προσεγγιζεις παλι. Ειναι κατι σαν φως που σε τραβαει. Μεγαλη χαζομαρα, αλλα δεν πειραζει. Γεμιζεις, γεμιζεις, γεμιζεις και ξαφνικα, φευγει, χανεται. Θολωνεις. Σου χει κανει τοσο μεγαλο κακο, που δεν μπορεις καν να το νιωσεις. Δεν νιωθεις τιποτα. Σαν να μην ενιωσες ποτε τιποτα. Περναει καιρος, οι μνημες που φοβηθηκαν και κρυφτηκαν τοτε, νιωθουν ασφαλεια και βγαινουν. Γλυκες μνημες. Σου δινουν κοφτες δοσεις ανασας. Νιωθεις τοσο ωραια. Ευτυχως εχεις κι αυτες. Σου βγαζουν το ηλιθιο χαμογελο. Το ξερεις καλα αυτο το χαμογελο. Οι μνημες αρχιζουν και συσσωρευονται και παιρνουν σαρκα και οστα. Γινονται παλι πραγματικοτητα. Απιστευτο. Σαν να μην περασε ουτε ωρα. Ομως βγαινει μια πικρια. Δεν ειναι ολα τοσο γλυκα. Βαζεις τα δυνατα σου, ψαχνεις για το ιδιο συναισθημα. Δεν το βρισκεις. Ολα τωρα ειναι πιο γηινα. Το φτανεις, ομως δεν ειναι το ιδιο. Δεν του ανηκεις και δεν σου ανηκει. Ποτε δεν του ανηκες. Ποτε δεν σου ανηκε. Ομως εσυ το ενιωθες ετσι. Τωρα ξερεις οτι δεν ειναι ετσι. Στεναχωριεσαι. Απομακρυνεσαι. Σε ποναει, αλλα χανεσαι.