Αλλαζεις

Αλλαζεις και ολα τα βλεπεις σταθερα και πληκτικα. Προχωρας πιο γρηγορα και αυτα που παλια πηγαινες αργα μαζι τους, τα βρισκεις βαρετα και ανουσια. Αισθανεσαι οτι σερνεις πισω σου καταστασεις, ατομα, σερνεις μια ζωη που αρνειται να επιταχυνει και να σε ακολουθησει. Προσπαθεις να βρεις εναν ρυθμο μαζι της, αλλα δεν τα καταφερνεις. Εκνευριζεσαι, ξεσπας, στεναχωριεσαι. Γιατι? Γιατι να μην πηγαινουν πιο γρηγορα? Γιατι δεν θελουν να σε ακολουθησουν? Γιατι δεν μπορεις να επιβραδυνεις εσυ? Γιατι χαθηκε ο ρυθμος? Ποιος φταιει, εσυ που θελησες να πας πιο γρηγορα ή ολα αυτα που συνεχιζουν με τον ιδιο ρυθμο? Να προσπαθησεις να πας πιο αργα παλι ή να τρεξεις οσο πιο γρηγορα μπορεις και θες και να τα αφησεις να κοπουν? Διχαζεσαι, ξεσπας, στεναχωριεσαι. Κανεις προσπαθεια και τα τραβας με ολη σου τη δυναμη γιατι τα θες μαζι σου παση θυσια. Οσο τα τραβας, τοσο βαραινουν. Ξεσπας, στεναχωριεσαι. Επιβραδυνεις, σκεφτεσαι, μα κατι σε τραβαει μπροστα. Στεναχωριεσαι. Ομως η ζωη σου σε τραβαει μπροστα, δεν μπορεις να την αφησεις. Γυρνας πισω, τα κοιτας, λυγιζεις και επιταχυνεις, μεχρι να κοπουν. Στεναχωριεσαι αλλα συνεχιζεις και οσο προχωρας νιωθεις ολο και πιο ελαφρυς, με περισσοτερες αντοχες και ονειρα. Ακολουθεις τον ρυθμο της ζωης σου, που καταφερε να σε τραβηξει να πας μαζι της πιο γρηγορα.

Ωριμαζεις.

Με συγχωρεις...Πατας λιγο τη νοημοσυνη μου

Ειναι πραγματικα αστειο. Ειναι αστειο και παραλληλα εξαιρετικα εκνευριστικο, να δειχνεις ποια ειναι η νοημοσυνη σου και οι αλλοι να μην καταλαβαινουν Χριστο, αλλα να ανεβαινουν πανω της και να την τσαλαπατανε χοροπηδωντας σαν ηλιθιοι. Ειναι σχεδον αδιανοητο. Προφανως οι αλλοι ειναι τοσο ηλιθιοι, που αρχικα παιζουν στη ηλικια που βρισκονται και επειτα πανω σε κατι που ξερουν οτι αν συνεχισουν, θα τους παρει ο διαολος.

Το παιζεις χαζος, σε περνανε οντως για χαζο και δεν μπορεις να αντιμετωπισεις την τοση αυθαδεια τής πραγματικης βλακειας. Λες οχι, δεν θα δειξω τιποτα, θα ειμαι ενα μυστηριο. Δεν θα αποκαλυψω ουτε χιλιοστο της σκεψης μου. Σε περνανε παλι για χαζο και ειναι ακομα χειροτερο, γιατι σε περνανε για εναν εντελως ακοινωνητο πανχαζο. Παλι δεν αντεχεις τις συνεπειες της βλακειας των αλλων που σκαρφαλωνει στο σβερκο σου απειλητικα. Και καταληγεις στο οτι θα δειξεις αυτο που πραγματικα εισαι, με εναν ηπιο τροπο, γιατι τους πομπωδεις τυπους κανεις δεν τους παιρνει στα σοβαρα, ουτως ή αλλως. Τζιφος. Καθεσαι και σκεφτεσαι τι πηγαινει τοσο λαθος! Πρεπει να παρεις τα οπλα για να μπουν ολοι στη θεση τους? Γουα δε φακ!

Και δυο ειναι τα τινα. Η κανεις δεν νοιαζεται για αυτο που εισαι και δεν εχει ουδεμια αισθηση της πραγματικοτητας, γιατι ο κοσμος ειναι τοσο βλαμμενος ή ειναι τοσο βλαμμενοι -αυτο δεν αλλαζει- που η βλακεια τούς ωθει στην υπερμετρη αυτοπεποιθηση οτι ειναι πιο εξυπνοι απ ολους τους γηινους και μη. Σε καθε περιπτωση βλεπεις, οτι δεν το νικας το πραγμα.

Και τι να κανεις? Να παραδοθεις? Ειναι δυνατον να τους βλεπεις να σερνονται καταγης και να μηχανορραφουν εναντιον σου και να μην τους πατησεις με το τακουνι σου? Μα ειναι τοσο ηλιθιοι που δεν βλεπουν οτι τους βλεπεις απο πανω να σερνονται σαν τα σκουληκια? Μαλλον ναι. Και εκει βλεπεις, οτι δεν αξιζει να ασχοληθεις παρα πανω. Απλως βαστα γερα, προσπαθησε να μην ξεχασεις τους καλους σου τροπους και αγνοησε τους ή λυπησου τους. Αν παλι ξεχασεις για λιγο τους καλους σου τροπους,καλυτερα...