Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

H αποκαθηλωση


Η φαση της κοκεταριας εχει περασει σε ενα αλλο σταδιο ναουαντειζ! Βγαινει ο καθε χριστιανος στη γυρα να γνωρισει καμια και τρεμει το φυλλοκαρδι του αν θα πεσει σε ριαλ χιουμαν μπιιν ή σε κανα κατασκευασμα του Στεπφορντ. Αυτη που ειναι, μπορει να μην ειναι αυτη που βλεπεις να ειναι. Ειναι τρομακτικο, δεν ειναι αστειο. Και το κακο τωρα ειναι ότι, με τα τεραστια βηματα της "τεχνολογιας", στον τομεα γυναικα, αυτα τα σουλουπωμενα υβριδια κυκλοφορουν ελευθερα και στο φως του ηλιου, ενω παλια σκαγαν μυτη το βραδυ.

Και παλιοτερα, εδω που τα λεμε, ηταν καπως πιο απλα τα πραγματα, αλλα παρολα αυτα γινοταν θεμα. Ειναι το "κοιμηθηκα με κουκλα, ξυπνησα με πανουκλα". Κι ολα αυτα επειδη η κακομοιρα εβγαζε κανα τονο μεικ απ, ριμελ και χαλαγε η μπουκλα. Ξυπναγε λοιπον ο υπερβολικος διπλα και αλαλαζε "Ποια εισαι εσυ???" και καλα... Σιγα ρε φιλε, δεν περασες στο face off zone το βραδυ, ας χαλαρωσουμε λιγο να ουμ! Τοτε ναι, τερμα υπερβολικοι ολοι σας και γι αυτο καλα να παθετε τωρα, που κοιμαστε με την ριαλ Φρανκενσταιν γουαιφ! Τωρα, ερχομαι να σας συμπονεσω.

Βγαινεις βρε κατακάη, με δαυτη που βλεπεις και λιωνεις ραντεβου και δεν πιστευεις στα ματια σου, ουτε καν στον εαυτο σου που χτυπησες τετοιο κομματι! Την εχεις πνιξει στα κοπλιμεντα και αυτη ειναι καπως "ελα ενταξει, υπερβαλλεις"... Και ομορφη και ταπεινοφρων. Μα καλα τι τυχη ειναι αυτη, τραβα παιξε κανα λοττο. Δεν κρατιεσαι με τιποτα, θες να ξυπνησεις μαζι της. Να ανοιγεις το ματι και να σου φτιαχνει η μερα. Να φωτιζεται ολο το δωματιο απ την ομορφια της. Την παρατηρεις σχολαστικα απο πανω μεχρι κατω και τα χει ολα τελεια. Ε νταξ, παιζει και να σαι πολυ γαματος και μπραβο σου.

Την καταφερνεις επιτελους και πατε σπιτι σου. Εχεις χεστει απ τη χαρα σου και την ανυπομονησια σου. Καθεσαι και την παρατηρεις τύφλα απ τον ερωτα, με την πιο αποβλακωμενη και γελοια φατσα του κοσμου, να αφηνει σιγα σιγα τα πραγματα της στη ροτοντα, διπλα στο κρεβατι. Αφηνει την τσαντα της, βγαζει το σακακι, βγαζει και τα 25ποντα. Α, ειναι λιγο πιο κοντη, αλλα ενταξει, κοπελα ειναι, τακουνια φοραει. Βγαζει τη φουστα, βγαζει το καλσον. Ψωμακια? Ειχε ψωμακια? Μα, πώς, τι εγινε? Το κορσο-καλσον Χουντίνι πηρε μαζι του και το σωμα τής Σιντι Κροφορντ. Οκ, δεν τρεχει και τιποτα, οι γυναικες με καμπυλες ειναι καλυτερες, μη σου πω. Παει στο σουτιεν. Ωπ απ, τι, μα τι ειναι αυτα τα ζελεδενια κουφαρια σουπιας που επεσαν στο πατωμα? Πού πηγε το στηθος αδερφε? Αυτο ομολογουμενως ηταν αγριευτικο θεαμα, αλλα ας παει στα κομματια, τωρα του πουστη θα ξαπλωσει, δεν εχει μεινει τιποτα αλλο να βγαλει. Μουχαχα. Γελιεσαι. Γυρναει στα μουλωχτα, κανει ενα κλακ-κλακ-κλακ και αφηνει ενα μαλλιαρο πραγμα στο κομοδινο, σαν ψοφια γατα. Τι στο καλο, μαλλια??? Εβγαλε μαλλια?! Ναι. Εβγαλε μαλλια, αλλιως το λες και τρεσα. Και να λες παλι καλα που το βγαλε μονη της και δεν σου μεινε στα χερια να παθεις κολπικη μαρμαρυγη. Εχεις μεινει με γουρλωμενα ματια, τραβηγμενος στην ακρη του κρεβατιου με το σεντονι αγκαλια, γιατι φοβασαι οτι εχει ερθει η ωρα που το πλασμα διπλα σου θα βγαλει δοντια και φτερα στην πλατη και θα σου πιει το αιμα μεχρι αιμοπεταλιου. Κοντα επεσες, γιατι συνεχιζει την αποκαθηλωση. Ξεκολλαει τα βλεφαρα, βγαζει τα μπλε ματια και χανει και ενα νυχι στην πορεια αυτης της μαγευτικης φασης. Τραβαει καμια δεκαρια ξεβαφτικα μαντηλακια και τριβει κανα 20λεπτο τη μαπα να φυγουν οι τερακοτες και τα υπολοιπα στρωματα που εχουν φωλιασει στους πορους. Πλεον δεν ειναι μαυρισμενη, πλεον τα χειλη της ειναι σαν σχισμη για κερματα και εσυ εισαι πλεον ημιλιποθυμος να βλεπεις θολα το τρανσφορμερ διπλα σου, που ηρθε να σου κανει σιγουρα κακο.

Τωρα μαλιστα. Τωρα, μπορεις να αλαλαξεις και να φυγεις τρεχοντας για να σωθεις απ αυτον τον δαιμονα που εσυρες στο δωματιο σου.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

A matter of immaturity


O ανθρωπος εχει μια εμφυτη ταση να προκαλει την τυχη του, να παιζει μαζι της, να την φτανει στα ορια της, για να δει ποσο τεντωνει αυτο το σχοινι. Οταν ρισκαρει, οταν κανει κατι μη αποδεκτο για καποιους, η αδρεναλινη του ανεβαινει στα υψη. 80% αδρεναλινη, 20% φοβος/αγωνια. Αυτα τα καταραμενα ποσοστα, προβλεπουν την επαναληψη της μαλακιας. Οταν τη γλιτωσεις μια, αισθανεσαι τυχερος. Τη δευτερη ακομα πιο τυχερος. Την τριτη απλως κωλοφαρδος και υποσχεσαι στο Θεο σου, οτι ειναι η τελευταια. Την τεταρτη μπορει να τη σκαπουλαρεις στο παρα τσακ. Αν συνεχισεις να τραβας την τυχη σου απ τα αυτια, θα βρεθεις κατω απο τα ζαντολαστιχα της, οπως τα γατια που παιζουν ρωσικη ρουλετα και καταληγουν χαλκομανια. Γιατι ομως συμβαινει αυτο?

Αρχικα, η εμμονη στο "τζιζ κακα" πηγαζει, ως απωθημενο, απ τα παιδικα μας χρονια. Οταν ακομα δεν ειχες φτυσει τα πρωτα σου δοντια και επιανες το ματι της κουζινας, ενω η μανα εκραζε "ΜΗΗΗ". Εσυ ομως το πιανες. Καιγοσουν, εκλαιγες, χτυπιοσουν μετα, αλλα το πιασες το ρημαδι. Το πιασες και την εσκασες τη μανα. Καηκες κι ολας, αλλα την εσκασες. Τραβηξες την προσοχη της μικρε παρταλακο. Τωρα μπορει να εμαθες και να μην πιανεις τα ματια της κουζινας, ομως εχεις βρει εκατο ακομα "οχι" και "μη" της μανας, της αδερφης, της φιλης, της γκομενας, που τα μετατρεπεις σε "κρυφο-ναι" και χαιρεσαι μονος σου. Ξερεις οτι κάνεις το αντιθετο απο αυτο που προσδοκουν απο σενα, κι αυτο και μονο αυτο, σε κανει να χαρεις και να επιβεβαιωσεις οτι δεν εισαι ενα αβουλο κομματι κρεας.

Το "κρυφο-ναι" σου, για να μπορεσει να επιτευχθει με επιτυχια, προαπαιτει μια υπουλη, κρυφη οργανωση, που σε ξεσηκωνει και σε τρελαινει! Στηνεις τον δικο σου, μικρο "φονο", που κανείς δεν πρεπει να καταλαβει τον Γιαννη τον Φονια. Εισαι ο τσιφ του παιχνιδιου σου και πετας την σκουφια σου για να το στησεις τοσο καλα, που δεν θα σε πιασει κανεις.

Ο φοβος. Ο φοβος μη σε καταλαβουν. Αυτος ειναι που τρεφει και δυναμωνει το δημιουργημα της "αμαρτιας" ή ατασθαλιας σου. Ο φοβος που επιστρατευει την αδρεναλινη για να μπορεσει να τα βγαλει περα, χωρις να μεινει απο λαστιχο. Ο φοβος οτι αν αποτυχεις, γκρεμιζεις εμπιστοσυνη. Κυριως εμπιστοσυνη και μετα ολα τα αλλα. Παιζεις με τον εαυτο σου, υποθηκευεις τα θετικα σου συναισθηματα και κανεις ντου σε ενα μικρο χαος, σαν μανιακος.

Ολα αυτα, συνηθως την πρωτη φορα, λειτουργουν ρολόι. Ρολόι γιατι ειναι η πρωτη φορα και ολα δουλευουν στο φουλ τους. Εκει ειναι η παγιδα. Αντι να σταματησεις εκει, εχοντας παρει τη γευση αυτης της τρελας, θες να συνεχισεις να τη ζεις. Οι προσεκτικες κινησεις, οι λεπτοι χειρισμοι, οι ακριβεις υπολογισμοι, γινονται δημοσιοϋπαλληλιστικη ρουτινα. Η ρουτινα φερνει ενα μπουσουλα και ο μπουσουλας λαθη. Και ενω εχεις μαθει καλα να τραβας το τραπεζομαντηλο και να τα αφηνεις ολα πανω ανεπαφα, χωρις να παρει κανεις χαμπαρι οτι το τραπεζομαντηλο λειπει, καποια στιγμη τα κανεις ολα ρημαδιο. Πετας κατω ολα τα γυαλικα και τις πορσελανες και μενεις μονος σου με το τραπεζομαντηλο στα χερια να κοιτας τα συντριμμια σου και τους αλλους να απομακρυνονται.