Το ταβλι της κολασης

Το ταβλι ειναι πολυ ωραια ενασχοληση γενικα. Εμενα μου αρεσει δηλαδη. Ομως ΔΕΝ ειναι για ζευγαρια. Οχι, αν ειστε ζευγαρι, μην αφησετε αυτον τον δαιμονα να εισβαλει στην σχεση, στην αρμονια και την αγαπη που υπαρχει.

Να γιατι...

Στο ταβλι, καλως η κακως, βγαινουν βρωμικες κουβεντες απ το στομα, οπως λογου χαρη "Με γαμησε αυτη η ζαρια", "Πωωω ρε πουστη", "Γαμω την κωλοφαρδια σου βρωμοκωλοφαρδε", "ξεκωλιαστηκες τι να λεμε" και πολλες αλλες που δεν θα πω εδω. "Θα σε κερδισω σου λεει", "Θα παρεις τα τετοια μου του λες" Ποια τετοια σου?? Αυτα που εχουν φυτρωσει στον καβαλο σου καλη μου. Με τον Μπαμπη τον θεριακλη αν επαιζε, πιο γλυκα θα του μιλουσε. Σταματα το οσο ειναι νωρις λοιπον, πριν βγαλεις μουστακα και παθεις προστατη.

Οταν χανεις, εκνευριζεσαι. Ναι, μη μου το παιζεις υπερανω, τσαντιζεσαι. Και δεν τσαντιζεσαι φυσικα με τον εαυτο σου, αλλα με την κωλοφαρδια του αλλου καθως και με την υπαρξη του. Τον κοιτας με τοσα νευρα, που τα ματια του ερμου του τυχερου θα ξεκολλησουν και θα κυλησουν στις "πορτες" του. Τρελαινεσαι, αναβεις τσιγαρα και οσο περναει η ωρα τον μισεις και σε μισει -αυτα πανε αλυσιδωτα- ολο και περισσοτερο. Στοπ ιτ λοιπον, πριν βγαλετε με τα πούλια ο ενας τα ματια του αλλου.

Αυτο ακριβως. Παιζετε παρτιδες και παρτιδες και παρτιδες, ιδρωνετε στο ταμπλο και ξεχνατε οτι ειστε ζευγαρι. Ειστε δυο σιχαμενοι παλιοφιλοι απ' το στρατο, που βρεθηκαν και ξεπουλιαστηκαν στο ταβλι διχως αυριο. Ρομαντικες βραδιες, ταινιες, σειρες και δειπνα εχουν δωσει τη θεση τους στο τουρνουα της κολασης, που ληγει στα 100.

Στην παραλια κονταροχτυπιεστε με τους ρακεταδες. "Τακ - τουκ" αυτοι, "χραχραρχραχρα  γκνταπατις γκντουπατις" εσεις. Καιγεστε ατσαλα, ο ενας στερνο, ο αλλος πλατη και τα γλαροπουλια εχουν παθει δυσκοιλιοτητα απ την ενταση και τις βρισιες σας.

Γι αυτο λοιπον, αφηστε το σπορ για τα παππουδια, που παιζουν, τσακωνονται, ξεχνουν, κοιμουνται.

Γαμω τα αστ*ρακια μου μ*σα

Δεν καταλαβα ποτε τη "μοδα" με τα αστερακια ή τα πασης φυσεως αυτοκολλητα που πανε και κολλανε στα βυζα τους οι χαζοαμερικανες. Αφου εισαι ξετσιπωτη και ψαχνεις ευκαιρια να τα πεταξεις, απλα πετα τα. Τι μας κοροιδευεις με τα στικερζ? Δεν σε κανουν πιο σεμνη, πιο αναποφασιστη μπορει. Αυτα τα μεσοβεζικα ειναι μπουρδες. Αλλα εχω πεσει κι εγω σε τετοια σφαλματα, οποτε ας κοιταξω την καμπουρα μου.

Και οχι κυριες και κυριοι. Δεν εννοω τα αστερακια-στικερακια. Εγω ειμαι παραδοσιακια στα μαγιω. Το θελω ολοκληρο. Κιουρία.

Μιλαω για τα αστερακια στις λεξεις. Το κανω ενιοτε και ειναι πολυ εκνευριστικο, το δεχομαι. Βαζω αστερακια στο "μαλακας"(βλ μ*λακας)-και οχι μονο- και αυτοματως γινεται "μλακας". Και δεν ξερω γιατι το κανω, αφου ειναι πασιφανες για ποια λεξη μιλαω. Δεν θα μπορουσε να ειναι μελακας πχ, ουτε μολακας. Αλλα ουτε και μουλακας ή μιλακας. Και με αυτο τον τροπο δεν ειναι οτι θα πεταξεις απο πανω μου τον λιμενεργατη και θα με ντυσεις μπαλαρινα με γαλλικα και πιανο. Εβρισα και το καταλαβαν ολοι. Γιατι το κανω λοιπον?

Θα σκεφτηκες με το αθωο σου μυαλο, ισως "απο σεβασμο προς τους γονεις σου που σε διαβαζουν". Αλλα θα σε απογοητευσω, γιατι οπως ηδη ισως εχεις ψιλιαστει, αυτη η μεγαλη γκαμα βρισιων και αναθεματισμων, δεν ειναι ποτε τυχαια. Ριζωνει στα βαθη των χρονων, αιωνων και προγονων. Εχω κατι θειες και γιαγιαδες, που σε στολιζουν πιο αρτια και απο επιταφιο στη Μητροπολη. Με ενα πλουσιο λεξιλογιο, που απο μικρη σημειωνα στο καρνε του μυαλου μου και περιμενα ποτε θα μεγαλωσω κι εγω, να μπορω να στολισω συγκορμους ολους τους δικους μου "αγαπημενους".

Και μιλαω για θειαδες, που οχι μονο δεν τους το χες οτι θα τη ριξουν τη χριστοπαναγια, αλλα αν τις εβλεπες νομιζες οτι απ' τα πολλα σουαρε με τέια σε πορσελανες, θα κατουρανε κινεζικα ιδεογραμματα.

Πρεπει λοιπον καπου εδω, να σταματησω να κρυβομαι πισω απ το δαχτυλο μου και να αγκαλιασω την κληρονομια "καντηλιων" του σογιου μου. Το κερατο μου.