Αλλαζεις

Αλλαζεις και ολα τα βλεπεις σταθερα και πληκτικα. Προχωρας πιο γρηγορα και αυτα που παλια πηγαινες αργα μαζι τους, τα βρισκεις βαρετα και ανουσια. Αισθανεσαι οτι σερνεις πισω σου καταστασεις, ατομα, σερνεις μια ζωη που αρνειται να επιταχυνει και να σε ακολουθησει. Προσπαθεις να βρεις εναν ρυθμο μαζι της, αλλα δεν τα καταφερνεις. Εκνευριζεσαι, ξεσπας, στεναχωριεσαι. Γιατι? Γιατι να μην πηγαινουν πιο γρηγορα? Γιατι δεν θελουν να σε ακολουθησουν? Γιατι δεν μπορεις να επιβραδυνεις εσυ? Γιατι χαθηκε ο ρυθμος? Ποιος φταιει, εσυ που θελησες να πας πιο γρηγορα ή ολα αυτα που συνεχιζουν με τον ιδιο ρυθμο? Να προσπαθησεις να πας πιο αργα παλι ή να τρεξεις οσο πιο γρηγορα μπορεις και θες και να τα αφησεις να κοπουν? Διχαζεσαι, ξεσπας, στεναχωριεσαι. Κανεις προσπαθεια και τα τραβας με ολη σου τη δυναμη γιατι τα θες μαζι σου παση θυσια. Οσο τα τραβας, τοσο βαραινουν. Ξεσπας, στεναχωριεσαι. Επιβραδυνεις, σκεφτεσαι, μα κατι σε τραβαει μπροστα. Στεναχωριεσαι. Ομως η ζωη σου σε τραβαει μπροστα, δεν μπορεις να την αφησεις. Γυρνας πισω, τα κοιτας, λυγιζεις και επιταχυνεις, μεχρι να κοπουν. Στεναχωριεσαι αλλα συνεχιζεις και οσο προχωρας νιωθεις ολο και πιο ελαφρυς, με περισσοτερες αντοχες και ονειρα. Ακολουθεις τον ρυθμο της ζωης σου, που καταφερε να σε τραβηξει να πας μαζι της πιο γρηγορα.

Ωριμαζεις.

Με συγχωρεις...Πατας λιγο τη νοημοσυνη μου

Ειναι πραγματικα αστειο. Ειναι αστειο και παραλληλα εξαιρετικα εκνευριστικο, να δειχνεις ποια ειναι η νοημοσυνη σου και οι αλλοι να μην καταλαβαινουν Χριστο, αλλα να ανεβαινουν πανω της και να την τσαλαπατανε χοροπηδωντας σαν ηλιθιοι. Ειναι σχεδον αδιανοητο. Προφανως οι αλλοι ειναι τοσο ηλιθιοι, που αρχικα παιζουν στη ηλικια που βρισκονται και επειτα πανω σε κατι που ξερουν οτι αν συνεχισουν, θα τους παρει ο διαολος.

Το παιζεις χαζος, σε περνανε οντως για χαζο και δεν μπορεις να αντιμετωπισεις την τοση αυθαδεια τής πραγματικης βλακειας. Λες οχι, δεν θα δειξω τιποτα, θα ειμαι ενα μυστηριο. Δεν θα αποκαλυψω ουτε χιλιοστο της σκεψης μου. Σε περνανε παλι για χαζο και ειναι ακομα χειροτερο, γιατι σε περνανε για εναν εντελως ακοινωνητο πανχαζο. Παλι δεν αντεχεις τις συνεπειες της βλακειας των αλλων που σκαρφαλωνει στο σβερκο σου απειλητικα. Και καταληγεις στο οτι θα δειξεις αυτο που πραγματικα εισαι, με εναν ηπιο τροπο, γιατι τους πομπωδεις τυπους κανεις δεν τους παιρνει στα σοβαρα, ουτως ή αλλως. Τζιφος. Καθεσαι και σκεφτεσαι τι πηγαινει τοσο λαθος! Πρεπει να παρεις τα οπλα για να μπουν ολοι στη θεση τους? Γουα δε φακ!

Και δυο ειναι τα τινα. Η κανεις δεν νοιαζεται για αυτο που εισαι και δεν εχει ουδεμια αισθηση της πραγματικοτητας, γιατι ο κοσμος ειναι τοσο βλαμμενος ή ειναι τοσο βλαμμενοι -αυτο δεν αλλαζει- που η βλακεια τούς ωθει στην υπερμετρη αυτοπεποιθηση οτι ειναι πιο εξυπνοι απ ολους τους γηινους και μη. Σε καθε περιπτωση βλεπεις, οτι δεν το νικας το πραγμα.

Και τι να κανεις? Να παραδοθεις? Ειναι δυνατον να τους βλεπεις να σερνονται καταγης και να μηχανορραφουν εναντιον σου και να μην τους πατησεις με το τακουνι σου? Μα ειναι τοσο ηλιθιοι που δεν βλεπουν οτι τους βλεπεις απο πανω να σερνονται σαν τα σκουληκια? Μαλλον ναι. Και εκει βλεπεις, οτι δεν αξιζει να ασχοληθεις παρα πανω. Απλως βαστα γερα, προσπαθησε να μην ξεχασεις τους καλους σου τροπους και αγνοησε τους ή λυπησου τους. Αν παλι ξεχασεις για λιγο τους καλους σου τροπους,καλυτερα...

Ο καφρος και ο τιμωρος

Εχω ξαναπει και στο παρελθον, ότι λογω της παραξενιας που με δερνει, ΠΑΝΤΑ, μα ΠΑΝΤΑ στο σινεμα, καθεται διπλα μου ο πιο ακατανομαστος, ο πιο απροσαρμοστος, ο πιο καφρος του κοσμου. Αυτος, που κανει τα παντα για να του φορεσω τα ποπ κορν κολαρο, να τον λουσω με βενζινη και να αναψω ενα τσιγαρο διπλα του. Στον περιεργο διπλα καθεται παντα ο μαλακας, ετσι για να τεσταρει λιγο τα νευρα απο γκοφρέ του περιεργου.

Πηγα παλι σινεμα λοιπον χθες και φυσικα με το που εκατσα, εριξα μια πλαγια ματια στον διπλανο μου για να τσεκαρω γρηγορα τι φρουτο ειναι κι αν θα δουμε ταινια ή θα ανεβοκατεβαζουμε καντηλια παλι. Φανηκε νορμαλ. ΧΑ ΧΑ. ΑΜ ΔΕ! Γυρναει και μου λεει ο θρασυτατος "ελπιζω να μην σας ενοχλουμε". "Οχι καλε" ειπα η ευγενεστατη και ΑΝΙΔΕΗ. Το ειπε και το εννοουσε ο καφρος! Πού να φανταστω τι ηθελε να πει. Σκεφτηκα οτι το πε επειδη βολευε το σωμα του στην καρεκλα, αυτο το περιτυλιγμα της βλακειας και της γελοιοτητας. Ομως, ηξερε τι ελεγε. Ακομα και ο ιδιος, πρεπει ωρες ωρες να αυτοχαστουκιζεται, απο τα ξερασματα που ξεστομιζει.

Αρχιζει το εργο και ανοιγει μια τεραστια σακουλα με πατατακια. -"Ω ρε πουστη".- Βαζει τα θρι-ντι γυαλια και ειναι σαν να ανοιγει τον ασκο του Αιολου με τις μαλακιες, σαν να φοραει τη μασκα της ηλιθιοτητας. Ξεκιναει να σχολιαζει απ τα τρέιλερ. Δεν κρατιεται ο ανθρωπος, ειναι ξεκαθαρο. Τρεφεις καποιες ελπιδες οτι μετα θα βγαλει τον σκασμο. ΧΑ ΧΑ (ξανα). ΑΜ ΔΕ(ξανα). Παραλληλα με τους ηθοποιους, σχολιαζει και δεν αφηνει ουτε παυση να πεσει κατω. Τα λεει στην βαρεμενη διπλανη του και γελανε σαν καραγκιοζηδες. Σκεφτεσαι, "αν υπαρχει θεος, ας πνιγουν με τα πατατακια, ας παει λιγη κοκα κολα στους πνευμονες, ας ανοιξει μια καταπακτη κατω απ τις θεσεις τους κι ας χαθουν". Αλλα ο Θεος ή βλεπει το εργο σε καμια θεση πιο κατω ηρεμα -δεν πας να κατσεις διπλα του?- ή θελει να τεσταρει την πιστη σου -ιιινκ ΖΟΝΚ. Εχεις αρχισει να νιωθεις αυτο το γνωστο μυρμηγκιασμα στο κεφαλι σου και δακρυα απελπισιας πανε να βγουν κατω απ τα θρι-ντι γυαλια σου. Εισαι συντονισμενος απολυτα στις βλακειες που λεει ο στοκος με τις γυαλουμπες διπλα σου.

Οταν το βουλωσει, πεφτεις στα γονατα να φιλησεις τη σαπια μοκετα του σινεμα, μεχρι που ακους το πρωτο κρατς και νιωθεις το πατατακι εγκλωβισμενο στα τσαουλια τού αχωνευτου. ΕΚΕΙ, του βγαινει ολο το ΤΑΚΤ. Το τρωει με διαλειμματα καποιων δευτερολεπτων, για να μην ακουστει στην αιθουσα το μανιασμενο αλεσμα της ψημενης πατατας και ενοχλησει. Εσυ ομως διπλα, εχεις αρχισει να ιδρωνεις, γιατι ζεις το μαρτυριο της επομενης μασησιας. Περιμενεις το επομενο κρατς. Και το επομενο. Και οσο περιμενεις, τοσο μπηγεις τα νυχια σου στο καουτσουκ χερουλι της θεσης σου. Το τελευταιο, δεν ειναι κρατς, ειναι νιατς, αφου πλεον η πατατα εχει παπαριασει, μετα το πενταλεπτο που τη φυλαει το σιχαμα του ελεους στο στομα του.

Ολα αυτα τα εφιαλτικα συμβαινουν και εσυ, το μονο που κανεις ειναι να σφιγγεις τα δοντια σου και να ξεφυσας με μενος. Κατι, που δεν ξερω τι, ισως το μπαλετο, τα γαλλικα και το πιανο, σε κρατανε απ το να τον ξεφτιλισεις σε ολη την αιθουσα και να τον πιασεις απ τον λαιμο σαν το κοκορι, μεχρι να σταματησει να καταπινει.

Σε αυτο ακριβως το σημειο, ΑΝ εισαι τυχερος, μπαινει ο τιμωρος. Στις καλες μερες, καθεσαι διπλα στον μαλακα μεν, πισω απ τον τιμωρο δε. Ο τιμωρος, τις περισσοτερες φορες, ειναι μια μεγαλη, ευσωμη γυναικα, με τη φωνη της Σωτηριας Μπελλου και εντονη κολωνια -αυτη, που αν την μυριζεις για πολλη ωρα, μενεις αναισθητος και σου κανουν εξαγωγη χωρις να παρεις πρεφα. Αυτος ο δρακος του καλου, αυτος ο "γεματος" αγγελος με την βαρια μυρωδια,εσκασε με φορα στη γη για να σε προστατευσει. Ειναι ο προστατης του καλου, ειναι το στομα της δικαιοσυνης και το χερι του νομου. Στο πρωτο τσικ που θα κανει ο καφρος, ερχεται ο τιμωρος με βραχνο και επιβλητικο ΣΣΣ(ΓΓΓ)ΟΥΤ! Ο καφρος, επειδη ειναι καφρος, θα συνεχισει. Τοτε, αργα και αποφασιστικα, ο δρακος της δικαιοσυνης και φυλακας της ησυχιας, γυρναει τον παχυ σβερκο του και λεει κουβεντες που ηχουν σαν μουσικη απ τα ουρανια, που χαϊδευουν τα αυτια σου και "λουζει" τον καφρο.

Ο καφρος, επειδη ειναι μια θρασυδειλη κρυαδα με ημι-ανθρωπινη οψη, επιτελους το βουλωνει και λουφαζει κι εσυ δοξαζεις τον τιμωρο, που ειναι η φωνη της φωνης σου και μια πιο τραχια προεκταση του εγω σου, που καθεται επιβλητικα στο μπροστινο καθισμα.

Λογος για να με μισησει ο Δαλάι Λαμα και οι φιλοι του

Τα 26 ολοκληρα χρονια μου, θεωρω οτι μου χουν μαθει πολλα. Κι αυτο γιατι καθομαι και ξοδευω πολυ χρονο να σκεφτομαι -και νουνίζω, νουνιζω, νουνιζω. Μ αρεσει και τη βρισκω, να περναω χρονο με τον εαυτο μου και μονο με τον εαυτο μου και να ζυγιζουμε τα πραγματα, να βρισκουμε τα λαθη, τις αδυναμιες μας, αλλα και τα ατου μας. Να βρουμε ποιο πραγματικα ειναι το νοημα της ζωης.

Μια απ τις επικεφαλιδες που εχουμε βαλει και πιστευουμε ακραδαντα, ειναι "να μην χαλιεσαι για κανεναν και με κανεναν". Δεν ξερω αν φταιει οτι οι γονεις μου καταφεραν να διαμορφωσουν εναν αρκετα ισορροπημενο (γουαου) -και μετριοφρονα (γουαου ΞΑΝΑ)- ανθρωπο ή αν εχω ψηλα επιπεδα "στ'αρχιδισμου" στο DNA μου (παιζει κι αυτο), αλλα δεν με νοιαζει δυστυχως να αποδειξω τιποτα σε κανεναν. Βασει αυτου λοιπον, διαλεγω ποιος μου κανει και ποιος με χαλαει και ετσι πορευομαι. Αν με χαλας, δεν σε βαζω σε μπλακ λιστ οπως η Ατζελα, απλως δεν ασχολουμαι ντιπ.

Ειμαι -οσο κι αν σου φαινεται αδιανοητο απο δω που στα λεω-, ενα αρκετα ευγενικο ατομο. Ευγενικη και δοτικη με τα προσωπα που αγαπω. ΟΜΩΣ με τα προσωπα που δεν παω, ειμαι ενας εφιαλτης. Εχω προβληματιστει, να σου πω την αληθεια, με αυτη μου την αντικοινωνικη, οχι ομως τοσο μισανθρωπίστικη συμπεριφορα, αλλα παντα καταληγω οτι "μωρε καλα κανω, χου κεαρς". Ποιος ο λογος, αν η "φατσα" σου, το attitude σου, ο χαρακτηρας σου ή ο,τιδηποτε αλλο πανω σου δεν μου κανει και μου χεζει τη μερα αναποδα, να κατσω να στο παιξω φιλη ή αρκουδακι της αγαπης??? Θες υποκρισια στη ζωη σου? Οχι. Ε τοτε?

Και για να ειμαι πιο ειλικρινης, δεν με νοιαζει καν τι θες εσυ. Εγω δεν γουσταρω να καταπιεζομαι για να φτιαξω τη μερα κανενος. Δεν θα σε βρισω -εκτος κι αν το πας γυρευοντας- απλως θα σε αγνοησω. Δυστυχως γαμωτο, αυτο ειναι που κανει το πραγμα να κοβει. Αγνοεις καποιον, κι αυτος το παιρνει πατριωτικα. Ετσι λοιπον, ο αλλος σού χωνεται πιο πολυ, εσυ φορτωνεις κι αλλο και μετα, γινεσαι ξυνη. Ωχου μωρε, δεν θελω να ξυνιζω, γιατι γεμιζω ελευθερες ριζες και κανω ρυτιδες στα μουτρα μου.

Γι αυτο λοιπον, ολοι εσεις που δεν παω, ειτε γιατι ειστε ρηχα και ανουσια ατομα, ειτε κομπλεξικα και δηθεν, ειτε γιατι δεν ξερω γιατι και τι στραβο κουβαλατε στα κακοφτιαγμενα κορμια σας, δεν τρεχει τιποτα, πειτε οτι δεν ταιριαζουν τα χνωτα μας -τα δικα σας βρωμανε. Εγω τα χω βρει με τον "σνομπισμο" μου και τους -λιγους και καλους- υπεροχους ανθρωπους που εχω διπλα μου.

Ετσι καπως λοιπον, φιλοι του Δαλάι, ναι, δεν ειμαι ζεν τυπος απο αποψη και ουτε προκειται να γινω ποτε, μονο αν γερασω και το χασω.

Lucky 13

Καλη χρονια!!!

Εφυγε το σκατο12! Επιτελους! Αφου μας αποδεκατισε, αφου στο τσακ αφησε και μερικους πισω, εφυγε! Ελπιζω το 13 να ειναι καλυτερο και να μας αφησει ο,τι νευρα μάς μεινανε απειραχτα. Δεν θα ανεχτω τιποτε απο το 13! Μου χρωσταει πολλα! Ας τα συννενοηθει με το 12 να τα βρουν να τα πατσισουν. Νοτ μαι τζομπ ενιγουει!

Ευχομαι ο,τι καλυτερο σε ολους σας!

Ερχομαι με νεες αναρτησεις!

Σας αγαπω!

Φιλουμπες!

Follow your heart. Or not?

Σιγουρα, καποια αποφραδα στιγμη στη ζωη σου ή ΕΣΤΩ στη ζωη καποιου πολυ κοντινου σου (συγχαρητηρια εισαι ο πιο πληκτικος ανθρωπος στη γη), υπηρξε αυτο το κωλοδιλημματακι. Βρισκεσαι ξαφνικα στη μεση τού πουθενα κουφος και γκαβος και πρεπει να πας δεξια ή αριστερα, χωρις να βλεπεις καθαρα ουτε το ενα, ουτε το αλλο. Ποιο κερδιζει λοιπον, το συναισθημα ή η λογικη? Καλυτερα να περασει ενα αμαξι εκει που στεκεσαι και να σε πατησει να ξεμπερδευεις, παρα να πρεπει να αποφασισεις εσυ, για σενα. Σε νιωθω, αλλα κουνα λιγο το κεφαλι σου και ελα στα συγκαλα σου. Θα στα πιασω καπως απ την αρχη και τα δυο, μπας και ανοιξουν λιγο τα τσιμπλιασμενα, θολα ματια σου και παρεις μια αποφαση.

Παμε στο συναισθημα, που ειναι κι αυτο που σε οδηγησε εδω που εισαι τωρα. Το συναισθημα, που ακομα και στους πιο δυσκοιλιους, ορθολογιστες, κρυοκωλους, θα βγει καποια στιγμη και θα τους τα κανει ολα αναστα ο Κυριος. Μιλαω και για μενα αυτη τη στιγμη, γιατι και γω ανηκω στους ελαφρως συναισθηματικα δυσκοιλιους, αφου τη λογικη την αγαπω και την ακολουθω αρκετα πιστα. Εκει λοιπον που μαζευεις καρπους απ το εδαφος και εχεις τη ρουτινουλα σου, την πληξη σου, αλλα και τους ρυθμους σου, το ηφαιστειο απο απεναντι σκαει χωρις προειδοποιηση -ΓΟΥΙΑΡΝΤ ΧΑ?- και σε παιρνει ο διαολας. Γιου αρ λιτεραλι ον φαιαρ! Εχει παρει φωτια μια καρδια, εχουν παρει φωτια τα μπατζακια σου και ο κωλος σου επισης. Ετσι καπως περιγραφεται αυτο. Πλημμυριζει η καρδια σου, το μυαλο σου, τα ματια σου, ολα μαζι.

Ειναι τοσο εντονο αυτο που νιωθεις, τοσο αδιαχειριστο. Τα αυτια σου βουιζουν, δεν ακουνε τιποτα και κανεναν, μονο αυτο τον διαολο που ηρθε και σου κανε λοβοτομη και εβαλε την ζωη που ζουσες σε καταστολη και ολους γυρω σου στο ψυγειο. Αυτος ο διαολος, που σιγουρα ειναι ο διαολος, γιατι παιζει με την ερμη την ψυχουλα σου και το μυαλο σου. Δεν βλεπεις τη φιγουρα του, γιατι ηδη νιωθεις να ειστε ενα. Ειναι εσυ. Εχει μονο φωνη. Αυτη τη φωνη, που αν την ακουγε η Ζαν ντ Αρκ θα ειχε κρεμαστει απο μονη της ή θα ειχε αυτοπυρποληθει. Αυτη η φωνη που παει σαυτον τον παλλομενο μυ, που λεγεται καρδια και του λεει αστα ολα και ακολουθα εμενα. Τοσο καιρο δεν ζουσες, τωρα ζεις και αν δεν με ακολουθησεις, θα σου τραβηξω τα καλωδια και θα μεινεις στον τοπο. Και εσυ, σχεδον υπνωτισμενος, θες να ακολουθησεις αυτη τη φωνη. Εχεις αποκτησει -πιθανως την ψευδαισθηση, οτι οσο ακους αυτη τη φωνη δεν σε αγγιζει τιποτα, δεν σε στενοχωρει τιποτα, δεν σε επηρεαζει τιποτα. Αλλα αν σταματησεις να την ακους, τοτε μπορεις να τα χασεις ολα. Αυτο το οβερντοουζ συναισθηματων, ηχων, μυρωδιων, εικονων ειναι αυτο που σε παει αλλου, που σε μπερδευει, που σε αποσυντονιζει. Κυκλοφορεις σαν αποβλακωμενος και βλεπεις δρακους και ξωτικα, που ουτε οι LSDιομανεις δεν βλεπουν. Σε καταλαβαινω βρε ταλαιπωρε. Αυτο που περνας ειναι τοσο ωραιο, αλλα και τοσο δυσκολο. Μεσα στη ρουτινα σου ηρθε καποιος και σε σηκωσε λιγο πιο ψηλα απ την πραγματικοτητα. Καποιος που σε κανει να βλεπεις τα παντα αλλιως, απο ψηλα, πιο εντονα, πιο ζωντανα. Ομως η βαρυτητα παντα -σε τουτο τον πλανητη τουλαχιστον- νικαει. Δεν μπορεις να αιωρεισαι για παντα. Καποια στιγμη θα πατησεις παλι χωμα και μπετον. Κι οσο πιο πολυ εχεις μεινει στον αερα και οσο πιο ψηλα εχεις παει, τοσο πιο πολυ θα πονεσεις οταν προσγειωθεις.

Ειναι κατι σαν αναγκη του ανθρωπου να εξιδανικευει. Ειμαστε απο φυση αισιοδοξα πλασματα, αλλιως δεν θα χαμε μεινει ουτε οι μισοι με τοσα που τραβαμε. Ειναι ευκολο λοιπον να παρασυρθουμε, οταν οι συνθηκες ειναι ευνοϊκες και να ντυσουμε με ακομα πιο ωραια συναισθηματα μια ηδη ωραια στιγμη, εναν ωραιο ανθρωπο, μια ωραια κατασταση. Ειναι σαν να συναντας κατι ιδιαιτερα δυσευρετο και να το αγκαλιαζεις με ολο σου το ειναι. Ολο αυτο το οβεργουελμ ομως, ειναι ενας μηχανισμος των συναισθηματων μας. Συναισθηματα ειναι, συναισθηματικα φερονται. Ομως δεν εχω δει πολλους να ζουν και να επιβιωνουν τρωγοντας συναισθηματα. Γιατι τα συναισθηματα ειναι πολυ μπασταρδα στον τροπο που βγαινουν και χανονται. Ερχονται με φορα, τα μαμάνε ολα και μετα, οταν σου παρουν ο,τι εχεις, οταν εχεις στραγγιξει, σαφηνουν γυμνο σε μια ερημια ενα βραδυ (βλ κατηφορο), και χανονται. Και εκει ειναι που σταματαει διπλα σου με αλαρμ η λογικη και σου λεει "Με ξεχασες ε? Παρτα μαλακα!" και τιναζει το μαλλι και φευγει ΚΥΡΙΑ. Γιατι η λογικη ειναι παντα κυρια. Ποτε δεν πεφτει χαμηλα, ποτε δεν χανει το μυαλο της και την αξιοπρεπεια της. Δεν σου ειπα βεβαια να την καβαλησεις και να φυγεις παιρνοντας κεφαλια στο ονομα της και οποιον παρει ο χαρος. Απλως μην την αφηνεις ποτε στην ακρη, γιατι μετα θα ρθει με το μαμαδιστικο "εγω στα λεγα", αλλα πλεον θα ειναι αργα.

Αρα λοιπον, ωραια ολα αυτα που ζεις, ωραια ειναι να αποκτας φτερα και να πετας, αλλα επειδη σου λαχε να σαι ανθρωπος και οχι το πουλακι τσιου -ιναφ ιζ ιναφ με δαυτο-, προσπαθησε να ζυγιζεις λιγο ο,τιδηποτε υπεροχο, αναπαντεχο, ανεξελεγκτο σού συμβαινει, φερε κοντα τα συναισθηματα με τη λογικη και dont follow your heart,γιατι δεν εισαι σιγουρος οτι αυτο που σου μιλαει ειναι οντως η καρδια σου ή η φωνη καποιου αλλου.

Ντυσου προχειρα και βγαλε το -κοκκινο- κραγιον σου

Οκ, ολες οι γυναικες αγαπανε τα κραγιον. Για μενα το κραγιον εχει περασει στο επιπεδο της εμμονης. Δεν ειναι τοσο να το φοραω, οσο το να παιρνω οσο πιο πολλα μπορω. Η μακ πρεπει να ναι περηφανη για το θυμα της -εμενα. Παιζει με τις αποχρωσεις, εναν τονο πανω, εναν τονο κατω και μενα με πιανει η καταναλωτικη μου μανια και θελω να τα μαζεψω ολα. Ναι, γιατι αυτο το ροζ ειναι του φλαμινγκο, το αλλο του σαπιου μηλου, το παραλλο το μπεϊμπι πινκ και παει λεγοντας. Ολα τα καταραμενα εχουν το δικο τους ονομα και με φωναζουν να τα παρω σπιτι. Καπως ετσι, πολλες πεφτουν και στην παγιδα του κοκκινου κραγιον. Μεγαλη παγιδα! Και θα σου πω γιατι.

Ας ξεκινησω με τον βασικοτερο λογο, που ΔΕΝ πρεπει να το βαλεις. Αν εχεις γκομενο και εισαι παθιαρα γυναικα, θα σου λεγα να το αφησεις στην ακρη. Φευγεις φαμ φαταλ και γυρνας τζοκερ. Πολυ κακη ιδεα να πιαστειτε στα φιλια. Μπορει να ειναι ακρως ξεσηκωτικο, αλλα καταληγετε και οι δυο σαν τον Ροκι Μπαλμποα, μετα απο πολυ ξυλο. Παυει να ειναι ωραιο αυτο το κοκκινο πασαλειμμα, που μοιαζει με εξανθημα γυρω απ το στομα και τα σαγονια σας.

Επισης, αν εχεις πολυ μεγαλα χειλια και ειναι και ασχηματιστα, αστο να παει, αστο. Πας να τα σχηματισεις, τα βγαζεις ακομα πιο εξω, φτανεις στο σαγονι και λες οπα, κατεβηκα πολυ, γυρνας στα χειλια και το σαγονι εχει μεινει κοκκινο, γιατι ειναι και ανεξιτηλο το γαμιδι. Εισαι λοιπον σαν κακεκτυπο της γνωστης φουσκωτης κουκλας των σεξ σοπς. Οποτε, χεστο παλι.

 Αν καπνιζεις, ξανασκεψου το. Αυτο το κοκκινο που μενει στο φιλτρακι, μαζι με κομματακια, που ειναι σαν να αφηνεις την πετσα σου παντου, ειναι μεγιστη αηδια. Εισαι σαν κατι παλιες γεροαγγλικουδες με κοκκινα σουφρωμενα χειλια και κατακιτρινες μασελες, που εκαναν κλακ κλακ τα δοντια, τα ουλα, τα σαλια και δεν ξερω τι αλλο. Τα τσιγαρα στο τασακι ειναι σαν χρησιμοποιημενα ταμπον και δικαιολογημενα μπορει να φυγει η παρεα σου και να σε αφησει μονη σου εσενα και τα κοκκινα χειλη σου.

Βαλε περιγραμμα! Κοκκινο κραγιον χωρις μολυβι, ειναι σαν να εβαλες τον αλληθωρο ανηψιο σου να ζωγραφισει στα μουτρα σου με τα ποδια. Αυτο που λιγο πιανεις μουστακι, λιγο επιστρεφεις στα χειλη, δεν ειναι ωραιο,μπιλιβ μι. Οποτε αν λυσσας να το βαλεις, γιουζ ιτ.

Αν θες κοκκινο, παρε ΜΑΤ (το ruby woo της MAC, ειναι ο,τι καλυτερο μπορεις να εχεις σε κοκκινο, ειναι τοσο ματ, που γυμναζεις τους μυς της παλαμης για να μπει). Μη διαλεγεις αυτα τα φανταχτερα τα γκλοσι, μη βαλεις πανω τιποτα λιπ γκλοσια και αηδιες, γιατι θα καταληξει να σταξει μεχρι το πηγουνι σου, θα πασαλειφτεις, θα βαψεις δοντια και θα ναι σαν να δαγκωσες συκωτι πριν βγεις.

Και παμε σε σενα, που και σου παει, γιατι βρηκες το σωστο τονο και το βαζεις και σωστα. Παρτο μαζι σου καμαρι μου και ανανεωνε το. Τοσες φορες πας τουαλετα, ουτως η αλλως, δεν βαραινει. Κρατα το και βαζε το οταν ξεθωριαζει, γιατι αυτο που μενει γυρω γυρω κοκκινο και στη μεση μια ξεθωριασμενη φαση, εισαι σαν να χεις παθει εγκαυμα και μολις ξεκολλησες το κάπαλο. Σκετη αηδια δηλαδη, μια εικονα που απεχει μιλια απ το "σεξυ" που πας να μας πλασαρεις.

Και τελος, ολες, μα ολες, μα ΟΛΕΣ που το βαζετε το ρημαδι το κατακοκκινο, για σειφ επιλογες, βαλτε το με μαυρες ή ασπρες ή τιποτα σε τζιν μπλουζες, για να στε σιγουρες. Με κατι φουξια που το βλεπω να κυκλοφορει ή με κοκκινο (εισαι η κοκκινη λαιλαπα και δεν ντρεπεσαι να το φωναξεις) ή με κατι τσιρκοπολυχρωμα, ΟΧΙ. Ποτε. Εισαι γελοια και κακογουστη.