Τα φρούτα του δρόμου

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν το τραγικό δυστύχημα που συνέβη χθες, γι' αυτό και έχει έναν πιο σατιρικό χαρακτήρα. Είναι εξαιρετικά λυπηρό το συμβάν αυτό όπως και πολλά άλλα που έχουν προηγηθεί του συγκεκριμένου. Ας το βάλουμε όλοι καλά στο μυαλό μας ότι οι κανόνες στους δρόμους δεν υπάρχουν για πλάκα και η παραβίασή τους κοστίζει τη ζωή μας. Και το κράτος ας φροντίσει να σφίξει λίγο τα πράγματα εδώ που χρειάζεται, μπας και συνετιστούμε με τον φόβο ότι θα βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη στην εκάστοτε μαλακία μας, γιατί μάλλον αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε.)

Στους δρόμους συμβαίνει το συμπούρμπουλο! Όταν αναγκάζεσαι να κυκλοφορήσεις καταλαβαίνεις τη σιχαμάρα που επικρατεί. Ο καθένας όταν μπαίνει στο αμάξι του, χάνει την ανθρώπινή του συνείδηση και βγάζει τον ηλίθιο που κρύβεται μέσα του. Κάνετε ό,τι μαλακία σάς έρθει στο κεφάλι άνθρωποι. Βγαίνει ο εγωκεντρισμός και η χειρότερη αηδία που μπορεί να γεννήσει ο οργανισμός σας.

Ας πάω στον εγωκεντρισμό. Δις ιζ μάντνες. Θεωρούν αρχικά ότι η λωρίδα που έπιασαν τους ανήκει. Γράφει το όνομά τους κι αν πάει κάποιος να μπει,  θα του φάνε και τα φλας -ΦΛΑΣ ΑΚΟΥΤΕ?? ΦΛΑΣ- άμα τολμήσει να την δανειστεί.

Στην επόμενη κατηγορία είναι οι άλλοι πανηλίθιοι που νομίζουν ότι όλες οι λωρίδες τούς ανήκουν και κατά συνέπεια μπορούν να σουλατσάρουν απ΄τη μια στην άλλη ανενόχλητοι ΧΩΡΙΣ ΦΛΑΣ, γιατί έτσι. Κι άμα τους κουνηθείς θα φας και το βρισίδι σου και το μεσαίο δάχτυλο, γιατί και ποιος είσαι εσύ που θα τους συνετίσεις.

Μένοντας για μια κατηγορία ακόμα στα εγωκεντρικά γουρούνια, έχουμε τους "σταματάμε όπου λάχει εμείς οι βλάχοι". Σόρυ στα γουρούνια και τους βλάχους. Σε λεωφόρους, σε μονόδρομους και σε στενά, πάντα υπάρχει ο αμπλαούμπλας που έχει μαρμαρώσει για να πάρει πακοτίνια απ΄το περίπτερο ή για να κόψει τα νύχια του. Ούτε αρουραίος δεν χωράει να περάσει από δίπλα, αλλά αυτός στα πακοτίνια του όλα. Χέστηκε πατόκορφα.

Οι φουλαριστοί  είναι οι χειρότεροι. Με αγχώνουν πιο πολύ κι απ΄τον οδοντίατρο. Οκ, η αριστερή είναι για να πηγαίνεις φορτσάτος δεν λέω. Όχι όμως για να παίρνεις φόρα για απογείωση. Μέσα σε δευτερόλεπτα,  ξάφνου βλέπεις ένα αμάξι πίσω σου να σκάει απ΄το πουθενά και να σου παίζει φώτα, να σου κάνει τζαρτζαρίσματα για να σε περάσει. Νόου οφένς, αλλά τις περισσότερες φορές μέσα κρύβεται ένας αρκουδόγυφτος με μια τσιμπούκα ΝΑ στο στόμα και τα τριγλυκερίδια καθήμενα στους ώμους του, στα πρόθυρα εγκεφαλικού απ΄την αργοσύνη σου. Θα σε περάσει πάντα, για να καταλήξετε στο κόκκινο 10 μέτρα πιο πέρα, δίπλα δίπλα.

Οι άνω των 100. Δεν με νοιάζει που πάνε αργά. Ίσα ίσα μετά τον φουλαριστό, βρίσκεις έναν μαθουσάλα πιο κάτω και τον παίρνεις από πίσω πηγαίνοντας με 30χλμ, για να σκουπίσεις τον ιδρώτα σου και να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου. Αυτοί οι καλοσυνάτοι κατά τ' άλλα, κάνουν το άλλο το καλό που σε κάνει να ρουφάς τα άντερα σου και να καταπίνεις τις αμυγδαλές σου. Άμα είναι στο πλάι σου, αρχίζουν σιγά σιγά να σε πλησιάζουν. Γέρνουν αυτοί μέσα, γέρνουν και το αμάξι έξω. Γερνάς κι εσύ 20 χρόνια.

Οι μπιζνάτοι. Αυτοί που μήτε μέιλ, μήτε νοτιφικέισον στο φέισμπουκ δεν αντέχουν να χάσουν. Στο ένα χέρι το τιμόνι, στο άλλο χέρι το κινητό, το τάμπλετ, το πισί κι ο αστρολάβος.  Ε αυτούς μην τους κακοκαρδίζεις για το φλας, δυο χέρια έχουν οι άνθρωποι, με τί να το κατεβάσουν, με τη μύτη? Όταν σε πιάνει φανάρι και ακούς τα φρένα να σκάβουν την άσφαλτο απ΄τον πίσω σου, γυρνάς και πάντα είναι φωτισμένος από μια μπλε οθόνη και κοιτάει γουρλά. Ναι γελοίε, μας έπιασε το φανάρι ενώ εσύ έκανες λάικ στο προφίλ του/της Μάκης-Λούλα.

Ο αναποφάσιστος. Βγάζει φλας και δεν στρίβει. Βγάζει αλάρμ και δεν σταματάει. Σου κάνει νόημα να περάσεις και δεν σε αφήνει. Βλαμμένος και ψυχούλα. Πάντα όταν τον βρίσεις ζητάει συγγνώμη και σου λιώνει την καρδιά #νοτ.

Αυτά τα φρούτα τρως στη μάπα κάθε μέρα και αποτελούν το αλατοπίπερο της ζωής και του δρόμου. Όπα πράσινο σας αφήνω.

Haters gonna hate

Μιλάμε για πολλή κακία. Πάρα πολλή. Ο ένας θέλει να βγάλει τα μάτια του άλλου χωρίς να κοιτάει καν τη δική του καμπούρα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να εκκρίνουμε ενδορφίνες όταν εκκρίνουμε χολή για τον διπλανό μας. Και πάει στο διάολο για τον διπλανό που μπορεί και κάτι να έκανε και να στην έσπασε. Αλλά και για άλλους άσχετους, που μήτε ξέρουμε και μήτε μας ξέρουν.

Το χρήσιμο κατά τα άλλα και "γλυκούλι" ίντερνετ έχει ανοίξει τις πόρτες της κολάσεως. Είμαστε όλοι διαθέσιμοι προς βορά και όλοι εν δυνάμει θύτες. Όλοι μπορούμε να βγάλουμε τον τρισχειρότερο εαυτό μας, αυτόν που καταπιέζεται στο ρίαλ λάιφ από τα πρέπει, τους κανόνες και τους καθωσπρεπισμούς. Μπορούμε να βγάλουμε τον αυθεντικά κομπλεξικό και μικρό εαυτό μας και να κράξουμε, να κατασπαράξουμε τον οποιονδήποτε. Γιατί? Γιατί μπορούμε και γιατί είμαστε τόσο μαλάκες και κότες που από κοντά όχι απλά δεν θα το κάναμε, αλλά ιδρώνουν οι παλάμες μας όταν βλέπουμε άνθρωπο στα 5 μέτρα.

Μια "βόλτα" σε δημόσια ποστς στο φέισμπουκ να κάνεις, συναντάς πολλά τέτοια απολειφάδια. Ανθρωπάκια ευνουχισμένα, τα οποία αρέσκονται στο να κάνουν επίθεση στον χ που υποστηρίζει τον ψ -φυσικά και ο χ και ο ψ παντελώς άσχετοι και άγνωστοι αναμεταξύ τους. Εκεί είναι η τρέλα. Την καταπίεση που τρώει ο κάθε πικραμένος από το κοινωνικό του περιβάλλον, μα από μάνα είναι, μα από γυναίκα είναι, μα από άντρα, αφεντικό, συνάδελφο ή αδελφό πάει και την ξερνάει ιντερνετικά ολούθε.

Παρακολουθώ πολλές γιουτιούμπερς, γιατί για μένα είναι μεγάλη στιγμή χαλάρωσης το γιούτιουμπ. Είναι κοπέλες που απ' το πουθενά έχουν καταφέρει να έχουν πόσα εκατομμύρια κόσμο να τις ακολουθεί, κάνουν εξαιρετικής ποιότητας βίντεο, πιο επαγγελματικά κι από επαγγελματίες. Χαλάνε ώρες, χρήματα και κόπο για να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Όλες λοιπόν ΜΑ ΟΛΕΣ έχουν αναφερθεί στους "χέιτερς". Αυτά τα αποτυχημένα, κομπλεξικά άτομα, που πάνε και τις βρίζουν χωρίς κανέναν λόγο και αιτία, απλώς γιατί το να ρίξουν κάποιον ψυχολογικά ανεβάζει τους ίδιους. Κρίνουν τα πάντα και τους πάντες ποιοι? Οι τελευταίοι των τελευταίων.

Το να κράζεις κόσμο αβέρτα όμως, δεν ρίχνει πραγματικά τον άλλον. Μπορεί να τον πικράνει προσωρινά, αλλά κάποια στιγμή θα ξεπεράσει το κοντόφθαλμο του πράγματος και θα δει πιο πέρα. Θα γίνει πιο δυνατός και θα πάψει να ασχολείται μαζί σου. Θα είναι και επιτυχημένος και ξέγνοιαστος. Εσύ όμως, θα συνεχίσεις να είσαι ένας μίζερος άνθρωπος που μόνο μίσος δίνει και εισπράττει, ένας αποτυχημένος, γιατί κανείς δεν πρόκοψε κοιτώντας και κρίνοντας τις ζωές των άλλων.

Η ζωή είναι πολύ πιο σπουδαία απ' το φθηνό, κατινίστικο κουτσομπολιό. Πολύ πιο σπουδαία από τον μικρό, πολύ μικρό κακόκοσμό σας. Επίσης η ζωή είναι και επιλογές. Επιλέγεις αν θα τη ζήσεις εντός ή εκτός του υπολογιστή σου. Επιλέγεις αν θα τη ζήσεις κοιτώντας προς την εξέλιξη ή το βάλτωμα. Επιλέγεις αν θα τη ζήσεις ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Επιλέγεις αν θα ζήσεις τη ζωή τη δική σου ή τις ζωές των άλλων.

"Αφεντικά" και δούλοι

Γειά και χαρά! Έχω καιρό να σας τα πω, γιατί με χτύπησαν αλύπητα οι καταραμένες ιώσεις. Που αυτές δεν ήταν ιώσεις, ήταν οι επτά πληγές του Φαραώ, αλλά ένιγουει. Να με σχωρνάτε λοιπόν για την αποχή.

Σήμερα θα θίξω ένα θέμα που φέρνει βόλτα καιρό στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πως τους λένε σε σωστά ελληνικά -θα ήθελα να χρησιμοποιήσω μια ωραία λέξη αν και δεν τους αξίζει. Αναφέρομαι στους παρτάκηδες, εαυτούληδες.

Είναι αρκετοί τέτοιοι γύρω μας. Άτομα που κατά γενική ομολογία θεωρούν τον εαυτό τους έξυπνο και εμάς τους υπόλοιπους πανηλίθιους. Άτομα που θεωρούν ότι όλοι έχουμε γεννηθεί για να τους έχουμε στα πούπουλα και εκείνοι για ευχαριστώ να ρεύονται στα μούτρα μας. Γιατί? Μα γιατί έτσι αγαπητέ. Γιατί μπορούν και γιατί το θράσος τους μας αφήνει βουβούς, κοινώς μαλάκες και τους δίνουμε χώρο και το δικαίωμα να μας πατήσουν τα κεφάλια στη γη.

Το βασικό τους χαρακτηριστικό λοιπόν έγκειται στη λογική ότι εσένα ο Θεός σε έπλασε δούλο κι εκείνους αφεντικά. Εσύ γεννήθηκες για να εξυπηρετείς ή καλύτερα για να υπηρετείς κι εκείνοι για να υπηρετούνται. Αντάλλαγμα δεν γνωρίζουν. Δηλαδή δεν είναι ότι εντάξει αδερφέ, θα σε βοηθήσω εγώ τώρα κι όταν σε χρειαστώ -άμα σε χρειαστώ- θα βοηθήσεις κι εσύ εμένα. Όοοχι. Θα σου πιουν το αίμα με το καλαμάκι κι όταν τελειώσει θα σε χαστουκίσουν κι από πάνω γιατί τελείωσε. (Και τα λέω αυτά ούσα μεγάλη φαν της ανιδιοτέλειας για να μην παρεξηγηθώ).

Και το περίεργο θα σου πω που είναι. Λένε ότι τάχα μου οι άνθρωποι έχουν λογική, συναίσθημα, αναγνωρίζουν, εκτιμάνε κλπ. Φέρονται όμως έτσι σκατένια. Και ο σκύλος μου, που είναι σκύλος, δηλαδή ζώο -που πολλοί το χρησιμοποιούν υποτιμητικά αυτό- όταν του βάζω το φαγητό του, μου φέρνει "δώρο" το αγαπημένο του παιχνίδι και το ακουμπάει στα πόδια μου!  Δηλαδή μου προσφέρει αυτό που αγαπά για να τον ταΐσω. Άκουσον άκουσον! Ο σκύλος -εκτιμάει το ζωντανό! Και μετά με κοιτάνε αλλήθωρα και στραβωμένοι όταν λέω ότι αγαπώ τα ζώα πιο πολύ απ' τους ανθρώπους.

Όταν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι λοιπόν, πώς να μην προτιμάς τα ζώα? Γενικότερα όταν κάποιος σε εξαναγκάζει ή σε πιέζει έχεις την τάση να τσινάς. Αντιθέτως μπορείς να γίνεις θυσία χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, αν νιώθεις ότι το κάνεις από μόνος σου, ελεύθερα κι απ΄τη χρυσή σου την καρδιά που υπάρχει, άσχετα αν κάποιοι σου βγάζουν τη σκοτεινή της πλευρά.

Χριστούγεννα Πρωτούγεννα

Τα Χριστούγεννα είναι μια αγαπημένη περίοδος για τους μικρούς. Και για τους μεγάλους. Ειδικά τους μεγάλους σαν εμένα που είναι λίγο ξεμωραμένοι. Που δεν θα τους χάλαγε να υπάρχει όντως Άγιος Βασίλης και να τους φέρνει ο ίδιος τα δώρα αυτοπροσώπως -ξέρεις από την καμινάδα, με τους ταράνδους, τα ξωτικά και τα σχετικά! Πράγμα που δεν θα χάλαγε ούτε τους φίλους και συγγενείς που ξηλώνονται για να ικανοποιήσουν τον κακομαθημένο ενήλικα μούλο τους -που κατά βάθος λατρεύουν βέβαια. Και θα σου πω μερικούς λόγους για να αγαπάς κι εσύ τα Χριστούγεννα.

Βγάζεις με ανελέητο τρόπο το κιτς που ίσως και να καταπιέζεται τελικά μέσα σου όλο τον χρόνο. Τα Χριστούγεννα είναι Χριστούγεννα. Με τα όλα τους. Δεν θέλουν τσιγγουνιές, δεν θέλουν μέτρο. Θέλουν χαμό και λαμπάκια. Πολλά λαμπάκια. Δεν είμαι απ' αυτούς τους θεούληδες που το σπίτι απ΄έξω γίνεται όλο μια φωτεινή επιγραφή, αλλά μέσα θέλω πολύ πράσινο, θέλω λαμπιόνια και στολίδια. Να αλλάζει η ατμόσφαιρα. Να νιώθεις την αλλαγή. Να βλέπεις το έλατο και να θες να μπεις στη φάτνη, να μεριάσεις τον Χριστό και να κοιμηθείς δίπλα στα πρόβατα. Τί πιο ωραίο απ΄το να χουχουλιάζεις σε γιορτινή ατμόσφαιρα ενώ ακούς Frank Sinatra και φοράς τις γιορτινές χνουδωτές σου κάλτσες? Τί πιο ωραίο απ΄το αναμμένο τζάκι, τα κάστανα και μια χριστουγεννιάτικη ταινία? Απ' τα χριστουγεννιάτικα γλυκά!

Μελομακάρονα! Και κουραμπιέδες. Είμαι περισσότερο φαν των μελομακάρονων είναι η αλήθεια. Οι κουραμπιέδες λερώνουν και κάπως σε πνίγουν ενώ τους μασάς. Είναι αυτό που μασάς-αναπνέεις και η άχνη πάει και κολλάει στο λαιμό και σου πετάγονται τα μάτια έξω. Και πίνεις νερό, αλλά γίνεται λάσπη και δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Νόστιμοι παρόλα αυτά, απλώς όχι τόσο λειτουργικοί όσο θα θελα. Ενώ τα μελομακάρονα... Αεροδυναμικό σχήμα, σωστό μέγεθος και ευκολοκατάπιωτα. Άσε που περνάς απ΄το τραπέζι, τσιμπάς ένα και αν δεν είσαι και ατζαμής με το καρυδάκι, δεν σε παίρνει και πρέφα κανείς. Ενώ ο κουραμπιές αφήνει αποτύπωμα μέχρι και κάτω απ' την παντόφλα.

Θα μείνω στο φαΐ και θα πάω πιο συγκεκριμένα στη γαλοπούλα και ακόμα πιο συγκεκριμένα σ΄αυτό που κρύβεται μέσα της. Τη γέμιση. Μπορώ να τρώω γέμιση για έναν μήνα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Τη γαλοπούλα γενικά απλώς την ευχαριστώ που υπάρχει για να φιλοξενεί την υπέροχη, τη ζουμερή γέμιση. Έγινα αρκετά σαφής θεωρώ. Το άλλο ωραίο είναι το κρέας με τα δαμάσκηνα, τα βερύκοκα και τα κάστανα. Τα δαμάσκηνα δεν τα θέλω, αλλά για κάποιο λόγο είναι σαν αναγκαίο κακό. Όσες φορές πω μωρέ μη βάλετε δαμάσκηνα παίρνω την απάντηση "ε όχι και να μην μπουν δαμάσκηνα!" οπότε απλώς τα μεριάζω -κακήν κακώς, γιατί γίνονται νιανιά- και τρώω το υπόλοιπο θεσπέσιο πιάτο.

Κάτι ακόμα που δειλιάζω να αναφέρω εκτενώς λόγω κρίσης -και για να μη με πάρετε με τις πέτρες- είναι τα δώρα. Κατανοώ την κατάσταση, ρίχνω τις προσδοκίες, αλλά τα δώρα πάντα είναι μια πηγή χαράς. Και ένα σκατό ακόμα δίνει μεγάλη χαρά. Και οκ, δεν είναι τα υλικά αγαθά, είναι οι στιγμές, είναι η διάθεση και όλα αυτά καλά, αλλά και τα δώρα είναι δώρα. Θέλω να δω κάτω απ΄το δέντρο κάτι βρε παιδί μου. Με το περιτύλιγμά του, την κορδέλα του, τη σακούλα του. Να χαίρομαι να ανοίγω!

Το άλλο ωραίο της υπόθεσης είναι ότι έχεις να περιμένεις τις δύο φάσεις. Δηλαδή υπάρχει χαρά σε δόσεις. Μια βδομάδα περιμένεις τα Χριστούγεννα, την άλλη την πρωτοχρονιά. Σε φάση δεν έχεις το "ωχ μωρέ πέρασε τι κρίμα". Όχι, έχεις και δεύτερο γύρο στα καπάκια. Ίσα που προλαβαίνεις να πάρεις τα ίσια σου απ΄το ένα πάρτυ και τσουπ έχεις και δεύτερο ακόμα πιο γκράντε. Ε μετά νταξ, παραείσαι χώμα για να θες και τρίτο -είμαστε και μιας κάποιας ηλικίας.

Γενικά τα Χριστούγεννα, έχουν δικό τους άρωμα και χρώμα και μπορούν να σου αλλάξουν τη διάθεση, την καθημερινότητα και τα κιλά.

Ξύπνα!

Η τάση προς την τεμπελιά είναι έμφυτη σε όλους μας. Το να κάτσεις ανάσκελα και να μην κάνεις τίποτα, να κάτσεις ανάσκελα και να έρθει κάποιος να σε ταϊζει με το καλαμάκι μέχρι να ανοίξεις, ακούγεται πολλές φορές αρκετά δελεαστικό. Ειδικά μετά απο περιόδους εξαντλητικής κούρασης, μετά από περιόδους που οι μαύροι κύκλοι σου έχουν αποκτήσει προσωπικότητα και νεύρα.

Ο ύπνος είναι πηγή νιότης και εργαστήριο ανάπλασης. Είναι λυτρωτικός, είναι απολαυστικός, είναι το κάτι άλλο, ειδικά τώρα το χειμώνα που γίνεται αυτόματα και πιο βαρύς. Είμαι μεγάλη φαν του θα μπορούσα να πω. Μπορώ να κοιμηθώ απ΄τις 10 το βράδυ χωρίς καμία δυσκολία και ενοχή. Ο ύπνος όμως, όπως και τα διαστήματα ξεκούρασης, είναι απολαυστικά ως "διαλείμματα" από κάτι άλλο.

Κι εκεί είναι το θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ τώρα. Στην παγίδα του "αράγματος" και στην παγίδα τού "κάτι λιγότερο από αιώνιος ύπνος". Έχω βάσιμες υποψίες ότι το μυαλό όταν μένει στο έλεός του, όταν δηλαδή το αφήνεις χύμα στο κύμα, να χαζεύει και να αναβάλει μέχρι και τη σκέψη τού "ωχ μωρέ βαρέθηκα", ξεκουτιάνει. Μετουσιώνεται σε έναν λαπά που μόνο χώρο πιάνει. Και δεν είναι και πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Ειδικά με την ανεργία που μας δέρνει αλύπητα τα τελευταία χρόνια, εύκολα μπαίνει στο mode υπάρχω για να υπάρχω. Μέσα στη ζώνη της αέναης βαρεμάρας δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει πρέπει, δεν υπάρχει τίποτα άλλο απ΄το "έχει ο Θεός". Μέχρι που παύει κι αυτός να έχει γιατί του τα φαγες όλα σε δανεικά και αγύριστα.

Όχι. Ο κόσμος να χαλάει, εσύ βρες κάτι να κάνεις. Βρες ενδιαφέροντα. Ξεκίνα πράγματα απ΄το μηδέν και βάλτα μπροστά. Σκέψου ιδέες. Αναδιοργανώσου. Πολλές φορές ο τόσος ελεύθερος χρόνος μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμος, για να ανακαλύψεις με τι πραγματικά θες να ασχοληθείς. Βάλτα κάτω, σκέψου και δράσε άμεσα.

Σήμερα, όχι αύριο. Ό,τι αφήνεις για αύριο, το αφήνεις για πάντα. Τώρα είναι η ώρα να κυνηγήσεις ό,τι θες. Σήκω και βγες έξω. Όσο είσαι στον καναπέ δεν πρόκειται κανείς να σε ψάξει, κανείς δεν θα σε αναζητήσει. Είναι χίλιες φορές καλύτερο να βγεις έξω κι ας φας τα μούτρα σου. Κι ας φας κι άλλα άκυρα. Ανοίγεις πόρτες και κάποια μπορεί να σε αφήσει να περάσεις.

Βγες από το κόμφορτ ζόουν σου. Δοκίμασε διαφορετικά πράγματα. Άνοιξε τους ορίζοντές σου. Κοινωνικοποιήσου και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται από πίσω. Από στόμα σε στόμα μπορούν πολλά να αλλάξουν. Μπορεί να ενημερωθείς για κάτι ενδιαφέρον. Μιλάει ο μεγαλύτερος αντικοινώνας του κόσμου. Εγώ. Που σιχαίνομαι τις κοινωνικές συναναστροφές. Που τις αποφεύγω όποτε μπορώ. Όμως μου γινε ένα κλικ περίεργο και κατάλαβα ότι τέτοιου είδους περιέργειες δεν έχουν πλέον χώρο. Όταν έχεις έναν στόχο, κάνεις τα πάντα για να τον πετύχεις και δεν μπορείς να κολλάς σε χαζοκουσούρια.

Ζήσε. Ζήσε πραγματικά την κάθε στιγμή σου. Γέμισε τη μέρα σου με όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Σταμάτα να μένεις αδρανής και μεμψίμοιρος. Όλα είναι στο χέρι σου. Όταν κάτι το θες πραγματικά, σου ανήκει. Πάρε στα σοβαρά τη ζωή σου και κινήσου προς τη σωστή κατεύθυνση, για να πάρουν στα σοβαρά και οι άλλοι εσένα. Και μην ξεχνάς ότι ποτέ δεν είναι αργά και τα πάντα είναι εφικτά.

Μπορείς και παραμπορείς

"Για πάντα". "Όλα θα πάνε καλά". "Τα έχω όλα υπό έλεγχο". Μια ανάγκη ανθρώπινη για να βαυκαλίζεσαι. Για να μπορείς να πατάς κάτω το κομμάτι σου που γνωρίζει ότι δεν είσαι Θεός. Για να ελέγχεις το κομμάτι της λογικής σου που κατά βάθος ξέρει ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα. Να κουκουλώσεις καλά τους φόβους σου.

Όλα ξεκινάνε από το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι το λάθος βρίσκεται στην επόμενη γωνία. Ξέρουμε ότι οτιδήποτε και να κάνουμε, έρχεται με μια αγκαλιά γεμάτη θετικά και αρνητικά. Τα θετικά καλοδεχούμενα, τα αρνητικά τι τα θες τώρα μωρέ...

Κι όμως. Κι από τα αρνητικά, κι απ΄το λεγόμενο "λάθος" έχεις να πάρεις και να μάθεις πολλά. Η ζωή έχει διακυμάνσεις κι αυτό είναι και το συναρπαστικό της υπόθεσης. Πολλοί φοβούνται ότι όταν η ζωή πάρει την κατιούσα, "χλαπ" θα λιώσουν. Αμ δεν λιώνεις τόσο εύκολα. Ούτε παραιτείσαι.

Ο κατακάης. Μπορεί να μη λιώνεις όπως προανέφερα από τις αναποδιές, λιώνεις όμως από τον φόβο. Και ο φόβος δεν είναι τίποτα παραπάνω από την "εικονογράφηση" της αποτυχίας και της δυστυχίας. Όταν φοβάσαι δεν ζεις. Δεν είσαι ελεύθερος. Όταν φοβάσαι, δίνεις στον εαυτό σου το σήμα της ανικανότητάς του. Φοβάσαι ότι δεν θα τα καταφέρεις, γιατί δεν είσαι ικανός να διαχειριστείς κάτι. Κι όσο πιο ανίκανος νιώθεις, τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι. Και μετά από αρκετά τέτοια λουπς είναι εύκολο να καταλήξεις μόνος κι έρμος, μέσα στο λαγούμι σου, να τρέμεις σαν το ψάρι περιμένοντας το τέλος.

Ο σούπερμαν. Ένα άλλο λάθος, είναι να ξορκίζεις όλα τα κακά που πετάγονται ένα ένα συνέχεια μέσα στο μυαλό σου, πιστεύοντας ότι έχεις εσύ τον απόλυτο έλεγχο. Ότι μπορείς να ελέγχεις εσύ τα πάντα και τους πάντες, ώστε να βαίνουν όλα καλώς. Αμ δε. Σε γελάσανε. Δεν πα να χτυπιέσαι και να οργανώνεις μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, δεν ελέγχεις τίποτα, παρά μόνο τις επιλογές σου. Που κι αυτές ακόμα κάποια στιγμή θα στη φέρουν. Οπότε τσάμπα σφίγγεσαι, το σύμπαν σε έχει χεσμένο και κάποια στιγμή θα προσγειωθείς ατσούμπαλα.

Έχει επιβιώσει αυτό το είδος τόσα χρόνια -σκατά τα έχει κάνει δεν λέω, αλλά συνεχίζει να ζει, για να καταφέρει να τα κάνει σύσκατα. Έχει περάσει λιμούς και καταποντισμούς. Έχει αντέξει και δεν το βάζει κάτω. Ξεκόλλα από το οποιοδήποτε προβληματάκι σου που σε αφήνει παγωμένο και άπραγο. Πάρε την κάθε κατάσταση στα χέρια σου και κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς. Δες το γενικότερο πλαίσιο. Δες το δάσος και σταμάτα να κοιτάς αλλήθωρα το ξερακιανό σου δέντρο. Προχώρα και θα καταλάβεις στην πράξη ότι όντως μπορείς να τα βγάλεις πέρα.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι εμπιστοσύνη στον δόλιο τον εαυτό μας, ότι και τα πάνω κάτω να έρθουν, είναι σκυλί αυτός και θα τη βρει την άκρη. Κανένας δεν είναι πιο ανθεκτικός από μας, κανένας δεν έχει βιβλίο οδηγιών που εμείς δεν έχουμε. Ένα βήμα τη φορά θέλει η ζωή και κάθε βήμα να το απολαμβάνεις και να το ζεις. Απο κει και πέρα, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει και η ζωή συνεχίζεται...

Nunya business

Είναι παρωχημένο θεωρώ να μιλήσω πάλι για τους γκέυ, όμως θα το κάνω, γιατί ακόμα υπάρχουν θεματάκια εκεί έξω. Και δεν πέφτει λόγος σε κανέναν, εκεί είναι η πλάκα. Ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό. Επικρατεί ένας τρομερός εγωκεντρισμός και ένα τρομερό κουτσουμπολιό, που δίνει το "δικαίωμα" στον καθένα να έχει άποψη για τον διπλανό του. Για το πώς θα είναι ο διπλανός του, για αυτά που θέλει ο διπλανός του. "Εγώ δεν θέλω εσύ να είσαι έτσι". ΓΟΥΑΤ? Κι από που κι ως που εσύ θα έχεις γνώμη για τον άλλον?

Το αν κάποιος άντρας αρέσκεται στους άντρες ή κάποια γυναίκα στις γυναίκες είναι γούστο τους και καπέλο τους. Εσένα πότε σε βάλαμε δερβέναγα στις ζωές των άλλων? Εσένα σε ρωτήσαμε αν σ' αρέσει να κρεμιέσαι απ΄τους πολυελαίους ή τί βίτσια έχεις? Εσένα θα σου άρεσε να έρθει κάποιος να σε στραβοκοιτάει και να σε λέει ανώμαλο επειδή όπως το κάνεις του φαίνεται ανορθόδοξο? Μάλλον όχι. Άσε κι εσύ λοιπόν τον καθένα να κάνει ό,τι του γουστάρει, με όποιον του γουστάρει.

"Μακρυά απ΄τον κώλο μας κι όπου θέλει ας πάει". Κλασσική ελληνική νοοτροπία. Εμείς να είμαστε εντάξει και οι άλλοι ας βγάλουν και τα μάτια τους με το τσιμπιδάκι. "Α εγώ είμαι πολύ κουλ με τους γκέυ, το παιδί μου να μην είναι -θου Κύριε- και όλα καλά". Αρχικά και να ήταν δεν θα σε ρώταγε, το πιθανότερο να μην στο έλεγε καν. Γιατί θα ένιωθε ήδη "τύψεις" γι' αυτό που είναι, που τόσο σε πληγώνει. Πόσο εξοργιστικό να κάνεις παιδιά και να θες να κάνουν αυτό που θες εσύ. Κάνεις ένα παιδί και το μόνο που πρέπει να θες είναι να είναι υγιές και ευτυχισμένο! Ευτυχισμένο στη δουλειά του, στη σχέση του, σε όλα του. Ευτυχισμένο και ελεύθερο.

Είναι τρομερό ότι ασχολείστε τόσο με τους γκέυ που δεν τρέχει και μία και δεν ασχολείστε με τα σόδομα και τα γόμορα που συμβαίνουν εκεί έξω. Με τους παιδόφιλους που κρύβονται κάτω απ΄τη μύτη σας κι επειδή έχουν γυναίκες και παιδιά, αμέσως συγκαταλέγονται στους "οκ". Αυτοί είναι εξαίσια παραδείγματα οικογενειαρχών. Βλέπεις υπάρχει μαμά, μπαμπάς, παιδί. Απόλυτα νορμάλ. Βέβαια... Και τον ελέφαντα μες στο σαλόνι που γλυκοκοιτάει παιδάκια δεν τον βλέπει κανείς. Γιατί είναι μια αρτιμελής οικογένεια με την διαφορετικότητα που της πρέπει.

Παίρνετε τον ρόλο των υπερανθρώπων. Αυτών που κρίνουν άλλους ανθρώπους λες κι εσείς τα κάνετε όλα σωστά. Είστε καλοί άνθρωποι γιατί νοιάζεστε για τους συνανθρώπους που έχουν πρόβλημα, που πεινάνε κλπ. Ναι γιατί αυτούς τους λυπάστε. Γιατί νιώθετε ανώτεροί τους και μπορείτε να σκύψετε πάνω από το πρόβλημά τους. Δεν μπορείτε όμως να κατανοήσετε τον άνθρωπο γενικότερα. Ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια και ο καθένας, ακόμα και το παιδί σας, είναι ελεύθερος να αποφασίζει για τη ζωή του.