Το σπιθουρι

-Τι εβγαλα εδω?

-Πού?

-Εδω.

-Α τιποτα.

-Τι τιποτα? Αφου κατι με τρωει.

-Ναι, το σπιθουρι.

-Αρα δηλαδη, κατι εχω.

-Ναι, ενα σπιθουρι.

-Και γιατι δεν μου το πες απ την αρχη?

-Για το σπιθουρι? Να, στο λεω τωρα. Εχεις ενα σπιθουρι.

-Κοροϊδευεις?

-Οχι, εσυ?

-Οχι.

-Το σπιθουρι σου?

-Οχι.

-Ε ωραια, αν δεν εχεις κατι συναρπαστικο, τοτε φυγε και μη με ενοχλεις.

-Δηλαδη δεν μπορει ενα σπιθουρι να ειναι κατι υποπτο, μου λες.

-Οχι, αφου δεν κοροιδευει ή εστω μιλαει, δεν το λες ουτε υποπτο, ουτε συναρπαστικο. Ειναι ενα απλο σπιθουρι.

-Εγω αγχωνομαι για την υγεια μου κι εσυ αντι να με ηρεμησεις απ την αρχη, καθεσαι και πουλας πνευμα και κοροϊδευεις.

-Εχεις δικιο. Με συγχωρεις. Δεν πηρα στα σοβαρα το σπιθουρι σου και σε πληγωσα. Λαθος μου. Ελα, φερε τη φωτογραφικη.

-Τι να την κανεις?

-Να το βγαλω φωτογραφια και να το στειλω στον Ripley, να το βαλει στη συλλογη του με τα περιεργα, διπλα στο κατσικι με τα δυο κεφαλια και τα 5 ποδια στην πλατη.

- .

Κιλ ζοουν

Ειναι ενα κυριακατικο απογευμα. Καθεστε σπιτι και χαζευετε σαν αποχαυνωμενοι, μια τα κινητα σας, μια την τηλεοραση. Τα μονα που κουνιουνται ειναι τα βλεφαρα και η καρδια σας, που με το ζορι σάς κραταει ζωντανους. Μεγαλη πληξη και βαρεμαρα στην παρεα σας. Μεχρι και οι μυγες χτυπανε απο μονες τους στη μυγοσκοτωστρα απ την βαρεμαρα. Ωσπου! "Ελα ξεκουνα", σου λεει. "Ελα θα παιξουμε πλέι στέισον. "Μα δεν ξερω να παιζω", λες εσυ. "Χάιτε μωρε δεν ειναι τιποτα", λεει χαρουμενος. Ενθουσιαστηκες κι εσυ και εισαι ετοιμη να ορμησεις στη μαχη. Ράιαν.

Φορατε τα 3d γυαλια, πιανετε τα χειριστηρια και ξεκινατε. Ξεκινατε. Ξεκινα. Ε αντε ξεκινα! Ξεκινα λεμε. Αυτος τρεχει κι εσυ κανεις κατι περιεργους κυκλους γυρω απ τον εαυτο σου με το μπαζουκας στα χερια, ετοιμη να τους πιεις το αιμα. ΤΟ ΑΙΜΑ.

-Που πηγες? Γιατι με αφησες πισω και ξεκινησες να σκοτωνεις χωρις εμενα?

-Γιατι χορευεις με το οπλο? Προχωρα. Σε περιμενω. Και δεν κυνηγαμε περδικες, μην το χεις πανω.

-ΟΚ. Ερχομαι.

..

..

-Δεν προχωραει. Χαλασε. Ελα να με παρεις.

-Μπορεις να μην κοιτας πανω συνεχεια? Φερτο δω να στο φτιαξω!

-Μη μου μιλας ασχημα, σου ειπα δεν ξερω να παιζω.

-Καλα αντε παρτο και προχωρα ευθεια.

-ΟΚ.

-Ρε πας καλα? Εμενα πυροβολας.

-Αχ συγγνωμη. Δεν καταλαβα.

-Παμε απο δω, ελα κουνησου.

-Πωπωωω κοιτα τι ωραια που ειναι εδω. Εχει φυση.

-Ναι.

-Α, εδω εχει αιματα. Ποιον σκοτωσαν? Λες να μας σκοτωσουν κι εμας?

-Αν συνεχισεις να παρασιτεις, μπορει.

-Σκασε γιατι θα σε πυροβολησω.

-Ελα εδω να γεμισεις το οπλο σου τωρα και σταματα.

-Ερχομαι. Που?

..

..

-Ωχ επεσα καπου μεσα. Ελα να με παρεις, δεν ξερω να βρω τον δρομο.

-Την τυχη μου. Τωρα.

-Τωρα.

-Ακολουθα με, μη μενεις πισω.

-Ωραια, που ειναι να παρω τις βομβιδες?

-Χειροβομβιδες λεγονται.

-Α, νατες. Ωπ, απ, επεσα παλι. Ελα να με παρεις.

-Οχι.

-Ελα να με παρεις ρε σου λεω.

-Οχι. Μεινε εκει. Παιζω.

-Ελα! Ειπαμε θα παιξουμε μαζι. Ελα. Ελα. Ελα.

-Σκασε, παιζω.

-Καλα θα το βρω μονη μου.

..

..

-Φοβαμαι. Εχει κακους εδω?

-Οχι.

-Καποιος με πυροβολαει.

-Εγω ειμαι.

-Πας καλα? Θες να με σκοτωσεις για να παιξεις μονος σου?

-Δεν πεθαινεις ετσι. Πρεπει να σε πυροβολαω συνεχεια. Να, ετσι.

-ΡΕ πεθανα. Βλακα. Τωρα? Δεν παιζω αλλο? Σε μισω.

-Ελα σε εφτιαξα. Αντε προχωρα ομως.

-Ερχομαι. Και μην το ξανακανεις αυτο.

-Σκοτωσε τους αυτους. Αυτους, οχι εμενα.

-Ω Ω Ω. ΡΕΕ θα σας φαω ρε. Α! Τον σκοτωσα! Τον σκοτωσα!

-Ωραια. Τωρα πηγαινε να τον αναστησεις.

-Γιατι??? Τι παιζουμε, τον Λαζαρο?

-Γιατι ημουν εγω.

-Α. Σ αγαπω.

-Το κλεινω. Παμε βολτα καλυτερα.

-Κριμα και μ αρεσε.

-Κριμα...

..

.-

EXIT

Ειναι απο αυτες τις μερες λοιπον. Αυτες τις δυσκολες μερες για τους γυρω μου. Γιατι μου βγαινει ακριβως το αντιθετο απο αυτο που δειχνω οτι ειμαι, ειμαι, νομιζουν οτι ειμαι (? δεν εχω ιδεα ουτε εγω τι ισχυει). Παρε λοιπον εναν οδηγο επιβιωσης να χεις. Οι εξοδοι κινδυνου ειναι μπροστα, στη μεση και στο τελος. Μασκες οξυγονου δεν πεφτουν, απλα ακολουθησε τα βελακια προς το εγκζιτ.

Μη ρωτας χαζα. Δεν θα παρεις απαντηση, ουτε χαζη απαντηση για να σε "παιξω", ουτε γελακι συγκαταβασης της μπουρδας που μου πες.

Και οι πετρες το ξερουν οτι μισω τη χαζομαρα. Αν τυχει λοιπον και μιλησουμε και δεν ειμαι κρυμμενη σε καποια μαυρη κρυπτη αυτη τη μαυρη ωρα, μη μου το παιζεις χαζος σε ολα αυτα που προσπαθω να γινω κατανοητη. Η υπομονη μου σταζει απ τα ματια μου αργα και σταθερα και εσυ ερχεσαι και της τραβας το καζανακι.

Μη μου λες τι θα κανω. Ανεκαθεν μου την εσπαγε να μου δινουν οδηγιες χρησης σε κατι που δεν πρεπει να συναρμολογησω ή να τηλεκατευθυνω στο διαστημα με μεγαλη προσοχη, γιατι μια μαϊμου θα πεθανει αν δεν το κανω. Οποτε σε παρακαλω, ασε με να το κανω μάι γουει, οπως ομορφα τραγουδησε και ο αγαπημενος μου Φρανκ Σινατρα.

Ξερουμε και οι δυο οτι αν κατι ξεκινησει απ το σημειο Α θα φτασει στο σημειο Β. Ο,τι και να γινει θα φτασει. Οσα μπιχλιμπιδια, μπλιμπλιμπλονια και τουρλουμπουκια κι αν του πεταξεις στο μεσοδιαστημα. Πες λοιπον το ρημαδι που θες να μου πεις και με μιση ανασα ακομα, αν σου ειναι ευκολο. Μη μου το πας περιφερειακα, γιατι δεν ειμαι ουτε 5 χρονων, ουτε εγκεφαλικα νεκρη, εχω ηδη φτασει στο σημειο Β και σε περιμενω να συρεις το βαρετο σου κορμι προς τα δω.

Αν εισαι καποιος ασχετος, που εχω την ατυχια να μοιραστουμε καποιο δημοσιο χωρο -ή ακομα χειροτερα υπηρεσια- σταματα να με τσεκαρεις απ την κορφη ως τα νυχια. Δεν θα με αγορασεις, ουτε εχω δηλωσει για πετιγκρι της ρατσας μου, για να ανεχομαι να με ξεψειριζεις. Τακτ! ΤΑΚΤ!

Μη μου πεις οτι εχεις να θαψεις τον σκιουρο του γειτονα που πνιγηκε τρωγοντας στραγαλια ενω εβλεπε σκουος. Πες μου απλα "βαριεμαι να βγω". Μωρε. Ανοητε. Ο σκιουρος ζει και βασιλευει και ειναι τωρα εδω μαζι μου και βλεπουμε game of thrones. Και δεν του αρεσουν και τα στραγαλια.

Μη μου μιλας οταν τραγουδαω στο αμαξι ΜΟΥ. Σκασε κι ακου.

Τι τελοσπαντων? Ποιος το λεει? Εσυ? Γιατι? Για να ξεπεταξεις τη γνωμη μου? Σημερα? Οχι αδερφε. Μια λεξη που απεχθανομαι. Η λεξη της ξεπετας και της απαξιωσης ή απλα της επικοινωνιακης αναπηριας και της δειλιας της αποψης σου. Οχι, σιγουρα οχι. (Ακομα χειροτερα τα πραγματα με το ΤΕΣΠΑ, εισαι καθυστερημενος, το παιζεις και μαγκας, να ουμ).

Τελικα, η σιωπη μου ειναι χρυσος. Και η δικη σου επισης. Ας παιξουμε αυτο το παιχνιδι.

EXIT

Μπλαντι Λαντον, γιου φιλθι ανιμαλ

Που λες, με ξεβρασε το κυμα στο Λονδινο και θα μεινω εδω για καμποσο. Δεν θα μπορουσα λοιπον, να μη σου πω καποια λιγα πραγματα για το ομορφο Λονδινο. Καποια θετικα και αρνητικα τουτου του τοπου. Προζ εντ κονζ που λενε στα εγγλεζικα, για να μπαινεις στο κλιμα.

Προζ με το λοιπον.

Ξεμουδιαζεις τα αγγλικα σου. Παει καιρος απο τοτε που πηρες το προφισιενσι και τα αγγλικα που φρεσκαρεις ειναι αυτα που ακους στις ταινιες. "Ασταλαβιστα μπειμπι" -αυτα δεν ειναι καν αγγλικα, βλακα. Ετσι λοιπον τωρα, καλεισαι να μιλησεις. Και στην αρχη σου βγαινουν αναρθρες κραυγες και ενα εεε βαθυ, αγγλικο. Μετα, ολα παιρνουν το δρομο τους.

Αυτος ο λαος ειναι ευγενικος. Ναι, μπορει να προκειται για ψευτο-ευγενεια, αλλα δεν με νοιαζει. Αυτο που με νοιαζει ειναι οτι, οταν περιμενω στην ατελειωτη ουρα τού σουπερ μαρκετ και καταφερω να φτασω στο ταμειο, δεν βλεπω την ξινισμενη φατσα της ταμειούς, που θελει να με λουσει με χλωρινη και να μου βαλει φωτια, επειδη ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ εγω και αλλοι πολλοι σημερα, να γεμισουμε τα ραφια μας και της βαλαμε δουλεια. Αλλα αντιθετα, μου γελαει και μου ζηταει και συγγνωμη που περιμενα. Τι λες μαρη?! Βρισε με, δεν το αντεχω, εγω ειμαι ελληνιδα.

Αλλο δειγμα ευγενειας, -εχω σοκαριστει γι αυτο δεν προχωραω παρακατω- ειναι αυτο στους δρομους η στο μετρο. Δεν προλαβαινεις να βγαλεις χαρτες και πυξιδες, για να σου δειξουν τον δρομο και σκαει ο περαστικος και σου λεει "να σε βοηθησω, πού πας?". ΓΟΥΑΤ??? ΑΡ ΓΙΟΥ ΤΟΚΙΝ ΤΟΥ ΜΙ? Στην Ελλαδα, βλεπεις το κινεζομανι να σφιγγει κι αλλο τα πρησμενα του μουτρακια, απ την υπερπροσπαθεια να προσανατολιστει κι οχι μονο δεν βοηθας, αλλα εισαι τοσο καφρος, που μπορει αντι για Ακροπολη να τους στειλεις Μετσοβο.

Εχει BOOTS. Πολλοι τα ξερουν, λιγοι θα με καταλαβουν. Σε περιπτωση που δεν ξερεις, τα Βoots ειναι κατι σαν τα "Hondos Center" τα δικα μας. Και γιατι μ αρεσουν? Γιατι τα δικα μας τα ξερω και τα βαρεθηκα κι εκει βγαζω ολο το βλαχοτουριστιλικι μου. Και τα χω "κατουρησει" ΟΛΑ τα Βoots. ΟΛΑ.

Δεν ασχολειται κανεις με τον αλλον. Μπορει αυριο να αποφασισω να βγω με μια μπερτα και ενα μπορντοροδοκοκκινο κασπω στο κεφαλι, αλλα κανεις δεν θα γυρισει να με κοιταξει. Υπερβολη. Θα βαλω ενα απλο κοκκινο.

Εχει παρκα. Εχει πολλα παρκα. Με τοσο γρασιδι και σκυλος να μην εισαι, θες να πας να κυλιστεις και να κατουρησεις τους θαμνους.

Φτανει με τα προζ, γιατι στο τελος θα μας πεις κι εσυ ο ελληναρας, "σιγα κοπελα μου τους σοβαρους λογους για να απαρνιεσαι την Ελλαδαρα". Οχι, δεν την απαρνιεμαι και δεν γραφω σοβαρους λογους. Δεν ειμαι σοβαρο ατομο.

Κονζ

Ο ηλιος. Ποιος?? Οταν ερχεσαι εδω, απ το αεροδρομιο ακομα, παιρνεις βαλιτσα, αφηνεις μελανινη. Ετσι, αυτοματα. Η βιταμινη D εδω ειναι εμβολιμη σε δημητριακα και σνακς. Γι αυτο ερχονται ολοι αυτοι οι κατακάηδες στα νησια μας το καλοκαιρι και παθαινουν λαλάκα στον πραγματικο ηλιο. Η δεν ξερουν οτι ο ηλιος μπορει και να σε καψει και να σου αλλαξει χρωμα ή μας ρουφανε την ηλιακη ενεργεια, με εναν πολυ λαθος τροπο.

Παλι στον καιρο βαζω το τγιάγι μου. Βροχη, βροχη, βροχη. Βροχη, οχι αρκετη για να βγεις να χορεψεις και να τραγουδησεις μεχρι να γινεις μουλια, αλλα ικανη για να στην σπασει οταν κυκλοφορεις. Αυτο το τσιρι τσιρι που λενε. Αυτο που σε παρεξηγουν οτι μιλας και φτυνεις. Ακουγεται ανωδυνο, αλλα ειναι υπουλο και ενοχλητικο.

Δεν εχουν μπαλκονια. Οχι, δεν θελω να πιω τσαι με λεμονι στο μπαλκονι -τους-, αλλα δεν εχω πού να βαλω το κεφαλι μου οταν βρεχει. Λες και το κανουν επιτηδες. Τερμα ισια τα κτηρια των καταραμενων. Ουτε πηχη δεν βγαινει εξω τοιχαλακι.

Αν με ρωταγες απο πού ειναι ο Μικυ, θα σου λεγα απ το μετρο τους. Πολυ ποντικι. Τοσο πολυ ποντικι, που το βλεπεις οσο συχνα βλεπεις τους σκιουρους στα παρκα. Αυτα τα πρωτοξαδερφα εχουν κατακλυσει το Λονδινο. Και καλα τα γλυκουλια με τις φουντωτες ουρες που τρωνε βελανιδια. Τα αλλα, με τις ποντικοουρες (ομπβιουσλι), τρωνε τις ακαθαρσιες (aka σκατα) των τυροβρωμικουλων και καθονται εκει που ακουμπας κι εσυ με τα καθαρα σου ρουχα.

Η λιρα. Και κορωνα να ταν και γιεν, για μενα το ιδιο ειναι. Πρεπει να κανω την αλλαγη και ολη αυτη η διαδικασια μού ειναι πολυ ψυχοφθορα και καπως ετσι καταληγει να ειναι και πολυεξοδη. Βλεπω κατι που εχει 20 λιρες και πεταω τη σκουφια μου. ΓΟΥΑΤ?! Αφου δεν κανω το ιδιο με τα ευρω. Και 20 λιρες ειναι περιπου 25 ευρω. Σιριουσλι, κατι παει λαθος εδω. Εχω την ψυχολογια του βλαχοτουριστα και παλι, που παει καπου και ξοδευει μεχρι αηδιας, αλλα χωρις να ειμαι ακριβως τουριστας τωρα. Αρα, υπαρχει προβλημα.

Το πηγαινε-ελα τους. Καλα, πολυ λαθος. Παρα πολυ λαθος. Γιατι ετσι στραβοξυλα? Τους ειπε η μαμα τους "σε ολες τις χωρες πρωτα κοιταμε αριστερα και μετα δεξια". Και για σπασιμο, εγινε αυτη η τρελα. Και το ειπαν και στους Κυπριους μετα και νατα τωρα. Και μετα στα 18, τους ειπε παλι η μαμα τους "το τιμονι μπαινει αριστερα". Ετσι ε? Δεξια αυτοι! Και τωρα για το στραβο τους το κεφαλι, εγω ρισκαρω καθε ωρα και στιγμη την σωματικη μου ακεραιοτητα. Και αν την γλιτωσω εδω, θα την πατησω οταν γυρισω παλι στην Αθηνα.

Αυτα λοιπον με το Λονδινο. Αυτα τα λιγα για τωρα και θα ανανεωσω καποια στιγμη, οταν προχωρησει σε μεγαλυτερο "βαθος" η ανθρωπολογικη μου επιτοπια ερευνα.

Τσιαρς μειτ.

Το τριγωνο των Βερμουδων

Αυτα που λενε οτι βρισκεται στις τοσες μοιρες δεξια και αριστερα και κεντρο του ωκεανου, ειναι απλα βλακειες. Εγω θα σου πω που βρισκεται το τριγωνο των Bερμουδων. ΣΠΙΤΙ μου. Ναι, αυτο που ακους. Σπιτι μου και θα σου δωσω τωρα αμεσως αποκλειστικες πληροφοριες πανω στο θεμα, για να μη νομιζεις οτι σου λεω τιποτα βλακειες.

Αρχικα, εχουμε το θεμα της χαμενης καλτσας. Αυτης που με εναν ΜΑΓΙΚΟ τροπο λακιζει απο το πλυντηριο, απ το καλαθι με τα απλυτα ή δεν ξερω κι εγω απο ποιο σημειο χανω τα ιχνη της. Αυτη η καλτσα που τοσο με εχει προβληματισει ανα διαστηματα με την μυστηριωδη εξαφανιση της. Αυτη, που ουτε η Νικολουλη δεν εχει τα @@ να βρει. Και ξερεις γιατι? Γιατι εχει βρει την τρυπα αυτη στο σπιτι σου, που περναει σε αλλη διασταση. Αν με ρωτας, εγω και οι χηρες καλτσες που εχουν μεινει πισω και αναρωτιομαστε πανω σε αυτο το μυστηριο, νομιζουμε οτι το πλυντηριο ειναι αυτο που τις στελνει στο απειρο. Πανω στη μανιασμενη διυλιση, εκει που ολα μεσα χανουν το μυαλο τους, η καλτσα βρισκει την τρυπα και χανεται στο απειρο. Τωρα πού παει? Ενας θεος ξερει. Μηπως σε αλλα σπιτια? (Αν βρεις μια αθλητικη γκρι, μια ασπρη με ροζ γραμμη και μια μαυρη ξεθωριασμενη απ τα πλυσιματα σε νουμερο 40 επικοινωνησε μαζι μου). Μπορει και απλα να πανε στον χωρο των μοναχικων καλτσων. Μπορει και να ειναι μαζεμενες σε καποιον ρωσικο δορυφορο και τωρα να βρισκονται στα βρωμικα ποδια καποιου Ρασπουτιν. Παντως σιγουρα δεν γυρνανε ποτε πισω.

Η σκονη που ερχεται απ το πουθενα. Εχεις σκουπισει, σφουγγαρισει, ξεσκονισει, ολα τα -ισει και το σπιτι λαμπει. Και ενω ΔΕΝ εχεις ανοιξει κανενα παραθυρο ή μπαλκονοπορτα ή πορτα, περνας το χερι απ το πασο και τι να δεις? ΣΚΟΝΗ. Που διαολο βρεθηκε αυτη τωρα? Αφου τα γλυψες ολα. Απ. Εδω σε θελω. Ακου τι συμβαινει. Ή οταν βγαινει η καλτσα, μπαινει σκονη απ την ιδια τρυπα ή υπαρχει μια αλλη τρυπα που απλα βγαζει σκονη. Δεν ρουφαει τιποτε. Απλα σου αφηνει σκονη. Γιατι? Ετσι. Για να στη σπασει. Γιατι ξεκαθαρα καποιος παιζει με τα νευρα σου, καλη μου νοικοκυρα.

Ο Ντέμιαν, το ματι της κουζινας. Εισαι πανω απ το φαΐ και το κλωθεις. Το κοιτας, το ανακατευεις, το καπακωνεις, το ξεκαπακωνεις, το ξανακοιτας, γενικα εκει καθεσαι στωικα και -με το μπαρντον- σχεδον αυτιστικα πανω απ το φαγακι που θα περιδρομιασετε. Αφου με τα πολλα βλεπεις οτι το ευλογημενο αργει, λες να κανεις και τιποτα πιο χρησιμο παραλληλα, μεχρι να το αξιωσει ο καλος θεουλης και να γινει. Μετα απο 5 λεπτα -γιατι ειπαμε, εισαι και αυτιστικος με το μαγειρεμα-, πας να δεις τι γινεται και τι να δεις, εχει αρπαξει ολος ο πατος. (Η μαμα μου ενιοτε αυτο το λεει νοστιμια, ή τσιγαρισμα, για να καταλαγιασει λιγο τα νευρα τής οικογενειας). Και ερχομαι να σε ρωτησω. ΠΩΣ γινεται αυτο?! Ποιος δαιμονας του σκοτους παιζει με την κουζινα μου? Ε? Εισαι απο πανω και τα ζαρζαβατικα μενουν κοτρονες και με το που λιγο ξεκουνησεις ερχεται και γινεται το μαυρο καρβουνο. Ε άι σιχτιρι δηλαδης.

Ελπιζω μετα απο αυτα, να καταλαβες ότι μιλαω πολυ σοβαρα και εμπεριστατωμενα για το μαλλιοβρασι των δυναμεων που υπαρχουν στο σπιτι μου. Γι αυτο μην ακους κανεναν βλακα επιστημονα και ακου εμενα, το τριγωνο των Βερμουδων βρισκεται εδω.

Ασπρα μαλλια στην κεφαλη, κακα μαντατα στην ψω...ροζωη

Με αφορμη τα γενεθλια μου, αι γουιλ καμ αουτ οφ δε κλοουζετ. ΝΑΙ. Τωρα που ειμαι πια 27, δεν ντρεπομαι, θα το πω. ΕΧΩ ΑΣΠΡΕΣ ΤΡΙΧΕΣ!

Εκει που λες οτι δεν με απασχολει το περασμα του χρονου και υποστηριζεις οτι ειμαι οσο νιωθω, τσααακ ερχονται οι ασπρες τριχες και σου δινουν μια δυνατη κατακεφαλα (ευτυχως δεν εχω βγαλει στα φρυδια -ακομα!)και σου θυμιζουν οτι τα κυτταρα σου δεν ειναι πια αυτα που ειχες στα 20, νταααμν. Παλια ειχες καμια δωθε κειθε και τις καμαρωνες, δεν τις ξεριζωνες, γιατι ηταν... ΤΥΧΗ -και καλα. Τωρα ομως αυτες οι λιγες, αυτη η σκορπια διαδηλωση, ενιωθε μοναξια και καλεσε και αλλες φιλεναδες να διαμαρτυρηθουν που γερνας, ολες μαζι!

Εισαι κουλ και την εχεις βρει με το φυσικο χρωμα των μαλλιων σου, μετα απο απειρους πειραματισμους σε μελί, ξανθο, σκουρο καστανο και δεν ξερω τι αλλο, σηκωνεις τα μαλλακια σου πανω και βλεπεις κατι ασπρες γαϊδουροτριχες κοντα στους κροταφους. Γουατ δε φακ? Ποτε βγηκαν ολες αυτες? Τι θελουν πανω μου? Ασπρισα? Μα δεν ειμαι μεγαλη -εισαι βλακα- δεν εχω οικογενεια, παιδια, εγγονια, δισεγγονα! Τι θελουν εδω οι καταραμενες? Τωρα? Τωρα, που μονο που βλεπω τις βαφες βαριεμαι ακομα και να τις προφερω, πρεπει να κανω ριζα? Τα βασανα φταινε? Οι εγνοιες? Οχι, απλα η κληρονομικοτητα σου μαλλον και τα 27 καλοκαιρια που κουβαλας στις πλατες σου.

Και μου το λεγε η μαμα μου τοτε, αστα καμαρι μου τα μαλλακια σου ησυχα, θα τα βαφεις μια ζωη και θα σιχαθεις τις βαφες και τις ριζες. Ναι καλα, obviously, I couldnt see THAT coming. Ετσι καπως παω κοντρα στις "βαφες που πιανουν τα ασπρα(!!!)" και αρχιζω και τις τραβαω με μανια, να εξαφανιστουν. Και γινεται μια τρελα φυσικα, με πιανει πονοκεφαλος απ τον ξεριζωμο της 3ης ηλικιας -μαζι τους τραβαω και κανα νιατο κατα λαθος και με βλεπω κουρουπα σε λιγο καιρο.

Τι αλλο να κανεις, τι αλλο υπαρχει εκτος απ τη βαφη... Αυτες οι μασκαρες, αυτα τα σκατι κραγιον για τους κροταφους. Αυτα που οταν σε στιγμες απελπισιας πασαλειβε η ερημη η μανα στα ατιθασα ασπρα της, στις εκτακτες περιπτωσεις και εγω την κοροιδευα και την ελεγα βαψομαλλιά. Τα δοκιμαζεις κι αυτα και ειναι ελεεινα και τρισαθλια. Ειναι σαν να χεις πασαλειψει με λασπες το κεφαλι σου. Θα πρεπε να τα αποσυρουν ή να τα βελτιωσουν. DO SOMETHING PEOPLE!

Οποτε αναγκαστικα ή μενεις με τις απαισιες ασπρες -κατσαρες(!)- σου τριχες, σαν κατι ληγμενες θρησκευτικουδες στο σχολειο, που μυριζαν λιβανι και κυρελεησον ή τα βαφεις και το παιζεις οτι δεν συμβαινει τιποτα.

Ετσι καπως λοιπον, καθε τρεις και τοσο, πας και βαφεις τους καταραμενους λευκους λαθρομεταναστες που σου κατσικωθηκαν με το στανιο. Αυτα για τωρα, παω να ξεβγαλω τη βαφη, γιατι θα μου καψει τον εγκεφαλο.

Γεια χαρα... (Ωριμασα τωρα, δεν μπορω να χρησιμοποιω το σαλουτ)

Αλλαζεις

Αλλαζεις και ολα τα βλεπεις σταθερα και πληκτικα. Προχωρας πιο γρηγορα και αυτα που παλια πηγαινες αργα μαζι τους, τα βρισκεις βαρετα και ανουσια. Αισθανεσαι οτι σερνεις πισω σου καταστασεις, ατομα, σερνεις μια ζωη που αρνειται να επιταχυνει και να σε ακολουθησει. Προσπαθεις να βρεις εναν ρυθμο μαζι της, αλλα δεν τα καταφερνεις. Εκνευριζεσαι, ξεσπας, στεναχωριεσαι. Γιατι? Γιατι να μην πηγαινουν πιο γρηγορα? Γιατι δεν θελουν να σε ακολουθησουν? Γιατι δεν μπορεις να επιβραδυνεις εσυ? Γιατι χαθηκε ο ρυθμος? Ποιος φταιει, εσυ που θελησες να πας πιο γρηγορα ή ολα αυτα που συνεχιζουν με τον ιδιο ρυθμο? Να προσπαθησεις να πας πιο αργα παλι ή να τρεξεις οσο πιο γρηγορα μπορεις και θες και να τα αφησεις να κοπουν? Διχαζεσαι, ξεσπας, στεναχωριεσαι. Κανεις προσπαθεια και τα τραβας με ολη σου τη δυναμη γιατι τα θες μαζι σου παση θυσια. Οσο τα τραβας, τοσο βαραινουν. Ξεσπας, στεναχωριεσαι. Επιβραδυνεις, σκεφτεσαι, μα κατι σε τραβαει μπροστα. Στεναχωριεσαι. Ομως η ζωη σου σε τραβαει μπροστα, δεν μπορεις να την αφησεις. Γυρνας πισω, τα κοιτας, λυγιζεις και επιταχυνεις, μεχρι να κοπουν. Στεναχωριεσαι αλλα συνεχιζεις και οσο προχωρας νιωθεις ολο και πιο ελαφρυς, με περισσοτερες αντοχες και ονειρα. Ακολουθεις τον ρυθμο της ζωης σου, που καταφερε να σε τραβηξει να πας μαζι της πιο γρηγορα.

Ωριμαζεις.