Follow your heart. Or not?

Σιγουρα, καποια αποφραδα στιγμη στη ζωη σου ή ΕΣΤΩ στη ζωη καποιου πολυ κοντινου σου (συγχαρητηρια εισαι ο πιο πληκτικος ανθρωπος στη γη), υπηρξε αυτο το κωλοδιλημματακι. Βρισκεσαι ξαφνικα στη μεση τού πουθενα κουφος και γκαβος και πρεπει να πας δεξια ή αριστερα, χωρις να βλεπεις καθαρα ουτε το ενα, ουτε το αλλο. Ποιο κερδιζει λοιπον, το συναισθημα ή η λογικη? Καλυτερα να περασει ενα αμαξι εκει που στεκεσαι και να σε πατησει να ξεμπερδευεις, παρα να πρεπει να αποφασισεις εσυ, για σενα. Σε νιωθω, αλλα κουνα λιγο το κεφαλι σου και ελα στα συγκαλα σου. Θα στα πιασω καπως απ την αρχη και τα δυο, μπας και ανοιξουν λιγο τα τσιμπλιασμενα, θολα ματια σου και παρεις μια αποφαση.

Παμε στο συναισθημα, που ειναι κι αυτο που σε οδηγησε εδω που εισαι τωρα. Το συναισθημα, που ακομα και στους πιο δυσκοιλιους, ορθολογιστες, κρυοκωλους, θα βγει καποια στιγμη και θα τους τα κανει ολα αναστα ο Κυριος. Μιλαω και για μενα αυτη τη στιγμη, γιατι και γω ανηκω στους ελαφρως συναισθηματικα δυσκοιλιους, αφου τη λογικη την αγαπω και την ακολουθω αρκετα πιστα. Εκει λοιπον που μαζευεις καρπους απ το εδαφος και εχεις τη ρουτινουλα σου, την πληξη σου, αλλα και τους ρυθμους σου, το ηφαιστειο απο απεναντι σκαει χωρις προειδοποιηση -ΓΟΥΙΑΡΝΤ ΧΑ?- και σε παιρνει ο διαολας. Γιου αρ λιτεραλι ον φαιαρ! Εχει παρει φωτια μια καρδια, εχουν παρει φωτια τα μπατζακια σου και ο κωλος σου επισης. Ετσι καπως περιγραφεται αυτο. Πλημμυριζει η καρδια σου, το μυαλο σου, τα ματια σου, ολα μαζι.

Ειναι τοσο εντονο αυτο που νιωθεις, τοσο αδιαχειριστο. Τα αυτια σου βουιζουν, δεν ακουνε τιποτα και κανεναν, μονο αυτο τον διαολο που ηρθε και σου κανε λοβοτομη και εβαλε την ζωη που ζουσες σε καταστολη και ολους γυρω σου στο ψυγειο. Αυτος ο διαολος, που σιγουρα ειναι ο διαολος, γιατι παιζει με την ερμη την ψυχουλα σου και το μυαλο σου. Δεν βλεπεις τη φιγουρα του, γιατι ηδη νιωθεις να ειστε ενα. Ειναι εσυ. Εχει μονο φωνη. Αυτη τη φωνη, που αν την ακουγε η Ζαν ντ Αρκ θα ειχε κρεμαστει απο μονη της ή θα ειχε αυτοπυρποληθει. Αυτη η φωνη που παει σαυτον τον παλλομενο μυ, που λεγεται καρδια και του λεει αστα ολα και ακολουθα εμενα. Τοσο καιρο δεν ζουσες, τωρα ζεις και αν δεν με ακολουθησεις, θα σου τραβηξω τα καλωδια και θα μεινεις στον τοπο. Και εσυ, σχεδον υπνωτισμενος, θες να ακολουθησεις αυτη τη φωνη. Εχεις αποκτησει -πιθανως την ψευδαισθηση, οτι οσο ακους αυτη τη φωνη δεν σε αγγιζει τιποτα, δεν σε στενοχωρει τιποτα, δεν σε επηρεαζει τιποτα. Αλλα αν σταματησεις να την ακους, τοτε μπορεις να τα χασεις ολα. Αυτο το οβερντοουζ συναισθηματων, ηχων, μυρωδιων, εικονων ειναι αυτο που σε παει αλλου, που σε μπερδευει, που σε αποσυντονιζει. Κυκλοφορεις σαν αποβλακωμενος και βλεπεις δρακους και ξωτικα, που ουτε οι LSDιομανεις δεν βλεπουν. Σε καταλαβαινω βρε ταλαιπωρε. Αυτο που περνας ειναι τοσο ωραιο, αλλα και τοσο δυσκολο. Μεσα στη ρουτινα σου ηρθε καποιος και σε σηκωσε λιγο πιο ψηλα απ την πραγματικοτητα. Καποιος που σε κανει να βλεπεις τα παντα αλλιως, απο ψηλα, πιο εντονα, πιο ζωντανα. Ομως η βαρυτητα παντα -σε τουτο τον πλανητη τουλαχιστον- νικαει. Δεν μπορεις να αιωρεισαι για παντα. Καποια στιγμη θα πατησεις παλι χωμα και μπετον. Κι οσο πιο πολυ εχεις μεινει στον αερα και οσο πιο ψηλα εχεις παει, τοσο πιο πολυ θα πονεσεις οταν προσγειωθεις.

Ειναι κατι σαν αναγκη του ανθρωπου να εξιδανικευει. Ειμαστε απο φυση αισιοδοξα πλασματα, αλλιως δεν θα χαμε μεινει ουτε οι μισοι με τοσα που τραβαμε. Ειναι ευκολο λοιπον να παρασυρθουμε, οταν οι συνθηκες ειναι ευνοϊκες και να ντυσουμε με ακομα πιο ωραια συναισθηματα μια ηδη ωραια στιγμη, εναν ωραιο ανθρωπο, μια ωραια κατασταση. Ειναι σαν να συναντας κατι ιδιαιτερα δυσευρετο και να το αγκαλιαζεις με ολο σου το ειναι. Ολο αυτο το οβεργουελμ ομως, ειναι ενας μηχανισμος των συναισθηματων μας. Συναισθηματα ειναι, συναισθηματικα φερονται. Ομως δεν εχω δει πολλους να ζουν και να επιβιωνουν τρωγοντας συναισθηματα. Γιατι τα συναισθηματα ειναι πολυ μπασταρδα στον τροπο που βγαινουν και χανονται. Ερχονται με φορα, τα μαμάνε ολα και μετα, οταν σου παρουν ο,τι εχεις, οταν εχεις στραγγιξει, σαφηνουν γυμνο σε μια ερημια ενα βραδυ (βλ κατηφορο), και χανονται. Και εκει ειναι που σταματαει διπλα σου με αλαρμ η λογικη και σου λεει "Με ξεχασες ε? Παρτα μαλακα!" και τιναζει το μαλλι και φευγει ΚΥΡΙΑ. Γιατι η λογικη ειναι παντα κυρια. Ποτε δεν πεφτει χαμηλα, ποτε δεν χανει το μυαλο της και την αξιοπρεπεια της. Δεν σου ειπα βεβαια να την καβαλησεις και να φυγεις παιρνοντας κεφαλια στο ονομα της και οποιον παρει ο χαρος. Απλως μην την αφηνεις ποτε στην ακρη, γιατι μετα θα ρθει με το μαμαδιστικο "εγω στα λεγα", αλλα πλεον θα ειναι αργα.

Αρα λοιπον, ωραια ολα αυτα που ζεις, ωραια ειναι να αποκτας φτερα και να πετας, αλλα επειδη σου λαχε να σαι ανθρωπος και οχι το πουλακι τσιου -ιναφ ιζ ιναφ με δαυτο-, προσπαθησε να ζυγιζεις λιγο ο,τιδηποτε υπεροχο, αναπαντεχο, ανεξελεγκτο σού συμβαινει, φερε κοντα τα συναισθηματα με τη λογικη και dont follow your heart,γιατι δεν εισαι σιγουρος οτι αυτο που σου μιλαει ειναι οντως η καρδια σου ή η φωνη καποιου αλλου.

Ντυσου προχειρα και βγαλε το -κοκκινο- κραγιον σου

Οκ, ολες οι γυναικες αγαπανε τα κραγιον. Για μενα το κραγιον εχει περασει στο επιπεδο της εμμονης. Δεν ειναι τοσο να το φοραω, οσο το να παιρνω οσο πιο πολλα μπορω. Η μακ πρεπει να ναι περηφανη για το θυμα της -εμενα. Παιζει με τις αποχρωσεις, εναν τονο πανω, εναν τονο κατω και μενα με πιανει η καταναλωτικη μου μανια και θελω να τα μαζεψω ολα. Ναι, γιατι αυτο το ροζ ειναι του φλαμινγκο, το αλλο του σαπιου μηλου, το παραλλο το μπεϊμπι πινκ και παει λεγοντας. Ολα τα καταραμενα εχουν το δικο τους ονομα και με φωναζουν να τα παρω σπιτι. Καπως ετσι, πολλες πεφτουν και στην παγιδα του κοκκινου κραγιον. Μεγαλη παγιδα! Και θα σου πω γιατι.

Ας ξεκινησω με τον βασικοτερο λογο, που ΔΕΝ πρεπει να το βαλεις. Αν εχεις γκομενο και εισαι παθιαρα γυναικα, θα σου λεγα να το αφησεις στην ακρη. Φευγεις φαμ φαταλ και γυρνας τζοκερ. Πολυ κακη ιδεα να πιαστειτε στα φιλια. Μπορει να ειναι ακρως ξεσηκωτικο, αλλα καταληγετε και οι δυο σαν τον Ροκι Μπαλμποα, μετα απο πολυ ξυλο. Παυει να ειναι ωραιο αυτο το κοκκινο πασαλειμμα, που μοιαζει με εξανθημα γυρω απ το στομα και τα σαγονια σας.

Επισης, αν εχεις πολυ μεγαλα χειλια και ειναι και ασχηματιστα, αστο να παει, αστο. Πας να τα σχηματισεις, τα βγαζεις ακομα πιο εξω, φτανεις στο σαγονι και λες οπα, κατεβηκα πολυ, γυρνας στα χειλια και το σαγονι εχει μεινει κοκκινο, γιατι ειναι και ανεξιτηλο το γαμιδι. Εισαι λοιπον σαν κακεκτυπο της γνωστης φουσκωτης κουκλας των σεξ σοπς. Οποτε, χεστο παλι.

 Αν καπνιζεις, ξανασκεψου το. Αυτο το κοκκινο που μενει στο φιλτρακι, μαζι με κομματακια, που ειναι σαν να αφηνεις την πετσα σου παντου, ειναι μεγιστη αηδια. Εισαι σαν κατι παλιες γεροαγγλικουδες με κοκκινα σουφρωμενα χειλια και κατακιτρινες μασελες, που εκαναν κλακ κλακ τα δοντια, τα ουλα, τα σαλια και δεν ξερω τι αλλο. Τα τσιγαρα στο τασακι ειναι σαν χρησιμοποιημενα ταμπον και δικαιολογημενα μπορει να φυγει η παρεα σου και να σε αφησει μονη σου εσενα και τα κοκκινα χειλη σου.

Βαλε περιγραμμα! Κοκκινο κραγιον χωρις μολυβι, ειναι σαν να εβαλες τον αλληθωρο ανηψιο σου να ζωγραφισει στα μουτρα σου με τα ποδια. Αυτο που λιγο πιανεις μουστακι, λιγο επιστρεφεις στα χειλη, δεν ειναι ωραιο,μπιλιβ μι. Οποτε αν λυσσας να το βαλεις, γιουζ ιτ.

Αν θες κοκκινο, παρε ΜΑΤ (το ruby woo της MAC, ειναι ο,τι καλυτερο μπορεις να εχεις σε κοκκινο, ειναι τοσο ματ, που γυμναζεις τους μυς της παλαμης για να μπει). Μη διαλεγεις αυτα τα φανταχτερα τα γκλοσι, μη βαλεις πανω τιποτα λιπ γκλοσια και αηδιες, γιατι θα καταληξει να σταξει μεχρι το πηγουνι σου, θα πασαλειφτεις, θα βαψεις δοντια και θα ναι σαν να δαγκωσες συκωτι πριν βγεις.

Και παμε σε σενα, που και σου παει, γιατι βρηκες το σωστο τονο και το βαζεις και σωστα. Παρτο μαζι σου καμαρι μου και ανανεωνε το. Τοσες φορες πας τουαλετα, ουτως η αλλως, δεν βαραινει. Κρατα το και βαζε το οταν ξεθωριαζει, γιατι αυτο που μενει γυρω γυρω κοκκινο και στη μεση μια ξεθωριασμενη φαση, εισαι σαν να χεις παθει εγκαυμα και μολις ξεκολλησες το κάπαλο. Σκετη αηδια δηλαδη, μια εικονα που απεχει μιλια απ το "σεξυ" που πας να μας πλασαρεις.

Και τελος, ολες, μα ολες, μα ΟΛΕΣ που το βαζετε το ρημαδι το κατακοκκινο, για σειφ επιλογες, βαλτε το με μαυρες ή ασπρες ή τιποτα σε τζιν μπλουζες, για να στε σιγουρες. Με κατι φουξια που το βλεπω να κυκλοφορει ή με κοκκινο (εισαι η κοκκινη λαιλαπα και δεν ντρεπεσαι να το φωναξεις) ή με κατι τσιρκοπολυχρωμα, ΟΧΙ. Ποτε. Εισαι γελοια και κακογουστη.

H αποκαθηλωση

Η φαση της κοκεταριας εχει περασει σε ενα αλλο σταδιο ναουαντειζ! Βγαινει ο καθε χριστιανος στη γυρα να γνωρισει καμια και τρεμει το φυλλοκαρδι του αν θα πεσει σε ριαλ χιουμαν μπιιν ή σε κανα κατασκευασμα του Στεπφορντ. Αυτη που ειναι, μπορει να μην ειναι αυτη που βλεπεις να ειναι. Ειναι τρομακτικο, δεν ειναι αστειο. Και το κακο τωρα ειναι ότι, με τα τεραστια βηματα της "τεχνολογιας", στον τομεα γυναικα, αυτα τα σουλουπωμενα υβριδια κυκλοφορουν ελευθερα και στο φως του ηλιου, ενω παλια σκαγαν μυτη το βραδυ.

Και παλιοτερα, εδω που τα λεμε, ηταν καπως πιο απλα τα πραγματα, αλλα παρολα αυτα γινοταν θεμα. Ειναι το "κοιμηθηκα με κουκλα, ξυπνησα με πανουκλα". Κι ολα αυτα επειδη η κακομοιρα εβγαζε κανα τονο μεικ απ, ριμελ και χαλαγε η μπουκλα. Ξυπναγε λοιπον ο υπερβολικος διπλα και αλαλαζε "Ποια εισαι εσυ???" και καλα... Σιγα ρε φιλε, δεν περασες στο face off zone το βραδυ, ας χαλαρωσουμε λιγο να ουμ! Τοτε ναι, τερμα υπερβολικοι ολοι σας και γι αυτο καλα να παθετε τωρα, που κοιμαστε με την ριαλ Φρανκενσταιν γουαιφ! Τωρα, ερχομαι να σας συμπονεσω.

Βγαινεις βρε κατακάη, με δαυτη που βλεπεις και λιωνεις ραντεβου και δεν πιστευεις στα ματια σου, ουτε καν στον εαυτο σου που χτυπησες τετοιο κομματι! Την εχεις πνιξει στα κοπλιμεντα και αυτη ειναι καπως "ελα ενταξει, υπερβαλλεις"... Και ομορφη και ταπεινοφρων. Μα καλα τι τυχη ειναι αυτη, τραβα παιξε κανα λοττο. Δεν κρατιεσαι με τιποτα, θες να ξυπνησεις μαζι της. Να ανοιγεις το ματι και να σου φτιαχνει η μερα. Να φωτιζεται ολο το δωματιο απ την ομορφια της. Την παρατηρεις σχολαστικα απο πανω μεχρι κατω και τα χει ολα τελεια. Ε νταξ, παιζει και να σαι πολυ γαματος και μπραβο σου.

Την καταφερνεις επιτελους και πατε σπιτι σου. Εχεις χεστει απ τη χαρα σου και την ανυπομονησια σου. Καθεσαι και την παρατηρεις τύφλα απ τον ερωτα, με την πιο αποβλακωμενη και γελοια φατσα του κοσμου, να αφηνει σιγα σιγα τα πραγματα της στη ροτοντα, διπλα στο κρεβατι. Αφηνει την τσαντα της, βγαζει το σακακι, βγαζει και τα 25ποντα. Α, ειναι λιγο πιο κοντη, αλλα ενταξει, κοπελα ειναι, τακουνια φοραει. Βγαζει τη φουστα, βγαζει το καλσον. Ψωμακια? Ειχε ψωμακια? Μα, πώς, τι εγινε? Το κορσο-καλσον Χουντίνι πηρε μαζι του και το σωμα τής Σιντι Κροφορντ. Οκ, δεν τρεχει και τιποτα, οι γυναικες με καμπυλες ειναι καλυτερες, μη σου πω. Παει στο σουτιεν. Ωπ απ, τι, μα τι ειναι αυτα τα ζελεδενια κουφαρια σουπιας που επεσαν στο πατωμα? Πού πηγε το στηθος αδερφε? Αυτο ομολογουμενως ηταν αγριευτικο θεαμα, αλλα ας παει στα κομματια, τωρα του πουστη θα ξαπλωσει, δεν εχει μεινει τιποτα αλλο να βγαλει. Μουχαχα. Γελιεσαι. Γυρναει στα μουλωχτα, κανει ενα κλακ-κλακ-κλακ και αφηνει ενα μαλλιαρο πραγμα στο κομοδινο, σαν ψοφια γατα. Τι στο καλο, μαλλια??? Εβγαλε μαλλια?! Ναι. Εβγαλε μαλλια, αλλιως το λες και τρεσα. Και να λες παλι καλα που το βγαλε μονη της και δεν σου μεινε στα χερια να παθεις κολπικη μαρμαρυγη. Εχεις μεινει με γουρλωμενα ματια, τραβηγμενος στην ακρη του κρεβατιου με το σεντονι αγκαλια, γιατι φοβασαι οτι εχει ερθει η ωρα που το πλασμα διπλα σου θα βγαλει δοντια και φτερα στην πλατη και θα σου πιει το αιμα μεχρι αιμοπεταλιου. Κοντα επεσες, γιατι συνεχιζει την αποκαθηλωση. Ξεκολλαει τα βλεφαρα, βγαζει τα μπλε ματια και χανει και ενα νυχι στην πορεια αυτης της μαγευτικης φασης. Τραβαει καμια δεκαρια ξεβαφτικα μαντηλακια και τριβει κανα 20λεπτο τη μαπα να φυγουν οι τερακοτες και τα υπολοιπα στρωματα που εχουν φωλιασει στους πορους. Πλεον δεν ειναι μαυρισμενη, πλεον τα χειλη της ειναι σαν σχισμη για κερματα και εσυ εισαι πλεον ημιλιποθυμος να βλεπεις θολα το τρανσφορμερ διπλα σου, που ηρθε να σου κανει σιγουρα κακο.

Τωρα μαλιστα. Τωρα, μπορεις να αλαλαξεις και να φυγεις τρεχοντας για να σωθεις απ αυτον τον δαιμονα που εσυρες στο δωματιο σου.

A matter of immaturity

O ανθρωπος εχει μια εμφυτη ταση να προκαλει την τυχη του, να παιζει μαζι της, να την φτανει στα ορια της, για να δει ποσο τεντωνει αυτο το σχοινι. Οταν ρισκαρει, οταν κανει κατι μη αποδεκτο για καποιους, η αδρεναλινη του ανεβαινει στα υψη. 80% αδρεναλινη, 20% φοβος/αγωνια. Αυτα τα καταραμενα ποσοστα, προβλεπουν την επαναληψη της μαλακιας. Οταν τη γλιτωσεις μια, αισθανεσαι τυχερος. Τη δευτερη ακομα πιο τυχερος. Την τριτη απλως κωλοφαρδος και υποσχεσαι στο Θεο σου, οτι ειναι η τελευταια. Την τεταρτη μπορει να τη σκαπουλαρεις στο παρα τσακ. Αν συνεχισεις να τραβας την τυχη σου απ τα αυτια, θα βρεθεις κατω απο τα ζαντολαστιχα της, οπως τα γατια που παιζουν ρωσικη ρουλετα και καταληγουν χαλκομανια. Γιατι ομως συμβαινει αυτο?

Αρχικα, η εμμονη στο "τζιζ κακα" πηγαζει, ως απωθημενο, απ τα παιδικα μας χρονια. Οταν ακομα δεν ειχες φτυσει τα πρωτα σου δοντια και επιανες το ματι της κουζινας, ενω η μανα εκραζε "ΜΗΗΗ". Εσυ ομως το πιανες. Καιγοσουν, εκλαιγες, χτυπιοσουν μετα, αλλα το πιασες το ρημαδι. Το πιασες και την εσκασες τη μανα. Καηκες κι ολας, αλλα την εσκασες. Τραβηξες την προσοχη της μικρε παρταλακο. Τωρα μπορει να εμαθες και να μην πιανεις τα ματια της κουζινας, ομως εχεις βρει εκατο ακομα "οχι" και "μη" της μανας, της αδερφης, της φιλης, της γκομενας, που τα μετατρεπεις σε "κρυφο-ναι" και χαιρεσαι μονος σου. Ξερεις οτι κάνεις το αντιθετο απο αυτο που προσδοκουν απο σενα, κι αυτο και μονο αυτο, σε κανει να χαρεις και να επιβεβαιωσεις οτι δεν εισαι ενα αβουλο κομματι κρεας.

Το "κρυφο-ναι" σου, για να μπορεσει να επιτευχθει με επιτυχια, προαπαιτει μια υπουλη, κρυφη οργανωση, που σε ξεσηκωνει και σε τρελαινει! Στηνεις τον δικο σου, μικρο "φονο", που κανείς δεν πρεπει να καταλαβει τον Γιαννη τον Φονια. Εισαι ο τσιφ του παιχνιδιου σου και πετας την σκουφια σου για να το στησεις τοσο καλα, που δεν θα σε πιασει κανεις.

Ο φοβος. Ο φοβος μη σε καταλαβουν. Αυτος ειναι που τρεφει και δυναμωνει το δημιουργημα της "αμαρτιας" ή ατασθαλιας σου. Ο φοβος που επιστρατευει την αδρεναλινη για να μπορεσει να τα βγαλει περα, χωρις να μεινει απο λαστιχο. Ο φοβος οτι αν αποτυχεις, γκρεμιζεις εμπιστοσυνη. Κυριως εμπιστοσυνη και μετα ολα τα αλλα. Παιζεις με τον εαυτο σου, υποθηκευεις τα θετικα σου συναισθηματα και κανεις ντου σε ενα μικρο χαος, σαν μανιακος.

Ολα αυτα, συνηθως την πρωτη φορα, λειτουργουν ρολόι. Ρολόι γιατι ειναι η πρωτη φορα και ολα δουλευουν στο φουλ τους. Εκει ειναι η παγιδα. Αντι να σταματησεις εκει, εχοντας παρει τη γευση αυτης της τρελας, θες να συνεχισεις να τη ζεις. Οι προσεκτικες κινησεις, οι λεπτοι χειρισμοι, οι ακριβεις υπολογισμοι, γινονται δημοσιοϋπαλληλιστικη ρουτινα. Η ρουτινα φερνει ενα μπουσουλα και ο μπουσουλας λαθη. Και ενω εχεις μαθει καλα να τραβας το τραπεζομαντηλο και να τα αφηνεις ολα πανω ανεπαφα, χωρις να παρει κανεις χαμπαρι οτι το τραπεζομαντηλο λειπει, καποια στιγμη τα κανεις ολα ρημαδιο. Πετας κατω ολα τα γυαλικα και τις πορσελανες και μενεις μονος σου με το τραπεζομαντηλο στα χερια να κοιτας τα συντριμμια σου και τους αλλους να απομακρυνονται.

Εχει πανσεληνο αποψε κι ειναι χαλια

Σορυ που σου χαλαω το παραμυθακι που ο καθε τελειωμενος, ρομαντικος, με ψυχοφαρμακα στιχουργος σου χει φτιαξει με τα ψευτοτραγουδα του, αλλα η πανσεληνος δεν ειναι ρομαντικη. ΟΧΙ. Ειδικα μετα την χθεσινη, που μονο κανιβαλισμο δεν εφερε σε μενα και τους γυρω μου. Θελω να μου φερεις ΥΠΕΥΘΥΝΑ, αυτον τον καραγκιοζη, που εχει σκορπισει με μελια και ψεματα τον κοσμακη, γι αυτο το στρογγυλο φως στον ουρανο.

Αρχικα, γιατι να ειναι ρομαντικο το ολοστρογγυλο και οχι το μισοφεγγαρο ή το νυχακι? Ποιος ορισε οτι το στρογγυλο ειναι και καλο? Εχεις δει κανεναν να γραφει ρομαντζα και να σαχλαμαριζει ή να τσιλιμπουρδιζει ή να κανει προταση γαμου μπροστα απο ενα πορτοκαλι? Κι αυτο στρογγυλο και πορτοκαλί ειναι, αλλα δεν το κανει κανεις θεμα. Ή εχεις νιωσει ποτε πεταρισματα στην καρδια κατω απο τη λαμπα του οδοντιατρου? Αρα, μπουρδες!

Επισης, ποιος ζεν τυπος, ποιος και υπο την επηρρεια τινος ναρκωτικου βρισκεται σε νιρβανα αυτες τις ΜΑΥΡΕΣ μερες της πανσεληνου, που μεχρι και τα νερα μουρλαινονται και τα σκυλια αλιχτουν?!

Εγω, απο προσωπικη εμπειρια, εχω προσπαθησει με το στανιο, να κατσω με το ταιρι να απολαυσω το ρημαδοφεγγαρο του Αυγουστου, -που και καλα παιρνει το Οσκαρ πρωτου γυναικειου- και εχω φυγει σφαγμενη με το ταιρι και με τα νευρα κροσια. Αυτη η βουλα στον ουρανο κακα φερνει, καλα οχι.

Και τελος παντων, ας το παραδεχθουμε. Εχει γενος θηλυκο. Η πανσεληνος λεμε. Ε περιμενες να ναι καλο αυτο? Περιμενες να φερει ευτυχια και γαληνη στην ψυχη σου? Οχι βεβαια. Σε κανει μπαχαλο. Σου φερνει τα πανω κατω. Ειναι ενα ξεκατινιασμενο φεγγαρι. Ειδες? Λεμε ΤΟ φεγγαρι, αλλα Η πανσεληνος. Ενα παλιοθηλυκο που μας κανει κωλο απο κει πανω και την βρισκει!

Και μετα απο ολα αυτα, εχεις την αλλη να σου λεει "Εχει πανσεληνο αποψε κι ειναι ωραια"! Και εσυ τη ζηλευεις που αυτη περναει ωραια ενω εσυ καμια σχεση με το ωραια και νιωθεις και τυψεις απο πανω! Οχι ρε μανταμ, εχει πανσεληνο αποψε, και δεν ειναι καθολου ωραια! Ειναι χαλια. Και ελεος πια με τα τραγουδια που ο,τι φωτιζει λιγο παραπανω απ το κανονικο το κανετε θεμα! Ελεος σε αυτους, και μπραβο στους αλλους, με τις καθ ολα ευστοχες ταινιες τους, που απεικονιζουν τη στυγνη πραγματικοτητα και οταν εχει πανσεληνο παντα καποιος μουρλαινεται, βγαζει νυχια και μαλλια και τρωει το Μανχαταν. Δι εντ.

Ο κουβας με την κοκκινη μπογια

Θεωρεισαι ωριμος, κατασταλαγμενος, σοβαρος, υπευθυνος των πραξεων σου. Εχεις το υποβαθρο, τη μορφωση και ολα τα εφοδια για να πατας γερα στα ποδια σου. Αυτη την ταμπελα εχεις κρεμασει στο γιακα σου, αυτη τη στολη φορας καθημερινα, σαν να πηγαινεις στη δουλεια σου. Μια καθαρη, αρωματισμενη και ατσαλακωτη στολη. Ομως ακομα κι εσυ, ο ατσαλακωτος, που ολα θες να τα ελεγχεις και εχεις την ψευδαισθηση οτι το κανεις, συνεχιζεις να κουβαλας ακομα το μικρο παιδι, που ησουν καποτε.

Αυτο το μικρο παιδι. Αυτο που θελει να τραβαει την προσοχη, που οι αλλοι πρεπει να φροντιζουν να το συγχωρουν, να του δινουν επιβεβαιωση, γιατι την χρειαζεται. Γιατι δεν μεγαλωσε ποτε και συνεχιζει να παιζει κρυφτο μεσα σου. Ενα παιδι εγκλωβισμενο σε σωμα μεγαλου ανθρωπου. Που κανει αταξιες και αποποιειται των ευθυνων. Που φοβαται και κλαιει στην αγκαλια της μητερας του. Που χρειαζεται αυτην την υπευθυνη αγκαλια να φωλιασει, γιατι ειναι η μονη αγκαλια που το ηρεμει πραγματικα. Ενα θορυβωδες μικρο παιδι, με ξεσπασματα. Ενα παιδι, που ενω επρεπε να εχεις αγαπησει και αφησει πισω σου οταν επρεπε, δεν το εκανες. Κουβαλας ερημην σου ενα παιδι που σε πληγωνει, για να σε ταρακουνησει και να το λυτρωσεις, αφηνοντας το στο παρελθον. Εσυ ομως δεν το αφηνεις. Κι αυτο εχει βρει το παιχνιδι που του εχεις διπλα του να παιζει. Εναν κουβα με κοκκινη μπογια.

Βουταει τα χερια του μεσα στον κουβα του και ζωγραφιζει. Ζωγραφιζει μεσα σου τα παντα με ενα εντονο, βαθυ κοκκινο. Το κοκκινο που βλεπεις στους χειροτερους εφιαλτες σου. Αυτο το κοκκινο που χανεσαι μεσα του και σε πνιγει. Το κοκκινο που σε πληγωνει, που σε θλιβει, που σε θυμωνει, το κοκκινο που σε εξοργιζει. Αυτο που σε τρελαινει, που σε καταθλιβει, που σε κανει να χαιρεσαι σχεδον παρανοϊκα και μετα παλι σε αφηνει νεκρο απο συναισθηματα. Ολα βαφονται απο αυτο το κοκκινο, που για λιγο σε τραβαει, σε μαγνητιζει, σε σερνει σχεδον διπλα του, χωρις να σκεφτεσαι τιποτα και μετα σε ριχνει με φορα στο κενο. Και το παιδι μεσα σου συνεχιζει να χρωματιζει ολη σου τη ζωη, την ψυχη σου, τα συναισθηματα σου, την οργη σου, τη λυπη σου κι εσυ στεκεσαι και το κοιτας, χωρις να κανεις τιποτα. Γιατι...παιδι ειναι.

Ειναι ενα παιδι, που με οσα κανει, σου ζηταει σχεδον απελπισμενα, να του παρεις απο τα χερια τον κουβα με την κοκκινη μπογια, που δεν τελειωνει ποτε, να το παρεις απ το χερι και να το οδηγησεις στο παρελθον, εκει που ανηκει. Τοτε, θα μπορεσεις να συνεχισεις τη ζωη σου, βαφοντας τα παντα γυρω σου και μεσα σου ο,τι χρωμα θες, χωρις τη δικαιολογια που φωλιαζε μεσα σου μεχρι τωρα.

Παρε μια καμπουρα

Ειναι τρομερο, πώς καποια γεγονοτα, φαινομενικα ασημαντα, μπορουν να αλλαξουν σημαντικα τη ζωη σου. Εκει που τα εχεις βαλει ολα σε ταξη, που λες οτι μπορεις πλεον να απολαυσεις αυτο που εχτισες, ερχεται ουρανοκατεβατο κατι και σου ανατρεπει τα παντα. Ειναι αυτη η στιγμουλα που σε ταινια θα επαιρνε ενα τρελο σλοου μοσιον και ο πρωταγωνιστης (εσυ), θα αλληθωριζε και θα του φευγαν τα σαλια απ τη σφαλιαρα, που του σκασε η κωλοζωη.

Ολα ηταν δικα σου. Ζουσες την απολυτη νιρβανα και ευτυχια και το συμπαν αποφασιζει οτι εσυ εισαι αυτος που θα παιξει μαζι του και θα στα κανει ολα λιγο πο*τανα, ετσι για να μην πληττεις ρε παιδι μου. Εχεις σχεδιασει το αυριο, το μεθαυριο, το μετα απο μια βδομαδα και τσαφ, σκαει η μπομπα.

Ειναι ΤΟΣΟ κουλο αυτο το τσαφ. Τοσο, που φαινεται ξεκαθαρα οτι καποιος σου κανει φαρσα και σπαει πολλη πλακα με τα ηλιθια, ξαφνιασμενα, πονεμενα μουτρα σου. Ειναι σαν να περπατας μονος στη φυση, να χαιδευεις τα λουλουδια, να μυριζεις το πρασινο, να απολαμβανεις τον ηλιο που σου σκαει στα μουτρα, να ταξιδευεις με τον αερα που σου κουναει αναλαφρα τα μαλλια και εκει που εισαι στο πικ των απολαυσεων, να σου ερθει απο τον ουρανο μια τεραστια καμηλα και να σε μπηξει 5 μετρα κατω απ το χωμα -κι απ το φοβο της να σε χεσει κι ολας. Απ τον αερα και τα αρωματα, κανεις παρεα με γεωσκωληκες και μια ψοφια καμηλα τωρα. Οσο να πεις, ειναι ενα σοκ αυτο.

Ετσι συμβαινει. Αποτομα και συντομα. Τοσο αποτομα που δεν προλαβαινεις να σκεφτεις πώς βρεθηκες εκει και το μονο που σε νοιαζει, ειναι να ξεφορτωθεις το βαρυ κουφαρι με τις καμπουρες απο πανω σου και να παρεις ανασα. Αφου βγεις και πεις την ιστορια σου, θα σου πουν το "καθε εμποδιο για καλο". Τωρα αν ειναι οντως για καλο, δεν ξερω και δεν θα σου πω ακομα. Εχω στην ακρη κι εγω πολλες καμπουρες και περιμενω να δειξει ο καιρος αν ορθως τις εφαγα κατα κεφαλα.