Σιγουρα, καποια αποφραδα στιγμη στη ζωη σου ή ΕΣΤΩ στη ζωη καποιου πολυ κοντινου σου (συγχαρητηρια εισαι ο πιο πληκτικος ανθρωπος στη γη), υπηρξε αυτο το κωλοδιλημματακι. Βρισκεσαι ξαφνικα στη μεση τού πουθενα κουφος και γκαβος και πρεπει να πας δεξια ή αριστερα, χωρις να βλεπεις καθαρα ουτε το ενα, ουτε το αλλο. Ποιο κερδιζει λοιπον, το συναισθημα ή η λογικη? Καλυτερα να περασει ενα αμαξι εκει που στεκεσαι και να σε πατησει να ξεμπερδευεις, παρα να πρεπει να αποφασισεις εσυ, για σενα. Σε νιωθω, αλλα κουνα λιγο το κεφαλι σου και ελα στα συγκαλα σου. Θα στα πιασω καπως απ την αρχη και τα δυο, μπας και ανοιξουν λιγο τα τσιμπλιασμενα, θολα ματια σου και παρεις μια αποφαση.
Παμε στο συναισθημα, που ειναι κι αυτο που σε οδηγησε εδω που εισαι τωρα. Το συναισθημα, που ακομα και στους πιο δυσκοιλιους, ορθολογιστες, κρυοκωλους, θα βγει καποια στιγμη και θα τους τα κανει ολα αναστα ο Κυριος. Μιλαω και για μενα αυτη τη στιγμη, γιατι και γω ανηκω στους ελαφρως συναισθηματικα δυσκοιλιους, αφου τη λογικη την αγαπω και την ακολουθω αρκετα πιστα. Εκει λοιπον που μαζευεις καρπους απ το εδαφος και εχεις τη ρουτινουλα σου, την πληξη σου, αλλα και τους ρυθμους σου, το ηφαιστειο απο απεναντι σκαει χωρις προειδοποιηση -ΓΟΥΙΑΡΝΤ ΧΑ?- και σε παιρνει ο διαολας. Γιου αρ λιτεραλι ον φαιαρ! Εχει παρει φωτια μια καρδια, εχουν παρει φωτια τα μπατζακια σου και ο κωλος σου επισης. Ετσι καπως περιγραφεται αυτο. Πλημμυριζει η καρδια σου, το μυαλο σου, τα ματια σου, ολα μαζι.
Ειναι τοσο εντονο αυτο που νιωθεις, τοσο αδιαχειριστο. Τα αυτια σου βουιζουν, δεν ακουνε τιποτα και κανεναν, μονο αυτο τον διαολο που ηρθε και σου κανε λοβοτομη και εβαλε την ζωη που ζουσες σε καταστολη και ολους γυρω σου στο ψυγειο. Αυτος ο διαολος, που σιγουρα ειναι ο διαολος, γιατι παιζει με την ερμη την ψυχουλα σου και το μυαλο σου. Δεν βλεπεις τη φιγουρα του, γιατι ηδη νιωθεις να ειστε ενα. Ειναι εσυ. Εχει μονο φωνη. Αυτη τη φωνη, που αν την ακουγε η Ζαν ντ Αρκ θα ειχε κρεμαστει απο μονη της ή θα ειχε αυτοπυρποληθει. Αυτη η φωνη που παει σαυτον τον παλλομενο μυ, που λεγεται καρδια και του λεει αστα ολα και ακολουθα εμενα. Τοσο καιρο δεν ζουσες, τωρα ζεις και αν δεν με ακολουθησεις, θα σου τραβηξω τα καλωδια και θα μεινεις στον τοπο. Και εσυ, σχεδον υπνωτισμενος, θες να ακολουθησεις αυτη τη φωνη. Εχεις αποκτησει -πιθανως την ψευδαισθηση, οτι οσο ακους αυτη τη φωνη δεν σε αγγιζει τιποτα, δεν σε στενοχωρει τιποτα, δεν σε επηρεαζει τιποτα. Αλλα αν σταματησεις να την ακους, τοτε μπορεις να τα χασεις ολα. Αυτο το οβερντοουζ συναισθηματων, ηχων, μυρωδιων, εικονων ειναι αυτο που σε παει αλλου, που σε μπερδευει, που σε αποσυντονιζει. Κυκλοφορεις σαν αποβλακωμενος και βλεπεις δρακους και ξωτικα, που ουτε οι LSDιομανεις δεν βλεπουν. Σε καταλαβαινω βρε ταλαιπωρε. Αυτο που περνας ειναι τοσο ωραιο, αλλα και τοσο δυσκολο. Μεσα στη ρουτινα σου ηρθε καποιος και σε σηκωσε λιγο πιο ψηλα απ την πραγματικοτητα. Καποιος που σε κανει να βλεπεις τα παντα αλλιως, απο ψηλα, πιο εντονα, πιο ζωντανα. Ομως η βαρυτητα παντα -σε τουτο τον πλανητη τουλαχιστον- νικαει. Δεν μπορεις να αιωρεισαι για παντα. Καποια στιγμη θα πατησεις παλι χωμα και μπετον. Κι οσο πιο πολυ εχεις μεινει στον αερα και οσο πιο ψηλα εχεις παει, τοσο πιο πολυ θα πονεσεις οταν προσγειωθεις.
Ειναι κατι σαν αναγκη του ανθρωπου να εξιδανικευει. Ειμαστε απο φυση αισιοδοξα πλασματα, αλλιως δεν θα χαμε μεινει ουτε οι μισοι με τοσα που τραβαμε. Ειναι ευκολο λοιπον να παρασυρθουμε, οταν οι συνθηκες ειναι ευνοϊκες και να ντυσουμε με ακομα πιο ωραια συναισθηματα μια ηδη ωραια στιγμη, εναν ωραιο ανθρωπο, μια ωραια κατασταση. Ειναι σαν να συναντας κατι ιδιαιτερα δυσευρετο και να το αγκαλιαζεις με ολο σου το ειναι. Ολο αυτο το οβεργουελμ ομως, ειναι ενας μηχανισμος των συναισθηματων μας. Συναισθηματα ειναι, συναισθηματικα φερονται. Ομως δεν εχω δει πολλους να ζουν και να επιβιωνουν τρωγοντας συναισθηματα. Γιατι τα συναισθηματα ειναι πολυ μπασταρδα στον τροπο που βγαινουν και χανονται. Ερχονται με φορα, τα μαμάνε ολα και μετα, οταν σου παρουν ο,τι εχεις, οταν εχεις στραγγιξει, σαφηνουν γυμνο σε μια ερημια ενα βραδυ (βλ κατηφορο), και χανονται. Και εκει ειναι που σταματαει διπλα σου με αλαρμ η λογικη και σου λεει "Με ξεχασες ε? Παρτα μαλακα!" και τιναζει το μαλλι και φευγει ΚΥΡΙΑ. Γιατι η λογικη ειναι παντα κυρια. Ποτε δεν πεφτει χαμηλα, ποτε δεν χανει το μυαλο της και την αξιοπρεπεια της. Δεν σου ειπα βεβαια να την καβαλησεις και να φυγεις παιρνοντας κεφαλια στο ονομα της και οποιον παρει ο χαρος. Απλως μην την αφηνεις ποτε στην ακρη, γιατι μετα θα ρθει με το μαμαδιστικο "εγω στα λεγα", αλλα πλεον θα ειναι αργα.
Αρα λοιπον, ωραια ολα αυτα που ζεις, ωραια ειναι να αποκτας φτερα και να πετας, αλλα επειδη σου λαχε να σαι ανθρωπος και οχι το πουλακι τσιου -ιναφ ιζ ιναφ με δαυτο-, προσπαθησε να ζυγιζεις λιγο ο,τιδηποτε υπεροχο, αναπαντεχο, ανεξελεγκτο σού συμβαινει, φερε κοντα τα συναισθηματα με τη λογικη και dont follow your heart,γιατι δεν εισαι σιγουρος οτι αυτο που σου μιλαει ειναι οντως η καρδια σου ή η φωνη καποιου αλλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου