Η χαρα μου ως παιδι ηταν φυσικα τα καλοκαιρια! Το υπεροχο καλοκαιρι μου, ξεκινουσε για μενα με το πρωτο μου παγωτο. Με το πρωτο μπανιο δεν το συζητω, βρισκομουν ηδη στην καρδια του. Τωρα το καλοκαιρι ξεκιναει με την πρωτη αδεια και τελειωνει στο τελος αυτης. Μιζερια. Παμε πισω στα παλια λοιπον.
Μου μυριζουν ακομα εντονα τα παιδικα μου καλοκαιρια. Πως μυριζουν? Αντιηλιακο, γεμιστα και στο κλεισιμο της ημερας, φιδακι για τα κουνουπια. Υπεροχες μυρωδιες! Σαν τοποθεσια εχω στο μυαλο μου η το εξοχικο στην Κινετα, η στο Αντιρριο η σε καποιο νησι με τους γονεις.
Καθε καλοκαιρι εβαζα στοιχημα με τον εαυτο μου οτι θα σπασω τα ρεκορ των προηγουμενων καλοκαιριων. Φετος θα φαω περισσοτερα παγωτα και θα κανω περισσοτερα μπανια. Ειχα υπολογισμενα κατα μεσο ορο ενα παγωτο και ενα μπανιο τη μερα. Και οταν ετρωγα κα δευτερο παγωτο και μου εδινε η μαμα το ΟΚ μεγαλες χαρες! Σπανια βεβαια.
Τα πρωινα, ξυπνουσα πρωι - πρωι και επαιρνα αμπαριζα ολα τα παιδικα που ξεκινουσαν στις 7.00. Κατα τις 11 πηγαιναμε στη θαλασσα -οταν ημουν με τη γιαγια η τη θεια μου, γιατι για τη μαμα μου, απο τις 11 και μετα εμπαινες στην απαγορευμενη ζωνη. Πιο ευκολα θα με αφηνε να κολυμπησω με καρχαριες παρα να εκτεθω στον ηλιο. Πηγαιναμε στη θαλασσα λοιπον, και εμενα μεσα στο νερο μεχρι να μελανιασω. Καταλαβαινα οτι ηρθε η ωρα να βγω, οταν τα δαχτυλα μου παπαριαζαν σε βαθμο, που θα μου ξετυλιγονταν οι πετσες μονες τους σαν κρομμυδια.
Οταν γυρνουσαμε στο σπτι, μας περιμενε ζεστο φαγητο. Για παραδειγμα γεμιστα. Ναι μου εχουν κατσει. Μετα τη θαλασσα, που εχεις παιξει και εχεις χτυπηθει και απ την πεινα μπορεις να φας και το ποδι σου, τρως γεμιστα! Συνηθως μετα, στα καπακια, το προγραμμα ειχε φρουτο. Καρπουζι η συκα. Μπορει να χα σκασει, αλλα παντα υπηρχε χωρος και γι αυτα. Οταν μαζευοταν το τραπεζι, ενας ενας αρχιζε να παιρνει τη θεση του στο κρεβατι η στον καναπε για υπνο.
Αυτο το υποχρεωτικο και πιεστικο του μεσημεριανου υπνου, ποτε δεν το καταλαβαινα και δεν το γουσταρα. Ευτυχως κανεις δικος μου, ουτε γονιος ουτε συγγενης δεν με εδενε χειροποδαρα στο κρεβατι να κοιμηθω. Μονο καμια φορα που πηγαιναμε διακοπες με φιλικα ζευγαρια που ηταν αυτης της νοοτροπιας και εβαζαν τα παιδια τους για υπνο, μου ελεγαν κι εμενα δεν κλεινεις λιγο τα ματακια να εισαι φρεσκια? Ενα συνοφρυωμα μου ηταν αρκετο ως απαντηση. Ηταν μια νεκρη ωρα η μεσημεριανη, αλλα με τρελαινε. Θετικα εννοω. Η ησυχια, με τη μυρωδια της καλοκαιρινης ζεστης και ο ηχος του ανεμιστηρα ηταν απολαυση. Καθομουν και επαιζα στο πατωμα η ξαπλωνα στο κρεβατι μου και σκεφτομουν. Σε λιγο ξυπνανε και οι αλλοι.
Η επομενη ζωνη της ημερας, -γιατι σε ζωνες τη χωριζα- ξεκινουσε απο τον πρωτο που σηκωνοταν και εφτιαχνε καφε. Πηγαινα μαζι του και κουβεντιαζα η εβλεπα τηλεοραση. Ενταξει μου αρεσε η νεκρα του μεσημεριου, αλλα παιδι ημουν ηθελα να ξεδωσω. Μετα οταν ολοι ημασταν στο ποδι, ντυνομασταν και πηγαιναμε για παγωτο και βολτα. Καμια φορα και για μπανιο.
Οταν επεφτε το βραδυ, πηγαιναμε εξω για φαγητο. Ολοι μες στην ενεργητικοτητα και την πολυλογια. Εμενα ομως, ο οργανισμος μου αρχιζε να σβηνει απο νωρις. Εκει μαλλον εδενε ο μεσημεριανος υπνος. Ενιωθα μια κουραση περιεργη, εκαιγα απ τον πρωινο ηλιο. Τοτε μου εβγαινε δεν ξερω γιατι. Αφου ετρωγα λοιπον, μεριαζα τα πιατα και κοιμομουν πανω στα χερια μου. Οταν ειχα παρεα αλλα παιδια βεβαια, αλωνιζα!
Στο κλεισιμο της μερας, γυρνουσαμε πισω και καθομασταν στη βεραντα, αναβαμε φιδακι και οι μεγαλοι κουβεντιαζαν. Οι κουβεντες, τα τζιτζικια, ενα ανεπαισθητο αερακι και ο ηχος της θαλασσας, ηταν ο,τι πρεπει για να γλαρωσω. Δεν πηγαινα μεσα επ ουδενι! Καθομουν εκει στο πλαι σε εναν καναπε και σκεφτομουν την επομενη φανταστικη μου μερα, μεχρι που ψιχαλιζαν τα ματια μου και με επαιρνε ο υπνος.
Αναπολω με μεγαλη γλυκα τα παιδικα μου καλοκαιρια. Ανεμελα και ξεκουραστα. Και παντα κατεληγα πιο μαυρη κι απο το απολυτο μαυρο, χωρις να καθομαι να λιωνω επι τουτου στο κακαηλι και να υποφερω για να αποκτησω ενα τροπικο μαυρισμα.
Καλο καλοκαιρι!
Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011
Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011
The party animals.
Θεμα? Ενα παρτυ. Δεν θα το χαρακτηρισω ουτε απλο, ουτε συνθετο. Σκετο παρτυ. Η πολυμορφια που παρουσιαζει ομως, μου δινει πασα για πολλα σχολια. Θα προσπαθησω λοιπον να "κατηγοριοποιησω" σχετικα τους ακατηγοριοποιητους καλεσμενους.
Η υπερπαραγωγαρα. Σε βαζω πρωτη γιατι πραγματικα τραβας ολα τα φλας και βλεμματα πανω σου με το που ξεπροβαλλεις. Για να μην σου πω οτι βγαζεις φλας απο μονη σου, σε μηδενικο φωτισμο. Αστραποβολας! Εχεις απλωσει τοσο γκλιτερ πανω σου, για το "επισημο" της περιστασης που πραγματικα βοηθας και τυφλο να βρει το φως του. Μπουτια, μπρατσα, μπουστο, σβερκος, κουτελο, ματια, μυτη, χειλια. Γκλιτερ παντου. Αγκαλιαζεις τον κοσμο και τον σημαδευεις με τα στρας σου. Και να με κοιταξεις ακομα, γεμιζω αστεροσκονη. Μηνες μετα, θα βρισκουμε πανω σου σκορπιες χρυσοσκονες, σαν τις πευκοβελονες στο σαλονι μηνα Ιουνιο, που εχουν ξεμεινει απ τα Χριστουγεννα. Στο προσωπο σου, πισω απο το φιλτρο γυαλαδας που εχεις απλωσει περισσιο, βρισκεται ενας τονος μεικ απ, πουδρας και κονσιλερ που αν σε ξυσω με σπατουλα, σοβατιαζω ολες τις τρυπες στο σπιτι μου, μπορει και ολοκληρης της πολυκατοικιας. Φυσικα οι ενδυματολογικες σου επιλογες ειναι αντιστοιχες με το υπολοιπο συνολο. Σιγουρα φορας πουλιες για να σιγουρευτεις οτι δεν υπαρχει τετραγωνικο πανω σου που χανεται στο χωρο. Γοβες μυτερες συμπληρωνουν τη μαγεια σου.
Η κομπάρα. Ησουν σε γαμο πριν? Θα πας σε γαμο μετα? Αν ναι, οκ. Αν οχι, εισαι εντελως εκτος τοπου και χρονου. Το μαλλι σου κοτσος - περικεφαλαια, με ενα μπουκαλι λακ πανω, που και σφαιρα να σε χτυπησει, κανει γκελα και σπαει ολα τα μπουκαλια του μπαρ απεναντι σου και σκοτωνει τον μπαρμαν. Τα τσιμπιδακια εχουν κατακλυσει το κρανιο σου. Σε εκατονταδες εχουν μπηχτει βαθια μεσα στην περικεφαλαια σου, για να κρατησουν ακέραιο το αριστουργημα που εχει στηθει πανω στο σκαλπ σου, το οποιο δεν χαλαει ουτε με 10 μπωφορ. Οταν γυρισεις σπιτι, ειμαι σιγουρη οτι απλως το βγαζεις και το τοποθετεις στο κομοδινο διπλα σου για να το φορεσεις παλι το πρωι. Φορας φυσικα μια αερινη τουαλετα σε σατεν υφασμα, λουλουδατο ντεσεν και πεδιλο με στρας.
Η σταρουμπα. Η σου τα εχουν ακουμπησει ολοι οι γνωστοι οικοι για να τους κανεις προμοσιον, η εισαι απλως σουργελο. Τα λογοτυπα εχουν ξερασει πανω σου και κανουν τετοια βαβουρα, που μου φερνουν εμετο. Χρειαζομαι ενα κουτι δραμαμινες για να σε κοιταξω. Ο βολβος του ματιου μου αληθωριζει απ τα διαφορετικα λογκος. Παπουτσια γκουτσι, φουστα μπερμπερι, μπλουζα λουι βιτον, φουλαρι σανελ, τσαντα ντιορ. Εισαι σαν δειγματολογιο και εσυ καμαρωνεις. Δεν λεω, φορα τα ακριβα σου και τα ωραια σου να τα χαρεις, αλλα τουλαχιστον ταιριαξε τα. Παω να βγαλω το απλ μαρτινι μου και ερχομαι.
Η ντενιμ-απλη. Το τζην εχει γινει δευτερο δερμα σου. Τοσο συχνα δεν το φορανε ουτε οι εργατες. Πρωι, μεσημερι, βραδυ ειναι το αναποσπαστο κομματι σου. Το πρωι με σαγιοναρα και φανελακι, το μεσημερι με στρωτα και ενα απλο μπλουζακι, το βραδυ με πλατφορμα η γοβα και βολανωτο τοπακι και το πιο βραδυ με παντοφλα και ρομπα. Ελεος πια. Ειπαμε καλο το τζην, ευκολη λυση, σιγουρη επιλογη αλλα εσυ το χεις χεσει. Τα μπουτια σου εχουν βαφτει μπλε που δεν φευγει ουτε με αμμοβολη. Και προς Θεου! Μην το κομποζαρεις και με τζην μπουφανακι γιατι εισαι σαν αστεγος.
Η αθλητικη. Κανεις καποιο αθλημα σιγουρα και εισαι περηφανη γι αυτο. Επειδη ομως μπορει να μην σου δοθει η ευκαιρια να το μοιραστεις με ολο το παρτυ, θα θελες να το γνωστοποιησεις και στους υπολοιπους μεσω της περιβολης σου. Σκας λοιπον με το σπορτεξακι σου, τη φορμουλα σου, το προχειρο μπλουζακι σου και το μαλλακι σου την κλασσικη, σπορτιβικη αλογοουρα. Αν παλι δεν κανεις καποιο σπορ και ηρθες ετσι, εισαι πολυ βαριεστημενη για το σουαρε που σε καλεσανε και πας κοντρα με το κοντρα-παρτυ λουκ σου. Και γιατι κουβαληθηκες βρε αδερφε? Μας γεμισες και λασπες με τα σπορτεξ σου.
Το τσολι. Υπαρχεις σε ολα τα παρτυ. Σε κοιτανε ολοι και ολες. Ολοι γιατι οπως ηρθες ντυμενη-αντυτη πως να μην σε κοιταξουν και ολες γιατι σε κοιτανε οι "ολοι τους".
Φορας μια φαρδια ζωνη και ενα μπουστακι. Τι? Δεν ειναι ζωνη ειναι φουστα? Α σχωραμε, μπερδευτηκα. Εχεις συμπιεσει και το στηθος σου τοσο πολυ, που ειναι ετοιμο να σε πνιξει. Θες να καταπιεις και τα απομακρυνεις για να κατεβασεις τη γουλια στην καταπιονα σου. Εισαι βαμμενη σαν μπουζουξου και κουνας με χαρη τα εξτέ -ποντικοουρες σου, μια απο δω, μια απο κει. Κουνιεσαι με χαρη και καρφωνεις ολες τις αντροπαρεες ριχνοντας ηλιθια γελακια. Εγω θα σε αγνοησω. Θα αφησω τον υπολοιπο γυναικειο πληθυσμο του παρτυ να σε κατασπαραξει.
Woohoo! Lets party!
Η υπερπαραγωγαρα. Σε βαζω πρωτη γιατι πραγματικα τραβας ολα τα φλας και βλεμματα πανω σου με το που ξεπροβαλλεις. Για να μην σου πω οτι βγαζεις φλας απο μονη σου, σε μηδενικο φωτισμο. Αστραποβολας! Εχεις απλωσει τοσο γκλιτερ πανω σου, για το "επισημο" της περιστασης που πραγματικα βοηθας και τυφλο να βρει το φως του. Μπουτια, μπρατσα, μπουστο, σβερκος, κουτελο, ματια, μυτη, χειλια. Γκλιτερ παντου. Αγκαλιαζεις τον κοσμο και τον σημαδευεις με τα στρας σου. Και να με κοιταξεις ακομα, γεμιζω αστεροσκονη. Μηνες μετα, θα βρισκουμε πανω σου σκορπιες χρυσοσκονες, σαν τις πευκοβελονες στο σαλονι μηνα Ιουνιο, που εχουν ξεμεινει απ τα Χριστουγεννα. Στο προσωπο σου, πισω απο το φιλτρο γυαλαδας που εχεις απλωσει περισσιο, βρισκεται ενας τονος μεικ απ, πουδρας και κονσιλερ που αν σε ξυσω με σπατουλα, σοβατιαζω ολες τις τρυπες στο σπιτι μου, μπορει και ολοκληρης της πολυκατοικιας. Φυσικα οι ενδυματολογικες σου επιλογες ειναι αντιστοιχες με το υπολοιπο συνολο. Σιγουρα φορας πουλιες για να σιγουρευτεις οτι δεν υπαρχει τετραγωνικο πανω σου που χανεται στο χωρο. Γοβες μυτερες συμπληρωνουν τη μαγεια σου.
Η κομπάρα. Ησουν σε γαμο πριν? Θα πας σε γαμο μετα? Αν ναι, οκ. Αν οχι, εισαι εντελως εκτος τοπου και χρονου. Το μαλλι σου κοτσος - περικεφαλαια, με ενα μπουκαλι λακ πανω, που και σφαιρα να σε χτυπησει, κανει γκελα και σπαει ολα τα μπουκαλια του μπαρ απεναντι σου και σκοτωνει τον μπαρμαν. Τα τσιμπιδακια εχουν κατακλυσει το κρανιο σου. Σε εκατονταδες εχουν μπηχτει βαθια μεσα στην περικεφαλαια σου, για να κρατησουν ακέραιο το αριστουργημα που εχει στηθει πανω στο σκαλπ σου, το οποιο δεν χαλαει ουτε με 10 μπωφορ. Οταν γυρισεις σπιτι, ειμαι σιγουρη οτι απλως το βγαζεις και το τοποθετεις στο κομοδινο διπλα σου για να το φορεσεις παλι το πρωι. Φορας φυσικα μια αερινη τουαλετα σε σατεν υφασμα, λουλουδατο ντεσεν και πεδιλο με στρας.
Η σταρουμπα. Η σου τα εχουν ακουμπησει ολοι οι γνωστοι οικοι για να τους κανεις προμοσιον, η εισαι απλως σουργελο. Τα λογοτυπα εχουν ξερασει πανω σου και κανουν τετοια βαβουρα, που μου φερνουν εμετο. Χρειαζομαι ενα κουτι δραμαμινες για να σε κοιταξω. Ο βολβος του ματιου μου αληθωριζει απ τα διαφορετικα λογκος. Παπουτσια γκουτσι, φουστα μπερμπερι, μπλουζα λουι βιτον, φουλαρι σανελ, τσαντα ντιορ. Εισαι σαν δειγματολογιο και εσυ καμαρωνεις. Δεν λεω, φορα τα ακριβα σου και τα ωραια σου να τα χαρεις, αλλα τουλαχιστον ταιριαξε τα. Παω να βγαλω το απλ μαρτινι μου και ερχομαι.
Η ντενιμ-απλη. Το τζην εχει γινει δευτερο δερμα σου. Τοσο συχνα δεν το φορανε ουτε οι εργατες. Πρωι, μεσημερι, βραδυ ειναι το αναποσπαστο κομματι σου. Το πρωι με σαγιοναρα και φανελακι, το μεσημερι με στρωτα και ενα απλο μπλουζακι, το βραδυ με πλατφορμα η γοβα και βολανωτο τοπακι και το πιο βραδυ με παντοφλα και ρομπα. Ελεος πια. Ειπαμε καλο το τζην, ευκολη λυση, σιγουρη επιλογη αλλα εσυ το χεις χεσει. Τα μπουτια σου εχουν βαφτει μπλε που δεν φευγει ουτε με αμμοβολη. Και προς Θεου! Μην το κομποζαρεις και με τζην μπουφανακι γιατι εισαι σαν αστεγος.
Η αθλητικη. Κανεις καποιο αθλημα σιγουρα και εισαι περηφανη γι αυτο. Επειδη ομως μπορει να μην σου δοθει η ευκαιρια να το μοιραστεις με ολο το παρτυ, θα θελες να το γνωστοποιησεις και στους υπολοιπους μεσω της περιβολης σου. Σκας λοιπον με το σπορτεξακι σου, τη φορμουλα σου, το προχειρο μπλουζακι σου και το μαλλακι σου την κλασσικη, σπορτιβικη αλογοουρα. Αν παλι δεν κανεις καποιο σπορ και ηρθες ετσι, εισαι πολυ βαριεστημενη για το σουαρε που σε καλεσανε και πας κοντρα με το κοντρα-παρτυ λουκ σου. Και γιατι κουβαληθηκες βρε αδερφε? Μας γεμισες και λασπες με τα σπορτεξ σου.
Το τσολι. Υπαρχεις σε ολα τα παρτυ. Σε κοιτανε ολοι και ολες. Ολοι γιατι οπως ηρθες ντυμενη-αντυτη πως να μην σε κοιταξουν και ολες γιατι σε κοιτανε οι "ολοι τους".
Φορας μια φαρδια ζωνη και ενα μπουστακι. Τι? Δεν ειναι ζωνη ειναι φουστα? Α σχωραμε, μπερδευτηκα. Εχεις συμπιεσει και το στηθος σου τοσο πολυ, που ειναι ετοιμο να σε πνιξει. Θες να καταπιεις και τα απομακρυνεις για να κατεβασεις τη γουλια στην καταπιονα σου. Εισαι βαμμενη σαν μπουζουξου και κουνας με χαρη τα εξτέ -ποντικοουρες σου, μια απο δω, μια απο κει. Κουνιεσαι με χαρη και καρφωνεις ολες τις αντροπαρεες ριχνοντας ηλιθια γελακια. Εγω θα σε αγνοησω. Θα αφησω τον υπολοιπο γυναικειο πληθυσμο του παρτυ να σε κατασπαραξει.
Woohoo! Lets party!
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011
Βρωμικο πιονι, σε πουλημενο παιχνιδι.
Εισαι πιονι. Ναι, ενα πλαστικο, αψυχο, γλιτσερο πιονι,που σε βρηκανε στα γαριδακια. Μου προκαλεις αναγουλα και οργη. Εισαι ενα κενο ανθρωπακι. Ενα σιχαμα της κοινωνιας. Εχεις τον ιδιοκτητη σου, που σε παιζει οπως θελει και συ χαιρεσαι με αυτο. Σε κανει κωλοτουμπες και συ γελας, γιατι νομιζεις οτι μπορεις και κανεις κωλοτουμπες μονο σου. Υπονομευεις εναν ολοκληρο λαο, τον πετας στα ταρταρα και βαρας παλαμακια και μοιραζεις χαμογελα. Σου δινουν και δικα σου πιονια να παιζεις. Εσυ, ενα πιονι, με τα δικα σου πιονια! Γαμω! Τωρα τα δινεις ολα στο παιχνιδι! Τα στηνεις και σκατωνεις ακομα περισσοτερο την κατασταση. Πως ειναι δυνατον ενα πιονι, να ελεγξει πιονια με τη δικη του βουληση? Ποια βουληση? Εισαι ο Φρανκενσταιν των πιονιων. Δεν μας κοροιδευεις ομως, γιατι βλεπουμε τις ραφες στο λαιμο σου. Βλεπουμε και την ταμπελα στο σβερκο, αυτου που σε εφτιαξε ετσι συσκατο. Κουνα λιγο το κεφαλι σου και δες εξω απο το ταμπλο που παιζεις. Βγες απο το παιχνιδι σου και δες την αληθινη ζωη. Κοψε τις μαλακιες. The game,(for you) is over.
Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011
Ξυστηκες με το αριστερο? Χωριζουμε!
Δυο λεξεις εχουν ιδιαιτερη βαρυτητα σε μια σχεση. Σε αγαπαω, χωριζουμε. Και οι δυο καιγονται ασυστολα. Οσον αφορα την πρωτη, χρησιμοποιειται κι αυτή άλλα αντ’ αλλων. Δεν νομιζω να προλαβεις να αγαπησεις καποιον σε μια βδομαδα, αλλα εκει σε συγχωρω, γιατι ο ενθουσιασμος σου θελει να βρει μια λεξη να διοχετευτει και η πρωτη που σου ερχεται είναι το «σ’αγαπω». Τελος παντων, με αυτό θα ασχοληθω άλλη φορα. Αλλα το «χωριζουμε» ,φιλε μου, πετα το απ το στομα σου μονο αν πραγματικα το εννοεις.
Σου μιλαει λοιπον λιγο αποτομα το άλλο σου μισο, τα παιρνεις ασχημα εσυ, «χωριζουμε» λες. Τρελαινεται ο άλλος. Και με το δικιο του. Κατσε μανταμ, (γιατι αυτές οι κατινιες είναι ο δικος μας τομεας) επειδη ειχα ζοχαδες, και χιλια δυο στο μυαλο μου και δεν σου ειπα «φιλτατη, αν μπορειτε σταματηστε να μουρμουριζετε στο αυτι μου παρακαλω πολύ» και σου ειπα «ωχου σταματα την γκρινια» θα χωρισουμε??? Εσυ φυσικα δεν καταλαβαινεις τιποτα, δεν ακους τιποτα, θα τον τιμωρησεις με έναν χωρισμο και την απουσια σου.
Περναει μια βδομαδα, -και πολύ λεω- και φυσικα εχεις αλλαξει γνωμη. Ε βεβαια, ηταν λογος αυτος να χωρισεις τον χριστιανο?! Οπότε, τον παιρνεις τηλεφωνο, η του στελνεις ένα ζουζουνιστικο μηνυμα. Γελοια. Γελοιος κι αυτος, τον ριχνεις και τα βρισκετε. Αφου λοιπον βγηκατε να γιορτασετε την επανασυνδεση, -ΕΛΕΟΣ-, περναει το ματι του από την σερβιτορα. Κοιτα με, περναει ειπα, δεν σταματησε για τσιγαρο. ΤΙ? Ειχες το θρασος να την κοιταξεις, ενώ ειμαι εγω διπλα και ενώ σου εδωσα την ευκαιρια να ειμαστε παλι μαζι? Χωριζουμε! Και τωρα είναι οριστικο! Λες. Ο τυπος εχει αρχισει να νιωθει ότι βρισκεται στη φωλια του κουκου, και ο κουκος του τρωει τα σωθικα σαν τον αετο του Προμηθεα. Δεν προλαβαινει να ψελισει «μα, εγω, δεν…» και εχεις γινει μπουχος. Θα σε ξαναπω γελοια.
Αυτή τη φορα σε παιρνει αυτος τηλεφωνο να τα βρειτε, γιατι με την παρανοια που σε δερνει, καταφερες να του φυτρωσεις ενοχες από το πουθενα. Αφου τον κατσαδιασεις και του πρηξεις τον εγκεφαλο, το συκωτι και όλα τα ζωτικα οργανα που πρηζονται, του λες αγαπουλινι, σε συγχωρω.
Για να μην τα πολυλογω, γιατι αυτό είναι το παιχνιδι σας σε εβδομαδιαια βαση, ειστε και οι δυο τερμα γελοιοι και ρεζιλια. Όταν μανταμ, θα γινει κατι πιο σοβαρο, που σηκωνει χωρισμο, εστω για εκφοβισμο, μην απορησεις αν ο καλος σου σε γραψει εκει που φανταζεσαι. Ναι, γιατι δεν θα σε πιστευει! Ακουει το χωριζουμε πιο συχνα κι από καλημερα. Για να μην πουμε, ότι εχεις δηλητηριασει τη σχεση σας μεχρι εκει που δεν παιρνει.
Θες μια σχεση, έναν ανθρωπο να μοιραζεσαι το κατι τις παραπανω, για να περνας καλα. Αν θες έναν διαολο πανω απ το κεφαλι σου, δεν χρειαζεται να ψαξεις πολύ, εχεις και το αφεντικο στη δουλεια να στα πρηζει. Οποτε συνελθε λεω εγω, γιατι θα μεινεις μπακουρω όπως πας. Με το συμπαθειο ε? Μη με χωρισεις..
Σου μιλαει λοιπον λιγο αποτομα το άλλο σου μισο, τα παιρνεις ασχημα εσυ, «χωριζουμε» λες. Τρελαινεται ο άλλος. Και με το δικιο του. Κατσε μανταμ, (γιατι αυτές οι κατινιες είναι ο δικος μας τομεας) επειδη ειχα ζοχαδες, και χιλια δυο στο μυαλο μου και δεν σου ειπα «φιλτατη, αν μπορειτε σταματηστε να μουρμουριζετε στο αυτι μου παρακαλω πολύ» και σου ειπα «ωχου σταματα την γκρινια» θα χωρισουμε??? Εσυ φυσικα δεν καταλαβαινεις τιποτα, δεν ακους τιποτα, θα τον τιμωρησεις με έναν χωρισμο και την απουσια σου.
Περναει μια βδομαδα, -και πολύ λεω- και φυσικα εχεις αλλαξει γνωμη. Ε βεβαια, ηταν λογος αυτος να χωρισεις τον χριστιανο?! Οπότε, τον παιρνεις τηλεφωνο, η του στελνεις ένα ζουζουνιστικο μηνυμα. Γελοια. Γελοιος κι αυτος, τον ριχνεις και τα βρισκετε. Αφου λοιπον βγηκατε να γιορτασετε την επανασυνδεση, -ΕΛΕΟΣ-, περναει το ματι του από την σερβιτορα. Κοιτα με, περναει ειπα, δεν σταματησε για τσιγαρο. ΤΙ? Ειχες το θρασος να την κοιταξεις, ενώ ειμαι εγω διπλα και ενώ σου εδωσα την ευκαιρια να ειμαστε παλι μαζι? Χωριζουμε! Και τωρα είναι οριστικο! Λες. Ο τυπος εχει αρχισει να νιωθει ότι βρισκεται στη φωλια του κουκου, και ο κουκος του τρωει τα σωθικα σαν τον αετο του Προμηθεα. Δεν προλαβαινει να ψελισει «μα, εγω, δεν…» και εχεις γινει μπουχος. Θα σε ξαναπω γελοια.
Αυτή τη φορα σε παιρνει αυτος τηλεφωνο να τα βρειτε, γιατι με την παρανοια που σε δερνει, καταφερες να του φυτρωσεις ενοχες από το πουθενα. Αφου τον κατσαδιασεις και του πρηξεις τον εγκεφαλο, το συκωτι και όλα τα ζωτικα οργανα που πρηζονται, του λες αγαπουλινι, σε συγχωρω.
Για να μην τα πολυλογω, γιατι αυτό είναι το παιχνιδι σας σε εβδομαδιαια βαση, ειστε και οι δυο τερμα γελοιοι και ρεζιλια. Όταν μανταμ, θα γινει κατι πιο σοβαρο, που σηκωνει χωρισμο, εστω για εκφοβισμο, μην απορησεις αν ο καλος σου σε γραψει εκει που φανταζεσαι. Ναι, γιατι δεν θα σε πιστευει! Ακουει το χωριζουμε πιο συχνα κι από καλημερα. Για να μην πουμε, ότι εχεις δηλητηριασει τη σχεση σας μεχρι εκει που δεν παιρνει.
Θες μια σχεση, έναν ανθρωπο να μοιραζεσαι το κατι τις παραπανω, για να περνας καλα. Αν θες έναν διαολο πανω απ το κεφαλι σου, δεν χρειαζεται να ψαξεις πολύ, εχεις και το αφεντικο στη δουλεια να στα πρηζει. Οποτε συνελθε λεω εγω, γιατι θα μεινεις μπακουρω όπως πας. Με το συμπαθειο ε? Μη με χωρισεις..
Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011
Μπηκες στο χορο. Τωρα χορεψε.
Οταν ξεκινας, ειναι ενα μυστηριο. Σε ενθουσιαζει, σου δημιουργει ενα αισθημα ευφοριας, τρελαινεσαι για την οργανωση που στηνεις και συγχαιρεις τον εαυτο σου. Χτιζεις βημα - βημα το σχεδιο σου. Τελεια! Φοβερες ιδεες, απιαστες!
Ωπ, να, κατι βρηκες! Μουδιαζεις. Τι εγινε τωρα? Αφου αυτο περιμενες. Νιωθεις μια ζαλουρα, πολυ περιεργη. Περναει απ το στομαχι, παει κεφαλι, φτανει ποδια και γυρναει πισω στο στομαχι. Σε πιανει πανικος και γι αυτο που βρηκες και γιατι νιωθεις οτι μπορει να ταβλιαστεις. Καταπινεις και πονας, οπως οταν κατεβαζεις μια λαιμαργη πιρουνια μακαρονια, μαζι με το πιρουνι.
Παυση. Τωρα? Τι κανουμε? Στο μυαλο σου υπαρχει ενα κενο. Δεν νιωθεις, ουτε σκεφτεσαι. Εχεις το βλεμμα του αποβλακωμενου σε καταστολη. Κλαις? Δεν κλαις, απλως φτυνεις δακρυα με απαθεια.
Φευγεις. Σκεφτεσαι, σκεφτεσαι, σκεφτεσαι. Μπερδευεσαι, δεν μπορεις να σκεφτεις.
Ξεσπας. Επιτελους. Τοση ωρα νομιζα οτι βρισκομαι στη ζωνη των ζωντανων νεκρων. Πιανεις το μαξιλαρι, το βαζεις στο προσωπο και -δεν αυτοκτονεις αλλα- φωναζεις δυνατα μεχρι να σε τσουξουν οι φωνητικες χορδες. Κλαψε σαν ανθρωπος να συνελθεις, θα νιωσεις καλυτερα.
Καπως καλυτερα. Εισαι σε σοκ, μην περιμενεις πολλα. Μια θα εισαι νορμαλ, μια φυτο,μια πιο τρελη κι απ τον Joker, μια Ηulk. Ετσι καπως παει. Αφου κανεις την κυκλα ολων αυτων κανα μηνα, θα νιωσεις ακομα καλυτερα.
Ειδες? Στο ειπα. Ειναι σαν να αποτοξινωνεσαι απο κατι, μετα απο λιγο καιρο σταματανε οι παρενεργειες. Και οταν σταματησουν, νατος παλι. Και εχεις ηρεμησει. Τι? Μη με κοιτας. Τι θελεις? Αν θελεις, βουρ, αλλα να ξερεις, θα ναι δυσκολο. Για ενα καποιο διαστημα, θα σου γυρναει η σκεψη σαν ενοχλητικο κουνουπι διπλα στο αυτι που δεν σε αφηνει να κοιμηθεις. Θα σε ξυπναει οταν θα εχεις κοιμηθει και ηρεμησει και θα σε τσιτωνει. Λογικο. Αλλα η αποφαση δικη σου.
Απαξ και συμφιλιωθεις με το ενοχλητικο κουνουπι σου, μην αρχισεις να σκαβεις κι αλλο την πληγη απ το τσιμπημα. Θα φτασεις κοκκαλο. Ποναει, συνελθε, ελεος. Βαλε ενα χανζαπλαστ και δες αν μπορεις να κινηθεις και να χορεψεις ανετα με αυτο. Αν παλι, αρχισει να σου ξεκολλαει συνεχεια και να σε ενοχλει... Βγες απ τον χορο.
Ωπ, να, κατι βρηκες! Μουδιαζεις. Τι εγινε τωρα? Αφου αυτο περιμενες. Νιωθεις μια ζαλουρα, πολυ περιεργη. Περναει απ το στομαχι, παει κεφαλι, φτανει ποδια και γυρναει πισω στο στομαχι. Σε πιανει πανικος και γι αυτο που βρηκες και γιατι νιωθεις οτι μπορει να ταβλιαστεις. Καταπινεις και πονας, οπως οταν κατεβαζεις μια λαιμαργη πιρουνια μακαρονια, μαζι με το πιρουνι.
Παυση. Τωρα? Τι κανουμε? Στο μυαλο σου υπαρχει ενα κενο. Δεν νιωθεις, ουτε σκεφτεσαι. Εχεις το βλεμμα του αποβλακωμενου σε καταστολη. Κλαις? Δεν κλαις, απλως φτυνεις δακρυα με απαθεια.
Φευγεις. Σκεφτεσαι, σκεφτεσαι, σκεφτεσαι. Μπερδευεσαι, δεν μπορεις να σκεφτεις.
Ξεσπας. Επιτελους. Τοση ωρα νομιζα οτι βρισκομαι στη ζωνη των ζωντανων νεκρων. Πιανεις το μαξιλαρι, το βαζεις στο προσωπο και -δεν αυτοκτονεις αλλα- φωναζεις δυνατα μεχρι να σε τσουξουν οι φωνητικες χορδες. Κλαψε σαν ανθρωπος να συνελθεις, θα νιωσεις καλυτερα.
Καπως καλυτερα. Εισαι σε σοκ, μην περιμενεις πολλα. Μια θα εισαι νορμαλ, μια φυτο,μια πιο τρελη κι απ τον Joker, μια Ηulk. Ετσι καπως παει. Αφου κανεις την κυκλα ολων αυτων κανα μηνα, θα νιωσεις ακομα καλυτερα.
Ειδες? Στο ειπα. Ειναι σαν να αποτοξινωνεσαι απο κατι, μετα απο λιγο καιρο σταματανε οι παρενεργειες. Και οταν σταματησουν, νατος παλι. Και εχεις ηρεμησει. Τι? Μη με κοιτας. Τι θελεις? Αν θελεις, βουρ, αλλα να ξερεις, θα ναι δυσκολο. Για ενα καποιο διαστημα, θα σου γυρναει η σκεψη σαν ενοχλητικο κουνουπι διπλα στο αυτι που δεν σε αφηνει να κοιμηθεις. Θα σε ξυπναει οταν θα εχεις κοιμηθει και ηρεμησει και θα σε τσιτωνει. Λογικο. Αλλα η αποφαση δικη σου.
Απαξ και συμφιλιωθεις με το ενοχλητικο κουνουπι σου, μην αρχισεις να σκαβεις κι αλλο την πληγη απ το τσιμπημα. Θα φτασεις κοκκαλο. Ποναει, συνελθε, ελεος. Βαλε ενα χανζαπλαστ και δες αν μπορεις να κινηθεις και να χορεψεις ανετα με αυτο. Αν παλι, αρχισει να σου ξεκολλαει συνεχεια και να σε ενοχλει... Βγες απ τον χορο.
Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011
Ετσι, γιατι μου τη βαρεσε.
[Θα ενταξω καποια κομματια ως "ετσι γιατι μου τη βαρεσε" που θα γραφω κατι πιο προσωπικο που αν δεν το γραψω, μπορει και να σκασω. Κι απ το να σκασω, θα το πω!]
Στο σημερινο μου λοιπον "ετσι γιατι μου τη βαρεσε" θα αναφερθω στην αγαπημενη μου φιλη. Ονομα δεν χρειαζεται να πω, ξερει αυτη και αρκει.
Εχω να πω λοιπον, οτι εχω βρει αυτο το ατομο, που αν και εμφανισιακα δεν μοιαζουμε, -καμια σχεση, οπως ειχε πει καποτε και ενας ΑΝΤΙΠΑΘΕΣΤΑΤΟΣ τυπος- μοιαζουμε τοσο πολυ σε ολα τα υπολοιπα που αρκει! Ειναι ο,τι πιο σημαντικο, να εχεις εναν φιλο, που σε νοιαζεται πραγματικα, που μοιραζεται τις αγωνιες σου, συμμεριζεται τον πονο σου και ΧΑΙΡΕΤΑΙ στη χαρα σου. Πολυ βασικο το τελευταιο. Στην στεναχωρια, ειναι ολοι εκει. Σε στηριζουν, σε ακουν, ολα καλα, γιατι παιζει και να σε λυπουνται. Στη χαρα σου ομως ολοι αυτοι λακιζουν, μουτρωνουν και γενικοτερα με κανουν να θελω να τους χτυπησω δυνατα στο κεφαλι, μπας και συνελθουν! Αυτη η φιλη μου λοιπον, εχει σταθει διπλα μου και με το παραπανω σε ολα. Με κανει να γελαω και να διασκεδαζω τοσο, που ξεχναω ο,τι με απασχολει. Ειναι η ψυχοθεραπεια μου. Γιατι οι φιλοι αυτο ειναι. Ειναι αυτοι που μας βοηθουν να βρουμε τις ισορροπίες μας, που κατα καιρους χανουμε.
dedicated.
xx
Στο σημερινο μου λοιπον "ετσι γιατι μου τη βαρεσε" θα αναφερθω στην αγαπημενη μου φιλη. Ονομα δεν χρειαζεται να πω, ξερει αυτη και αρκει.
Εχω να πω λοιπον, οτι εχω βρει αυτο το ατομο, που αν και εμφανισιακα δεν μοιαζουμε, -καμια σχεση, οπως ειχε πει καποτε και ενας ΑΝΤΙΠΑΘΕΣΤΑΤΟΣ τυπος- μοιαζουμε τοσο πολυ σε ολα τα υπολοιπα που αρκει! Ειναι ο,τι πιο σημαντικο, να εχεις εναν φιλο, που σε νοιαζεται πραγματικα, που μοιραζεται τις αγωνιες σου, συμμεριζεται τον πονο σου και ΧΑΙΡΕΤΑΙ στη χαρα σου. Πολυ βασικο το τελευταιο. Στην στεναχωρια, ειναι ολοι εκει. Σε στηριζουν, σε ακουν, ολα καλα, γιατι παιζει και να σε λυπουνται. Στη χαρα σου ομως ολοι αυτοι λακιζουν, μουτρωνουν και γενικοτερα με κανουν να θελω να τους χτυπησω δυνατα στο κεφαλι, μπας και συνελθουν! Αυτη η φιλη μου λοιπον, εχει σταθει διπλα μου και με το παραπανω σε ολα. Με κανει να γελαω και να διασκεδαζω τοσο, που ξεχναω ο,τι με απασχολει. Ειναι η ψυχοθεραπεια μου. Γιατι οι φιλοι αυτο ειναι. Ειναι αυτοι που μας βοηθουν να βρουμε τις ισορροπίες μας, που κατα καιρους χανουμε.
dedicated.
xx
Πέμπτη 5 Μαΐου 2011
Γυναικεία υποθεση.
Μερικοι λογοι που "λατρευεις" να εισαι γυναικα...
Το βασανιστηριο του κεριου. Ζεστου η κρυου. Το ιδιο κανει. Ποναει το ιδιο απλως το ζεστο σε καιει κι ολας πριν σε πονεσει. Θελω να αποτριχωσω εγω η ιδια αυτες απο τις διαφημισεις που αποτριχωνονται και γελανε λες και τις χαιδευουν! Εμενα δηλαδη γιατι με ακουει ολη η οικουμενη? Γιατι σφιγγω τα δοντια και βριζω σαν λιμενεργατης απ τον πονο?
Τακουνια. Μεγαλο θεμα. Σου αρεσουν γιατι ειναι θηλυκά. Αλλα κρυβουν καποιες παγιδες. Σε πρωτη φαση, οκ, τα φορεσες. Τα περπατας ομως σαν γυναικα, η σαν συγκαμενος κουτσαβακης? Το να φορας τακουνια και να περπατας με τις πλατες σηκωμενες και τα ποδια στραβα σαν αλανταβο δεν λεει, πιστεψε με. Χιλιες φορες να σκασεις με σπορτεξ και σπασουαρ, παρα ετσι. Αντε λοιπον, και ξερεις να τα περπατας. Το ποδι μπαινει στο γοβακι νουμερο 38 και απο το πρηξιμο βγαινει 40! Οι κραμπες στα δαχτυλα και τις καμαρες δινουν και παιρνουν και νιωθεις τα τακουνια σου να σε χτυπανε στην καρδια και στον εγκεφαλο απ τον πονο. Για να μην σχολιασω το ατυχημα του καρφωμενου τακουνιου στις ενωσεις των ξυλων -ειδικα στα καλοκαιρινα μαγαζια. Που θες να συνεχισεις το βημα σου, αλλα το στιλετο σου εχει αποφασισει να κανει μερεμετια στο παρκε.
Περιοδος. Αλλο μεγαλο θεμα. Καθε 28 μερες η ιδια ιστορια. Πονος, νευρα, ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ. Πονας 3 μερες πριν και κατα τη διαρκεια. Τα νευρα δεν τα συζητω, μπορει να κρατησουν και βδομαδα αναλογα με την "προδιαθεση" που εχεις ως ανθρωπος. Οι ορμονες σου μπορουν να βγουν και να δειρουν πολυ κοσμο, μπορουν να φανε το Μanhattan, ανετα. Επισης σου ερχεται παντα στις διακοπες. Παντα. Λιγο απο δω, λιγο απο κει πατσι και ποστα στα φερνει για να χανεις μπανια το καλοκαιρι και να υποφερεις σε καθε σου εξορμηση.
Μαλλι κομμωτηριου. Τι? Να βγεις εξω αχτενιστη? Φριζαρισμενη? Οχι βεβαια. Θα γελασει και ο καθε πικραμενος. Πας στο κομμωτηριο και σου καινε το κρανιο για να ξεκατσαρωσει η τριχα, τοσο, που δακρυζουν τα ματια σου απ τον πονο. Και η βαφη? Ειδικα οι ξανθιες. Ριζα καθε 15 μερες. Και το μαλλι ερχεται και γινεται αχυρο. Μπαινεις στο αμαξι και ειναι σαν να μπαινει σιτοχρωμο τεριε που μαδαει σαν τον διαολο. Τα μικρα, καμένα, ψαλιδιασμενα σου τριχακια καρφωνονται παντου και δεν βγαινουν ποτε. Και το μαλλι σου φυσικα δεν μακραινει ποτε. Και βαζεις extensions που σου καταστρέφουν ακομα περισσοτερο το μαλλι και τσαντιζεσαι ακομα περισσοτερο, κι αν εχεις και περιοδο εισαι ικανη να τα ξυρισεις για να τα εκδικηθεις. Επισης η βαφη τσουζει!
Κορμι θανατηφορο σε θελω με εναν ορο. Να εισαι αψεγαδιαστο. Να χτυπιεσαι στο γυμναστηριο για να σβησεις τις βουλες απ τα καπουλια που λεγονται κυτταριτιδα, να μπασεις την κοιλια γιατι δεν μπορεις να την ρουφας συνεχεια, εχεις κουραστει. Βλεπεις τον δικο σου να χαζευει περιοδικα με τις "αψεγαδιαστες" και τραγουδας photoshop...photoshop... για να καταλαβει οτι δεν υπαρχει γυναικα χωρις ιχνος της περιβοητης βουλας κυτταριτιδας. Ειναι κατι σαν παρασημο, για να μας ξεχωριζουν απ τους αντρες. Μπορει να πρεπει να σφιχτεις για να εμφανιστει αλλα θα εμφανιστει, δεν υπαρχει περιπτωση.
Γεννα. Το πιο ομορφο πραγμα στη ζωη της γυναικας ειναι που φερνει το παιδι στον κοσμο. Οχι που το βγαζει απο κει που το βγαζει. Η στιγμη της γεννας γινεται μαγικη οταν βγει και το τελευταιο δαχτυλο του μωρου απο μεσα σου. Οχι οταν σπρωχνεις και φυσας, σπρωχνεις και φυσας, σπρωχνεις και φυσας. Και ξερεις? Δεν θα ηθελα τον αντρα μου μεσα να με δει να παλευω σαν να βγαζω το alien 1 απο τα σπλαχνα μου. Εδω εγω δεν θελω να με δω. Ακομα και τα σκυλια πανε καπου μονα τους να γεννησουν. Δεν στεκονται στη μεση της σαλονοτραπεζαριας να τα δει ολη η οικογενεια.
Λογω ολων των παραπανω εχω να παραθεσω, οτι ως αντιδραση, οταν ειμαι αρρωστη και κρυωμενη την καταβρισκω να μενω σπιτι και να κυκλοφορω σαν τον τελευταιο λετσουρα, με pjms χαχολικες, μπορει και 2 νουμερα μεγαλυτερες, με καλτσες, ουτε καν παντοφλες, και το μαλλι κιοφτε. Dont blame me, I need a break.
Το βασανιστηριο του κεριου. Ζεστου η κρυου. Το ιδιο κανει. Ποναει το ιδιο απλως το ζεστο σε καιει κι ολας πριν σε πονεσει. Θελω να αποτριχωσω εγω η ιδια αυτες απο τις διαφημισεις που αποτριχωνονται και γελανε λες και τις χαιδευουν! Εμενα δηλαδη γιατι με ακουει ολη η οικουμενη? Γιατι σφιγγω τα δοντια και βριζω σαν λιμενεργατης απ τον πονο?
Τακουνια. Μεγαλο θεμα. Σου αρεσουν γιατι ειναι θηλυκά. Αλλα κρυβουν καποιες παγιδες. Σε πρωτη φαση, οκ, τα φορεσες. Τα περπατας ομως σαν γυναικα, η σαν συγκαμενος κουτσαβακης? Το να φορας τακουνια και να περπατας με τις πλατες σηκωμενες και τα ποδια στραβα σαν αλανταβο δεν λεει, πιστεψε με. Χιλιες φορες να σκασεις με σπορτεξ και σπασουαρ, παρα ετσι. Αντε λοιπον, και ξερεις να τα περπατας. Το ποδι μπαινει στο γοβακι νουμερο 38 και απο το πρηξιμο βγαινει 40! Οι κραμπες στα δαχτυλα και τις καμαρες δινουν και παιρνουν και νιωθεις τα τακουνια σου να σε χτυπανε στην καρδια και στον εγκεφαλο απ τον πονο. Για να μην σχολιασω το ατυχημα του καρφωμενου τακουνιου στις ενωσεις των ξυλων -ειδικα στα καλοκαιρινα μαγαζια. Που θες να συνεχισεις το βημα σου, αλλα το στιλετο σου εχει αποφασισει να κανει μερεμετια στο παρκε.
Περιοδος. Αλλο μεγαλο θεμα. Καθε 28 μερες η ιδια ιστορια. Πονος, νευρα, ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ. Πονας 3 μερες πριν και κατα τη διαρκεια. Τα νευρα δεν τα συζητω, μπορει να κρατησουν και βδομαδα αναλογα με την "προδιαθεση" που εχεις ως ανθρωπος. Οι ορμονες σου μπορουν να βγουν και να δειρουν πολυ κοσμο, μπορουν να φανε το Μanhattan, ανετα. Επισης σου ερχεται παντα στις διακοπες. Παντα. Λιγο απο δω, λιγο απο κει πατσι και ποστα στα φερνει για να χανεις μπανια το καλοκαιρι και να υποφερεις σε καθε σου εξορμηση.
Μαλλι κομμωτηριου. Τι? Να βγεις εξω αχτενιστη? Φριζαρισμενη? Οχι βεβαια. Θα γελασει και ο καθε πικραμενος. Πας στο κομμωτηριο και σου καινε το κρανιο για να ξεκατσαρωσει η τριχα, τοσο, που δακρυζουν τα ματια σου απ τον πονο. Και η βαφη? Ειδικα οι ξανθιες. Ριζα καθε 15 μερες. Και το μαλλι ερχεται και γινεται αχυρο. Μπαινεις στο αμαξι και ειναι σαν να μπαινει σιτοχρωμο τεριε που μαδαει σαν τον διαολο. Τα μικρα, καμένα, ψαλιδιασμενα σου τριχακια καρφωνονται παντου και δεν βγαινουν ποτε. Και το μαλλι σου φυσικα δεν μακραινει ποτε. Και βαζεις extensions που σου καταστρέφουν ακομα περισσοτερο το μαλλι και τσαντιζεσαι ακομα περισσοτερο, κι αν εχεις και περιοδο εισαι ικανη να τα ξυρισεις για να τα εκδικηθεις. Επισης η βαφη τσουζει!
Κορμι θανατηφορο σε θελω με εναν ορο. Να εισαι αψεγαδιαστο. Να χτυπιεσαι στο γυμναστηριο για να σβησεις τις βουλες απ τα καπουλια που λεγονται κυτταριτιδα, να μπασεις την κοιλια γιατι δεν μπορεις να την ρουφας συνεχεια, εχεις κουραστει. Βλεπεις τον δικο σου να χαζευει περιοδικα με τις "αψεγαδιαστες" και τραγουδας photoshop...photoshop... για να καταλαβει οτι δεν υπαρχει γυναικα χωρις ιχνος της περιβοητης βουλας κυτταριτιδας. Ειναι κατι σαν παρασημο, για να μας ξεχωριζουν απ τους αντρες. Μπορει να πρεπει να σφιχτεις για να εμφανιστει αλλα θα εμφανιστει, δεν υπαρχει περιπτωση.
Γεννα. Το πιο ομορφο πραγμα στη ζωη της γυναικας ειναι που φερνει το παιδι στον κοσμο. Οχι που το βγαζει απο κει που το βγαζει. Η στιγμη της γεννας γινεται μαγικη οταν βγει και το τελευταιο δαχτυλο του μωρου απο μεσα σου. Οχι οταν σπρωχνεις και φυσας, σπρωχνεις και φυσας, σπρωχνεις και φυσας. Και ξερεις? Δεν θα ηθελα τον αντρα μου μεσα να με δει να παλευω σαν να βγαζω το alien 1 απο τα σπλαχνα μου. Εδω εγω δεν θελω να με δω. Ακομα και τα σκυλια πανε καπου μονα τους να γεννησουν. Δεν στεκονται στη μεση της σαλονοτραπεζαριας να τα δει ολη η οικογενεια.
Λογω ολων των παραπανω εχω να παραθεσω, οτι ως αντιδραση, οταν ειμαι αρρωστη και κρυωμενη την καταβρισκω να μενω σπιτι και να κυκλοφορω σαν τον τελευταιο λετσουρα, με pjms χαχολικες, μπορει και 2 νουμερα μεγαλυτερες, με καλτσες, ουτε καν παντοφλες, και το μαλλι κιοφτε. Dont blame me, I need a break.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)