Για να το ξεκαθαρισω, αγαπω παρα πολυ τους μεγαλους ανθρωπους. Εχω μια τεραστια αδυναμια στις μεγαλες γλυκιες κυριες. Η γιαγια μου, ηταν ο τεραστιος ερωτας της ζωης μου. Ηταν ο ανθρωπος που θα μπορουσα να εχω αγκαλια και να φιλαω 24 ωρες το 24ωρο, μεχρι να μου πει "με κατσιασες, με σαλιωσες, ασε με". Η μεγαλυτερη αγαπη της ζωης μου. Δεν μπορω να το περιγραψω αλλιως.
Υπαρχουν ομως και αυτες οι παλιογριες και οι παλιογεροι. Και δεν θεωρω παλιογρια την εκαστοτε αθυροστομη κυρια. Μιλαω για αυτους τους σκατοψυχους, που θεωρουν οτι επειδη γερασαν, εχουν το δικαιωμα να μιλανε σε ολους οπως τους γουσταρει και με οποιον τροπο ορισουν οι ερμαφροδιτες πλεον ορμονες τους.
Οταν εχεις φτασει στο σημειο να φλερταρεις με τον αψηλο με τα μαυρα και το δρεπανι, θα πρεπε να βρισκεσαι σε μια διαδικασια καθαρισμου του καρμα σου και πλυσιματος των "αμαρτιων" σου και οχι να προσθετεις απο πανω τους αλλο ενα κιλο σκατα.
Πολλοι λενε οτι οταν το ενα ανατομικο παπουτσι πιασει ταφο, τσαντιζεσαι, οποτε με το αλλο κλωτσας σαν το παλιαλογο οποιον περναει απο μπροστα σου. Λαθος. Γιατι ετσι, δεν απολαμβανεις αυτο που σου μεινε και δινεις ενα γερο πατημα στους αλλους που θα μεινουν πισω να πουνε "επιτελους τα τιναξε το σκυλι το μαυρο". Δεν το θες κατι τετοιο, το θες?
Κατι ακομα, για ολους τους "αριστοκρατες" και τα "τζακια". Οταν φερεσαι στους αλλους σαν κατι χοντρα, αντιπαθητικα μουλοπαιδα που πατανε τα σκουληκια και ρευονται απο ικανοποιηση, οχι αγαπη μου, δεν εισαι τζακι. Τα "τζακια" εχουν τροπους. Δεν εχουν απωθημενα. Εχουν πισω τους μια γεματη ζωη, χωρις στερησεις και κομπλεξ που εχεις εσυ. Δεν εισαι ουτε κυριος, ουτε κυρια οταν προσβαλλεις τον αλλον. Εισαι μια "μυγα που κανε κωλο κι εχεσε τον κοσμο ολο".
Γενικα, η ελλειψη τροπων, η αδιακρισια και η ανευ λογου και αιτιας υπεροψια, ειναι μολυσματικα στοιχεια για εναν χαρακτηρα. Ποσο μαλλον οταν τα στοιχεια αυτα ειναι χαραγμενα βαθια και ριζωμενα σε καθε ρυτιδα και εκφραση ενος συνοφρυωμενου προσωπου.
Φίλη μου καλοί και κακοί άνθρωποι ανεξαρτήτου ηλικίας υπάρχουν παντού δυστυχώς.Αλά νομίζω ότι όταν γερνάμε τα ελαττώματα που έχουμε σαν νέοι βγαίνουν στην επιφάνεια λίγο έντονα.Θυμάμαι μία γιαγιά ( πέθανε πια) που όταν έβγαζα το σκυλάκι μου βόλτα με έβριζε δυνατά με λόγια που δεν μπορώ καν να επαναλάβω , έβγαινε στο μπαλκόνι της και με έβριζε..Το αστείο είναι ότι όταν πια πέθανε αυτός που κληρονόμησε το σπίτι της έχει..3 σκυλιά και μιλάμε κάθε φορά που συναντιόμαστε.Σίγουρα να το βλέπει η γιαγιά από ψηλά θα της σηκώνεται η τρίχα!
ΑπάντησηΔιαγραφή