Iπτάμενα πλάσματα

Γενικά δεν έχω και την καλύτερη άποψη για το είδος μας. Είμαστε λίγο γυφτουλαίοι όσο κι αν θέλουμε να το κρύβουμε κάτω απ΄το χαλί. Σε συναγελασμούς με αρκετά άτομα τρως γερή σφαλιάρα απ΄την "ευγένεια" και τον "καθωσπρεπισμό" που μας πλημμυρίζει.

Εκτός από το μετρό, που νταξ, εκεί γίνεται ο κακός χαμός και δεν θέλω καν να το σχολιάσω, βλέπεις την ηλιθιότητα που μας δέρνει στα αεροπλάνα. Λίγο πριν επιβιβαστείς ξεκινάει το μαλλιοβράσι.

Το αεροπλάνο, στη θέση του. Οι θέσεις, αριθμημένες. Όλα σε τάξη. Εκτός απ΄τους Ούνους που τρέχουν και ποδοπατιούνται για να μπουν πρώτοι. ΓΙΑΤΙ??? Ούτε καλύτερη θέα θα 'χεις, ούτε στην πρώτη θέση θα καθήσεις αν πατήσεις πάνω στο σβέρκο μας για να βγεις μπροστά, ούτε αν μείνεις πίσω θα κάτσεις στη χέστρα. Ακόμα και οι πρώτοι των πρώτων, αυτοί στη μπίζνες, που είναι δέκα νοματαίοι που προηγούνται, κι αυτοί ακόμα τσακώνονται. Ήμουν μπροστα σε τύπο, που άρχισε να σπρώχνει τους άλλους μπιζνέους για να περάσει πιο μπροστά τους. Όταν κάποιος αγρίεψε και τον ρώτησε που διάολο πάει, ο τύπος τού κούνησε την χρυσή του κάρτα που είχε προβλέψει και είχε ανά χείρας -έξυπνος ο βλάχος- και του "δικαιολόγησε" την αδικαιολόγητη βιασύνη του στο να βγει πρώτος. Φυσικά έληξε με αυτό που φαντάζεσαι -"να την βάλεις στον κώλο σου και να πας πίσω".

Μέσα στα περίεργα αυτά πλάσματα που περιμένουν να επιβιβαστούν, είναι και μερικά πανέξυπνα και πάνλαμπρα πλάσματα που άκου τώρα να δεις τι πήγαν οι κερατάδες και σκαρφίστηκαν. Να "κρύψουν" μια βαλίτσα ΝΑ με το συμπάθειο απ' τον έλεγχο και να την εμφανίσουν ξαφνικά τύπου "ωχ μια βαλίτσα με ακολούθησε από μόνη της" μπαίνοντας στο αεροπλάνο. Που φυσικά η γκουμούτσα τους δεν χωράει που-θε-νά, οπότε της βάζουν ταμπελάκι και την πάνε να κάνει παρέα με τις άλλες βαλίτσες.

Έχουμε και τους άλλους τους πιο ατίθασους και θεριακλήδες. Αυτούς που ξέρουν ότι θα ακολουθήσει μακρύ ταξίδι μέσα στο σιδερένιο πουλί που απεχθάνεται το τσιγάρο, οπότε παίρνουν την τελευταία τζούρα τους λίγο πριν μπουν. Που? Μα έξω στην πίστα βρε κουτό. Τι κι αν δεν επιτρέπεται, τι κι αν μπορεί να μπουρλοτιάσετε, αυτός θέλει να ξεχαρμανιάσει και θα το κάνει.

Αφού μαντρωθούν όλα τα πλάσματα, αρχίζουν να παίζουν με τα καθίσματα. Γιατί τώρα είναι καθηλωμένα και βαριούνται. Και επειδή την ώρα του φαγητού κάτι τέτοιο έχει πιο πολλή πλάκα, την ώρα που πας να μπουκώσεις το κοκκινιστό σκυμμένος πάνω στο ήδη αρκετά άβολο τραπεζάκι, ο μπροστά σου αποφασίζει να ξαπλάρει, πατάει το κουμπί, σπρώχνει το κάθισμα πίσω, το τρως στα μούτρα και σου καρφώνεται το πλαστικό πιρούνι στη σταφυλή.

Μετά το φαγητό, όταν νταγλάρεις και πεις θα χαλαρώσω βρε αδερφέ, βάζεις τα ακουστικά σου, κλείνεις τα μάτια μέχρι που κάτι αρχίζει να σου κλωτσάει το νεφρό. Και φυσικά είναι το πόδι του ζωντανού από πίσω, γυμνό και βρώμικο που ψάχνει να κουρνιάσει στα ζεστά και καθαρά σου ρούχα.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι στην προσγείωση. Με το που νιώσει ο κώλος ότι πιάσαμε γη χρα-χρακ ακους να λύνονται ζώνες. Κοιτάς την ένδειξη, αναμμένη ακόμα. Έλα μωρέ όμως πως κάνω έτσι κι εγώ η υπερβολική. Αφού αυτοί ξέρουν μωρέ. Αυτοί οδηγούν με 200 χωρίς ζώνη στο δρόμο, θα φοράνε μέσα σε ένα αεροπλάνο που τσουλάει? Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ακούς και κινητά να κελαηδάνε/ανοίγουνε. Μα, τι κι αν λέει η αεροσυνοδός το αντίθετο, εδώ αυτοί είναι οι ίδιοι που οδηγάνε με 200, χωρίς ζώνη και μιλάνε και στο τηλέφωνο, μασάνε τώρα απλώς να το ανοίξουν ενώ δεν έχουν καν τιμόνι στα χέρια τους? Τςς. Κι επειδή ο κοινωνικός κομφορμισμός σε κάτι τέτοια είναι στα πάνω του, λύνονται και ανοίγουν κινητά και τα υπόλοιπα πλάσματα που αγωνιούν για τα αδιάβαστα μηνύματα στο φέισμπουκ που περιμένουν λάικ. Και ενώ ακόμα δεν έχει πλησιάσει, ούτε πιάσει φυσούνα το αεροπλάνο, οι άλλοι είναι ήδη όρθιοι με τα πράγματα στα χέρια και ξεφυσούν αγανακτισμένοι που περιμένουν τόση ώρα (?!).

Δυστυχώς αυτοί είμαστε. Αυτά τα περίεργα πλάσματα, που έχουν καταφέρει παρόλα αυτά να συνδέουν τις ηπείρους μεταξύ τους και τη γη με το διάστημα.