Inspiration it is

Καποιοι, κατα καιρους, μου διαμαρτυρονται για τη συχνοτητα των αναρτησεων μου. Δεν γραφω οσο συχνα θα ηθελαν να με διαβαζουν, ας πουμε. Τους ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον που μου δειχνουν, με τιμα και με κολακευει, ομως νιωθω οτι αφου γνωριστηκαμε καπως, ενα χρονο τωρα, ηρθε η ωρα να μαθεις κατα καποιον τροπο, ΓΙΑΤΙ γραφω και ολα αυτα που με οδηγουν στο να γραψω και να στα λεω τοσο καιρο τωρα.

Για μενα, οπως πιστευω και για οσους γραφουν, δεν ειναι απλως "καθομαι και αραδιαζω" ο,τι μου φανει του Λωλοστεφανη. Πρεπει να ειμαι και στο καταλληλο μουντ και να εχω και τις επιρροες, οπως και τις επιδρασεις του περιβαλλοντα "χωρου". Ολα αυτα που εμενα μου προκαλουν το ενδιαφερον, την προσοχη και ισως και τα νευρα, για να ασχοληθω λιγο παραπανω μαζι τους.

Ειναι ψυχοθεραπεια. Ειναι ενας τροπος να ερθω στα ισια μου, να πατησω πανω στον εαυτο μου, οταν ειμαι στα απιστευτα ωραια κατω μου. Στα κατω μου, που μου δημιουργουν το καταλληλοτερο υποβαθρο, να αναζητησω αιτιες, να βρω το ωραιο μεσα σε ολα τα ασχημα. Η πιο αληθινη και ουσιωδης αναζητηση. Η πιο δημιουργικη αναζητηση που σε τραβαει με εναν μαγικο τροπο στην επιφανεια. Η απελπισια και η στενοχωρια της στιγμης, ειναι η μεγαλυτερη εμπνευση. Μεσα απο αυτη δημιουργεις εικονες, αποκολλασαι απο την πραγματικοτητα και δημιουργεις εναν δικο σου κοσμο, που λειτουργει ως ενδιαμεσο, μεταβατικο σταδιο, για να επιστρεψεις στην πεζη πραγματικοτητα.

Ειναι ο σακος του μποξ μου. Ο σακος που ξεσπαω οταν τα νευρα μου ειναι αδιαχειριστα. Οταν συναισθηματα μισανθρωπιας και αναγκη απομονωσης και αποκοπης απο ολους και ολα βγαινουν επιθετικα στην επιφανεια. Οταν μπορω να φαω οποιον βρισκεται διπλα μου, χειροτερα απο τον Χανιμπαλ λεκτερ. Οταν οι δυσκολες μερες του μηνα χτυπουν την πορτα με μανια. Ο σακος του μποξ, που σε σωνει απο διαπληκτισμους, ξυλοδαρμους, αυτοφορα και φυλακες.

Ο φιλος μου για τα ευτραπελα. Ενας φιλος ΙΔΙΟΣ με μενα, που ασπαζεται τις αποψεις μου, το χιουμορ μου, την σαρκαστικη μου διαθεση για ολα τα ΓΕΛΟΙΑ που συμβαινουν, για οσα προσβαλλουν την αισθητικη μου, για ολα τα ρεντικολα και εκνευριστικα (αλλά αστεια) που εχουν την ατυχια να αντικριζουν τα ματια μου και να ακουν τα ερημα αυτια μου.

Εμπνευση μου ειναι ανθρωποι. Ανθρωποι που ενσαρκωνουν τα παραπανω συναισθηματα και καταστασεις. Ανθρωποι που απλως με εμπνεουν με την παρουσια και την αυρα τους. Καποιοι ανθρωποι επισης, που εχουν την τρομερη δυναμη να ασκουν μια απιστευτη πληθωρα συναισθηματων μεσα μου, τοσο αδιαχειριστη, που μπορει μονο να γινει συνειδητη και διοχετευσιμη μεσω του γραψιματος.

Εμπνευση ειναι ολα τα συναισθηματα, εκτος της χαρας και της απολυτης νηνεμιας. Ειναι περιεργο που στην ευτυχια δεν πυροδοτειται αυτη η αναγκη. Καθομαι απλως και απολαμβανω αυτο που μου συμβαινει, χωρις να θελω να αναλυσω και να ασχοληθω με το παραμικρο. Οπως και στην απολυτη ηρεμια -οριζοντας την ως ενα σταδιο αποτοξινωσης-, που ο εγκεφαλος απλως τακτοποιει ο,τι εχει συμβει στο παρελθον και δεν μπορει να εξωτερικευσει τιποτε.

Εμπνευση ειναι ολα αυτα, επμνευση ειναι τοσα πολλα, αλλά δοσμενα με φειδω, σε καταλληλες στιγμες. Οποτε τις περιοδους που "χανομαι", μου συμβαινει κατι τοσο ωραιο, οποτε αφηστε με να το χαρω, ή τοσο ανιαρο και φλατ, που δεν εχει τιποτε να σας δωσει.