Χριστούγεννα Πρωτούγεννα

Τα Χριστούγεννα είναι μια αγαπημένη περίοδος για τους μικρούς. Και για τους μεγάλους. Ειδικά τους μεγάλους σαν εμένα που είναι λίγο ξεμωραμένοι. Που δεν θα τους χάλαγε να υπάρχει όντως Άγιος Βασίλης και να τους φέρνει ο ίδιος τα δώρα αυτοπροσώπως -ξέρεις από την καμινάδα, με τους ταράνδους, τα ξωτικά και τα σχετικά! Πράγμα που δεν θα χάλαγε ούτε τους φίλους και συγγενείς που ξηλώνονται για να ικανοποιήσουν τον κακομαθημένο ενήλικα μούλο τους -που κατά βάθος λατρεύουν βέβαια. Και θα σου πω μερικούς λόγους για να αγαπάς κι εσύ τα Χριστούγεννα.

Βγάζεις με ανελέητο τρόπο το κιτς που ίσως και να καταπιέζεται τελικά μέσα σου όλο τον χρόνο. Τα Χριστούγεννα είναι Χριστούγεννα. Με τα όλα τους. Δεν θέλουν τσιγγουνιές, δεν θέλουν μέτρο. Θέλουν χαμό και λαμπάκια. Πολλά λαμπάκια. Δεν είμαι απ' αυτούς τους θεούληδες που το σπίτι απ΄έξω γίνεται όλο μια φωτεινή επιγραφή, αλλά μέσα θέλω πολύ πράσινο, θέλω λαμπιόνια και στολίδια. Να αλλάζει η ατμόσφαιρα. Να νιώθεις την αλλαγή. Να βλέπεις το έλατο και να θες να μπεις στη φάτνη, να μεριάσεις τον Χριστό και να κοιμηθείς δίπλα στα πρόβατα. Τί πιο ωραίο απ΄το να χουχουλιάζεις σε γιορτινή ατμόσφαιρα ενώ ακούς Frank Sinatra και φοράς τις γιορτινές χνουδωτές σου κάλτσες? Τί πιο ωραίο απ΄το αναμμένο τζάκι, τα κάστανα και μια χριστουγεννιάτικη ταινία? Απ' τα χριστουγεννιάτικα γλυκά!

Μελομακάρονα! Και κουραμπιέδες. Είμαι περισσότερο φαν των μελομακάρονων είναι η αλήθεια. Οι κουραμπιέδες λερώνουν και κάπως σε πνίγουν ενώ τους μασάς. Είναι αυτό που μασάς-αναπνέεις και η άχνη πάει και κολλάει στο λαιμό και σου πετάγονται τα μάτια έξω. Και πίνεις νερό, αλλά γίνεται λάσπη και δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Νόστιμοι παρόλα αυτά, απλώς όχι τόσο λειτουργικοί όσο θα θελα. Ενώ τα μελομακάρονα... Αεροδυναμικό σχήμα, σωστό μέγεθος και ευκολοκατάπιωτα. Άσε που περνάς απ΄το τραπέζι, τσιμπάς ένα και αν δεν είσαι και ατζαμής με το καρυδάκι, δεν σε παίρνει και πρέφα κανείς. Ενώ ο κουραμπιές αφήνει αποτύπωμα μέχρι και κάτω απ' την παντόφλα.

Θα μείνω στο φαΐ και θα πάω πιο συγκεκριμένα στη γαλοπούλα και ακόμα πιο συγκεκριμένα σ΄αυτό που κρύβεται μέσα της. Τη γέμιση. Μπορώ να τρώω γέμιση για έναν μήνα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Τη γαλοπούλα γενικά απλώς την ευχαριστώ που υπάρχει για να φιλοξενεί την υπέροχη, τη ζουμερή γέμιση. Έγινα αρκετά σαφής θεωρώ. Το άλλο ωραίο είναι το κρέας με τα δαμάσκηνα, τα βερύκοκα και τα κάστανα. Τα δαμάσκηνα δεν τα θέλω, αλλά για κάποιο λόγο είναι σαν αναγκαίο κακό. Όσες φορές πω μωρέ μη βάλετε δαμάσκηνα παίρνω την απάντηση "ε όχι και να μην μπουν δαμάσκηνα!" οπότε απλώς τα μεριάζω -κακήν κακώς, γιατί γίνονται νιανιά- και τρώω το υπόλοιπο θεσπέσιο πιάτο.

Κάτι ακόμα που δειλιάζω να αναφέρω εκτενώς λόγω κρίσης -και για να μη με πάρετε με τις πέτρες- είναι τα δώρα. Κατανοώ την κατάσταση, ρίχνω τις προσδοκίες, αλλά τα δώρα πάντα είναι μια πηγή χαράς. Και ένα σκατό ακόμα δίνει μεγάλη χαρά. Και οκ, δεν είναι τα υλικά αγαθά, είναι οι στιγμές, είναι η διάθεση και όλα αυτά καλά, αλλά και τα δώρα είναι δώρα. Θέλω να δω κάτω απ΄το δέντρο κάτι βρε παιδί μου. Με το περιτύλιγμά του, την κορδέλα του, τη σακούλα του. Να χαίρομαι να ανοίγω!

Το άλλο ωραίο της υπόθεσης είναι ότι έχεις να περιμένεις τις δύο φάσεις. Δηλαδή υπάρχει χαρά σε δόσεις. Μια βδομάδα περιμένεις τα Χριστούγεννα, την άλλη την πρωτοχρονιά. Σε φάση δεν έχεις το "ωχ μωρέ πέρασε τι κρίμα". Όχι, έχεις και δεύτερο γύρο στα καπάκια. Ίσα που προλαβαίνεις να πάρεις τα ίσια σου απ΄το ένα πάρτυ και τσουπ έχεις και δεύτερο ακόμα πιο γκράντε. Ε μετά νταξ, παραείσαι χώμα για να θες και τρίτο -είμαστε και μιας κάποιας ηλικίας.

Γενικά τα Χριστούγεννα, έχουν δικό τους άρωμα και χρώμα και μπορούν να σου αλλάξουν τη διάθεση, την καθημερινότητα και τα κιλά.

Ξύπνα!

Η τάση προς την τεμπελιά είναι έμφυτη σε όλους μας. Το να κάτσεις ανάσκελα και να μην κάνεις τίποτα, να κάτσεις ανάσκελα και να έρθει κάποιος να σε ταϊζει με το καλαμάκι μέχρι να ανοίξεις, ακούγεται πολλές φορές αρκετά δελεαστικό. Ειδικά μετά απο περιόδους εξαντλητικής κούρασης, μετά από περιόδους που οι μαύροι κύκλοι σου έχουν αποκτήσει προσωπικότητα και νεύρα.

Ο ύπνος είναι πηγή νιότης και εργαστήριο ανάπλασης. Είναι λυτρωτικός, είναι απολαυστικός, είναι το κάτι άλλο, ειδικά τώρα το χειμώνα που γίνεται αυτόματα και πιο βαρύς. Είμαι μεγάλη φαν του θα μπορούσα να πω. Μπορώ να κοιμηθώ απ΄τις 10 το βράδυ χωρίς καμία δυσκολία και ενοχή. Ο ύπνος όμως, όπως και τα διαστήματα ξεκούρασης, είναι απολαυστικά ως "διαλείμματα" από κάτι άλλο.

Κι εκεί είναι το θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ τώρα. Στην παγίδα του "αράγματος" και στην παγίδα τού "κάτι λιγότερο από αιώνιος ύπνος". Έχω βάσιμες υποψίες ότι το μυαλό όταν μένει στο έλεός του, όταν δηλαδή το αφήνεις χύμα στο κύμα, να χαζεύει και να αναβάλει μέχρι και τη σκέψη τού "ωχ μωρέ βαρέθηκα", ξεκουτιάνει. Μετουσιώνεται σε έναν λαπά που μόνο χώρο πιάνει. Και δεν είναι και πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Ειδικά με την ανεργία που μας δέρνει αλύπητα τα τελευταία χρόνια, εύκολα μπαίνει στο mode υπάρχω για να υπάρχω. Μέσα στη ζώνη της αέναης βαρεμάρας δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει πρέπει, δεν υπάρχει τίποτα άλλο απ΄το "έχει ο Θεός". Μέχρι που παύει κι αυτός να έχει γιατί του τα φαγες όλα σε δανεικά και αγύριστα.

Όχι. Ο κόσμος να χαλάει, εσύ βρες κάτι να κάνεις. Βρες ενδιαφέροντα. Ξεκίνα πράγματα απ΄το μηδέν και βάλτα μπροστά. Σκέψου ιδέες. Αναδιοργανώσου. Πολλές φορές ο τόσος ελεύθερος χρόνος μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμος, για να ανακαλύψεις με τι πραγματικά θες να ασχοληθείς. Βάλτα κάτω, σκέψου και δράσε άμεσα.

Σήμερα, όχι αύριο. Ό,τι αφήνεις για αύριο, το αφήνεις για πάντα. Τώρα είναι η ώρα να κυνηγήσεις ό,τι θες. Σήκω και βγες έξω. Όσο είσαι στον καναπέ δεν πρόκειται κανείς να σε ψάξει, κανείς δεν θα σε αναζητήσει. Είναι χίλιες φορές καλύτερο να βγεις έξω κι ας φας τα μούτρα σου. Κι ας φας κι άλλα άκυρα. Ανοίγεις πόρτες και κάποια μπορεί να σε αφήσει να περάσεις.

Βγες από το κόμφορτ ζόουν σου. Δοκίμασε διαφορετικά πράγματα. Άνοιξε τους ορίζοντές σου. Κοινωνικοποιήσου και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται από πίσω. Από στόμα σε στόμα μπορούν πολλά να αλλάξουν. Μπορεί να ενημερωθείς για κάτι ενδιαφέρον. Μιλάει ο μεγαλύτερος αντικοινώνας του κόσμου. Εγώ. Που σιχαίνομαι τις κοινωνικές συναναστροφές. Που τις αποφεύγω όποτε μπορώ. Όμως μου γινε ένα κλικ περίεργο και κατάλαβα ότι τέτοιου είδους περιέργειες δεν έχουν πλέον χώρο. Όταν έχεις έναν στόχο, κάνεις τα πάντα για να τον πετύχεις και δεν μπορείς να κολλάς σε χαζοκουσούρια.

Ζήσε. Ζήσε πραγματικά την κάθε στιγμή σου. Γέμισε τη μέρα σου με όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Σταμάτα να μένεις αδρανής και μεμψίμοιρος. Όλα είναι στο χέρι σου. Όταν κάτι το θες πραγματικά, σου ανήκει. Πάρε στα σοβαρά τη ζωή σου και κινήσου προς τη σωστή κατεύθυνση, για να πάρουν στα σοβαρά και οι άλλοι εσένα. Και μην ξεχνάς ότι ποτέ δεν είναι αργά και τα πάντα είναι εφικτά.

Μπορείς και παραμπορείς

"Για πάντα". "Όλα θα πάνε καλά". "Τα έχω όλα υπό έλεγχο". Μια ανάγκη ανθρώπινη για να βαυκαλίζεσαι. Για να μπορείς να πατάς κάτω το κομμάτι σου που γνωρίζει ότι δεν είσαι Θεός. Για να ελέγχεις το κομμάτι της λογικής σου που κατά βάθος ξέρει ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα. Να κουκουλώσεις καλά τους φόβους σου.

Όλα ξεκινάνε από το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι το λάθος βρίσκεται στην επόμενη γωνία. Ξέρουμε ότι οτιδήποτε και να κάνουμε, έρχεται με μια αγκαλιά γεμάτη θετικά και αρνητικά. Τα θετικά καλοδεχούμενα, τα αρνητικά τι τα θες τώρα μωρέ...

Κι όμως. Κι από τα αρνητικά, κι απ΄το λεγόμενο "λάθος" έχεις να πάρεις και να μάθεις πολλά. Η ζωή έχει διακυμάνσεις κι αυτό είναι και το συναρπαστικό της υπόθεσης. Πολλοί φοβούνται ότι όταν η ζωή πάρει την κατιούσα, "χλαπ" θα λιώσουν. Αμ δεν λιώνεις τόσο εύκολα. Ούτε παραιτείσαι.

Ο κατακάης. Μπορεί να μη λιώνεις όπως προανέφερα από τις αναποδιές, λιώνεις όμως από τον φόβο. Και ο φόβος δεν είναι τίποτα παραπάνω από την "εικονογράφηση" της αποτυχίας και της δυστυχίας. Όταν φοβάσαι δεν ζεις. Δεν είσαι ελεύθερος. Όταν φοβάσαι, δίνεις στον εαυτό σου το σήμα της ανικανότητάς του. Φοβάσαι ότι δεν θα τα καταφέρεις, γιατί δεν είσαι ικανός να διαχειριστείς κάτι. Κι όσο πιο ανίκανος νιώθεις, τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι. Και μετά από αρκετά τέτοια λουπς είναι εύκολο να καταλήξεις μόνος κι έρμος, μέσα στο λαγούμι σου, να τρέμεις σαν το ψάρι περιμένοντας το τέλος.

Ο σούπερμαν. Ένα άλλο λάθος, είναι να ξορκίζεις όλα τα κακά που πετάγονται ένα ένα συνέχεια μέσα στο μυαλό σου, πιστεύοντας ότι έχεις εσύ τον απόλυτο έλεγχο. Ότι μπορείς να ελέγχεις εσύ τα πάντα και τους πάντες, ώστε να βαίνουν όλα καλώς. Αμ δε. Σε γελάσανε. Δεν πα να χτυπιέσαι και να οργανώνεις μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, δεν ελέγχεις τίποτα, παρά μόνο τις επιλογές σου. Που κι αυτές ακόμα κάποια στιγμή θα στη φέρουν. Οπότε τσάμπα σφίγγεσαι, το σύμπαν σε έχει χεσμένο και κάποια στιγμή θα προσγειωθείς ατσούμπαλα.

Έχει επιβιώσει αυτό το είδος τόσα χρόνια -σκατά τα έχει κάνει δεν λέω, αλλά συνεχίζει να ζει, για να καταφέρει να τα κάνει σύσκατα. Έχει περάσει λιμούς και καταποντισμούς. Έχει αντέξει και δεν το βάζει κάτω. Ξεκόλλα από το οποιοδήποτε προβληματάκι σου που σε αφήνει παγωμένο και άπραγο. Πάρε την κάθε κατάσταση στα χέρια σου και κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς. Δες το γενικότερο πλαίσιο. Δες το δάσος και σταμάτα να κοιτάς αλλήθωρα το ξερακιανό σου δέντρο. Προχώρα και θα καταλάβεις στην πράξη ότι όντως μπορείς να τα βγάλεις πέρα.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι εμπιστοσύνη στον δόλιο τον εαυτό μας, ότι και τα πάνω κάτω να έρθουν, είναι σκυλί αυτός και θα τη βρει την άκρη. Κανένας δεν είναι πιο ανθεκτικός από μας, κανένας δεν έχει βιβλίο οδηγιών που εμείς δεν έχουμε. Ένα βήμα τη φορά θέλει η ζωή και κάθε βήμα να το απολαμβάνεις και να το ζεις. Απο κει και πέρα, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει και η ζωή συνεχίζεται...

Nunya business

Είναι παρωχημένο θεωρώ να μιλήσω πάλι για τους γκέυ, όμως θα το κάνω, γιατί ακόμα υπάρχουν θεματάκια εκεί έξω. Και δεν πέφτει λόγος σε κανέναν, εκεί είναι η πλάκα. Ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό. Επικρατεί ένας τρομερός εγωκεντρισμός και ένα τρομερό κουτσουμπολιό, που δίνει το "δικαίωμα" στον καθένα να έχει άποψη για τον διπλανό του. Για το πώς θα είναι ο διπλανός του, για αυτά που θέλει ο διπλανός του. "Εγώ δεν θέλω εσύ να είσαι έτσι". ΓΟΥΑΤ? Κι από που κι ως που εσύ θα έχεις γνώμη για τον άλλον?

Το αν κάποιος άντρας αρέσκεται στους άντρες ή κάποια γυναίκα στις γυναίκες είναι γούστο τους και καπέλο τους. Εσένα πότε σε βάλαμε δερβέναγα στις ζωές των άλλων? Εσένα σε ρωτήσαμε αν σ' αρέσει να κρεμιέσαι απ΄τους πολυελαίους ή τί βίτσια έχεις? Εσένα θα σου άρεσε να έρθει κάποιος να σε στραβοκοιτάει και να σε λέει ανώμαλο επειδή όπως το κάνεις του φαίνεται ανορθόδοξο? Μάλλον όχι. Άσε κι εσύ λοιπόν τον καθένα να κάνει ό,τι του γουστάρει, με όποιον του γουστάρει.

"Μακρυά απ΄τον κώλο μας κι όπου θέλει ας πάει". Κλασσική ελληνική νοοτροπία. Εμείς να είμαστε εντάξει και οι άλλοι ας βγάλουν και τα μάτια τους με το τσιμπιδάκι. "Α εγώ είμαι πολύ κουλ με τους γκέυ, το παιδί μου να μην είναι -θου Κύριε- και όλα καλά". Αρχικά και να ήταν δεν θα σε ρώταγε, το πιθανότερο να μην στο έλεγε καν. Γιατί θα ένιωθε ήδη "τύψεις" γι' αυτό που είναι, που τόσο σε πληγώνει. Πόσο εξοργιστικό να κάνεις παιδιά και να θες να κάνουν αυτό που θες εσύ. Κάνεις ένα παιδί και το μόνο που πρέπει να θες είναι να είναι υγιές και ευτυχισμένο! Ευτυχισμένο στη δουλειά του, στη σχέση του, σε όλα του. Ευτυχισμένο και ελεύθερο.

Είναι τρομερό ότι ασχολείστε τόσο με τους γκέυ που δεν τρέχει και μία και δεν ασχολείστε με τα σόδομα και τα γόμορα που συμβαίνουν εκεί έξω. Με τους παιδόφιλους που κρύβονται κάτω απ΄τη μύτη σας κι επειδή έχουν γυναίκες και παιδιά, αμέσως συγκαταλέγονται στους "οκ". Αυτοί είναι εξαίσια παραδείγματα οικογενειαρχών. Βλέπεις υπάρχει μαμά, μπαμπάς, παιδί. Απόλυτα νορμάλ. Βέβαια... Και τον ελέφαντα μες στο σαλόνι που γλυκοκοιτάει παιδάκια δεν τον βλέπει κανείς. Γιατί είναι μια αρτιμελής οικογένεια με την διαφορετικότητα που της πρέπει.

Παίρνετε τον ρόλο των υπερανθρώπων. Αυτών που κρίνουν άλλους ανθρώπους λες κι εσείς τα κάνετε όλα σωστά. Είστε καλοί άνθρωποι γιατί νοιάζεστε για τους συνανθρώπους που έχουν πρόβλημα, που πεινάνε κλπ. Ναι γιατί αυτούς τους λυπάστε. Γιατί νιώθετε ανώτεροί τους και μπορείτε να σκύψετε πάνω από το πρόβλημά τους. Δεν μπορείτε όμως να κατανοήσετε τον άνθρωπο γενικότερα. Ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια και ο καθένας, ακόμα και το παιδί σας, είναι ελεύθερος να αποφασίζει για τη ζωή του.

Έκανε η μύγα κώλο

Τείνουν πολλοί να την ακούνε περίεργα κάποια στιγμή στη ζωή τους και έχουμε γεμίσει κυρίες και κυρίους Μπαμπαλιούρηδες. Ανθρώπους που προφανώς πάσχουν αξιών και το μόνο που κουνάνε σαν παντιέρα τους είναι τα λεφτάαα τους, πολλά λεφτάαα. Εδώ κολλάει το σπουδαίο "έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο". Γιατί έτσι είναι, όταν κάνει κώλο η μύγα, πάει και σου λερώνει τα ασπρόρουχα. Χέζει όσα περισσότερα μπορεί μέσα στις 24 κακοώρες της.

Μην τσαντίζεστε όμως. Αυτοί που κουνιούνται με θράσος τώρα και το παίζουν ιστορία, οι λεγόμενοι "καβαλημένοι" -καβαλημένοι γιατι αρέσκονται στο καβάλημα, καβάλημα άλλων, καβάλημα πεζοδρομίων, καβάλημα ραμπών για ανάπηρους κλπ- είναι αυτοί που έχουν φάει σκατά στη ζωή τους με τη σέσουλα. Δεν θα τους πω πεινασμένους, γιατί είναι ύβρις για την περίοδο που διανύουμε. Είναι λοιπόν άτομα με πολλα κακά απωθημένα στη μίζερη ζωή τους. Άτομα που έκαναν κρα παλιά για πολλά πράγματα, αλλά η ζωή σε απάντηση τους χαστούκιζε με δαχτυλίδια στα δάχτυλα.

Και προς Θεού, η ζωή δεν φέρεται πάντα με τον καλύτερο τρόπο, καθώς και κάθε άνθρωπος δεν την αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι είναι ώριμοι και άλλοι όχι. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν φάει γερά στραπάτσα, έχουν περάσει δύσκολα, όχι μαλακίες και είναι τα πιο ισορροπημένα άτομα. Πιο δυνατοί, πιο χαρούμενοι, πιο ευτυχισμένοι και πιο γεμάτοι αγάπη από πολλούς καλοπερασάκηδες. Γιατί αυτοί δεν θύμωσαν στη ζωή, αλλά έπεσαν πάνω καταπάνω για να αλλάξουν τα δεδομένα και τα κατάφεραν. Τα κατάφεραν και το εκτίμησαν χωρίς ποτέ να ξεχάσουν πώς είναι το "αλλιώς". Αυτοί είναι οι ώριμοι.

Οι άλλοι λοιπόν είναι οι καβαλημένοι. Οι ανώριμοι και γκρινιάρηδες που δεν εκτιμάνε την αλλαγή. Που θεωρούν ότι τους τη χρώσταγε και πρέπει να σκάσουνε στο χαβιάρι και τα σολωμούδια Σκουτίας για να γίνει χρυσάφι το έντερο. Αυτοί με την έπαρση και την ξυνίλα, που θεωρούν ότι όλοι οι υπόλοιποι κατούρησαν στο πηγάδι και τους κατουράνε με τα λεφτά τους.

Και το ξέρω ότι εξοργίζεσαι. Και εξοργίζεσαι γιατί έχεις μεγαλώσει στα πέπουλα, σε έχουν στο σπίτι σου στα όπα όπα κι έρχεται ο κάθε πάρταλος τιποτίδης και σε κουτσουλάει. Όμως είναι παγίδα να πέσεις στη λούμπα και να ασχοληθείς με δαύτους. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αγνόησέ τους κι αυτούς και την ψώρα τους και μη χαλάς την ωραία ζωούλα σου. Είναι μικρή η ζωή για να μας τη μακελεύει ο τούδε και ο δείνας.

Φρύδην μίγδην

Ρε τί έχετε πάθει οι άντρες? Πάτε και μαδιέστε? Είστε καθόλου με τα καλά σας? Και δεν λέω για πόδια, στέρνα, πλάτες, αυτά τα χουμε συνηθίσει -έχουμε συνηθίσει να τσιμπάνε τα καλάμια μας πιο πολύ από τα δικά σας. Λέω για τα φρύδια σας!

Ο άντρας καλώς ή κακώς είναι τριχωτός -εδώ κοντεύει να είναι και η γυναίκα. Δεχτείτε το σε γενικές γραμμές και αγαπήστε το -έστω, απλά αποδεχτείτε το. Κι εμείς δηλαδή ερχόμαστε σε δύσκολη θέση βρε παιδί μου πλέον. Είπαμε ναι μωρέ, ξυρίζουν τα πόδια, νταξ μόδα είναι, αθλητές είναι -και καλά-, ζήλεψαν και λίγο από μας, ας πάει και το παλιάμπελο. Πήγατε στέρνο μετά, πάλι τα ίδια. Μόδα, πρακτικότητα, ζήλεια. Πήγατε πλάτη αργότερα, επιτέλους, κατάλαβαν πόσο αηδία είναι η μάλλινη μπέρτα, γιες, ελπίζω να μην είναι μόδα και να μην περάσει. Και πήρατε θάρρος απ΄το τελευταίο και μου φτάσατε στο φρύδι. Αυτό ούτε μόδα το σηκώνει -εδώ εμείς και προσπαθούμε με χίλια δυο ματζούνια να το φέρουμε πίσω-, ούτε πρακτικότητα έχει το θέμα -ίσα, ίσα το φρύδι κρατάει τον ιδρώτα για να μην πέσει και σου κάψει τα μάτια αθληταρά-, ούτε ζήλεια -δες την Cara Delevingne που έχει πιο πολύ φρύδι κι απ΄τον παππού σου.

Και για να μη ψάξεις να βρεις άλλους λόγους να το κάνεις, είναι απλά ΧΑΛΙΑ. Το αντρικό πρόσωπο, είναι από τη φύση του πιο αρενωπό -duh. Δηλαδή έχει άλλες γωνίες, άλλο μέγεθος, έχει μούσια, μουστάκια, φαβορίτες, τρίχες που μπορεί να φτάνουν και κάτω απ' τα μάτια... Το να βγάλεις δηλαδή απ' όλα αυτά που προανέφερα το φρύδι είναι παντελώς ηλίθιο και άχρηστο. Ή βγάλτα όλα και γίνε κι εσύ μια Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, ή κράτα τα να υπάρχει μια κάποια ισορροπία. 

Κι επειδή πολλοί -Παναΐαμ- θα τσινίσουν, ναι, σαφώς ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει και να εκφραστεί όπως θέλει, γι' αυτό κι εγώ λέω την άποψή μου, θα σου δώσω κι άλλα επιχειρήματα γιατί σε αγαπάω και δεν θέλω να σε κοροϊδεύουν πίσω απ' την πλάτη σου. Ξέρω ότι το μεγαλύτερο άχτι το έχεις εσύ που έχεις το unibrow, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ένα φρύδι ανά ζευγάρι μάτια. Είναι το γνωστό μονόφρυδο για να καταλάβεις. Αυτό που έχεις φάει το μπούλινγκ στο σχολείο με τη σέσουλα για το "τσιντσιλά" που έχει ξαπλώσει πάνω από τα μάτια σου. Θα συμφωνήσω ότι δεν σου κλήρωσε και το καλύτερο ζευγάρι φρύδια, αλλά τώρα έγινε. Μη σε πιάνει μανία και πας και το τσουρομαδάς, γιατί μετά μένεις με δύο παχιά χιτλερικά μουστάκια, που σχώρνα με αλλά δεν είναι καλύτερα.

Τώρα η άλλη περίπτωση,  πάει και αγκαλιάζει λίγο τον μετροσέξουαλ, που ο Θεός του κλήρωσε μεν ωραία φρύδια, αλλά εκείνος τα θέλει λίγο πιο λαξευμένα. Πολλές φορές αυτό έχει τραγικό τέλος, γιατί μάδα το-μάδα το, φτάνεις να γίνεις σαν δεκαπεντάχρονο στη δεκαετία του 90 και αυτό καλό δεν το λες. Άλλες πάλι, καταλήγει λίγο λιγότερο τραγικό αλλά εξίσου αστείο, όταν δηλαδή γίνεις Βίκτορ-Βικτόρια. Σε αυτή την περίπτωση σου δίνω και ένα tip: Πέρνα κάτω, στο τόξο του φρυδιού λίγο highlighter για πιο έντονο αποτέλεσμα. Μη ξεχάσεις να τονίσεις και λίγο τα μάτια ε.

Ανακεφαλαιώνοντας, παλικάρια μου, λεβέντες, αφήστε τα τσιμπιδάκια και τα στένσιλ κάτω. Δεν είναι ωραία αυτά τα περίεργα τόξα που πάτε και κάνετε στα μούτρα σας. Τουλάχιστον αν είναι να κάνετε σώνει και ντε κάτι, κάντε κάτι ευφάνταστο.

Πήξαμε στην ευγένεια

Χρόνια και χρόνια πάνε που είσαι ευγενικός. Που είσαι αρχικά "το καλύτερο παιδί" και μετά την ενηλικίωσή σου, προσπαθείς να διατηρήσεις τον τίτλο του καλύτερου παιδιού κι ας μην είσαι πια παιδί. Και έρχεται σχεδόν ξαφνικά η συνειδητοποίηση "τι δουλειά έχει ένα καλό παιδί σε έναν κόσμο με κάφρους?".

Ένας κόσμος με κάφρους που τρέφονται σαν λιμασμένα ζόμπι από την καλοσύνη και την ευγένεια των γύρω τους. Είναι ωραίο πράγμα η ευγένεια, πάντα ήμουν οπαδός της και εξακολουθώ να είμαι. Όμως έχω καταλήξει ότι εξυπηρετεί δύο σκοπούς. Ο πρώτος είναι να είσαι ευγενικός για σένα, γιατί σου αρέσει και γιατί το νιώθεις -η ευγένεια είναι αρετή ας μην το ξεχνάμε αυτό- κι ο δεύτερος είναι για να ευχαριστείς τους άλλους, για να κάνεις τους άλλους να νιώθουν άνετα και φιλικά δίπλα σου.  Πλέον λοιπόν κρατάω μόνο τον πρώτο, που σε ελεύθερη μετάφραση είναι "είμαι ευγενική γιατί έτσι μου γουστάρει" και πετάω τον δεύτερο.

Ποτέ κανένα γαϊδούρι στον κόσμο ετούτο δεν "εκτίμησε" την ευγένεια κανενός. Ο καθένας φέρεται με τον παρτακισμό που τον διακατέχει και δεν υπολογίζει ούτε τι θα πει ο άλλος, ούτε πώς θα νιώσει ο άλλος. Και αυτό ήταν μάθημα για μένα όταν το συνειδητοποίησα. Μάθημα για να σταματήσει να καταπιέζεται αυτό το δόλιο το "εγώ" και να εκφράζεται όπως του πρέπει, χωρίς να χρειάζεται να κολλάνε απ' τα μέλια όλοι σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου.  Αν πάλι κάποιος θέλει να θιχτεί απ' τον τρόπο που λες τη γνώμη σου, που εκφράζεσαι και που στηρίζεις το δίκιο σου, τότε είναι δικό του το πρόβλημα και δεν έχει να κάνει με το πόσο ευγενικός είσαι.

Ο κόσμος επίσης τείνει να "απλώνεται" σε όσο χώρο του δίνεις. Η ευγένεια λοιπόν σε σημείο ηλιθιότητας, έχει ως αποτέλεσμα να απλώνονται σαν ψωρόγατοι στον μικρό προσωπικό σου χώρο. Κι όταν μιλήσεις για όρια και πεις "Μπάστα κύριος, που πας φορτσάτος στα χωράφια μου?", σου λένε ποια όρια καημένε? Πότε είχες εσύ όρια? Και τότε το ευγενικό καλόψυχο κουτάβι μέσα σου, γίνεται ο διάολος με τα 5 κεφάλια και τις 13 ουρές. Και φυσικά ο άλλος λέει κοίτα τον τρελό και όχι "όπα μαλακία έκανα, κατάφερα να εξαγριώσω το αρνί".

Γι΄αυτό λοιπόν, καλή η ευγένεια όσο καλύπτει τη δική μας κοινωνική και προσωπική ανάγκη. Όσον αφορά τους άλλους όμως, το "τόσο όσο" είναι το σωστότερο μέτρο για μια ισορροπημένη συμβίωση.

Obama mama

Ήρθε ο Ομπάμας στη μικρή Ελλαδίτσα και έφερε τα πάνω κάτω. Πολλοί ήταν εμφανώς εκνευρισμένοι σε φάση "τώρα μας θυμήθηκε", "ναι τώρα τι να τον κάνουμε", "μμμ πώς κι από δω" κι άλλα τέτοια γκομενιλίστικα που τα ακούς μεταξύ Κούλας και Μήτσου συνήθως -μετά από ξέσαλο τουρ του Μήτσου στα κωλόμπαρα με την αντροπαρέα. Ήρθε λοιπόν για να κάνει το καλό κι ας το ρίξει στο γυαλό με την έξοδό του. Δεν θα σταθώ όμως στο λόγο που ήρθε, γιατί στα πολιτικά είμαι λίγο ζούδι και ό,τι κι αν σου πω, ψέμα θα ναι. Θα πάω σε κάποια έτσι μικρά πραγματάκια που μου έκαναν εντύπωση.

"Ήρθε, ήρθε, στρώστε τα κόκκινα χαλιά"-χάλια. Ξέρεις ότι θα ρθει ο Ομπάμα. Θες κόκκινα χαλιά και θες και πολλά. Ταπεινή μου γνώμη ότι ένα ήταν φίνο κι αρκετό, δηλαδή βγαίνει από το αεροπλάνο, πατάει κόκκινο χαλί και μετά πατάει γη. Δεν χρειάζεται να τον πας μέχρι τη χέστρα επάνω στις μπουχάρες. Ειδικά με αυτό το χάλι που είδαμε. Εκτός του ότι κάνανε σλάλομ τα πατάκια και στις ενώσεις υπήρχε κίνδυνος να περδικλωθεί ο πρόεδρος και να φάει τα μούτρα του, ήταν και άλλο χρώμα το ένα, άλλο το άλλο. Ένα ανοιχτοκεραμιδοκόκκινο και το επόμενο βαθυμπορντοροδοκόκκινο. Έστω το ίδιο κόκκινο με το πέλος του στο ένα έτσι, στο άλλο γιουβέτσι. Φτιάχτε τα σωστά βρε γυφτουλαίοι που πονάνε τα μάτια μας εμάς των ψυχαναγκαστικών.

Ο Καμμένος τον υποδέχτηκε με περίσσιο καμάρι και περηφάνια. Πήγαινε σοβαρός και στιβαρός δίπλα του -και καλά- αλλά εγώ "έβλεπα" το "γιες γιες μαδερφάκερ, είμαι δίπλα στον Ομπάμα ρε, καλά δεν το πιστεύω, πω ρε δεν υπάρχει αυτό που ζω τώρα γαμώτι, θα τρελαθώ παιδιά, πόσο κωλόφαρδος είμαι, γουάου". Γελούσαν όχι τα αυτιά του, μέχρι και οι  ευσταχιανές του!

Από το σημείο αυτό και μετά -ένα μικρό σχόλιο για μας που μένουμε στα νότια-, μας πήδηξε την κίνηση ο πρόεδρος στους δρόμους. Ούτε σουβλάκι δεν ερχόταν στο σπίτι μας, αλλά ένιγουει, χαλάλι.

Το μέγαλο πανηγύρι ξεκίνησε από τότε που βρέθηκε με τον Τσίπρα. Ο Ομπάμα ευθυτενής, στιλάτος και λιγερόκορμος και ο δικός μας δίπλα αμπλαούμπλας, μπουχέσας και βαριεστημένος. Ο άλλος ήρθε από την άλλη άκρη της γης, γυμνάστηκε αφού ήρθε και βγήκε να μιλήσει, σε καινούργιο περιβάλλον και με τζετ λαγκ και τα πήγε πρίμα. Και το δικό μας το θρεφτάρι μόνο από το σπίτι του είχε να βγει και έδειχνε σα να ξεβούλωνε το βόθρο όλο το βράδυ, πτώμα στην κούραση. Χύθηκε στη μπερζέρα και μόνο το δάχτυλο στη μύτη δεν έβαλε. "Λιβ ιτ Ομπάμα, αιμ ε κορψ φρομ ολ δε χαρντ γουορκ" ήταν στο τσακ να του πει, παίζοντας την οδοντογλυφίδα στα δόντια. Όσο για τον ενικό, ήταν γιατί είναι και πολύ αλάνι να ουμ και ήταν και πρόεδρος στο δεκαπενταμελές.

Ο Ομπάμα μας εντυπωσίασε με τα ελληνικά του (είπε δημοκρατία, είπε φιλοσοφία, είπε φιλότιμο, έκανε γλωσσολογική ανάλυση των λέξεων, βρήκε τις ρίζες τους, χώρισε τις προτάσεις σε κύριες και δευτερεύουσες, βρήκε το ρήμα και το αντικείμενο, είπε και στην υγειά σας-στην υγειά σου και σένα) και ο Τσίπρας αρκέστηκε απλά σε μια πουτανιά. Σου λέει θα τον μπερδέψω τον μπαγάσα, θα τον κάνω να νομίζει ότι ακούει αγγλικά, αλλά εγω θα τα λέω ελληνικά. Φάμπιουλας? Και όλοι καθαρίζαμε τα αυτιά μας για να δούμε αν είναι η ιδέα μας ή αν όντως ο Τσίπρας έπαθε εγκεφαλικό μόνο πάνω στο "ρο".

Στα πλαίσια της κούρασης από το ξεβόθρωμα και της ανωτερότητας ως πρόεδρος του δεκαπενταμελούς πάτησε κι ένα χασμουρητό ο δικός μας για να μην το πάρει και πολύ επάνω του ο άλλος, ο ξένος, ότι και καλά ήρθε στα λημέρια μας και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Γιατί όπως είπε και ο ίδιος ο Ομπάμα είμαστε φιλόξενος λαός.

Αυτά τα ολίγα είχα να σημειώσω για τον ερχομό του Ομπάμα στην τιμημένη Ελλάδα. Εύχομαι να πει και στο Βερολίνο ότι είμαστε καλά παιδιά και εκείνοι να μην τον γράψουν στα μπίγκεν μπόλεν τους.

Κι όποιος έχει τη "σφίγγα" σφίγγεται

Ε λοιπόν μάλλον όλοι έχουν κατά κάποιο τρόπο τη φωλιά τους χεσμένη -και το ξέρουν. Εγώ γράφω -χαίρω πολύ, το ξέρω. Γράφω γιατί με εκφράζει πιο πολύ απ΄το να τα λέω ή να τα ζωγραφίζω. Προφανώς λοιπόν αυτά που γράφω από κάπου τα έχω εμπνευστεί. Μα τα έχω ζήσει εγώ, μα τα έχω ακούσει από άλλους, μα τα έχω παρατηρήσει από άσχετους και σχετικούς, κάπως τέλος πάντων ξεκινάει αυτό το πράγμα. Κατά καιρούς έχουν έρθει κάμποσοι να μου πουν "α για μένα το 'γραψες αυτό ε". Κι εκεί είναι που ξεκινάει για μένα το θέμα.

Κάθομαι να γράψω και θέλω να σχολιάσω το χ, το ψ και το ω. Και αρχίζω να ζυγίζω ποιος έχει κομμάτι από το χ και πόσο έντονο και πόσο εμφανές το έχει. Και καταλήγω στο "πολύ" συνήθως οπότε προχωράω παρακάτω. Ας πω για το ψ, οπ μαλακία αυτό το χει ο παρατάδε. Και το μυαλό μου στο τέλος γίνεται κοκορέτσι. Ε έτσι όμως αδέρφια μου δουλειά δεν γίνεται. Είμαστε και πολλοί νοματαίοι κι εγώ θα καταλήξω να γράφω για τον ΕΤ τον εξωγήινο στο τέλος και τα πε κι άλλος πριν από μένα δεν θα ναι καν προτότυπο.

Πρέπει να είναι το μυαλό σου συνέχεια σε επαγρύπνηση. Είσαι σε μια παρέα και κάνεις ένα αστείο. Κάποιος θα στραβώσει, κάποιος θα πει "απ για μενα το πε ο πούστης". Κι εσύ δεν το έχεις πει για αυτόν προφανώς, απλώς έτυχε. ΤΥΧΑΙΝΕΙ λοιπόν αδέρφια μου και όπως λέει ο σοφός λαός "όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται". Μη μυγιάζεστε και μη μασάτε. Μην είστε κομπλεξάρες και γκρινιάρηδες.

Τα λέω πιο πολύ για να σας βάλω σε μια κάποια τάξη και να μη μου αναστατωθείς άμα σε πετύχεις σε κανένα μου κείμενο γιατί τζα, δεν είσαι εσύ. Σαλούτ και σας αγαπώ.

Παστουρμ-πας από κει? Εγώ απ΄την άλλη.

Τον παστουρμά όλοι τον ξέρουν, πολλοί τον αγαπούν, κάποιοι τολμάνε να τον φάνε και κανείς δεν ανέχεται δίπλα του αυτούς που τον έφαγαν. Χρόνια τώρα που άκουγα ότι βρωμάει ο άνθρωπος όταν φάει παστουρμά, θεωρούσα ότι είναι απλώς η εκδίκηση της καμήλας. Σε φάση θα με φας καταραμένε ενώ σε κουβαλάω στις κουρασμένες καμπούρες μου μες στη λαλάκα? Θα φτάνει η βρώμα σου μέχρι τους Βεδουίνους κακοχρονιασμένε και δεν θα σε θέλουν ούτε οι σαύρες για παρέα.

Και τί έμαθα Παναγία μου? (Δεν θα σοκαριστείς και πολύ φαντάζομαι). ΔΕΝ μυρίζει σου λέει το έρμο, το ταλαίπωρο και τζιβιασμένο κρέας της καμήλας, αλλά το ΤΣΙΜΕΝΙ. Όπα όπα. Τσιμένι. Τί είναι τσιμένι? Τσιμένι -μ'αρέσει να το λέω- είναι ένα μπαχάρι μαζί με σκόρδο -τι άλλα σκατολοΐδια μπορεί να χει εκεί μέσα δεν ξέρω- που τον βουτάνε μέσα τον τρισκατάρατο. Και άπαξ και το φας αυτό το τριβολισμένο δεν ξεβρωμάς που να σε πλένουνε 10 παρθένες στον Ιορδάνη τον ποταμό για 7 μερόνυχτα και να σε φτύνουνε μύρο. Το τσιμένι κολλάει σε κάθε πόρο, σε κάθε κύτταρο, σε κάθε όργανο, τυλίγεται στις φλέβες, τις αρτηρίες, τις αορτές και τις "ορτές" ακόμα.

Άμα φας παστουρμά γίνεσαι κι εσύ παστουρμάς. Γίνεσαι παστουρμάς για μια εβδομάδα. Και ζεις σαν παστουρμάς. Θες να απομονωθείς? Φάε παστουρμά. Θες να χαλαρώσεις έτσι και να βυθιστείς στις σκέψεις σου και μόνο μακριά από κάθε πρηξόβλακα που σου τρώει τα λυσσακά? Φάε παστουρμά. Θες να μη σε κλέψουνε στο δρόμο, στο μετρό? Παστουρμά. Θες να διώξεις τους βρυκόλακες, τους κόλακες, τα δαιμόνια και τα αερικά? Παστουρμάαα.

Αυτό το πράμα σε εκδικείται. Βγαίνει απ' τον ιδρώτα, τις μασχάλες, τα τσίσα, τα αυτια(!), τα μαλλιά και τα τσίνορα. Βγαίνει και καίει τα ρουθούνια των ανυποψίαστων και τα ρούχα των υποψιασμένων. Ίσως η λύση είναι να βρεθεί ένα αντίδοτο. Να κάνει κάουντερακτ τη φάση της δυσωδίας. Ή μια στολή, ένα ολόσωμο προφυλακτικό που να κρατάει τη βρώμα μέσα. Ή ένας αναπνευστήρας-απορροφητήρας να τη διώχνει πάνω. Δεν ξέρω.

Μέχρι να βρεθεί κάτι όμως, τι να πω ρε παιδιά, με ρέγουλα...

Κανείς, ούτε καν εσύ

Μπαίνεις σπίτι, αφήνεις τα κλειδιά στο τραπέζι. Το μυαλό σου είναι θολωμένο. Πολλή βαβούρα και φασαρία. Ο κόσμος έχει αποτρελαθεί. Είναι κάποιες μέρες που καταλαβαίνεις πόσο πεζοί και ενοχλητικοί είναι οι άνθρωποι. Και συ τί ζήτησες? Την ησυχία σου. Πλέον είναι ακατανόητο να θέλεις απλά και μόνο την ησυχία σου. Να κάνεις ό,τι είναι να κάνεις αλλά χωρίς να σε ζαλίζει κανένας. Να μη θες κανέναν πάνω από το κεφάλι σου.

Φτιάχνεις μια κούπα καφέ και κάθεσαι στην αναπαυτική πολυθρόνα σου. Βάζεις τα τεράστια ακουστικά σου. Είσαι μόνος σου στο σπίτι, αλλά θες να γίνεις πιο μόνος. Θες μόνο εσύ να ακούς τη μουσική σου. Θες να μπαίνει κατευθείαν μέσα στο μυαλό σου. Γιατί η μουσική έχει αυτή την πολυτέλεια. Να γίνεται αμέσως συναίσθημα, μυρωδιά, εικόνα, ταξίδι. Κι αμέσως διώχνεις τη μιζέρια και την τσαπατσουλιά της ημέρας σου. 

Ξεκινάς να ταξιδεύεις. Χρωματίζεις ό,τι χρώμα θες εσύ. Βαριέσαι, τα αλλάζεις. Τα ξαναλλάζεις. Δεν έχεις κανέναν δίπλα. Ούτε καν εσένα. Μόνο την αναπνοή σου και μια μικρή κουκίδα μέσα στο μυαλό σου που σου δείχνει ότι υπάρχεις κάπου στον χάρτη σου. Φέρνεις βόλτες μέσα σου και μαζεύεις όλα τα σκουπίδια σου σε ένα σημείο. Τα παρατηρείς. Τα ανακατεύεις στο ρυθμό που έχεις στα αυτιά σου. Όσο τα κρατάς και τα κοιτάς, τόσο μικραίνουν μέχρι που ξαφνικά χάνονται. 

Και τότε είσαι πλέον ελεύθερος. Είσαι ελαφρύς και ξέγνοιαστος. Το μόνο που σε οδηγεί είναι η μουσική σου. Καταλαβαίνεις τι είναι ευτυχία. Το άδειασμα αυτό είναι που σε γεμίζει. Η έλλειψη κάθε σκέψης. Το πλήρες κενό μέσα στο οποίο υπάρχεις χωρίς να ακουμπάς πουθενά. Η απουσία του χρόνου. Η γενικότερη απουσία.

Αυτό που ψάχνουμε είναι μέσα μας. Μέσα μας βρίσκεται ο καλύτερος φίλος και σύμβουλος. Το καλύτερο αντικαταθλιπτικό. Το πιο δυνατό ηρεμιστικό. Μέσα μας είναι όλες οι απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις και όλες οι λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Το μόνο που χρειάζεται για να τα βρεις είναι να διώξεις τους πάντες, ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό...

Το ημερολόγιο ενός θύματος #Kenzoxhm

Σήμερα ήταν η πολυπόθητη μέρα για μένα και για πολλά άλλα φάσιον βίκτιμς και βίκτιμς γενικότερα. Για να σε βάλω λίγο καλύτερα στο νόημα, κάθε χρόνο τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη, το H&Μ βγάζει την καινούργια του συνεργασία με γνωστό οίκο μόδας. Άλλον κάθε χρονιά. Στα πλαίσια της αγάπης μου για τα ρούχα, του ψυχαναγκασμού μου ότι εφόσον πήγα μια φορά θα συνεχίσω να πηγαίνω μέχρι να πεθάνω ή εγώ ή ο Ειτσενέμ, καθώς και του κακομαθημένου χαρακτήρα μου ότι θέλω να έχω κάτι από τη συλλογή επειδή είναι συλλεκτικό, δεν χάνω ποτέ εδώ και τρία χρόνια αυτή τη μέρα.

Σήμερα λοιπόν ξύπνησα απ' τις 4 για να πάω σαν τις χαζοαμερικάνες που τόσο κορόιδευα παλιά, που πάνε και ξεπουπουλιάζονται σε κάτι εκπτωσάρες 80% που βαράνε κάτι οίκοι νυφικών. Και τις βλέπεις να ξεροσταλιάζουν απ' έξω απ' τα αξημέρωτα με τους υπνόσακους και λες ου ζώα, ου ανεγκέφαλες. Και μετά παίρνεις το σκαμπουδάκι της γιαγιάς για την εκκλησία και το βάζεις με ευλάβεια έξω απ΄τα κατεβασμένα, κρύα και απρόσωπα ρολά του H&M κουκουλωμένη γιατί σε τρώει το αγιάζι της πέμπτης πρωινής ώρας.

Ένιωσα πολλές φορές λούζερ σήμερα. Όταν είδα το βλέμμα του Λέλου και της Λούλας -οι γάτες της αυλής μας- που καθόντουσαν κουλουριασμένες και γλαρωμένες και με κοίταξαν γεμάτες αποδοκιμασία τύπου "πήγαινε ζώον να πάρεις τα λεοπάρ που εμείς τα φοράμε από πέρσι" -δεν πήρα λεοπάρ όμως έχουμε και λίγη τσίπα πάνω μας. Λίγη. Όταν έξω στο δρόμο ήμουν μόνο εγώ και το σκουπιδιάρικο. Όταν κι ο φούρναρης ακόμα χουχούλιαζε στο παπλωματάκι του κι εγώ πήγαινα να πιάσω πρώτο στασίδι πίστα.

Όλα τα "L" από το μέτωπό μου όμως σβήστηκαν μονομιάς όταν είδα την υπέρλαμπρη και κιτσάτη -φέτος- βιτρίνα. Σκιρτάει κάτι μέσα σου όταν πας πρώτος. Λες τα κατάφερα. Μπράβο μου -μπράβο μαλάκα, είσαι τόσο μαλάκας όσο κανείς άλλος που κοιμάται τώρα και θα ρθει πιο μετά χαλαρός με την καφεδιά στο χέρι, ενώ θα ρεύεται το κρουασάν που κατάπιε κι εσύ ακόμα δεν έχεις προλάβει να ρευτείς ούτε τα όνειρα που είδες το βράδυ. Μπράβο μου λοιπόν που στήθηκα πρώτη και θα μπω πρωτότερη!

Και κόσμος αρχίζει να έρχεται μετά από κανά τέταρτο και σκέφτεσαι "χα σας έφαγα". Ο κόσμος που ήρθε όμως είναι 4 φιλιππινέζοι με σκονάκια. 4 φιλιππινέζοι που δεν είναι φάσιον βίκτιμς αλλά σκέτα βίκτιμς γιατί μια κυρία Δελαφράγκα τους πέταξε στους 5 δρόμους μέσα στο αγιάζι και το πρωινό το πούσι για να της πάρουν ό,τι έραψε και δεν έραψε ο Κένζο και ο Έιτς και ο Εμ μαζί, ενώ αυτή κόβει τούφες για να μην κόψει το μπότοξ. Και ναι μεν εσύ έχεις φτάσει πρώτη, αλλά έχεις πίσω 4 φονικές μηχανές και 8 χέρια που έχουν αρχίσει ήδη να προθερμαίνονται -ναι η μια φιλίππα πίσω μου έχει βγάλει όντως νυχοκόπτη και κόβει τα νύχια της #γουατέβερ.

Και η ώρα περνάει. Ψέματα. Κουτσοπερνάει γιατί έχεις 4 ολόκληρες ώρες μπροστά σου και κρύος ιδρώτας σε λούζει ενόσω η πίσω τετράδα οργιάζει σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις και δεν μπορείς να καταλάβεις το σχέδιο του εχθρού. Και αρχίζουν κι άλλα βίκτιμς να έρχονται. Και ενώ χαίρεσαι ακόμα που είσαι πριν απ' αυτούς ξενερώνεις γιατί έρχονται με χαμόγελο που φωνάζει "έχω όρεξη για κουβέντααα... φιλαράκιααα... συνφασιονίστεεες..." εμετούληηηηης.

Και ναι. Πείτε με περίεργη, αλλά είμαι μεγάλος αντικοινώνας. Ειδικά σε τέτοιες μαζώξεις, που βγαίνει ένα κομμάτι του εαυτού μου περίεργο, που κατά βάθος δεν συναγελάζεται με τα όμοια αυτά κομμάτια άλλων ανθρώπων. Αλλά ως ευγενικός αν μη τι άλλο αντικοινώνας χαζογελάω και κουτσομιλάω. Και ακούς κάθε χρόνο τα ίδια "ποπο τι αγωνία", "ποπο πόσο νωρίς ξύπνησα", "ποπο τι ωραία ρούχα", "ποπο ουρά" κλπ. Και το χειρότερο είναι ότι γελάω και συμφωνώ. Εγώ απο ευγένεια, αλλά οι άλλες δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Και εκεί την πατάω. Όπως την πάτησα και φέτος. Και αρχίζει η άλλη και λέει λέει λέει και ξανοίγεται και σε αγαπάει και μόνο αγκαλιά δεν σε παίρνει κι εσύ θες να πάρεις το νυχοκόπτη απ΄τη φιλιππινέζα και της κόψεις τις φωνητικές χορδές ή το κόκκινο καλώδιο που την κρασάρει.

Και κάπως έτσι περνάει πραγματικά και με πολλούς εσωτερικούς λυγμούς και οδυρμούς η ώρα και ανοίγουν οι πόρτες. Και τότε μουσικές πολέμου ηχούν στα αυτιά σου. Και παίρνεις τη στάχτη απ' τα τσιγάρα που χει πετάξει η από πίσω, που ισοδυναμεί με στάχτη απ΄την καύση ενός έθνους και τραβάς δυο δαχτυλιές στα μάγουλα. Απομονώνεις κάθε ήχο, κάθε ομιλία και βουτάς στη μάχη για το φούτερ δίχως έλεος και δίχως δισταγμό...

Το κλουβί με την τρελή και το πάντα

Μια διαφορετική μέρα ξημέρωσε για το ανυποψίαστο πάντα, αφού πήρε το πρωινό του και διάβασε την εφημερίδα του. Την ησυχία και την γλυκιά σιέστα του διέκοψαν ύποπτα βήματα που ερχόντουσαν από την αυλή του. Έριξε κάτι πρόχειρο πάνω του και βγήκε να δει τί συμβαίνει.

Και τί να δει? Ένας κινέζος εισέβαλε στον χώρο του με άγνωστους σκοπούς. Το πάντα πανικοβλήθηκε και σκέφτηκε να επιτεθεί, όμως αστραπιαία μια σοφή σκέψη διαπέρασε το μυαλό του "Μη τον φας τον μαλάκα". Θυμήθηκε ότι και στους άλλους ζωολογικούς με την τίγρη, με τον γορίλα, το ίδιο είχε συμβει και δεν είχαν καλό τέλος τα ζωντανά. Οπότε σκέφτηκε να πάει με τα νερά του κινέζου και να μην τον κάνει κορδέλες όπως του βγήκε σε πρώτη φάση.

Έτσι κάπως ο πανηλίθιος κινέζος και το σοφό πάντα άρχισαν να κυλιούνται στα πατώματα και να "παλεύουν". Ο κινέζος έσφιγγε κι άλλο τα ρυτιδιασμένα του μούτρα και έδινε πολύ πόνο για να "νικήσει" το πάντα. Το σοφό πάντα έβγαλε αιμορροΐδες απ΄την προσπάθεια να φυλάει τα νύχια του όταν πέρναγαν ξυστά απ΄τον καρύτζαφλο του υπερμαλάκα κινέζου, μην τον πάρει καμιά ξώφαλτση και έχουμε άλλα. Βαρελάκια στα βαρελάκια κι αφού το πάντα αγανάκτησε και βαρέθηκε τη ζωάρα του με αυτό το μίζερο και ανιαρό μπρα ντε φερ, είδε απ΄έξω δυο κινεζοπούλες να ξεροσταλιάζουν με τον πανηλίθιο -που είχε ιδρώσει ο κώλος του τόση ώρα με την πάλη και το πάντα τρόμαξε να καταλάβει ότι αυτή η μπόχα δεν έρχεται απ' τις γούνινες μασχάλες του.

Το πάντα λοιπόν, σοφό γαρ, κατάλαβε αμέσως γιατί του εμφανίστηκε απ΄το πουθενά στη ζωή του το βλαμμένο και έδωσε τόπο στην οργή και λίγο ακόμα σόου στις εξίσου καθυστερημένες κορασίδες που τράβαγαν τις μαύρες τους κοτσίδες απ΄τον θαυμασμό. Αφού ο πανηλίθιος κινέζος εξουθενώθηκε απ' τα 100 κιλά με τα οποία κουτρουβαλιέται τόση ώρα, τα μάζεψε κι έφυγε και το πάντα επιτέλους επέστρεψε στη δουλειά του.

Αυτό που έμεινε ήταν μια γενναία ιστορία για τον ηλίθιο, μια αστεία ιστορία για το πάντα και ένα ηθικό δίδαγμα για τους υπόλοιπους. Ο άνθρωπος είναι το πιο μαλακισμένο ον στον πλανήτη.

Ο βλαμμένος

Είναι κάποιοι άνθρωποι ρε παιδί μου εντελώς βλαμμένοι. Που λες μπα, δεν είναι δυνατόν να το ζω αυτό τώρα. Η πιο βλαμμένη κατηγορία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ισχυρογνωμοσύνη σε συνδυασμό πάντα με αμάθεια, θράσος και ναρκισσισμό.

Δυστυχώς για όλους υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι τύποι. Η βλακεία έχει τόση δύναμη που μπορεί να σου σπάσει τον εγκέφαλο. Μπαίνει απ' τα αυτιά, περνάει στα μάτια, τα δακρύζει και μετά φρουπ πάει στον εγκέφαλο και αρχίζει να στον διαστέλει μέχρι να εκραγεί.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα σίγουροι. 100%. Μιλάμε δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για ό,τι λένε. Ξέρουν τα πάντα και κατά τη γνώμη τους τα ξέρουν όλα σωστά. Δε πα να τους ανοίγεις εγκυκλοπαίδειες, τα γουικιπίντια, τα τεφτέρια του Άινσταιν και τα γκαβάδια, όχι. Αυτοί ξέρουν. Έκει είναι που σε πιάνει η πρώτη ταχυκαρδία.

Το εγκεφαλικό έρχεται με την αυτοπεποίθηση και το θράσος τους. Πώς είναι δυνατόν πάντα τα τελευταία απολειφάδια να πιστεύουν ότι έχουν το iq του Θεού και ότι ο Χόκινγκ είναι άλλος ένας χαζός που απλώς παίζει με την ηλεκτρονική του φωνή ενώ τσουλάει στις κατηφοριές, δεν καταλαβαίνω. Ο Δαρβίνος θα τραβάει τα βυζιά του με δαύτους. Πώς στο διάλο κατάφεραν και επιβίωσαν? Πώς έφτασαν ως εδώ? Θα έπρεπε να έχουν εκλείψει αυτοί και να ζει ο έρμος ο Ντόντο που σίγουρα τους έχει σε ικανότητες και προσόντα. Χάθηκε ο Ντόντο και έζησε ο Ντάνταλος. Έλεος.

Τους βλέπεις με έναν αέρα του πιο έξυπνου, του πιο ταλαντούχου, του πιο όμορφου, του πιο ικανού, που όλοι θαυμάζουν και γουστάρουν και είναι πιο ηλίθιοι και κενοί κι από μύγα. Το μόνο που μπορούν και ξέρουν να κάνουν καλά είναι να εναντιώνονται σε ό,τι τους λες. Άσπρο εσύ, μαύρο αυτοί. Γιατί πρέπει να σου δείξουν ότι δεν γνωρίζεις. Είσαι ανόητος και πώς τόλμησες να έχεις και γνώμη. Στα προσόντα τους είναι και η ανεξάντλητη όρεξη και κουράγιο να σου αναλύουν το "λάθος" σου και να τονίζουν το "δίκιο" τους.

Τι? Δεν έχεις ανάγκη από κανέναν να σου μάθει τα σωστά και να σε συνετίσει? Πώς τόλμησες ανίδεε ανθρωπάκο. Κάτσε κάτω κι άκου με προσοχή τον βλάκα. Και μη βγάλεις τσιμουδιά.

Πακέτο η φάση

Πριν 5 χρόνια είχα πάει Βαρκελώνη και είχα πάθει μεγάλη φρίκη από τα ισπανικά πακέτα τσιγάρων. Κάτι πλεμόνια μαύρα, κάτι λαιμοί με μια τρύπα ΝΑ σπηλίσια, σάπια δόντια, σάπια μάτια. Έπαιρνα τσιγάρα και για να πιάσω ένα απ' το πακέτο έκλεινα τα μάτια και το ψάρευα στην τύχη για να μην μου ανέβει η παέγια απ΄την αηδία.

Η ομορφιά αυτή ήρθε τώρα και στην Ελλάδα μας. Τα πακέτα είναι σαν εξώφυλλο βιβλίου ογκολογίας. Τα άρρωστα λαιμά και οι νεκροί στους νεκροψύκτες ήρθαν και στην πόλη μας για πολλές εμφανίσεις. Αλλά όπως πάντα ο έλληνας έχει τον τρόπο, έχει τη λύση. Σου λέει μου δείχνεις την πικρή και άσχημη αλήθεια? Θα την φασκελοκουκουλώσω εγώ, γιατί είμαι και μάγκας και τσαχπίνης και δεν πρόκειται να πεθάνω ποτέ, ακόμα κι αν καπνίσω και τα εγγόνια του Καρέλια.

Το καταπληκτικότερο που έχω δει είναι αυτοκόλλητο τουριστικών ειδών κολλημένο ακριβώς πάνω στη γάγγραινα του πακέτου. Μπρος-πίσω. Μπορεί μαζί με την περιουσία που δίνεις στα τσιγάρα να θες άλλη μισή για τα αυτοκόλλητα, αλλά προστατεύεις τα ωραία σου μάτια από την κόλαση που απεικονίζεται μπροστά σου.

Μια άλλη ευφυέστατη ευρεσιτεχνία είναι τα πακέτα για τα πακέτα. Αυτό το γκάτζετ inception του καπνιστή. Σου λέει πας και μου μαγαρίζεις το πακέτο με όλα τα ετοιμοθάνατα περιστατικά του Αγίου Σάββα? Εγώ μα τον Άγιο Σώστη θα το σώσω με άλλο πακέτο. Και έχεις το κουστουμάκι για το πακετάκι. Ένα σιλικονένιο και σένιο πακέτο που φιλοξενεί όλα τα "βρωμισμένα" κακοπακέτα. Έχει πάρει το μάτι μου και κάτι χάρτινα, απλώς τα πρώτα είναι πιο φαντεζί.

Οι πιο σιχασιάρηδες, αποφασισμένοι και αρρωστοφοβικοί -ναι καπνίζουν και αυτοί- είναι αυτοί που κάνουν στροφή προς τον ατμό. Είναι αυτοί που το χουν ρίξει στα ηλεκτρονικά "τσιγάρα" -κλαρίνα ναι, τηλεσκόπια ναι, τρανσφόρμερς ναι, τσιγάρα σίγουρα όχι. Αυτοί που τους λες "μμμ ωραία που μυρίζει όταν καπνίζεις" και σε διορθώνουν "ατμίζω δεν καπνίζω" με βλέμμα βλοσυρό και δυσκοίλιο α) γιατί τους λείπει το ρίαλ θινγκ και έχουν νεύρα 10 περιόδων μαζί και β) γιατί προσπαθούν να πιστέψουν ότι είναι άλλο πράμα αυτό και το κόβουν όντως το παλιοτσίγαρο και άξιζαν τον κόπο τα 100ευρώ που έσκασαν για να το πάρουν.

Έτσι λοιπόν οι έξοδοι για καφέ έχουν αποκτήσει ένα κάποιο ενδιαφέρον ακόμα. Πάνω στο τραπέζι βγαίνουν τρελά πράγματα. Από πακέτα με κυρίες που φτύνουν αίμα, πακέτα "Τερκενλής", μέχρι πακέτα μπάμπουσκες και ναργιλέδες. Μας έχουν καταντήσει τσίρκο οι κερατάδες και δεν μας αφήνουν ούτε να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια.

Imperfect

Έλα πιάσε καφέ να σου πω και εγώ τα ζαβά μου, γιατί όλο για σένα λέω.

1. Σιχαίνομαι τα κουμπιά. Από μικρή το χω αυτό. Φήμες λένε ότι όταν ακόμα δεν ήξερα τι είναι κουμπί, ένα απ΄αυτά τα στρογγυλά με τις τρύπες και τις κλωστές που βρισκόταν πάνω στο νυχτικό της μαμάς μου, πήγε με θράσος και με έγδαρε στο μέτωπο. Από τότε η σχέση μας διεκόπη. 30 χρόνια τώρα, κανένα ρούχο μου δεν έχει κουμπιά. Δεν φοράω πουκάμισα, δεν φόρεσα ποτέ. Ακόμα και μία φορά που έκανα παρέλαση, πήγα με άσπρο ζιβάγκο σαν τον Παπανδρέου. Δεν θέλω να τα πιάνω, δεν θέλω ούτε να τα κοιτάω.

2. Γενικά σιχαίνομαι. Σιχαίνομαι πόμολα, χέρια, σάλια, τους άλλους, τις αλυσίδες.

3. Αλυσίδες. Το σχήμα τους? Η αίσθησή τους? Δεν ξέρω ακριβώς. Δεν φοράω κοσμήματα -μόνο κορδελάκια και σκοινιά στο αριστερό μου χέρι. Τις αλυσίδες τις σιχαίνομαι και στους άλλους και στα πλαίσια της συγκεκριμένης περιέργειας, θέλω να επισημάνω ότι δεν μπορώ ούτε τα κουμπώματά τους. Πόσες φορές έχουν έρθει φίλες να τους κουμπώσω κολιέ και βραχιόλια και όχι. Σόρρυ ντάρλινγκ εγώ αυτό δεν το πιάνω.

4. Απεχθάνομαι τον ήχο του μασήματος. Δεν μπορώ να ανεχτώ δίπλα μου τσαούλια να

κλαπομασάνε. Μου ανεβαίνει η πίεση, μου σηκώνονται οι τρίχες του κεφαλιού, σφίγγουν τα δόντια μου, η καρδιά μου πιάνει τους 180/λεπτό και νευριάζω πολύ. Πάρα πολύ.
Δεν είναι περιέργεια, είναι ντιζόρντερ. Δεχτείτε το όσοι με αγαπάτε και μασάτε ήρεμα και μακριά μου. Γενικά με τους ήχους έχω θέμα. Πιάνομαι από μικρούς ήχους οι οποίοι μετά από λίγο γίνονται τόσο αφόρητοι, που θέλω να βάλω τα κλάματα -απ' τα νεύρα πάντα.

5. Μου τη δίνουν τα "πού χάθηκες?", "με ξέχασες", "χμμ κάποιος με ξέχασε" και οτιδήποτε παρεμφερές. Καταρχάς, ΠΟΙΟΣ σου είπε ότι είμαι εγώ υπεύθυνη να κρατάω τις δημόσιες σχέσεις. Γιατί δηλαδή να σε ξέχασα εγώ και να μη με ξέχασες εσύ. Γιατί να χάθηκα εγώ και να μην χάθηκες εσύ ή και οι δύο μας. Όπως και να χει, σε τέτοιου είδους κατηγόριες απαντάω με κανονικό γράψιμο.

6. Τη βρίσκω να στριφογυρίζω μια τούφα απ' τα μαλλιά μου. Μάλλον είναι τικ. Δεν δείχνω έλεος όμως. Τη γυρνάω μανιασμένα. Μπορώ με ένα χέρι και μια τούφα να σου κάνω καντιλίτσα, οχτάρι, μπότσο και ψαλιδιά. Έχω κάνει τόσο κοκορέτσι τούφες που χρειάστηκε να τις κόψω με ψαλίδι μετά. Συνήθως το κάνω ή όταν είμαι υπερβολικά χαλαρή ή όταν είμαι υπερβολικά εκνευρισμένη.

7. Για να κοιμηθώ θέλω 3 μαξιλάρια. Ένα κεφάλι, ένα αγκαλιά, ένα στα πόδια. Η παγίδα είναι όταν έχεις να σκεπαστείς κι όλας. Θέλει πολύ μανούβρα και δουλειά μέσα στον ύπνο αλλά αξίζει τον κόπο. Και όταν βλέπω τηλεόραση. Θέλω ένα στα πόδια και όταν βλέπω τηλεόραση.

8. Φοβάμαι τις μέλισσες, τις σφήκες, τα σερσέγκια και όλα τα πετούμενα που τσιμπάνε. Με
αγχώνει υπερβολικά ο τρόπος που πετάνε κοντά μου ή μακριά μου. Αυτά τα σπαστικά που κάνουν μου κόβουν τα ήπατα. Πάνω που φεύγουν κάνουν ένα βζάαανγκ και ξανάρχονται. Και τότε αρχίζω εγώ τα σπαστικά. Αν δεις μια τρελή να εξφενδονίζεται ξαφνικά και να τινάζει χέρια, εγώ είμαι. Δεν με νοιάζει τι θα πουν οι γύρω, δεν με νοιάζει αν πέσω, αν θα ρίξω κάτι κάτω απ΄τον πανικό, θέλω απλά να φύγω και το κάνω όσο καλύτερα μπορώ.

9. Δεν μ' αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο. Όσο υπάρχουν τα μηνύματα, μπορούμε να κάνουμε με αυτά τη δουλειά μας. Μου είναι πιο ευχάριστο να γράφω παρά να μιλάω -duh. Όσο γράφεις μπορείς να τρως, να βλέπεις τηλεόραση και άλλα πράγματα. Με πνίγετε με τα τηλέφωνα. Με πνίγετε.

10. Δεν μπορώ τους κλόουν. Είναι λυπημένοι? Χαρούμενοι? Γελοίοι? Τρομακτικοί? Άι σιχτίρι.

11. Μαρέσει να δίνω χρώματα στους αριθμούς. Το 1 είναι μπλε. Το 2 είναι κόκκινο. Το 3 κίτρινο. Το 4 πράσινο κοκ. Δεν παίρνω ναρκωτικά, δεν έχω πάρει ποτέ. Απλά οι αριθμοί έχουν χρώματα. (Crazy af)

Αυτή είμαι λοιπόν με τα περίεργά μου, που με κάνουν ακόμα πιο αξιαγάπητη, υπέροχη και ακαταμάχητη.